Ο Φοίνικας, Ειρηνικός Ωκεανός

Ένας Φοίνικας στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Όχι άνθρωπέ μου, όχι δεν μας ενδιαφέρουν τα βιβλία σου, οι ατομικές σου ιστορίες, όλοι μας έχουμε ο καθένας τις δικές του, άντε λοιπόν να γράψεις καμιά νουβέλα, να δακρύσει κάνα γυναικείο μάτι, να τις πουλήσεις βρε αδερφέ, να κάνεις και χαρτζιλίκι.

Μα κυρία μου εγώ δεν γράφω ατομικές ιστορίες απλώς παρατηρώ την ανθρώπινη συμπεριφορά, μετρώ τα φτερουγίσματα της μύγας πριν πιθώσει τα’ αυγά της, σ’ ένα ώριμο σύκο, ακολουθώ το μονοπάτι των μερμηγκιών, παρατηρώ τα κομμένα φύλλα των δένδρων, σκοτώνω την μοναξιά μου με το να ονειρεύομαι, αναζητώ αυτό που ο πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει. Ένα ξεφύλλισμα μαργαρίτας, μια κόκκινη παπαρούνα, ένα μπουμπούκι που ανοίγει, μια μυρωδιά καμένου ξύλου, ένα καπνό από καπνοδόχο, όχι δεν πρόκειται να εκλεχθεί ο πάπας αλλά ένα φαγητό από τσουκάλι με σπιτίσια γεύση. Μια τσίγκινη σκεπή που ν’ ακούγεται η βροχή, εκεί όπου υπάρχει ένας κρυφός πόθος, μια ματιά, έναν άγγελο κάτω στη γη. Μα κι αυτή η μοναξιά πόσο με απομονώνει, θεέ μου, τόσο ακατανόητος είμαι; Αν το χαρτί είχε ψυχή θα ήταν μουσκεμένο, αλλά αυτό με γνωρίζει αγαντάρει ότι και να του βάλω, πάλι, δεν ξέρω λέτε να έχει ψυχή; Μετά, μοιάζει με καθρέφτη, ένα χαρτί που πάνω του καθρεφτίζεσαι, όχι, οι άλλοι δεν το βλέπουν αλλά εσύ το κοιτάς και αναγνωρίζεις τον άνθρωπο ο οποίος είναι ο εαυτός σου, φτάνει πια, το πρωτότυπο έγινε ατομικό.

Το ξέσπασμα της μοναξιάς μου κουρελιασμένο, τυλιγμένο σε μια κόλα χαρτί, θεέ μου οι τόσοι και τόσοι άνθρωποι που κάναμε παρέα, οι δεκάδες, οι εκατοντάδες, χάθηκαν, φύγανε, η τσίγκινη σκεπή ερήμωσε, συνεπαίρνοντας και τους αγγέλους κι εγώ κάθε στιγμή αισθάνομαι τους αόρατους ανθρώπους, που μόνο στην φαντασία μου έχουν μείνει, παρέα με αυτούς σαν φοίνικας ξανάρχομαι στη ζωή και τότε μαζευόμαστε πολλοί. Όχι, επιμένω, όχι, μόνο η πένα και το χέρι που την κινεί είναι ατομικά, τα γεννοβολήματα της, μαζικά, πρωτότυπα, ανθρώπινα, παγκόσμια…

Χιλή- Ειρηνικός Ωκεανός:

Ένα καΐκι μας περίμενε στα ανοιχτά του Ειρηνικού ωκεανού, η θάλασσα μπουνάτσα, ήταν περασμένα μεσάνυχτα, τα φανάρια πορείας αναμμένα, το καΐκι μας διπλάρωσε η μηχανή του βαποριού μας, έκανε αργά. Αμέσως πήδησαν μέσα άνθρωποι φαινόταν άγριοι έμοιαζαν με πειρατές. Φορούσαν παπούτσια πάνινα δεν έκαναν καθόλου θόρυβο.
Ο ναύτης της βάρδιας 12-4 ήταν κι αυτός μέρος της 'παρέας' ήρθε στο δωμάτιό μου και με ξύπνησε, πήρα τα κλειδιά στο χέρι κι άνοιξα το τράνζιτο δηλαδή το δωμάτιο με τα τσιγάρα. Αναγκαστικά μου είπαν το σχέδιο τους και σε εμένα μια και ήμουνα ο υπεύθυνος τροφοδοσίας. Κάναμε ταξίδια ανάμεσα Χιλή και κόλπο του Μεξικού Νέα Ορλεάνη. Η Εταιρία που είχε ναυλώσει το βαπόρι ήταν η Χιλιανή Sudamericana de vapores.
Για να κρατήσω την εχεμύθειά μου, μου δώρισαν 150 χαρτόνια, ο καπετάνιος απ’ τη γέφυρα παρακολουθούσε, μια και ήταν ο αρχηγός. Η ‘συμμορία’ καταγόταν όλοι από την Κόρινθο. Ο καπετάνιος, ο υποπλοίαρχος κι ένας ναύτης, ο οποίος όταν άλλαξε βαπόρι έπεσε στο αμπάρι από ανοιχτή μπουκαπόρτα και σκοτώθηκε, ο πλοίαρχος μόλις φτάσαμε στο λιμάνι τον περίμενε αντικαταστάτης, ο υποπλοίαρχος ξεμπαρκάρισε, εγώ έμεινα μέχρι σήμερα και σα φοίνικας ξαναζώ τις στιγμές εκείνες…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης