Θαλασσοβρεγμένων, γήινη "Ανάσταση"

Θαλασσοβρεγμένων γήινη «Ανάσταση»

Τα κύματα χτυπούσαν το βαπόρι από την αριστερή πλωριά μάσκα, έ, όχι ότι είχαμε γερή φουρτούνα αλλά ένα αεράκι που μας χάιδευε με θαλασσόνερο την κουβέρτα κι άφηνε στην κουπαστή μια άχνη από αλάτι που έμοιαζε σα ζάχαρη σε τούρτα. Είχαμε αναχωρήσει από το Ρεσίφε Βραζιλίας ταξιδεύαμε τον νότιο Ατλαντικό θα περνάγαμε το ακρωτήριο της καλής ελπίδας, φορτωμένοι ρύζι από Νέα Ορλεάνη με προορισμό το Μπανγκλαντές. Στο Ρεσίφε είχαμε πιάσει για καύσιμα εκεί το πλήρωμα έμπλεξε με γυναίκες, ο θερμαστής της βάρδιας 4-8 δεν ήρθε στο βαπόρι και όταν ο της 12-4 τελείωσε τη βάρδια του και δεν φάνηκε αντικαταστάτης έκλεισε τις φωτιές απ’ τα καζάνια και βγήκε στη στεριά τον περίμενε γυναίκα. Έτσι το βαπόρι ξημέρωσε νεκρό, όταν έκανε την εμφάνισή του ο Κεφαλλονίτης των 4-8 γελώντας και μισομεθυσμένος τον υποδέχθηκαν με σπρωξιές και τον έστειλα κατευθείαν Ελλάδα. Από όταν είχαμε αναχωρήσει από Νέα Ορλεάνη πριν περίπου 40 ημέρες τα ψυγεία δεν δούλευαν κανονικά, αυτό μας προβλημάτιζε. Στο Ρεσίφε ήρθαν ψυκτικοί τα διόρθωσαν, μετά από δυο μέρες πάλι χάλασαν, είμαστε πλέον στο πέλαγος. Αν ποτέ τα διόρθωναν (οι μηχανικοί του βαποριού) και δοκίμασαν, τα κομπρεσέρ δούλευαν χωρίς να παράγουν ψύξη. Ο πρώτος μηχανικός ένας αργεντινός με έναν τουπέ στρατάρχη, αφού όταν ερχόταν στην τραπεζαρία για φαγητό έφερνε μαζί του μια φωτογραφία του ίδιου φορώντας στολή με γαλόνια μπροστά σε τραπέζι με ένα μπουκέτο λουλούδια και μου έλεγε: Να έτσι περνάμε στα Αργεντίνικα βαπόρια. Αυτός λοιπόν μου έλεγε ότι φταις εσύ που χάλασαν τα ψυγεία γιατί τα ανοίγεις πολλές φορές.
Μου είχε κολλήσει κι ένα χαρτί στην πόρτα να γράφω κάθε πότε τα άνοιγα. Ήταν φανερό ότι ήταν ανίκανος να βρει την αιτία, η δε ζέστη στο μέρος που δούλευαν τα μοτέρ πάνω από τις γραδελάδες ήταν ανυπόφορη. Είχαμε τρία ψυγεία ένα των λαχανικών, των ψαριών και των κρεάτων. Τα είχαμε γεμάτα τρόφιμα ώστε να μην αγοράσουμε τίποτε από το Μπανγκλαντές έως την επιστροφή μας Ευρώπη περίπου 6 μήνες ταξίδι. Έλα όμως που τα πράγματα δεν εξελίχθησαν σύμφωνα με το σχέδιο. Μετά από λίγες μέρες στον ωκεανό άρχισαν τα προβλήματα. Τα κρέατα έπιασαν μια γλίτσα, τα βούτυρα άναψαν, τα αυγά κόλλησαν στο τσόφλι, μέχρι που πάρθηκε η απόφαση να πεταχτούν όλα στη θάλασσα. Η ταχύτητα του βαποριού μόνο 5 μίλια την ώρα. Ένα ταξίδι από Νέα Ορλεάνη για Μπανγκλαντές που κράτησε 120 ημερόνυχτα πέλαγος φυσικά με προσεγγίσεις για καύσιμα. Τότε είναι που ήρθε μια πραγματική αναταραχή στο πλήρωμα, φαγητά μόνο όσπρια, μακαρόνια, καμιά κονσέρβα, ψωμί από αλεύρι με ξερή μαγιά, ζυμωτό όσο άντεχαν τα χέρια μου, ο μάγειρας να κάνει ‘στάση’ με το να λέει ότι η σύμβαση δεν το λέει να ζυμώνει ψωμί. Τώρα άντε να βρεις άκρη το πλήρωμα το μισό + ξένοι, η σημαία Λιβερίας, όχι ΝΑΤ κι ο μάγειρας να μου λέει για σύμβαση, ένας νεαρός Κεφαλλονίτης, έτσι ζύμωνα εγώ, όχι δεν υπήρχε ζυμωτήριο αλλά μια μεγάλη λεκάνη από αλουμίνιο.
Μετά από πάνω από 30 + μέρες εν πλω, μετά από καυγάδες, μετά από μια αναρχία και το χειρότερο απ’ όλα αισθανόσουν σαν φυλακισμένος, η ζωή σου ήταν μέρος αυτής της περιπέτειας, έπρεπε να παλέψεις για να μπορείς να υπάρχεις δεν υπήρχε διέξοδο. Διαταγή ήρθε να πιάσουμε στο Πορτ Ελίζαμπεθ νοτιοαφρικανική Ένωση, για καύσιμα, μετά να συνεχίσουμε για Κολόμπο κι από εκεί Μπανγκλαντές. Φτάσαμε περίπου 10 πρωινή, ήρθε ο τροφοδότης παράγγειλα λοιπόν για αυτή τη στιγμή μόνο παϊδάκια από αρνί, έτσι για γρήγορα, φρέσκες σαλάτες και μήλα, αυτό τίποτε άλλο. Βάλαμε την κουζίνα και ψήσαμε το κρέας η μυρωδιά του ψητού έστελνε μήνυμα αισιοδοξίας μαζεύτηκε όλο το πλήρωμα και άρχισε να τρώει. Φάγαμε κρέας, νόστιμα μήλα και σαν βράδιασε βγήκαμε στην πόλη πατήσαμε χώμα στερεό πήραμε καινούριο θάρρος, αισθανθήκαμε μέρος της ανθρώπινης κοινωνίας. Τότε μας φάνηκε μετά από τόση νηστεία σα να κάναμε λαμπρή, σα να γλεντούσαμε για την ανάσταση του Κυρίου, σε αυτή την περίπτωση τη δική μας. Ένας έλληνας ιδιοκτήτης καφετερίας όπου είχαμε πάει παρέα απ το βαπόρι να πιούμε μια κόκα κόλα ήρθε τρομαγμένος και μας λέει πρέπει να φύγετε, απαγορεύεται αυτός κι έδειξε έναν Λατινοαμερικάνο σκούρου χρώματος, που ήταν μαζί μας. Γυρίσαμε στην κιβωτό μας, στα νερά μας, αν και δεν είμαστε ψάρια, διερωτώμενοι αν ο Κύριος σταυρώθηκε και αναστήθηκε για όλα τα χρώματα των ανθρώπων. Θα πρέπει να ήταν τέλη Φλεβάρη- αρχές Μάρτη ή κάπου εκεί κοντά. Την άλλη μέρα αφού πήραμε τρόφιμα, αυτά που δεν θέλουν ψυγείο αναχωρήσαμε στον Ινδικό Ωκεανό για Κολόμπο Κεϋλάνης, την σημερινή Σρι Λάνκα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης