Η σπίθα των Sweet Sixteen,

Η Έκπληξη της Ελένης

Η αρχή, παππούς και γιαγιά Γονείς της Ελένης

Η Ελένη και τα αδέλφια της

Η Υποδοχή από φίλες

Παππούς γιαγιά 5 εγγόνια

Η κόρη μου με τον σύζυγο

Η κόρη μου με σύζυγο, δυο εγγόνια

La Conga

Στα ποντοπόρα φορτηγά αργοκίνητα βαπόρια, η θαλασσινή ζωή ήταν τόσο μονότονη, σκληρή, ώστε κάθε τόσο στα λιμάνια έπρεπε να βγει το άγχος, με γλέντια πιοτά και γυναίκες. Διαφορετικά θα σκούριαζες σαν την λαμαρίνα, αυτήν που πατάς πάνω στο κατάστρωμα και κάνει γκελ από τη φθορά του χρόνου, της σκουριάς, της αρμύρας και του ψαρόλαδου.

Μετά από τόσα χρόνια στη θάλασσα όταν έγινα στεριανός η παλιά συνήθεια με έπνιγε, κατά κάποιον άγραφο κανόνα, πρέπει που και που να ξεδίνει ο άνθρωπος από το στρες και τις μαύρες σκέψεις. Με τη λέξη να ξεδίνει ο άνθρωπος δεν εννοώ να πας σ’ ένα εστιατόριο για φαγητό, να βαρύνεις και μετά για ύπνο, αλλά να, να θυμηθείς τα παλιά προπαντός σε φιλικόν περιβάλλον.

Οι εμπειρίες του παρελθόντος ζουν μέσα σου, μερικές φορές σα σπίθα ξεπετιούνται, θεριεύουν και ξανακάνουν παρέα με τον εαυτόν σου.

Εδώ στη Νέα Υόρκη βρίσκουμε πάντοτε μια πρόφαση, κάποια γενέθλια, ονομαστική εορτή Αγίου, αν και δεν τον καλούμε, για να γλεντήσουμε με φίλους, αν όχι υποχρεωτικά σε κέντρα, απαραίτητο είναι μουσική ποτό και να χορεύαμε. Τώρα που το σκέπτομαι, αυτή η ανάσα που χρειαζόμαστε για να υπάρχουμε από την μονότονη καθημερινότητας της στεριάς, ίσως να μου είχε κολλήσει η συνήθεια εκτός από τη ζωή των λιμανιών ως ναυτικός, μα και από τον λατινοαμερικάνικο τρόπο ζωής.

Έτσι λοιπόν επί τη ευκαιρία των 16 γενεθλίων της εγγονής μου Ελένης, γιορτάσαμε όλοι μαζί 60 άτομα, φίλοι το Sweet sixteen party όπως είναι η συνήθεια εδώ στα ξένα.
Διασκεδάσαμε, φάγαμε χορέψαμε μέχρι τα μεσάνυχτα, ήταν Κυριακή βλέπεται και πρωί, πρωί τα παιδιά σχολείο οι μεγάλοι δουλειά.

Οι φωτογραφίες είναι από αυτό το πάρτι.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Bronx,
New York