Την εφηβική ζωή του, την έπλασε για τριάμισι χρόνια ταξιδεύοντας στα λιμάνια της Κούβας ήταν αποτέλεσμα των δυσμενών συνθηκών αυτών που τον υποχρέωσαν να φέρει στην πλάτη του και να αποζητά αυτό που θα ικανοποιούσε μια παιδική ψυχή, έναν οδηγό φιλίας, ένα αθώο φλερτ, μια φίλη, έναν συμμαθητή, κάτι να του εμπιστεύεται την καρδιά του, μα και κάποια ελπίδα που τρεμόσβηνε στην ψυχή του από το βαρύ πέλμα της άγνοιάς του. Στον αγώνα της ζωής στη θάλασσα ως ναυτικός όλοι έβλεπαν την εκμετάλλευση, το ξέσπασμά του, η κατανόηση που τόσο του έλειπε την έψαχνε στις γυναίκες της Αβάνας Κούβας, του κάθε λιμανιού, αυτές τον έπιασαν απ’ το χέρι, αυτές τον έμαθαν τα μυστικά της ζωής, αυτές του παρουσίαζαν ότι ήξεραν, ή ότι ήθελαν να μάθει κρύβοντας την καρδιά τους, αν ποτέ είχαν. Φουμάριζε παρταγκάς και έπινε κούμπα λίβρε, χόρευε στις κομπάρσες στο καρναβάλι. Ήταν η αρχή. Μετά ανοίγει το μονοπάτι, αυτό που έπλασαν άλλοι με πηλό παγκοσμιότητας , αυτό που χαράζει την οδό της ζωής.
Την φόρμα της ζωής του την χρωστά στο κεφάλι του, στον τρόπο σκέψης του, στην απειρία του, μα και στις περιστάσεις, θα μπορούσα να ήταν κάτι τι άλλο, θα μπορούσε να είχε περάσει από πανεπιστήμια, θα μπορούσε να είχε γίνει μεγιστάνας του χρήματος, Αρχαιολόγος που αγαπούσε τόσο, θα μπορούσε να είχε πατήσει επί ανθρώπινων υπάρξεων για το χρήμα, όχι όμως, όχι, αρκέστηκε με αυτά τα ολίγα, αρκέστηκε στην απλότητα, στην απλή γυναίκα, αυτή που ήταν με μια λέξη απλή, ειλικρινή, αυτή που θα μπορούσε να ανταποδώσει ότι ζητούσε, αγάπη, στοργή, ιδανικά με αυτά που γεννήθηκε, ίσως να ήταν ονειροπόλος γιατί διάβαζε μικρός πολλά μυθιστορήματα, όπως ο Αρχισιδηρουργός, η Γρατσιέλα, νουβέλες, ότι έπεφτε στα χέρια του.
Και το κυριότερο σε αυτά που διάβαζε πίστευαν ότι η αγάπη δεν ήταν θνητή.
Σκέψεις εφήμερες που τις παίρνει ο άνεμος, τις φυλάει και γελά μαζί του, περιμένοντας πότε θα διαψευστούν, τότε τις ξαναφέρνει, τις φυσά μπροστά του και γελά σφυρίζοντας, μπαίνοντας σαν φίδι από τα χαραμάδες της σκεβρωμένης πόρτας, αυτής που κλείνει μέσα της την ηλικία.
Κλείνει την πόρτα της ηλικίας και ξαναζεί, με καινούργια νεανική καρδιά γεμάτη φιλοσοφία, αφήνοντας την τύχη και το μέλλον να αποφασίσουν για τον χρόνο της παρουσίας του πάνω στη μητέρα γη.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
12 σχόλια:
Πως πλάθεται μιά ζωή!!!!!!
Εύκολο ακούγεται.
Την προσέχεις σαν να είναι βρέφος!Την βλέπεις απο την στιγμή που ξεκινά την πορεία της.
Δεν επιτρέπεις σε κανέναν να της κάνει κακό!
Την αφήνεις να αγαπήσει χωρίς να την πονέσουν.
Της δείχνεις ποιοι είναι οι πραγματικοί της φίλοι.
Της μαθαίνεις να μην κρυβεται από τους ανθρώπους.
Βγαζεις απο τον δρομο της, όσους θα της κανουν κακό.
Είναι εύκολο να το κάνεις!!!
Οταν ασπρισουν τα μαλλια σου και έρθει στο μυαλό σου, η διαδρομη απο την μερα που γεννηθηκες μεχρι και το σήμερα σου, τότε μπορείς και την πλάθεις.
Μπορείς και επεμβαίνεις.
Εσύ και ο εαυτός σου.
Ακριβως απέναντι ο ένας από τον άλλο.
Πάει όμως,πέρασε!!!!!!!!!!!!!
Μιά φιλοσοφημένη διαδρομή της ζωής φίλε Γαβρίλη.Είναι πρόθυμη και έτοιμη να μας διδάξει πολλά η ζωή. Η επιλογή είναι υπόθεση δική μας. Παρ΄όλο που ξεκίνησες απροετοίμαστος φίλε μου αποδείχτηκες ένας άξιος καπετάνιος. Σπουδαίες μελέτες της ζωής μας δίνεις
Νάσαι καλά
Ντένης
Εύκολο ακούγεται, όπως λες κι εσύ φίλε Σταύρο, αλλά εγώ πιστεύω, ότι πολλές φορές η δύναμη του άνεμου της τύχης, των περιστάσεων έχουν μια πιο μεγάλη δύναμη από ένα προκαθωρισμένο σχέδιο του πως να πλάσεις μια ζωή...
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
Ντένη,
Μου αρέσει αυτό που γράφεις
Σπουδαίες μελέτες της ζωής μας δίνεις.
Ήταν και είναι κάτι που αληθεύει, οπότε σήμερα ξαναζώ, έστω κι από μακρυά.
Ευχαριστώ
Γαβρήλ
Πλάθεται η ζωή?? ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε?? Πλάθεται η ζωή?? ή μας πλάθει??
Γράφεις πολύ όμορφα φίλε Γαβριήλ.. είναι αυτή η γοητεία του μυαλού και της σκέψης όταν έχει κατασταλάξει και μπορεί και βλέπει τη ζωή από λίγα σκαλοπάτια πιο ψηλά..
Να εισαι καλά.. να ζεις να ξαναζείς.. να ονειρεύεσαι..
Αγαπητή-έ Σταγόνα!
Χάρηκα που με επισκέφτηκες, καταλαβαίνω ότι η ζωή είναι όπως το εκφράζεις.
Αυτή η ίδια μας πλάθει, αν και προσπαθούμε να ξεφύγουμε.
Ευχαριστώ για τα τόσο καλά σου λόγια.
με εκτίμηση
Γαβριήλ
υ.γ και κάτι ακόμα: εξακολουθώ να ξαναζώ, μέσα από τα την πείρα του παρελθόντος αλλά και με τα όνειρα,
Απογευματάκι και πέρασα να σου πω μια καλησπέρα κ. Γαβριήλ.Αλήθεια πόσες φορές δεν έχεις περάσει από την σκέψη μου ο προβληματισμός για το πώς διαμορφώνεται ο άνθρωπος μέσα από τις καταστάσεις που βιώνει στην εξέλιξη της ζωής του και πόσο αυτές τον επηρεάζουν.Πάσα στην πάσα νομίζω πως είναι κάποιες φορές τα πράγματα. Μας δίνει η ζωή και αναλόγως ανταποδίδουμε, αντιδρούμε, φερόμαστε. Όπως και ναχει κέρδος είναι η ζύμωση. Μακρύς να ναι ο δρόμος.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Χαιρετισμούς σε όλους σας.
Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Ναι πολλες φορές προβληματίζομαι εάν ο άνθρωπος έχει κάποια γνώμη, μάλλον κάποια ευθύνη για το πλάσημο της ζωής του, του χαρακτήρα του, ή τ' αφίνει όλα στη φύση και στην τύχη κι όπως έρθουν.
Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς
Γαβριήλ
...φορές-φορές λέμε: αν ήταν να γίνω πάλι είκοσι χρονών ...και νάξερα όσα ξέρω...
Και τί θα κάναμε? αφού η μοίρα, η Τύχη,... όπου θέλει αυτή σε πάει!
Να έχουμε υγεία, αυτό νομίζω τώρα,
Γαβρίλη μου,
Υγεία!
Χαιρετισμούς,
Υιώτα
Ναι να έχουμε υγεία, αλλά κι αυτή για να υπάρξει χρειάζεται ενέσεις μνήμης....
αγαπητή μου Υιώτα
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
Μόλις γύρισα απο το μέσο νότο κι εσύ με παραπέμπεις στο λατρεμένο μου νησί. Εκεί που η ζωή μυρίστηκε τις απόκρφες χαρές και προσπάθησε να τις ανατρέψει. Αλλά η ζωή δεν ανατρέπεται.
Φιλί. Υπέροχη φωτογραφία
Αγαπητή μου Ιουστίνη,
Οι αναμνήσεις είναι γραμμένες για πάντα, μένουν εκεί που πρωτογράφτηκαν, κι ακόμα ένα είναι εικόνες ατομικές δικές σου που τις συμμερίζεσε με φίλους που έχουν το χάρισμα να τις Βλέπουν.
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
Δημοσίευση σχολίου