Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Ιονικές Δραχμές...







1941-1943

Μετά από την κατάλυση του ελληνικού έθνους από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία πριν από δυο χιλιάδες και χρόνια, μετά από τον συνεχή εποικισμό των Ιόνιων νησιών από Νορμανδούς, Βενετούς, Βυζαντινούς, Γάλλους, Ρώσους, Τούρκους, Άγγλους, στην σημερινή σύγχρονη εποχή πάλι είχαμε μια Ιταλική προσπάθεια, να τα αποκόψουν από τον κύριο κορμό της Ελλάδας, στην αρχή του Β! παγκοσμίου πολέμου, 1941-1943.

Ήταν μια εποχή όχι πολύ μακρινή, μια εποχή που ήμουνα παιδάκι, έτσι θυμούμαι τον Ιταλικό στρατό κατοχής, μας είχαν επιτάξει ένα από τα σπίτια μας, στα Μαρκάτα καθώς και των άλλων γειτόνων. Εκεί γνώρισα τους μελανολοχίτες στα μαύρα ντυμένοι επίλεκτοι του Μουσολίνι, τους Φιναντσέρους στα πράσινα με ένα φτερό στο κράνος, λες και ήταν κοκόρια. Τον μοτοσικλετιστή Βιόλα με την μπλε στολή του, είναι αυτός που μου πέταξε μια πέτρα όταν ανεβασμένος στη λιθιά του δικού μας σπιτιού λιγούρευα που άνοιγε μια κονσέρβα κρέας, κοίταζα έναν παπά με ένα πλατύγυρο καπέλο από όπου κρεμόταν μια κίτρινη κορδέλα. Γυναίκες με βαμμένα χείλη και τσιγάρο. Μετά αυτή τη γυναίκα που ήρθε μόνο μια φορά και μας μοίρασε σταφιδόψωμο σε όλα τα παιδάκια του σχολείου, για κάποια Ιταλική επέτειο που δεν θυμάμαι. Μετά το δελτίο των Ιταλών 2 ουγγιές καλαμποκίσιο αλεύρι πικρό λέγανε ότι είχε βραχεί από θάλασσα. Έκοψαν ένα ψηλό κυπαρίσσι κι επάνω ύψωσαν την ιταλική σημαία, σε ένα ύψωμα στα Μαρκάτα με το όνομα αβιζανιά, με το πέσιμο του ήλιου μια ομάδα από αυτούς περνούσε από μπροστά μας παρουσίαζαν όπλα κατέβαζαν και δίπλωναν την σημαία τους. Εμείς τα παιδιά τρέχαμε από πίσω τους χαζεύοντάς τους.

Τα Επτάνησα τα ήθελαν οι Ιταλοί για τον εαυτόν τους, έτσι μας εκδώσαν χαρτονομίσματα μόνο για τα Ιόνια νησιά.

Το σχολείο μας το όνομά του γραμμένο Ιταλικά, δίπλα ελληνικά. Μερικά από αυτά τα χαρτονομίσματα τα κρατώ ακόμα στα χέρια μου, είναι αυτά που κατά κάποιον τρόπο εκτός από την ανέχεια και πείνα μαρκάρισαν και την παιδική μου ηλικία.
Όταν έφυγα τα φύλαξα, όχι για να τιμήσω τους κατακτητές αλλά γιατί ήταν μια μαρτυρία σκλαβιάς και δυστυχίας που αναθραφήκαμε ως Έλληνες, ανάμεσα σε δυο εχθρούς που μάλωναν αναμεταξύ τους με αποτέλεσμα οι Γερμανοί στο νησί να δολοφονήσουν άνω των 10.000 ιταλών.

Έτσι κονομήσαμε εμείς οι αυτόχθονες κεφαλλονίτες εκτός από τα χιλιάδες ιταλικά κουφάρια που γέμισαν τα ξεροπήγαδα, ιταλικές χλαίνες, αντίσκηνα, κράνη, μπαλάσκες, κάναμε παπούτσια, μα και μπαρούτι για προσάναμμα, από οβίδες κανονιών σε διάφορα σχέδια, όπλα, δεσμίδες σφαίρες, καραμπίνες κοντές, μάλινχερ, χειροβομβίδες, όλμους, ήταν τότε που η Ελλάδα ως κράτος είχε εξαφανιστεί.


Γαβριήλ Παναγιωσούλης





13 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...και να ήταν μόνο οι Ίταλοί κι...οι Γερμανοί...
κατά κάποιο τρόπο, έχουν πάρει την θέση τους,
μα οι Οθωμανοί του σήμερα;
οι "μακεδόνες" του βορρά;
οι βούλγαροι, πιο πέρα;

Σκέψεις που τρομάζουν, Φίλε μου, και μέσα μου, λέω:να μη τύχει και ζήσω κάτι απ' αυτά...

λες και δεν τα ζούμε, με την αγωνία και τον κρυφό φόβο... να ροκανίζουν σαν τα τρωκτικά, και μάλιστα με την ανοχή και την ευλογία αμφοτέρων των πλευρών...

Αλήθεια, ΠΩΣ τα πήγατε εκεί χθες, με τις βροχές και τον "διαολεμένο-άνεμο"?????
Εδώ, σχεδόν 12-ωρο δίχως τηλέφωνο,
τηλεόραση, Ιντερνετ...
πραγματικά, σε ...αγροτόσπιτο... με δίχως κοκόρια να λαλούν...

(έχω τον Μίμη, εδώ, που λέει ήρθε η ώρα μου... να με διώξει!!!)

Σας φιλώ,
Υιώτα
ΝΥ

pylaros είπε...

Καλημέρα, από το Μπρονξ, η γειτονιά των φτωχών...
Αυτό μου το δημοσίευμα είναι για αυτά που είχα ζήσει, αυτά που είδα με τα μάτια μου, δεν αμφιβάλλω ότι υπήρχαν και χειρότερα, αλλά από τη δική μου σκοπιά παρουσιάζω την παιδική ηλικία...

Όσο για την καταστροφική καταιγίδα, το νερό έμπαινε σαν σφαίρα από όλες τις χαραμάδες των παραθύρων, του γείτονά μου τη πήρε την σκεπή, οδηγούσα παρολίγο να πέσω πάνω σε ένα πεσμένο δένδρο, ήταν νύχτα και δεν το είδα, ευτυχώς πέρασα μέσα απο την κορυφή, μόνο γδάρσιμο στο αυτοκίνητο.

Ευχαριστώ, χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Γεια σου κ. Γαβριήλ.Αδιάψευστοι μάρτυρες ιστορίας τα χαρτονομίσματα που κρατάς. Πολύ ενδιαφέροντα και όσα γράφεις. Θυμάσαι συ μαθαίνουμε μεις.Όλα μαζί μαρτυρούν έργα και ημέρες λαών.Να είσαι καλά.Χαιρετισμούς.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Γαβριήλ είσαιη ζωντανή ιστορία με τρανταχτές αποδείξεις τα νομίσματα σου.Όλα αυτά που περιγράφεις,δεν τα γνωρίζω αλλά ουτε έχω αφηγήσεις από τον πατέρα μου για ανήψωση της σημαίας στο χωριό μου,ίσως γιατί δεν λειτουργούσε το σχολείο η γιατί ήταν πολύ κοντά στην έδρα τους στο Αργοστόλι.Έχω όμως τραγικότερες αφηγήσεις από τους συμμάχους τους Γερμανούς και πιθανόν αυτές οι τραγικές μνήμες έσβησαν άλλα γεγονότα που διέπραξαν οι Ίταλοί στο χωριό.Όπως είναι γνωστό σφαγίασαν 632 Ιταλούς με όλη την ψύχρα και την αγριότητα που κουβαλούσαν οι Ναζί εκατό μέτρα από το σπίτι μου .Οι αφηγήσεις που έχω είναι από παλληκάρια που παρακολούθησαν τη εκτέλεση από το σπίτι τους κι έπειτα από την ψυχρή δολοφονία,οπως αναφέρεις κι εσύ γέμιασαν οι χωριανόί δύο πηγάδια με έψυχα κουφάρια νέων παιδιών,κανείς είπαν δεν ήταν περισσότερο από είκοσι πέντε χρόνων.Όλη αυτή την τραγική αφήγηση την καταγράφω στο βιβλίο μου < Άρωμα Τζατζαμινιάς >Τα ενθύμια που αναφέρεις τα γνωρίζω γιατί ακόμη υπάρχουν φυλαγμένα στο κατώι του σπιτιού μου,δώρο από κάποιον Βιττόριο στον πατέρα μου που τον φυγάδεψε,μιά καραβάνα κιένα παγούρι.Όσοι δεν ζήσαμε αυτη τη δυσκολη εποχή ,είμαστε τυχεροί. Χαιρετώ .Κατερίνα

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Μαριάνθη,

Έτσι καμιά φορά 'ξεδίνω' με το να βγάνω προς τα έξω ένα κομμάτι της πατρίδας μας, μιας πατρίδας όπου υπέφερε τα πάνδεινα από τους ξένους κατακτητές και το παρουσιάζω με ότι έχει απομείνει από την τότε εποχή, σε αυτή την περίπτωση τα χαρτονομίσματα...

Σου εύχομαι σε όλους σας καλή υγεία, πολλούς χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Πάντα, φίλε μου, βρίσκεις αφορμές, ακόμα κι από μερικά χαρτονομίσματα μιας πολύ μακρινής εποχής, να κάνεις ενδιαφέρουσες αναρτήσεις.
Και τούτη είναι, πράγματι, πολύ ενδιαφέρουσα!!!

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε Γαβρίλη
Κάπως παρόμοιες κι΄οι δικές μου παιδικές αναμνήσεις κείνης της εποχής στο γειτονικό νησί της Κέρκυρας
Ζητιανιά γιά λίγο φαϊ, καρπαζές από τους Ιταλούς, και ένα στομάχι να τραγουδάει μέρα νύχτα από την πείνα
Αξίζει να τα θυμώμαστε. Από αυτά τα χαρτονομίσματα έχω κι΄εγώ μερικά
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κατερίνα,

Οι Ιταλοί για καποπο λόγο είχαν κάνει την Πύλαρο και ειδικώς τα Μαρκάτα το χωριό που γεννήθηκα κάτι σα στρατηγείο.
μας είχαν επιτάξει τα σπίτια μας, και κουβάλησαν μαζί τους απο παπάδες, γυναίκες, αυτοκίνητα τεράστια,κλπ. Το μέρος που είχαν υψώση τη σημαία τους ένα ύψωμα λεγόταν αβιζανιά από το 'Aviso' ειδοποιώ-σης.
θυμάμαι ότι μια πίντα κρασί στόιχιζε 90 δραχμές.

Στην κυριολεξία είχαν πνίξει το χωριό μας από τον πολύ στρατό,
και όχι μόνο αλλά άρχιζαν και κλέφτανε κότες, είχαν βάλει φόρο στους ανεμόμυλους αν πήγαινες να αλέσεις σου έπαιρναν τόσο ποσοστό για τους Ιταλούς. Οι χωριανοί βρήκαν χειρόμυλους και το άλεθαν στο σπίτι, μια κατάσταση όπου θα ήταν σαν την εποχή που πρωτοεμφανίσθηκαν οι άνθρωποι πάνω στη γή. Για να ανάψουμε φωτιά τσουγκράγαμε πέτρες απ το βουνό μια ειδική κόκκινη πέτρα με σίδερο. Ακόμα και το λάδι κρύβαμε στο υπόγειο για να μην μας το πάρουν.
Θα μου πεις γιατί τα θυμάμαι; μα έτστι ήταν η κατάσταση τότε, και μετά πόσοι έχουν μείνει στη ζωή για να τα μπορούν να τα λένε, οι ολίγοι, μέσα σε αυτούς ένας είμαι κι εγώ.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

υ.γ. Ότα θα βγει το άρωμα τσατσαμινιάς μην με ξεχάσεις.

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο, αν θυμάσε σας το είχα υποσχεθεί ότι θα δημοσίευα τις Ιονικές δραχμές.

Ε! είναι και αυτά ένα κομμάτι της ζωής μου-μας όχι πολύ κοινό, ένεκα των περιστάσεων της τότες εποχής, σήμερα τ απιδιά ή ακόμα και χθες όταν γεννιώνται, μεγαλώνουν τουλάχιστον με αφθονία τροφής, ελευθερία σκέψης να διαλέξουν, ή ακόμα και με ηλεκτρική ενέργεια, δεν "φυσάνε την λάμπα για να σβύσει"

Αγαθά που εμείς ούτε τα ονειρευόμαστε τον καιρό εκείνο.

Φίλε χάρηκα πολύ που μου έγραψες,
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ντένη, είναι όπως τα λες, αλλά για εμένα όταν στο σπίτι μου που έπαιζα μικρός 7 χρονών μας το κατάσχαν οι Ιταλοί, κι εγώ πηγαινα πάνω στη λιθιά και καθόμουνα και τους έβλεπα, όταν τον κήπο με της ελιές μπροστα από το σπίτι της μάνας μου είχαν στήσει οι Ιταλοί αντίσκηνα με στρατό, όταν στο πρώην σχολείο μου που ήταν δίπλα στο σπίτι μου είχαν κάνει το υπόγειό του αποθήκη, κι αυτοί έμεναν μέσα, ε! τότε τι να πω παρά ότι μας είχαν πνίξει....

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

stavros είπε...

Γαβριήλ,
Δεν θα κάνω σήμερα τους υπολογισμούς όπως έγινε την προηγούμενη φορά !

Πράγματι έχουμε να μάθουμε πολλά από εσένα!
Προσθετό στον νου μου ακόμη μια ιστορία, όπου αυτός ο τόπος ήταν γεμάτος από κατακτητές διαφόρων φυλών και κρατών.

Για φαντάσου μετά από 60 χρόνια τα σημερινά 7χρονα να εξιστορούν ιστορίες κατοχής!!

Με την μοναδική διάφορα οι κατακτητές και κατακτημένοι θα είναι του ίδιου κράτους και φυλής.

Σταύρος Θεσσαλονίκη.

pylaros είπε...

Στάυρο, καλησπέρα από μια ανοιξιάτικη Νέα Υόρκη

Ευχαριστώ που διάβασες τις Δραχμές των Ιονίων είναι κι αυτά από τις κατοχικές αναμνήσεις, με μόνη τη διαφορά ότι σήμερα δεν ζουμε παι μαζί....


Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.