Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Ο Φοίνικας, Ειρηνικός Ωκεανός

Ένας Φοίνικας στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Όχι άνθρωπέ μου, όχι δεν μας ενδιαφέρουν τα βιβλία σου, οι ατομικές σου ιστορίες, όλοι μας έχουμε ο καθένας τις δικές του, άντε λοιπόν να γράψεις καμιά νουβέλα, να δακρύσει κάνα γυναικείο μάτι, να τις πουλήσεις βρε αδερφέ, να κάνεις και χαρτζιλίκι.

Μα κυρία μου εγώ δεν γράφω ατομικές ιστορίες απλώς παρατηρώ την ανθρώπινη συμπεριφορά, μετρώ τα φτερουγίσματα της μύγας πριν πιθώσει τα’ αυγά της, σ’ ένα ώριμο σύκο, ακολουθώ το μονοπάτι των μερμηγκιών, παρατηρώ τα κομμένα φύλλα των δένδρων, σκοτώνω την μοναξιά μου με το να ονειρεύομαι, αναζητώ αυτό που ο πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει. Ένα ξεφύλλισμα μαργαρίτας, μια κόκκινη παπαρούνα, ένα μπουμπούκι που ανοίγει, μια μυρωδιά καμένου ξύλου, ένα καπνό από καπνοδόχο, όχι δεν πρόκειται να εκλεχθεί ο πάπας αλλά ένα φαγητό από τσουκάλι με σπιτίσια γεύση. Μια τσίγκινη σκεπή που ν’ ακούγεται η βροχή, εκεί όπου υπάρχει ένας κρυφός πόθος, μια ματιά, έναν άγγελο κάτω στη γη. Μα κι αυτή η μοναξιά πόσο με απομονώνει, θεέ μου, τόσο ακατανόητος είμαι; Αν το χαρτί είχε ψυχή θα ήταν μουσκεμένο, αλλά αυτό με γνωρίζει αγαντάρει ότι και να του βάλω, πάλι, δεν ξέρω λέτε να έχει ψυχή; Μετά, μοιάζει με καθρέφτη, ένα χαρτί που πάνω του καθρεφτίζεσαι, όχι, οι άλλοι δεν το βλέπουν αλλά εσύ το κοιτάς και αναγνωρίζεις τον άνθρωπο ο οποίος είναι ο εαυτός σου, φτάνει πια, το πρωτότυπο έγινε ατομικό.

Το ξέσπασμα της μοναξιάς μου κουρελιασμένο, τυλιγμένο σε μια κόλα χαρτί, θεέ μου οι τόσοι και τόσοι άνθρωποι που κάναμε παρέα, οι δεκάδες, οι εκατοντάδες, χάθηκαν, φύγανε, η τσίγκινη σκεπή ερήμωσε, συνεπαίρνοντας και τους αγγέλους κι εγώ κάθε στιγμή αισθάνομαι τους αόρατους ανθρώπους, που μόνο στην φαντασία μου έχουν μείνει, παρέα με αυτούς σαν φοίνικας ξανάρχομαι στη ζωή και τότε μαζευόμαστε πολλοί. Όχι, επιμένω, όχι, μόνο η πένα και το χέρι που την κινεί είναι ατομικά, τα γεννοβολήματα της, μαζικά, πρωτότυπα, ανθρώπινα, παγκόσμια…

Χιλή- Ειρηνικός Ωκεανός:

Ένα καΐκι μας περίμενε στα ανοιχτά του Ειρηνικού ωκεανού, η θάλασσα μπουνάτσα, ήταν περασμένα μεσάνυχτα, τα φανάρια πορείας αναμμένα, το καΐκι μας διπλάρωσε η μηχανή του βαποριού μας, έκανε αργά. Αμέσως πήδησαν μέσα άνθρωποι φαινόταν άγριοι έμοιαζαν με πειρατές. Φορούσαν παπούτσια πάνινα δεν έκαναν καθόλου θόρυβο.
Ο ναύτης της βάρδιας 12-4 ήταν κι αυτός μέρος της 'παρέας' ήρθε στο δωμάτιό μου και με ξύπνησε, πήρα τα κλειδιά στο χέρι κι άνοιξα το τράνζιτο δηλαδή το δωμάτιο με τα τσιγάρα. Αναγκαστικά μου είπαν το σχέδιο τους και σε εμένα μια και ήμουνα ο υπεύθυνος τροφοδοσίας. Κάναμε ταξίδια ανάμεσα Χιλή και κόλπο του Μεξικού Νέα Ορλεάνη. Η Εταιρία που είχε ναυλώσει το βαπόρι ήταν η Χιλιανή Sudamericana de vapores.
Για να κρατήσω την εχεμύθειά μου, μου δώρισαν 150 χαρτόνια, ο καπετάνιος απ’ τη γέφυρα παρακολουθούσε, μια και ήταν ο αρχηγός. Η ‘συμμορία’ καταγόταν όλοι από την Κόρινθο. Ο καπετάνιος, ο υποπλοίαρχος κι ένας ναύτης, ο οποίος όταν άλλαξε βαπόρι έπεσε στο αμπάρι από ανοιχτή μπουκαπόρτα και σκοτώθηκε, ο πλοίαρχος μόλις φτάσαμε στο λιμάνι τον περίμενε αντικαταστάτης, ο υποπλοίαρχος ξεμπαρκάρισε, εγώ έμεινα μέχρι σήμερα και σα φοίνικας ξαναζώ τις στιγμές εκείνες…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης




14 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...σε χάρηκα, σαν φοίνικα, και σε χαίρομαι σ' ότι και να θυμάσαι...

Οι φίλοι, υπάρχουν! μα δεν θέλουν να ...φαίνονται...
ανήκουν στους αόρατους...
στοιχίζουν λιγότερο, δεν σε "χρεώνουν" δεν σε ζαλίζουν με τα ...λεγόμενά τους...
λίγοι και καλοί!
Υγ.: Διάβασες το ποίημα του Ε.Δ.!!! πώς τους τα ψέλνει!!! απαπα...
ψύλΛος στον κόρφο του!

Αν σε χρειαστούν, θα σε βρουν...
όπως κι εγώ!
Υιώτα
ΝΥ

Μηθυμναίος είπε...

Ένα μικρό απόσπασμα, φίλε, από το άρθρο που γράφω για την Τρίτη που έρχεται, είναι τούτο εδώ:
Οι μέρες, εν τω μεταξύ, κυλάνε μαζί της, μέσα της, πάνω της. Περνάνε, απομακρύνονται, αθροίζονται και γίνονται χρόνος… Κάποιες φορές, γυρίζεις να ρίξεις μια ματιά πίσω, απλώνεις το χέρι και δεν καταφέρνεις να συγκρατήσεις κάτι… Τίποτα. Ανώφελο αποτέλεσμα. Φεύγουν, δίχως ένα αποχαιρετισμό. Σιγά σιγά σβήνει η εικόνα τους. Θολώνουν… Ό,τι καταφέρνει ακόμη να αντικατοπτρίζεται μέσα σ’ αυτές, υπήρχε. Ό,τι ακόμη μπορεί ν’ ακούγεται απ’ τον απόηχό τους, ειπώθηκε. Ό,τι άφησες, έφυγε… Παραδίνεσαι τότε ανυποψίαστα στους συλλογισμούς σου. Δίνεις τόπο στο νου, τον αφήνεις να σκεφτεί εκείνος, ίσως καταφέρει να κουμαντάρει ό,τι δεν κατάφερες εσύ.

Διαβάζοντας το δικό σου γραφτό βλέπω πόσο εσύ έχεις το χάρισμα να ρίχνεις πίσω τη ματιά σου και να ξαναβλέπεις καθάριες τις εικόνες, ν’ απλώνεις το χέρι σου και να αρπάζεις τις στιγμές… όσο μικρές κι ασήμαντες είναι αυτές.
«Ένα φτερούγισμα μύγας, μια ολοκόκκινη παπαρούνα, ένα μπουμπούκι που ανοίγει, λίγο καπνό απ’ το τσουκάλι, τον ήχο της βροχής στην τσίγκινη στέγη…» Aυτά φτάνουν…
Γι’ αυτό πάντα σου λέω (και το επαναλαμβάνω) πως σε ζηλεύω…

Και άσε τι λένε οι σοφοί… Οι σοφοί δεν είχαν χρόνο να απολαμβάνουν κάτι τέτοια…

Ανώνυμος είπε...

Aγαπητέ φίλε Γαβριήλ η ανάρτηση σου είναι ένα υπέροχο δείγμα γραφής .Έχεις ταλέντο,ψυχή και συναίσθμα.Γυρίζεις πίσω στα περασμένα και τα αφηγήσαι με καταπληκτική μαεστρία.Αυτές οι μικρές λεπτομέρεις και περιγραφές στολίζουν θαυμάσια τα κείμενα σου. Η πένα και η σκέψη σου έχουν χάρη και παρησσία συνέχισε φίλε μου να γράφεις.Ο φοίνικας αναγεννάται από τις στάχτες του κι εσύ με τη γραφής σου καταφέρνεις να ζωντανεύεις τα περασμένα με καταπληκτική μαεστρία,ευχέρεια και ζωντάνια λόγου,συγχρητήρια Κατερίνα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Λες οι φίλοι υπαρχουν μα δεν φαίνονται, είναι 'αόρατοι'
Αχ! προσπαθώ να τους κάνω 'ορατούς'

Όχι δεν διάβασα το ποιήμα του ε.δ, ένεκα που δεν ήρθε ο ε.κ ή ήρθε αργά, μια που περίμεναν την Ομιλία του Παπανδρεου κι όλα αυτά τρίτη βράδυ...

¨εμεινα απ έξω...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,
Θα περιμένω να διαβάσω ολόκληρο το άρθρο σου της Τρίτης, αλλά μέσα στους 'πεσιμιστικούς' σου συλλογισμούς πρέπει να ξαναβρεις την θετική αισιοδοξία η οποία φυσικά θα σγκρουστεί με την σημερινή πραγματικότητα της επιφανειακής ξένης ύλης. Αλλά θα έχεις το privilegio να αισθάνεσε και να λες ότι οι σκέψεις σου αυτές, οι εμπειρίες σου αυτές είναι μοναδικές δικές σου, που κανένας δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει διότι απλούστατα δεν τις έχει ζήσει.

Ευχαριστώ φίλε

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κατερίνα,
Μα τι χείμαρρος εύσχημων λόγων για το κείμενό μου είναι αυτά που μου γράφεις; Ευχαριστώ
Χάρηκα που το βρήκες ενδιαφέρον, που εννόησες το μήνυμά του, που σου άρεσε!
Αυτό που μου δίνει ευχαρίστηση είναι ότι, θεωρώ την ιστοσελίδα ΠΥΛΑΡΟΣ αποκλειστικά μια σελίδα που αντιπροσωπεύει τον εαυτόν μου και μπορεί να δημοσιεύω τα έργα μου, χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να χτυπώ πόρτες και να υφίσταμαι ταπεινώσεις, λογοκρισία κλπ...

Ευχαριστώ πάρα πολύ, είναι κι αυτό η (γραφή) τουλάχιστον για εμένα μια ψυχικά αντίδραση, ένα ξέσπασμα,ένάντια στην επιφανειακή αδιάφορη σημερινή πραγματικότητα που υπάρχει στον κόσμο μας εδώ, όπου βασιλεύει το κέρδος, η ύλη κλπ...
Χίλα ευχαριστώ,
Χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Καλημέρα φίλε Γαβρίλη
Σου το έχω πει κι΄άλλες φορές Συνέχισε να δίνεις αυτά τα ανεπανάληπτα δέιγματα της γραφής σου. Η ΠΥΛΑΡΟΣ είναι το βήμα σου γιά όσα ακόμη υπέροχα μπορείς να δώσεις Όσο γι' αυτούς που σου είπαν να γράφεις νουβέλες τους γνωρίζω και ξέρω ποιά πνευματική τροφή, δυστυχώς δίνουν στην Ομογένεια,
Προχώρα να δίνεις αυτές τις ανεπανάληπτες και πανέμορφες εικόνε έτσι όπως τις δίνεις με το δικό σου απλό λόγο.
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε Ντένη,
Ναι το παραδέχομαι όταν τα λέμε με το καφεδάκι τα Σάββατα έτσι είναι η κατάσταση όπως τα λες, αλλά φίλε τα θεωρώ ως παιδιά μου αυτά τα μικρά μου εργάκια, κι όταν μου τα προσβάλλουν μου συμβαίνου δυο πράγματα, πρώτα με πιάνει απαγοήτευση, μετά αντιδρώ, ξεσπαθώνω και προσπαθώ να πάρω εκδίκηση με την πένα, χωρίς όμως να θίγω κανέναν.
Είναι κι αυτό ένα από τα μυστήρια της ψυχής.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

σταγόνα είπε...

Mπορεί το χαρτί να μην έχει ψυχή αλλά αυτό κάνει πιο έντονη την ευωδία των γραπτών σου..
τα γραπτά σου αναδίδουν άρωμα και μύρο λεπτοκεντημένης ψυχής Γαβριήλ..
Δεν ξέρω αν το έχεις δει.. νομίζω θα σου αρέσει..
http://vimeo.com/8033660

pylaros είπε...

"Μικρές Χαρές" χρειαζόμαστε τόσο λίγα για να είμαστε ευτυχισμένοι!!!

Είδα το Φιλμ, είναι η αγνή γυμνή αλήθεια,
Ευχαριστώ που μου το έστειλες αγαπητή μου Σταγόνα...

Γαβριήλ

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Γαβριήλ είχα καιρό να μπω στην "ΠΥΛΑΡΟ"
Και σήμερα που μπήκα σε βρήκα πιό ανανεωμένο,φρέσκο και αισιόδοξο.Το βρήκα στη ανάρτηση αλλά και στις απαντήσεις σου στα σχόλια.

Και οι τρεις αναφορές σου έχουν την σφραγίδα του χαραχτήρα σου
Γνωρίζεις την τωρινή πραγματικότητα.
Παρουσιάζεις με ταπεινότητα τα αισθήματά σου
και προχωράς αλύγιστος και αγνός όπως ξεκίνησες.

Φίλε μου ,είσαι μιά όμορφη νότα που δεν μολύνεται από παραφωνίες .

Αστοριανή είπε...

..ki είπα "να σου πω"(!!!) για τον ιππόκαμπο,,, μα άστο γι' αλλη φορά.
Εκτός και το θες για "θέμα"...
Θα τα πούμε,
πάντα μ' αγάπη,
Υιώτα
ΝΥ

pylaros είπε...

καλώς ήλθες αγαπητέ μου Σπύρο,

Ναι είναι όπως τα λες ο χαρακτήρας του ανθρώπου

Είναι κι αυτός όπως ο καιρός, μια μέρα τα βλέπει σκοτεινά, άλλη ηλιόλουστα, αλλά κατα βάθος ποτέ δεν αλλάζει,
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ο Ιππόκαμπος είναι στις ακτές του Ειρηνικιού Ωκεανού, στο Μαξικό όπως και το άγαλμα της μητέρας, στην πρώτη φώτο η Ορτανσία στην Δεύτερη η αφεντιά μου.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ