Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Και όμως μείναμε Έλληνες:


Και όμως μείναμε Έλληνες

Πρώτη τάξη δημοτικού, εφόδια για να μάθω γράμματα, μια σάκα μια πλάκα κι ένα κοντύλι, μετά μου πήραν και αναγνωστικό, είχε για εξώφυλλο ένα μικρό παιδάκι και τίτλο το αλφαβητάρι.
Δεύτερη τάξη, μου πήραν ένα μολύβι μια ξύστρα τρία τετράδια, ένα αντιγραφής ορθογραφίας, ένα μαθηματικών κι ένα ιχνογραφίας. Ένα αναγνωστικό με τίτλο κρινολούλουδα.
Τρίτη τάξη, μου πήραν ένα καλαμάρι για να φτιάχνω υγρό μελάνι, πολλές φορές από φύλλα παπαρούνας, μια πένα όπου άλλαζα πενάκι Χ και την υπόσχεση ότι θα με μάθαιναν να γράφω με μελάνι.
Για βιβλία το κράτος δεν είχε εκδώσει καινούργια, ένεκα πολέμου, ή δεν είχαν έρθει, έτσι θα έπρεπε να δανειστούμε από τους παλαιούς συμμαθητές που δεν τα χρειάζονταν πλέον.
Θυμάμαι ένα τέτοιο βιβλίο η άπασα-ύλη ήταν μικρού μεγέθους και χοντρό, φθαρμένο από την πολυκαιρία, αυτό θα μας χρησίμευε για όλες τις τάξεις από τρίτη ως έκτη. . Από έλλειψη χαρτιού επιτρεπτό ήταν μόνο μισή σελίδα τετραδίου να γράφουμε αντιγραφή ορθογραφία. Α! ξέχασα είχαμε και τετράδιο καλλιγραφίας, θα έπρεπε να κάνουμε τα γράμματα αλλού παχιά, αλλού ισχνά αναλόγως πιέζαμε την πένα, τότε το μελάνι περίσσευε και μουτζούρωνε τα πάντα. Για αριθμούς, για πρόσθεση και αφαίρεση, αρχίζαμε με άβακα, (αριθμητήριο) κινώντας τα σφαιρίδια αναλόγως. Κι ένα ακόμη τετράδιο με μικρά τετραγωνάκια για μαθηματικά σε αυτό μαθαίναμε πολλαπλασιασμό, διαίρεση, στο πίσω μέρος είχε την προπαίδεια πολλαπλασιασμού. Εκεί μας μάθαιναν τα κλάσματα μέχρι και συμμιγείς αριθμούς. Όλα τα τετράδια ήταν12φυλλα ή 20φυλλα αυτός που θα είχε 40φυλλο ήταν δακτυλοδεικτούμενος.
Ο δάσκαλος ένας και μοναδικός για όλα τα μαθήματα, πάντα είχε έναν μαύρο χάρακα και τον έπαιζε στα δάχτυλα, η τιμωρία άνοιγες τις παλάμες σου κι εκεί ξεθύμαινε. Η σάκα μου την είχαν κάνει δώρο όταν πρωτοπήγα σχολείο, ήταν δερμάτινη, ήρθε λοιπόν και η σειρά της να θυσιαστή για να μου φτιάξουν παπούτσια, έτσι μου έραψαν μια από πανί από ένα παλιό στρώμα με ρίγες μπλε.
Αυτό ήταν το σχολείο. Όπως ήταν φυσικό δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε μπορούσαμε να το φανταστούμε πως λειτουργεί. Έτσι ο δάσκαλος από ένα κομπολόι έτριψε την χάντρα από κεχριμπάρι αν θυμάμαι καλά σε μάλλινο ύφασμα και προήλθε μια έλξη όπου κόλλησε ένα κομμάτι χαρτί σα μαγνήτης. Από την άπασα-ύλη ως βάση μας μάθαιναν τις ιστορίες και μύθους των αρχαίων ελλήνων εντύπωση μας έκαναν οι άθλοι του Ηρακλή και οι περιπέτειες του Οδυσσέα. Α! Κάθε Κυριακή υποχρεωτικώς στην εκκλησία.
Κρύο το χειμώνα τουρτουρίζαμε στις παγωμένες αίθουσες, η έκτη τάξη ήταν το τέλος του σχολείου. Μετά άρχιζε το χάος, η ανυπαρξία σταθερότητας, ο αγώνας του ατόμου για την επιβίωση. Ήσουν ελεύθερος να διαλέξεις, αλλά τι; Μια εποχή όπου αιφνιδιαστικά γίνεσαι άνδρας χωρίς όμως να είσαι προετοιμασμένος.
Ήταν η Ελλάδα του τότε, μια πατρίδα που αφήσαμε κυνηγώντας σαν άλλος Οδυσσέας όχι να εκδικηθούμε καμιά αρπαγή ωραίας Ελένης, αλλά για να χορτάσουμε ψωμάκι, όχι μόνο εμείς αλλά προπαντός να βοηθήσουμε αυτούς που αφήναμε πίσω μας στην χώρα όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα.
Καμιά σύγκριση με την σημερινή Ελλάδα, όπου φυσικό είναι να έχει αλλάξει η νοοτροπία σκέψεις και το γίγνεσθαι της σημερινής νεολαίας.
Ο γυρισμός μακρύς πολύ μακρύς, η νοσταλγία προσπαθούσε να νικήσει τις Καλυψώς και Κίρκης, τις Σειρήνες και τους κύκλωπες. Άλλοι τα κατάφεραν, άλλοι όχι.
Μπλεγμένος ανάμεσα σε Καλυψώς, σε σκύλες και Χάρυβδη έκανα 22 χρόνια να γυρίσω. Δεν είχα αφήσει Πηνελόπη να με περιμένει ούτε Τηλέμαχο, είχα αφήσει όμως μια παιδική αθωότητα ριζωμένη στα βουνά και στα λαγκάδια, την οποίαν εκμεταλλεύτηκε και στραπατσάρισε η βιοπάλη, μια αθωότητα που προσπάθησε να φονεύσει η μάχη της επιβίωσης, μια αθωότητα που σα φοίνικας ξέρω ότι υπάρχει παρέα με τη νοσταλγία βαθιά κρυμμένες στην καρδιά μου.
Η φθορά του χρόνου έφερε και τη σκέψη, ατενίζοντας τα βουνά της αθωότητας συλλογιέμαι αν είναι η ίδια γη αυτή που τόσο αγάπησε ο Οδυσσέας, αν τα βλέμματά μας βλέπουν τις ίδιες βουνοκορφές, όπως φαίνεται στην παρούσα φωτογραφία, από αριστερά το νησί Ιθάκη από δεξιά η Σάμη Κεφαλληνίας στη μέση η αφεντιά μου σε ένα ύψωμα 502 μέτρων τοποθεσία θέματα, Πυλάρου Κεφαλονιάς, όπου υπάρχει και το μοναστήρι της παναγίας που χτίστηκε 1096. γκρεμίστηκε από τους σεισμούς 1953 και ξαναχτίστηκε, το οποίο δεν φαίνεται στην παρούσα φωτογραφία.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να, λοιπόν, που η ...επιμονή κι η αγάπη στην ελληνικότητά σου απέδωσε καρπούς, θαυμάσια οικογένεια και... επικοινωνία μέσω του "Ιστοχώρου"
Λίγο είναι αυτό?
Υιώτα

pylaros είπε...

Είναι αυτό που λέμε, ένας άθρωπος γεννιέται δεν φτιάχνεται.

Ευχαριστώ Υιώτα,

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Το ότι από την πλάκα και το κοντύλι έφτασες στην οθόνη και στο πληκτρολόγιο αυτό και μόνο πάει να πει πολλά! Πάει να πει Εξέλιξη!!! Αλλά και πρόοδο δεν νομίζεις; Τελικά δεν άφησες να ναυαγήσει η ψυχή σου. Να 'ναι καλά τα κολυβογράμματα που μάθαμε, φίλε μου.

Μηθυμναίος είπε...

Και κάτι ακόμη: Η Υιώτα ακόμη σαν ανώνυμη υπογράφει; Να την ρωτήσεις. Τι κρίμα να πάει στράφι ένα ολοκίτρινο ηλιοτρόπιο...
Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Η δε Πυλαρος με τις συναρπαστικες αφηγησεις σου, σε καθιστουν μοναδικο στο χωρο μας ιστοριοδιφη.Την Ιστορια Γαβριλαρε την γραφουν πιστα,ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑΝ ΤΟΝ ΤΟΚΕΤΟ ΤΗΣ. Τις ωραιες σου περιγραφες,τις ηξερα πριν τις διαβασω,αφου κι'εγω εκει ημουνα....Κι'ομως τις διαβασα δυο φορες,και δυο φορες δακρυσα !
Εισαι ωραιος φιλε μου.

Εύαγγελος Δ.

pylaros είπε...

Μυθημναίο, ναι νάναι καλά όχι μόνο τα κολυβογράμματα αλλά και η δίψα της μάθησης, αυτή που ακόμα με κρατά σε κατάσταση διεγερτικής αναμονής για ένα πιο προοδευτικό, καλύτερο αύριο.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Βαγγέλη, Αφού κι εσύ εκεί ήσουνα άρα βαδίζουμε μαζί στης σκέψης τα μονοπάτια...


Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Γαβριήλ
Μου αρεσε η απλότητα της περιγραφής
που την κάνει πιο ενδιαφέρουσα η γνησιότητα του κειμένου .
Τελικά ,αυτό ειναι το ταλέντο σου
Κανεις ενδιαφέρουσες και ελκυστικές τις αλήθειες σου.

σπύρος

pylaros είπε...

(Κανεις ενδιαφέρουσες και ελκυστικές τις αλήθειες σου.)
Δική σου η ανωτέρο περιγραφή

Σπύρο, πολλές φορές βρίσκω στη ζωή μου δυσκολίες διότι κοντράρο τον εαυτόν μου, ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τις γυναίκες ότι όταν λένε όχι εννοούν ΝΑΙ!

ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Αν εννοείς στον ερωτικό τομέα μην το παίρνεις αυτό σαν δεδομένο και επιμένεις ,γιατί μπορεί να φας τα μούτρα σου.Γενικά όμως το ΟΧΙ είναι ασπίδα αυτού που ξέρει οτι είναι αδύναμος και ευάλωτος συνάμα.

σπυρος

Αστοριανή είπε...

Φίλοι μου,
...κάποιος έχει δίκιο, εδώ μέσα!
Μου χάρισε ένα πανέμορφο Ηλιοτρόπιο, κι εγώ, λες και το έφαγαν οι... σκιούροι!
Εν τάξει, λοιπόν, φίλε μου, θα επανέλθω "ηλιοτροπιοστολισμένη" (!!!) με χαμόγελο και χρώμα.
Για να πάτε, όμως στην

http://astoriani.blogspot.com

kai θα δείτε τόσα ηλιοτρόπια, που θα "κυματίζουν όλο το χρόνο"...
Υιώτα, Ν.Υ.

pylaros είπε...

(Γενικά όμως το ΟΧΙ είναι ασπίδα αυτού που ξέρει οτι είναι αδύναμος και ευάλωτος συνάμα.)

Σπύρο, προτιμώ τη δεύτερη παράγραφο.

ευχαριστώ

Γαβριήλ