Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Μια Σταγόνα...

Μια σταγόνα θύμησης που σα δάκρυ εμφανίζεται κι αναπολεί τα περασμένα, είναι αυτή που αρνείται να πέσει να χαθεί, αλλά παραμένει αιωρούμενη πιστή μιας εικοσάχρονης περιπέτειας που άρχισε με ένα πλωτό σκαφίδι.
Πελάτης ήρθε στην πιάτσα των ταξί και κοίταζε κάπως περίεργα, μελαχρινός με ένα μαύρο μουστάκι σα σκούπα, έλληνας ναυτικός από ένα βαπόρι όπου ήταν χρονο ναυλωμένο από την αμερικανική εταιρία United fruit Co. εταιρεία μπανανών, σε τακτικά ταξίδια. Τελικά του μίλησα ελληνικά. Ά! Ωραία, εσένα θέλω, έχεις μεγάλο αυτοκίνητο ένα Σεβρολέτ Μπελαιρ χρώματος γαλάζιου προς ένα αχνό πράσινο. Θα έρθεις στην πύλη του λιμανιού την τάδε ώρα έχω φέρει μερικά χριστουγεννιάτικα δώρα για τον λιμενάρχη ο οποίος ήταν και γνωστός μου, ο Coronel Rodríguez.

Ο ναυτικός Χιώτης από την Καλιμασιά Είχε μιλήσει με τους τελωνιακούς στην πύλη και του έκαναν πλάτες , πράγματι αφού φόρτωσε το αυτοκίνητο περάσαμε απ ό το λιμεναρχείο Capitanía del puerto , εκεί ξεφόρτωσε δυο κιβώτια μήλα Washington apples red delicious. Πρέπει να εξηγήσω ότι τα μήλα ένα φρούτο σπάνιο για τα τροπικά μέρη η άρχουσα τάξη είχε τη συνήθεια στις εορτές των Χριστουγέννων να δωρίζουν και να τρώνε μήλα, άσε που ήταν και ένα κοινωνικό στάτους. Ο φτωχός λαός δεν αγόραζε τέτοια. Η υπόλοιπη πραμάτεια ήταν καλλυντικά Avon τα οποία έβγαιναν λαθραία παραλήπτης ένας κινέζικος ο οποίος είχε εμπορικό κατάστημα. Μια μεγάλη πόρτα αυλής άνοιξε κι έκλεισε, το αυτοκίνητο κρύφτηκε μέσα, μαζί κι εγώ. Εκεί το ξεφόρτωναν με την ησυχία τους. Τελειώνοντας πήγα τον φίλο στο μόλο όπου ήταν το βαπόρι του, με πλήρωσε για το αγώι και την πραμάτεια, υπόθεση τελειωμένη. Στην πιάτσα είχε βγει η φήμη ότι κουβαλούσα με το αυτοκίνητο λαθραία, ένας οδηγός ταξί έγχρωμος παραμπαστός από τα νησιά της καραϊβικής με ένα μεγάλο αυτοκίνητο πλύμουθ είδε τις κινήσεις , και ειδοποίησε την αστυνομία, η οποία είχε στείλει δυο μυστικούς με πολιτική περιβολή να με συναντήσουν. Πράγματι ήρθαν στην πιάτσα κι άρχισαν τις ερωτήσεις. Ναι τους είπα ήταν όλα του λιμενάρχη.
Που τα πήγες;

Στη μέση του πουθενά σταμάτησα, ήλθε το τζιπ του λιμεναρχείου και τα πήγε στο σπίτι του.
Για να γίνω πιο πιστικός φώναξα απ’ το βαπόρι και τον ναυτικό Παναγιώτη ο οποίος τους είπε τα ίδια, μάλιστα τους δώρισε μια μπουκάλα ουίσκι και πολλές υποσχέσεις για μελλοντικά δώρα που θα τους έφερνε στα επόμενα ταξίδια. Οι αστυνομικοί δεν τολμούσαν να καταγγείλουν τον λιμενάρχη αλλά έψαχναν, σκάλιζαν από την ουρά, από τον πιο μικρό, έτσι ήρθαν σε εμένα. Όχι καλέ δεν τους ενδιάφερε ο νόμος, απλούστατα ήθελαν μερτικό.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

10 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...η ζωή έχει τόσες πτυχές...
το όμορφο είναι να στέλνουμε το ...βοριαδάκι της ανάμνησης και να της αφηγούμαστε.
Να είσαι πάντα εύχημος, φίλε Γαβρίλη...

Υγ.
Θα ρθεις στην διάλεξη, απόψε;
Πάμε για αστο...γ...ρια...
Χαιρετισμούς,
Υιώτα-Δημήτρης

Μηθυμναίος είπε...

Τα γνωστά περιστατικά της Λατινικής Αμερικής. Παντού τα ίδια φίλε, φτάνει να έχεις την ανάλογη ψυχραιμία...

Αλίμονο αν τους ενδιέφερε ο νόμος.
Το μερτικό, compadre, esto es todo.

Saludos!!!

Μαριάνθη είπε...

"...να στέλνουμε το ...βοριαδάκι της ανάμνησης και να της αφηγούμαστε..."
λέει η Γιώτα μας για τις πτυχές της ζωής και με βρίσκει σύμφωνη.
Μόνο που αλλιώς χτυπά ο παλμός όταν τις ζει κανείς κι αλλιώς μετά στο πέρασμα του χρόνου όταν τις αφηγείται.
Εγώ πάντως μαγεύομαι να διαβάζω τέτοιες ιστορίες περιπέτειας πολύ περισσότερο δε όταν γνωρίζω πως ο πρωταγωνιστής πέρασε πια τους κάβους.
Ναστε καλά όλοι, καλό Σαββατοκύριακο.

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη,
Καθώς φαίνεται η Κλωθώ έχει γνέσει αρκετό νήμα για σένα. Γιατί παρόλους τους δονκιχωτισμούς με τους μπαντίτος των τροπικών, έφτασες σώος και αβλαβής στη Δουλσινέα σου!
Νάσαι καλά,
Νίκος

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
ήταν κι αυτή η πτυχή μιας ζωής, της οποίας κεντρικός πρωταγωνιστής ήταν ο εαυτός μου.
Τώρα αναπνέω το αεράκι της μνήμης ότι κάποτε έπαιρνα μέρος σε απίστευτα συμβάντα.

Όχι δεν μπορουσα να έρθω στην συγκέντρωση, αλλά στην επόμενη 11/10/09

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

(Αλίμονο αν τους ενδιέφερε ο νόμος.
Το μερτικό, compadre, esto es todo.)

Φίλε Στράτο παίρνω ως βάση την πιο πάνω παράγραφό σου, είναι τόσο αληθινή όσο το φως της ημέρας, αλλά κι εμείς έπρεπε να πορεύομαστε σύμφωνα με την ντόπια κοινωνία...
Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη, πράγματι είναι όπως το λες, οι περιπέτειες τις αισθάνεσε διαφορετικά όταν συμβαίνουν, είναι δεμένες με ένα κομμάτι της επιβίωσής σου, ή ας πούμε μια εργασία για το μεροκάματο κι αλλιώς όταν τις θυμάσαι από τη σιγουριά και τη θαλπωρή του σπιτιού σου.
Πάντως το κυριότερο είναι ότι κάποτε τις έζησες και βγήκες νικητής.

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αχ! φίλε Νίκο, ο Δονκιχωτισμός ήταν και είναι μέρος της καθημερινής ζωής, το κουβάρι του νήματος πάντα θα σε οδηγεί στην Δουλσινέα, εφόσον η Κλωθώ έγνεθε πάντοτε υπήρχε αρκετό νήμα για αυτόν το σκοπό.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Πολλή περιπέτεια η ζωή σου φίλε μου. Πάλι καλά που τα κατάφερνες να ξεγλυστράς. Τελικά αυτοί οι λαόι εκεί κάτω δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς την παρανομία.
Ειλικρινά ωραία ιστορία κι΄ακόμη πιό ωραία δοσμένη.
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Γεια σου Ντένη,
Πολλές φορές η παρανομία λογίζεται και ως εξυπνάδα,
δηλαδή ότι είναι καπάτσος
.
Το σάββατο θα σου φερω copy

της Γραβούρας του Κ...

Ευχαριστώ
Γαβριήλ