Δεν τα κατάφερα:

Το Ταξί μου,

Το λεωφορείο βαρύ και παλαιό προχωρούσε αργά νωχελικά στον γεμάτο λακκούβες σκονισμένο δρόμο. Δεν είχε μείνει παρά μόνο ένας επιβάτης, ένας χλωμός αδύνατος, φαινόταν αναστατωμένος.
Ε! φίλε μέχρι που πας; Τον ρώτησε ο οδηγός.
Πάω στο Μοράλες,
Μα εγώ δεν πάω εκεί, πάω στο Ματίας θα πρέπει να κατεβείς, να περιμένεις το επόμενο.

Τότε άσε με εδώ.

Σηκώθηκε απότομα και άνοιξε την πόρτα με δύναμη, ο σοφέρ φρενάρισε, ο επιβάτης πετάχτηκε έξω. Προχώρησε στην άκρη του δρόμου και κρύφτηκε πίσω από τους τροπικούς θάμνους.

Τι παράξενος άνθρωπος μουρμούρισε ο οδηγός ο Χουάν αυτός που υπερηφανευόταν για το κόκκινο λεωφορείο του και είχε ζωγραφίσει έναν λευκό κρίνο και το ονόμαζε γραμμές «Η Λευκή Καλόγρια» .
Όταν δεν δούλευε σαν οδηγός έκανε τον χασάπη, είχε στην αγορά ένα κιόσκι που έμοιαζε με κλουβί, κάθε πρωί κλεισμένος μέσα με ένα ξεσκονιστήρι έδιωχνε τιε μύγες, άνοιγε το πορτάκι και σου πουλούσε κρέας. Με το δυνάμωμα της ζέστης έκλεινε το χασάπικο.

Η Σόϊλα είχε συνοδέψει έναν φίλο της ναυτικό μέχρι την πύλη του μόλου.
Κοιτούσε να γυρίσει σπίτι της με κανένα άδειο ταξί, χωρίς φυσικά να πληρώσει.
Στάθηκε στην άκρη του δρόμου και περίμενε, μου έκανε νόημα, σταμάτησα, πας για την πόλη μου λέει, με παίρνεις μαζί σου;
Έλα, ανέβα, έκατσε δίπλα μου. ήταν παλιά γνωστή μου από τότε που συζούσε με έναν έλληνα ναυτικό, τώρα είχαν χωρίσει.

Όπως οδηγούσα πετάχτηκε μπροστά μου, ακριβώς απέναντι από την διασταύρωση των δρόμων και δίπλα από τα διυλιστήρια, ένας νεαρός μου έκανε νόημα. Σταμάτησα άνοιξε την πισινή πόρτα και μπήκε, η Σόϊλα μου λέει φίλε δεν θέλω να σου χαλάσω το αγώι, άφησέ με εδώ, κάποιος άλλος θα με πάρει. Ο καινούργιος επιβάτης μου λέει τράβα ίσια για τον δρόμο που πάει έξω απ’ την πόλη, θα σου πω που να σταματήσεις.
Όταν φτάσαμε κοντά στο σταυροδρόμι της Ζακάπας περίπου 100 και χιλιόμετρα σταμάτα εδώ μου λέει, τι σου χρωστώ με πλήρωσε και γύρισα προς τα πίσω.

Η πόλη του λιμανιού ήταν ανάστατη, ένας οδηγός λεωφορείου είχε τρακάρει, και είχε σκοτώσει μια γυναίκα, τον αναζητούσε η αστυνομία. Κατάλαβα ότι ήταν ο επιβάτης, δεν είπα τίποτε κανενός.

Σαν βράδιασε στην πιάτσα των ταξί με βρήκε φίλος ναυτικός. Θα με πας στο μπαρ η ‘Γαλάζια Θάλασσα’.
Έλα μέσα να σε κεράσω, θέλω να συζητήσουμε, ήπιαμε δυο μπύρες και μου είπε τον καημό του, θέλω να ενοικιάσω ένα δωμάτιο, μπορείς να με βοηθήσεις!
Τι να το κάνεις;
Έχω μια κοπέλα, επιμένει να την πάρω από εκεί που μένει, να μένει μόνη της κι εκεί να με περιμένει να περνάμε τις μέρες μας μαζί όταν θα γυρίσει το βαπόρι.
Ε! όχι του λέω, δεν σε συμφέρει, όχι αυτό δεν το κάνω γιατί μετά θα με βλαστημάς.

Αποτέλεσμα τον έχασα από πελάτη, έκανε ότι δεν με έβλεπε στην πιάτσα, κι έπαιρνε άλλο ταξί . Σηκώθηκα να φύγω, πιο πέρα καθόταν η Σόιλα με τράβηξε απ το μανίκι, κάνε μου παρέα για λιγάκι,
Μα γιατί;
Ένα βαπόρι αμερικάνικο της United Fruit είχε έρθει στο λιμάνι, ήταν ένα μικρό φορτηγό-ποστάλε, τακτικών γραμμών.
Ξέρεις, έχω μια υπερηφάνεια δεν θέλω να με αγγίξει μαύρος, απέναντί μας ήταν αυτός ο αμερικάνος ναυτικός, πώς να στο πω δεν θέλω να κάνω παρέα με μαύρο, όταν λοιπόν μας δει ότι μαζί να συζητάμε θα φύγει.
Έτσι κι έγινε.
Άλλη μια απλή μέρα πήγαινε προς το τέλος της, πήγα σπίτι στην βεράντα, ξάπλωσα στην αιώρα μου, προσπαθούσα να ξεχάσω την ναυτική ζωή, προσπαθούσα να ξεχάσω τα παλιά, να μην βλέπω την εκμετάλλευση των συναδέλφων ναυτικών, εν τέλει δεν τα κατάφερα, κι έμεινα όπως ήμουνα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης