Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Το Θύμα,

Ιστορίες της Καραϊβικής:

-Άκου να δεις, όταν την βρήκα μου έλειπε το αντίδοτο στη μοναξιά της θάλασσας, αυτή τη μοναξιά που σε κάνει να ονειρεύεσαι, να πλάθεις έναν κόσμο ιδανικό που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, ή να σε τρελαίνει. Όπως ξέρεις σε αυτά τα ποντοπόρα βαπόρια, τα αργοκίνητα φορτηγά περνάς ολόκληρα μερόνυχτα πολλές φορές μήνες στο πέλαγος χωρίς να βλέπεις γυναίκα. Μου έλειπε η συντροφιά, έτσι όταν τη γνώρισα, χωρίς να το θέλω την αγάπησα, στη μοναξιά του πελάγους αυτήν σκεφτόμουνα, στο όνομά της ορκιζόμουνα. Έκανα όνειρα, πρωταγωνίστρια η γυναίκα, όχι μια οποιαδήποτε γυναίκα αλλά αυτή η ίδια.

-Ναι, αλλά για να κυνηγάς από πίσω το λεωφορείο, να δεις μήπως κατέβει εννοεί ότι δεν της έχεις εμπιστοσύνη. Άστιν να πάει στην ευχή του θεού, κάπου θα βρεθεί μια άλλη.

-Πόσο λίγο καταλαβαίνεις την αγάπη, τον έρωτα; Εγώ αυτήν θέλω και θα την πάρω.

-Μα καλά, δεν είναι αυτή η ίδια που σε χαστούκισε το βράδυ που είμαστε παρέα σε Club, θυμάσαι;

-Ε! ναι, να, η αγάπη μου είχε πιει λιγάκι παραπάνω. Αλλά κι αυτός πού είχε κρυφτεί κάτω απ το τραπέζι ήταν γιατί δεν είχε λεφτά, όχι γιατί ήταν φίλος της.

-Καλά φίλε μου, όπως θέλεις πίστευέ την, λόγια της νιότης, αυτά που είναι εμβαπτισμένα με ναυτική αρμύρα, αυτά που δεν ξέρουν τι πάει να πει γυναίκα. Μα και την προηγούμενη φορά που εξαφανίστηκε κι εσύ έκλαιγες και την έψαχνες, ενώ αυτή γλεντούσε με άλλον; Το ξέχασες;

-Μα ήταν αθώα και την κορόιδεψε ο φαντάρος.

-Δικαιολογίες, δικαιολογίες, εγώ πάντως με το ταξί μου δεν πάω άλλο να κυνηγώ το λεωφορείο, κοντεύουν μεσάνυχτα, έχουμε φτάσει στην ερημιά, στη ζούγκλα, θα γυρίσω πίσω. Από δω και πέρα αποκλείεται να κατεβεί.

-Μα λες; Καλά, τότε γύρνα, το βαπόρι μου φεύγει χαράματα, άρα έχω ακόμα μερικές ώρες καιρό.

Τον άφησα στην πύλη του λιμανιού, φαινόταν ευτυχισμένος, μου πλήρωσε το αγώι, κοντοστάθηκε, έσκυψε από το παράθυρο της πόρτας του συνεπιβάτη και πέταξε μια χούφτα δολάρια στο πισινό κάθισμα. Φαινόταν σα να ντρεπόταν για την πράξη αυτή, αλλά νίκησε η θύμησή της. Απίστευτο, νίκησε η γυναίκα.

-Να προσέχεις μήπως ξαναέρθει στην πόλη του λιμανιού και να παρακολουθείς τι θα κάνει, αν ποτέ έρθει.
Δεν σταμάτησε να πάρει την απάντησή μου, έτρεξε στο μόλο, κι εξαφανίστηκε.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης




10 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Γεια σου κ. Γαβριήλ με ακόμη μια θαλασσοβρεγμένη ιστορία.
Μάλλον ο ήρωάς σου έπρεπε να σιγοτραγουδήσει το "Δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει..."
Τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή κι ο έρωτας τυφλώνει κι όλα τα ανέχεται και τα συγχωρεί.
Να σαι καλά πάντα.

Αστοριανή είπε...

...είναι αυτά που σου έγραφα στο δικό σου,
Μαριάνθη μου...

Αυτή είναι η εθελοντική δραπέτευση του Γαβρίλη...
Γεια-χαρά,
Υιώτα
Αστοριανή (έχουμε, βλέπεις κι ...άλλη Γιώτα...)
ΝΥ

Μηθυμναίος είπε...

Πόσες ακόμα τέτοιες ιστορίες έχει να "ξεβράσει" αυτή η αστείρευτη Καραϊβική...

Κι αυτές οι γυναίκες της...

Inolvidables!!!

Dennis Kontarinis είπε...

Η σκληρή ζωή του ναυτικού φίλε Γαβρίλη, η έλλειψη της γυναικείας παρουσίας, η ανάγκη λίγης διαφορετικής χαράς δικαιολογούν τα πάντα. Ακόμη κι΄αυτές τις αγάπες των άκρων.
Μιά φανταστική καταγραφή από ένα πολύ ωραιό κομμάτι της ναυτικής ζωής σου.
Καλημέρα
Ντένης

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Είπα κι εγώ να γράψω κάτι τι από το παρελθόν μια κι έχουμε τόσα απαισιόδοξα οικονομικά νέα από την Πατρίδα, έτσι για να ξεσκάσω λιγάκι...
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υίωτα, όπως λες είναι μια δραπετευση όμως στο παρελθόν έτσι για να ξεκουράζεται ό νους του ανθρώπου.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ax! mujeres inolvidables con sus caprichos, pero que vamos a hacér?

Χρόνια πολλά, μα και χρόνια νεότητας ήταν αυτά που πέρασα στη Καραβαϊκή, όλα αυτά έχου αφήσει κάτι τι στο πλάσιμο του χαρακτήρα μου.
Τώρα ΜΟΝΟ τα θυμάμαι και αναπολώ!

Ευχαριστώ φίλε μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη, κάθε χρόνος που πέρασε στη ναυτική ζωή άφησε ανεξήτηλα σημαδια στο χαρακτήρα μου.
Ε! αυτά πολλές φορές ξαναζούν σε συνδυασμό με τηζωή της Καραϊβικής..

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Justine's Blog είπε...

Οπως πάντα, υπέροχο, νοσταλγικό, γεμάτο χρώματα και εικόνες.
Καλό Σαββατοκύριακο
Με συννεφάκια

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,
Σε ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια,
Ξέρεις αυτές τις εικόνες που γράφω είναι σα να ξαναζώ, μια ζωή περασμένη που όμως άφησε τα ίχνη της πάνω στα σημερινά βήματά μου.

ξέρω ότι πολλοι αναγνώστες ένεκα που τα θέματα είναι κάπως εξωτικά μα και Ωμά αληθινά, είναι δύσκολο να τα καταλάβουν, έλα όμως που για εμένα που τα γράφω ξαναγίνουμαι παιδί, παίρνω μέρος στα περασμένα κι αισθάνουμαι σαν μια παγκόσμια κουκίδα πολίτης, εκτός απο Έλληνας μα και της παγκοσμιότητας.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ