Το Θύμα,

Ιστορίες της Καραϊβικής:

-Άκου να δεις, όταν την βρήκα μου έλειπε το αντίδοτο στη μοναξιά της θάλασσας, αυτή τη μοναξιά που σε κάνει να ονειρεύεσαι, να πλάθεις έναν κόσμο ιδανικό που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, ή να σε τρελαίνει. Όπως ξέρεις σε αυτά τα ποντοπόρα βαπόρια, τα αργοκίνητα φορτηγά περνάς ολόκληρα μερόνυχτα πολλές φορές μήνες στο πέλαγος χωρίς να βλέπεις γυναίκα. Μου έλειπε η συντροφιά, έτσι όταν τη γνώρισα, χωρίς να το θέλω την αγάπησα, στη μοναξιά του πελάγους αυτήν σκεφτόμουνα, στο όνομά της ορκιζόμουνα. Έκανα όνειρα, πρωταγωνίστρια η γυναίκα, όχι μια οποιαδήποτε γυναίκα αλλά αυτή η ίδια.

-Ναι, αλλά για να κυνηγάς από πίσω το λεωφορείο, να δεις μήπως κατέβει εννοεί ότι δεν της έχεις εμπιστοσύνη. Άστιν να πάει στην ευχή του θεού, κάπου θα βρεθεί μια άλλη.

-Πόσο λίγο καταλαβαίνεις την αγάπη, τον έρωτα; Εγώ αυτήν θέλω και θα την πάρω.

-Μα καλά, δεν είναι αυτή η ίδια που σε χαστούκισε το βράδυ που είμαστε παρέα σε Club, θυμάσαι;

-Ε! ναι, να, η αγάπη μου είχε πιει λιγάκι παραπάνω. Αλλά κι αυτός πού είχε κρυφτεί κάτω απ το τραπέζι ήταν γιατί δεν είχε λεφτά, όχι γιατί ήταν φίλος της.

-Καλά φίλε μου, όπως θέλεις πίστευέ την, λόγια της νιότης, αυτά που είναι εμβαπτισμένα με ναυτική αρμύρα, αυτά που δεν ξέρουν τι πάει να πει γυναίκα. Μα και την προηγούμενη φορά που εξαφανίστηκε κι εσύ έκλαιγες και την έψαχνες, ενώ αυτή γλεντούσε με άλλον; Το ξέχασες;

-Μα ήταν αθώα και την κορόιδεψε ο φαντάρος.

-Δικαιολογίες, δικαιολογίες, εγώ πάντως με το ταξί μου δεν πάω άλλο να κυνηγώ το λεωφορείο, κοντεύουν μεσάνυχτα, έχουμε φτάσει στην ερημιά, στη ζούγκλα, θα γυρίσω πίσω. Από δω και πέρα αποκλείεται να κατεβεί.

-Μα λες; Καλά, τότε γύρνα, το βαπόρι μου φεύγει χαράματα, άρα έχω ακόμα μερικές ώρες καιρό.

Τον άφησα στην πύλη του λιμανιού, φαινόταν ευτυχισμένος, μου πλήρωσε το αγώι, κοντοστάθηκε, έσκυψε από το παράθυρο της πόρτας του συνεπιβάτη και πέταξε μια χούφτα δολάρια στο πισινό κάθισμα. Φαινόταν σα να ντρεπόταν για την πράξη αυτή, αλλά νίκησε η θύμησή της. Απίστευτο, νίκησε η γυναίκα.

-Να προσέχεις μήπως ξαναέρθει στην πόλη του λιμανιού και να παρακολουθείς τι θα κάνει, αν ποτέ έρθει.

Δεν σταμάτησε να πάρει την απάντησή μου, έτρεξε στο μόλο, κι εξαφανίστηκε.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης