Μια Σταγόνα...

Μια σταγόνα θύμησης που σα δάκρυ εμφανίζεται κι αναπολεί τα περασμένα, είναι αυτή που αρνείται να πέσει να χαθεί, αλλά παραμένει αιωρούμενη πιστή μιας εικοσάχρονης περιπέτειας που άρχισε με ένα πλωτό σκαφίδι.

Πελάτης ήρθε στην πιάτσα των ταξί και κοίταζε κάπως περίεργα, μελαχρινός με ένα μαύρο μουστάκι σα σκούπα, έλληνας ναυτικός από ένα βαπόρι όπου ήταν χρονο ναυλωμένο από την αμερικανική εταιρία United fruit Co. εταιρεία μπανανών, σε τακτικά ταξίδια. Τελικά του μίλησα ελληνικά. Ά! Ωραία, εσένα θέλω, έχεις μεγάλο αυτοκίνητο ένα Σεβρολέτ Μπελαιρ χρώματος γαλάζιου προς ένα αχνό πράσινο. Θα έρθεις στην πύλη του λιμανιού την τάδε ώρα έχω φέρει μερικά χριστουγεννιάτικα δώρα για τον λιμενάρχη ο οποίος ήταν και γνωστός μου, ο Coronel Rodríguez.

Ο ναυτικός Χιώτης από την Καλιμασιά Είχε μιλήσει με τους τελωνιακούς στην πύλη και του έκαναν πλάτες , πράγματι αφού φόρτωσε το αυτοκίνητο περάσαμε απ ό το λιμεναρχείο Capitanía del puerto , εκεί ξεφόρτωσε δυο κιβώτια μήλα Washington apples red delicious. Πρέπει να εξηγήσω ότι τα μήλα ένα φρούτο σπάνιο για τα τροπικά μέρη η άρχουσα τάξη είχε τη συνήθεια στις εορτές των Χριστουγέννων να δωρίζουν και να τρώνε μήλα, άσε που ήταν και ένα κοινωνικό στάτους. Ο φτωχός λαός δεν αγόραζε τέτοια. Η υπόλοιπη πραμάτεια ήταν καλλυντικά Avon τα οποία έβγαιναν λαθραία παραλήπτης ένας κινέζικος ο οποίος είχε εμπορικό κατάστημα. Μια μεγάλη πόρτα αυλής άνοιξε κι έκλεισε, το αυτοκίνητο κρύφτηκε μέσα, μαζί κι εγώ. Εκεί το ξεφόρτωναν με την ησυχία τους. Τελειώνοντας πήγα τον φίλο στο μόλο όπου ήταν το βαπόρι του, με πλήρωσε για το αγώι και την πραμάτεια, υπόθεση τελειωμένη. Στην πιάτσα είχε βγει η φήμη ότι κουβαλούσα με το αυτοκίνητο λαθραία, ένας οδηγός ταξί έγχρωμος παραμπαστός από τα νησιά της καραϊβικής με ένα μεγάλο αυτοκίνητο πλύμουθ είδε τις κινήσεις , και ειδοποίησε την αστυνομία, η οποία είχε στείλει δυο μυστικούς με πολιτική περιβολή να με συναντήσουν. Πράγματι ήρθαν στην πιάτσα κι άρχισαν τις ερωτήσεις. Ναι τους είπα ήταν όλα του λιμενάρχη.

Που τα πήγες;

Στη μέση του πουθενά σταμάτησα, ήλθε το τζιπ του λιμεναρχείου και τα πήγε στο σπίτι του.
Για να γίνω πιο πιστικός φώναξα απ’ το βαπόρι και τον ναυτικό Παναγιώτη ο οποίος τους είπε τα ίδια, μάλιστα τους δώρισε μια μπουκάλα ουίσκι και πολλές υποσχέσεις για μελλοντικά δώρα που θα τους έφερνε στα επόμενα ταξίδια. Οι αστυνομικοί δεν τολμούσαν να καταγγείλουν τον λιμενάρχη αλλά έψαχναν, σκάλιζαν από την ουρά, από τον πιο μικρό, έτσι ήρθαν σε εμένα. Όχι καλέ δεν τους ενδιάφερε ο νόμος, απλούστατα ήθελαν μερτικό.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης