Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Σύγχρονοι Ομογενειακοί Θησαυροί.

Η Φωτό είναι από μια έκθεση βιβλίων μου, σε ένα χωριουδάκι του Long Island
Άρα ποιοι να είναι οι θησαυροί της ομογένειας στη Νέα Υόρκη;
Μήπως τα πλούτη; Μήπως τα κτίρια;

Θησαυροί είναι τα πνευματικά βιωματικά έργα των μεταναστών, όσοι κρατάνε την λυχνία του ελληνικού φωτός, των ελληνικών γραμμάτων, της ελληνικής γλώσσας. Ο κάθε ένας τους με τον τρόπο του, αφού ακόμα μετά από τόσα χρόνια στα ξένα εξακολουθούν να διαβάζουν ελληνικά, να γράφουν ελληνικά να υπάρχουν σαν έλληνες, να συναναστρέφονται μεταξύ τους σαν ίδια ράτσα και μόνο το ότι κρατούν ανυψωμένο το λάβαρο της εθνικότητάς τους εδώ στην πολυσπερμία εθνών, είναι θησαυροί, που ακόμα αγωνίζονται. Το κάθε γεροντάκι, η κάθε γριούλα αυτοί που έμειναν έλληνες είναι ανεκτίμητοι, είναι αυτοί που αγνοεί η άρχουσα τάξη, το κράτος, το ΣΑΕ, είναι αυτοί που η φωνή τους δεν ακούεται, τώρα γενάτε το ερώτημα τι θα απομείνει για τις επόμενες γενιές όταν φύγουν όλοι αυτοί οι ελληνόφωνες ‘πρωτοπόροι’ μετανάστες;
Τα πλούτη όπου υπάρχουν θα σβήσουν, το χρήμα θα αλλάξει χέρια, τα σπίτια, τα κτίρια, θα ξαναγυρίσουν στους νόμιμους ιδιοκτήτες, ή το κράτος.
Η εκκλησία δεν έχει πρόβλημα, θα ταυτιστεί με τις συνήθειες και γλώσσα της νεολαίας του τόπου.
Η μεταναστευτική Ελλάδα, τα γραπτά έργα των βιοπαλαιστών, αυτά που έσταζαν δάκρυα νοσταλγίας και ιδρώτα βιοπάλης θα χαθούν. Μιας ομογένειας που έκτισε κοινοτικά κτίρια, μιας ομογένειας που έγραψε ιστορία με βιωματικές περιπέτειες πρωτοπόρων αποτυπωμένες σε περγαμηνές στην ελληνική γλώσσα παρατημένες σε κάθε γωνιά υπογείου, αφού δεν ενδιαφέρουν κανένα, μουχλιασμένες από την υγρασία, μέχρι που να πεταχτούν στα άχρηστα, απ’ τους κληρονόμους. Τα παιδιά τους, οι απόγονοί τους, για πρώτη τους γλώσσα έχουν την αγγλική, δύσκολο να εννοήσουν τη γραπτή γλώσσα και το πνεύμα των μεταναστών. Και αν ακόμα τα διαβάζουν θα πρέπει να τα συγκρίνουν με τον αμερικανικό τρόπο σκέψης, ένα δύσκολο επίτευγμα.
Αν τους έθαβαν κάπου μετά από χρόνια θα μπορούσαν σε ανασκαφές να παρουσιαστούν σαν ευρήματα αρχαίας μαρτυρίας και να υπερηφανεύονται οι αρχαιολόγοι ερευνητές και οι εκ μακρόθεν έλληνες ιθύνοντες ότι κάποτε σε τούτο τον τόπο υπήρχε ανθούσα ελληνική παροικία.

Αλήθεια, τι ειρωνεία;

Τι χρειάζονται; Όχι έναν τάφο. Αλλά ένα αρχείο, μια βιβλιοθήκη, να δείξουν λίγο ενδιαφέρον οι ιθύνοντες, το κράτος, το ΣΑΕ, οι άνθρωποι, -όσο ανιαρό και να φαίνεται το θέμα,- για σύναξη των γραπτών θησαυρών, που σαν παιδιά της Ελλάδας, της ελληνικής γραφής , είναι σκορπισμένα σε κάθε υπόγειο, σε κάθε γωνιά, πριν σαπίσουν, πριν γίνουν στάχτη, από την τριβή του χρόνου.

Συνήθως όποιος έχει την τρέλα, την μανία, το χόμπι να γράφει καταλήγει απένταρος, σπαταλώντας τον καιρό του, σε κάτι όπου δεν φέρνει κέρδος, αλλά αυτό το κάτι τον γεμίζει, τον ικανοποιεί.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη

14 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Νιώθω τα όσα γράφεις κ. Γαβριήλ σα μια κραυγή αγωνίας για την τύχη της πνευματικής παραγωγής του απόδημου ελληνισμού. Μ
Μεγάλο το θέμα και άξιου προσοχής από τους αρμόδιους φορείς.
Συμφωνώ με τις προτάσεις σου στην προτελευταία παράγραφο και πιστεύω πως το νόημα και η αξία όλων βρίσκεται στα όσα λες κλείνοντας την ανάρτησή σου.
Αξία μεγάλη έχει η ψυχική και πνευματική ευφορία που προσφέρει πρώτα στον συγγραφέα το έργο του και μετά βέβαια στον αναγνώστη.
Σε χαιρετώ.

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
επίσημα τουλάχιστον,
από το 1982, φροντίζαμε για μια Βιβλιοθήκη, ένα μουσείο...
από τον καιρό του Μουρίκη...
Θυμήθηκα, τώρα, και τον συγχωρεμένο τον Κασάπη (που μάλιστα είχε και κτίριο δικό του κεντρικό και οικονομική άνεση...)
ΠΟΙΟΣ θα συντηρούσε, Γαβρίλη μου κάτι Υπεύθυνο όπως αυτά?
εθελοντές ΔΕΝ υπάρχουν (όπως και ...αναγνώστες...)
Κάναμε ενέργειες και στη Δημόσια Βιβλιοθήκη του Στάινγουέϊ και Μπρόντγουέϊ... μας έδωσαν μια γωνιά, δημοσιεύτηκε δωρεά Ελλ. βιβλίων, έδωσαν κάποιοι ηληκιωμένοι... γέμισε, μετά τα έστελναν σε άλλες βιβλιοθήκες -όσες είχαν χώρο- μετά.... μηδέν εις το πηλίκον!
Όσοι διψούσαμε για ενημέρωση, ιστορία, κ.λ.π.... αγοράσαμε 28 τόμους από τον Ε.Κ.... μέχρι που ήρθε το "Γκουγκλ" !!!!!!!!! και ψάχνουμε εκεί!!!!!!!!!!

Αλλά και τα "κειμήλια, εκατόχρονα και νεότερα..." που κέντησαν ή έπλεξαν χέρια άξια και -τουλάχιστον σε μένα υπάρχουν στις μεγάλες βαλίτσες και πιάνουν τόπο (!)-
...κάποτε, με την συγχωρεμένη την Λουκία Μαρουλέττη, που έκανε εκθέσεις Κυπριακών και Ελληνικών χειροτεχνημάτων...
παλιές -καλές-μέρες του Μποχίμιαν Χωλ ως και του πρωτόφτιαχτου και διαθέσιμου κτιρίου της Αρχιεπισκοπής...
τα ετοίμαζα... κι έβλεπαν πολλοί -ξένοι και ...δικοί μας!!!

Τι θ' απογίνουν "θυσαυροί της παράδοσής μας" όπως αυτοί...?????????????

Θέλεις κι άλλα?
Σύλλογος εύρωστος με χρόνια ζωής... (δεν θα πω όνομα)
ΔΕΝ έχει "ρέκορντς" για τίποτα!!!!!!!
Πρότεινα τουλάχιστον για τις αναμνήσεις όσων ακόμη "υπάρχουν"
-διότι πολλοί έφυγαν από αυτόν τον πάντα ημιτελή κόσμο...-
Μηδέν εις το πηλίκον!!!!!!!!
Ίσως, να πρέπει να φέρουμε τον Καρατζαφέρη... να μας πει ΤΙ να κάνουμε και πού να...ξοδευτούν τα χρήματα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Τί μου λες, λοιπόν, Φίλε μας?
κι έγινε 1.00, ξημέρωσε
κι ο Στρατής θα με... διώξει από το...δωμάτιό του!!!
Άντε, λοιπόν, και καλό κουράγιο!
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ
και... μη χειρότερα!

Μηθυμναίος είπε...

Τι να πεις και τι να κάνεις... όταν ο πνευματικός θυσαυρός παραμένει στην άκρη και σκονισμένος. Κανένας δεν δίνει σημασία στο ότι κάποιος μόχθησε, κάποιος χάρισε λίγο ή πολύ από το χρόνο του (κι από την τσέπη του...)για να προσφέρει.
Περί άλλων τυρβάζει η πολιτεία!

ΔΥΣΤΥΧΩΣ...
Και επόμενο είναι να επέρχεται η... απογοήτευση...

Κράτα γερά εσύ Γαβρίλη μου. Την ανησυχία σου και τον πόνο σου τον καταλαβαίνουμε γιατί τον ζήσαμε.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Με τις λέξεις σου (Νιώθω όσα γράφεις) κατάλαβα ότι καταλαβαίνεις τον πόθο μας, όσων ακόμα υπάρχουμε για να αφήσουμε μερικά γραπτά Ελληνικά ίχνη από την ζωή μας, όπως λέγαν οι Λατίνοι:
(Scripta manet, verba volant)Τα γραπτά μένουν, τα λόγια πετούν.
Αυτο το ρητό το πήρα από το βιβλλιο της Κ. Ελένης Τσαμαδού, σελίδα 507, ένα υπέροχο συναρπαστικό βιβλίο, αφαντάστου πλοκής που σε σκλαβώνει, αφού να φανταστείς κάθε νύκτα ξυπνώ τα χαράματα 3 η ώρα για να συνεχίσω να διαβάζω. "Ο Χορός Των Μυστικών."

Ευχαριστώ πολύ, χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα, όσα λες είναι αλήθεια, αυτά που λέω-έμε είναι σα να βαράμε γροθιές στον τοίχο, τα χέρια μας ματώνουν αλλά κανένας δεν ενδιαφέρεται.΄Μία παρόμοια επιστολή μου, όχι ακριβώς η ίδια δημοσιεύτηκε προ καιρού στην εδώ Ελληνική φφημερίδα, Δεν βαριέσαι φωνή βοώντως εν τη ερήμω.
Ένα παράδειγμα, για δυο χρόνια συνέχεια έβαλα πληρωτέες διαφημήσεις σε λέυκωμα μεγάλου πλούσιου Κεφαλονίτικου συλλόγου ίσως 500 μέλη, με ιδιόκτητη μεγάλη οικία αίθουσες, Ε! λοιπόν ούτε ένα βιβλιο δεν πούλησα και όχι μόνο αυτό αλλά ούτε κανένας δεν ενδιαφέρθηκε (εκτός ενός) να μάθει παραπάνω...
Ξέρω και καταλαβαίνω ότι αν ήταν για σαρδέλες και μεζεδάκια ή για επίδειξη θα υπήρχε και αίθουσα και χρήμα κλπ...
Όπως λες Δεν υπάρχουν αναγνώστες, αν υπήρχαν θα βρισκόταν εθελοντές, όσοι γράφουν είναι αυτοί που δεν χωράνε μέσα στο ραμένο μανίκι των μεταναστών, αφού το κέρδος το χρήμα πρωτεύει, εξ άλλου γιαυτό μετανάστευσαν... Το θεωρούν ανόητο το να ασχοληθούν για κάτι που δεν φέρνει χρήμα, χωρίς ποτέ να σκεφτούν ότι το χρήμα δεν αγοράζει ούτε ζωή ούτε αθανασία, αλλά μια εφήμερη υλιστική σκλαβιά του σώματος που παρασύρει το πνεύμα, σε ένα τυφλό μονοπάτι που οδηγει με μαθηματική ακρίβια στην εξαφάνιση της ελληνικότητας αυτών, που με αυτή γεννήθηκαν...
Αγαπητή Υιώτα είναι ένα θέμα που καίει, θα μπορούσα να γράφω μέρες, αλλά έως εδώ!
Ευχαριστώ και κατανοώ τα προβλήματά μας.

Γαβριήλ
υ.γ. είναι η μειονότητα οι ολίγοι αυτή που το έχουν τη χάρη αυτή, το "χόμπυ" το γράψιμο και είναι τόσο ολιγοι, αποξενομένοι από τον κύριο κορμό.

pylaros είπε...

(Και επόμενο είναι να επέρχεται η... απογοήτευση...)

Φίλε μου Στράτο, σωστά γράφεις την πιο πάνω παράγραφω, αλλά αυτό δοκιμάζω να μην με πάρει σβάρνα ο οδοστροτήρας της απαγοήτευσης,

Ζητώ ανθρώπους να ανταλλάζουμε γνώμες, σκέψεις, αξίες, είναι τόσο δύσκολο νομίζεις ότι είσαι μόνος σε έναν κόσμο που παραληρεί μπροστά στη θέα του "πράσινου" δολαρίου.
Φίλε μου έζησες στο εξωτερικό και ξέρεις, αλλά νομίζω ότι όσο περνά ο καιρός τόσο πιο μόνος αισθάνομαι-μαστε, όλοι εμείς που έχουμε την μανία στα γεννοβολήματα της πένας.
saludos a todos
Χίλια ευχαριστώ
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Μεγάλο το δίκιο σου φίλε Γαβρίλη αλλά δυστυχώς τη μοίρα των όσων έχει φτιάξει η δική μας γενιά, δεν μπορούμε να την αντιστρέψουμε.
Έζησα από την δημοσιογραφική θέση τα όσα γράφει η Υιώτα. Σε κάθε προσπάθεοια τότε ορθονώταν και ένα εμπόδιο. Και μάλιστα αξεπέραστο. Βρήκα κι΄εγώ Υιώτα μου σύλλογο που δεν είχε αρχείο και όταν το έβγαλα στη εφημερίδα ήρθαν και ζήτησαν την απόλυσή μου. Το καταλαβαίνεις;
Όταν δεν είχα τι να κάμω μιά ποσότητα των βιβλίων μου, τότε που μετακόμιζα, πλησίασα συλλόγους, Ομοσπονδίες και ένα σχολείο της αρχιεπισκοπής και τους τα πρόσφερα. Μόνο που δεν με πέταξαν έξω από τα γραφεία τους.
Προτείνω μιά συγκέντρωση να τα συζητήσουμε όλα αυτά. Φυσικά με ανθρώπους υπεύθυνους.
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Γνωστά τα των βιβλίων στη Νέα Υόρκη,

Θυμάσε το Christos με τις Σαρδέλες;
Ε! τι άλλο να πω ότι και να σχολιάσω δεν γίνεται τίποτα.
εξακολουθεί να υπάρχει και θα υπάρχει η ίδια τακτική αγνόησης οτιδήποτε έχει να κάνει με γράψιμο-διάβασμα...
ευχαριστώ
Γαβριήλ

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΚΑΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ.ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΖΕΣΤΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ.

pylaros είπε...

Καλώς ήλθες,
Χάρηκα, χάρηκα πολύ δια την επίσκεψή σου,αν παρατηρήσεις οι προηγούμενες μου αναρτήσεις ποικίλουν σε τα θέματα.
Σου εύχομαι καλό μήνα,
Ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ

ΣΤΑΥΡΟΣ.Σ.ΑΛΥΣΑΝΔΡΑΤΟΣ είπε...

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΘΕΙΕ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΣΑΙ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩΜΑΣΤΕ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ....... ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΡΚΑΤΑ

ΣΤΑΥΡΟΣ.Σ.ΑΛΥΣΑΝΔΡΑΤΟΣ είπε...

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΘΕΙΕ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΣΑΙ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩΜΑΣΤΕ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ....... ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΡΚΑΤΑ

ΣΤΑΥΡΟΣ.Σ.ΑΛΥΣΑΝΔΡΑΤΟΣ είπε...

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΘΕΙΕ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΣΑΙ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩΜΑΣΤΕ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ....... ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΡΚΑΤΑ

pylaros είπε...

Στάυρο, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη να μάθω για εσένα. Ναι έρχομαι Κεφαλονιά φέτος κάθησα 2 μήνες, ήρθε και η Γαβριέλα με οικογένεια, Δεν ξέρω τι φταίει, ή ας πούμε ποιος φταίει και δεν βλεπόμαστε, εγώ όπως ξέρεις απ το χωριό δεν το κουνάω, καμιά φορά πάω για μπάνιο. Δεν ήξερα ότι ξέρεις υπολογιστή, όταν θες να μου γράφεις μπορείς εκτός από το να επισκέπτεσαι το Μπλογκ μου αυτό και στο gabrielkp@aol.com

Στάυρο χάρηκα πολύ που επικοινωνία μας.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ Παναγιωσούλης