Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Το Στοιχειωμένο Βαπόρι,

s/s Zephyr

Ήταν ένα βαπόρι αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία την οποία ιχνογράφησα εκ μνήμης, που σημάδεψε τη ζωή μου, έτσι ήρθαν τα πράγματα από μόνα τους σαν το πεπρωμένο να ήταν γραμμένο, όχι δεν τα είχα προμελετήσει, ούτε είχα βάλει κανένα πρόγραμμα, απλούστατα ήμουν ξέμπαρκος στη Νέα Υόρκη, ζητούσα μπάρκο, τον καιρό εκείνο η Νέα Υόρκη ήταν πόρτο μαρίνα. Όταν λοιπόν μπαρκάρισα σε αυτό το βαπόρι δεν ήμουν ούτε 22 χρονών, όταν ξεμπαρκάρισα ήμουν 28 χρονών.

Για έξη χρόνια αλωνίζαμε τους ωκεανούς, τις ηπείρους, αλλάζαμε τα μήκη και πλάτη της υδρογείου καθημερινώς. To σταθερό ωράριο μας το GMT, το βαπόρι φορτηγό καθόταν στα λιμάνια αρκετές μέρες, έτσι πάντοτε έκανα την έξοδό μου στα διάφορα κράτη ανακατευόμουν με τους ντόπιους προσπαθώντας μια κάποια οικειότητα με τις ξένες κουλτούρες.

Είχα καλή θέση ως πλήρωμα στο βαπόρι ήμουν υπεύθυνος τροφοδοσίας, Chief Steward, Τώρα μου φαίνεται αδύνατον να χωρέσει τούτος εδώ ο χώρος να περιγράψω ή έστω και να αφηγηθώ έξη χρονών περιπέτειες, γνωριμίες, να ζεις συνεχώς ανάμεσα σε θαλασσοδαρμένα άρμπουρα, η άχνη του αλατιού να κάνει στρώμα στην επιδερμίδα σου, τα κύματα να σε χορεύουν σαν καρυδότσουφλο, μα και να σε σκοτώνει αυτή η άτιμη η ρουτίνα, η έλλειψη γνωριμίας, η έλλειψη ειδήσεων, ραδιοφώνου, ανθρώπων, κοινωνίας, γυναικών, πολλές φορές μετά από ολόκληρα μερόνυχτα στο πέλαγος, που θα μπορούσαν να ήταν και μήνες, όταν κάποιος φώναζε στεριά τρέχαμε στην κουπαστή, προσπαθούσαμε να μυριστούμε την διαφορετικότητα του αέρα, κοιτάζαμε με δέος με ανυπομονησία πότε να φτάσουμε. Λες και είμαστε η καραβέλα του Κολόμβου που ζητούσε πλέοντας δυτικά να φθάσει ανατολικά. Κι όταν φτάναμε σε στεριά με την πρώτη ευκαιρία να ξεμπουκάραμε σαν γάτοι, να πατήσουμε χώμα, να δούμε γυναίκες, να αισθανθούμε άνθρωποι. Αναχωρώντας από το Περναμπούκο Βραζιλίας, πολλές μέρες εν πλω, μετά από αυτά που αφήσαμε τα γλέντια με γυναίκες Βραζιλιάνες, διαβήκαμε τον νότιο Ατλαντικό και πιάσαμε Νοτιοαφρικανική Ένωση, στο Πορτ Ελίζαμπεθ. Φτάσαμε πειναλέοι, ένεκα ζημιάς στα μηχανήματα, μας είχαν χαλάσει τα ψυγεία, αυτή η ευλογημένη χώρα, μας έφερε αμέσως φρέσκα φρούτα, κρέατα αρνιά, θυμηθήκαμε Ελλάδα.
Τα νέα από την Ελλάδα μαύρα, ανεργία, οι γέροι, όπως και όλοι περίμεναν βοήθεια.

Από εκεί θα έπρεπε να αναχωρήσουμε για τον κόλπο της Βεγγάλης, να φουντάρουμε στο δέλτα των ποταμών Μέγνα και Γάγκη να ξεφορτώσουμε μερικό ρύζι σε μαούνες και να προχωρήσουμε προς την πόλη της Τσιταγκόνγκ της Μπανγκλαντές, ενδιάμεσος σταθμός για καύσιμα ήταν το Κολόμπο Κεϋλάνης.

Κανονικά θα έπρεπε να είχα φύγει από αυτό το βαπόρι, κάτι όμως με κρατούσε σα μαγνήτης πάνω του λες και ήτανε στοιχειωμένο, έτσι συνδέθηκα με αυτό, με τις σάπιες λαμαρίνες του, μέχρι που δεν άντεξα και όταν το αποχωρίστηκα έκλαιγα. Τότε άρχισα να ζω μια ζωή που όμως μου την είχε χαράξει η ρότα του βαποριού, μια ζωή που αυτό το ίδιο μου έμαθε, εφόσον με κουβαλούσε στην πλάτη του επάνω για 2190 μέρες, μέχρι σήμερα είμαι αυτός που θέλησε να είμαι το βαπόρι εκείνο.

Είχα ήδη προσευχηθεί σε βουδιστικές παγόδες και ναούς, τζαμιά και εκκλησίες, είχα δοκιμάσει ένα σωρό ξένες κουλτούρες, τσιγγάνες μου είχαν διαβάσει την τύχη, στην παλάμη, μα και στα χαρτιά, έτσι ένα πρωί, αυθόρμητα, προσπάθησα να σταματήσω την κίνηση της γης, αλλά σταμάτησα την δική μου, σε ένα καταπράσινο τοπίο, σε μια τροπική ζούγκλα, σε μια καινούργια κατάσταση η οποία μου δίδαξε την έως τότε άγνωστη ανθρώπινη ζωή, του να παλεύω για την επιβίωση με καινούργια άγνωστα μέχρι τότε όπλα, έχοντας συντροφιά τη γυναίκα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
s/s Zephyr

10 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,...επιμελημένο το σκίτσο σου, καλοζυγισμένο, όπως και η ζωή σου. Μια αγκαλιά τεράστια το καράβι,... τελικά, καλά τα πήγατε τα δυο σας!
Να είσαι πάντα καλά,
χαιρετισμούς,
Υιώτα

Dennis Kontarinis είπε...

Ένα ταξίδι 2190 μέρες φίλε Γαβρίλη κατάφερες με το ανεπανάληπτο ταλέντο σου να μας το δώσεις να το απολάυσουμε σε λίγα λεπτά της ώρας.
Υπέροχο όπως πάνταΝάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Αγαπητη μου Υιώτα,

Ξέρεις πάντοτε το χρωστούσα αυτό, δηλαδή να το πως άλλαξε τη ζωή αυτή η φόρμα του να κερδίζω τα προς το ζειν, όπου κι ενσωματόθηκα,...

Αλλά δεν τελειώνει εδώ, είναι μόνο η αρχή.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,

Είναι αυτό το άψυχο σκαρί το βαπόρι ειδικώς αυτό, που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου, ο δρόμος ου μαζί ανοίξαμε διακεί μέχρι σήμερα....

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Αγαπώ τη θάλασσα ...με μαγεύει πάντα αυτό το χρώμα ..η αλμύρα..το άγνωστο, ο ορίζοντας στο βάθος ..τα ταξίδια ..μα 2190 μέρες ?
Μια ζωή ολόκληρη ..δεν νομίζω να το άντεχα ποτέ !!
Σε πιστεύω οτι το αγάπησες κείνο το ταξίδι , οτι δέθηκες μ'εκείνο το βαπόρι...Είναι οι άνθρωποι που ήταν κοντά σου , οι μικρές σας ιστορίες , τα εμπόδια ,τα προβλήματα οι κακοκαιρίες ,οι φουρτούνες που άντρωσαν κείνο τον νέο ,σημάδεψαν την υπόλοιπη πορεία της ζωής του και διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του..
Αναμνήσεις ανεξήτηλες, χαραγμένες στην ψυχή σου ,που τόσο μοναδικά ζωγραφίζει η πένα σου για μας !!!
Καλό βράδυ φίλε μου Γαβριήλ ..
Σ'ευχαριστούμε για ό,τι μοιράζεσαι μαζί μας !!

Μαριάνθη είπε...

Όμορφα ταξιδέματα , σα να φυσά το φρεσκαγέρι και μας παίρνει στις θάλασσές του κ. Γαβριήλ μέσα από τις εξιστορήσεις σου. Απολαυστικό. νασαι καλά. Το διάβασα και ξεκουράστηκε ο νους μου.

pylaros είπε...

Η θάλασσα, ήταν μέσο του επιούσιου, στη μοναξιά της, συντροφιά μας η αλατισμένη δροσιά των κυμάτων,
στη μοναξιά των κυμάτων τα στεριανά όνειρα,
στα όνειρα η ελπίδα, στην Ελπίδα η αγάπη, στο τέλος τα όνειρα μείνανε όνειρα...

Ευχαριστώ σε Δέσποινα,

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Μου άρεσε το (Το διάβασα και ξεκουράστηκε ο νους μου.)

Στα πέτρινα χρόνια της Ελλάδας ήταν πολλοί οι Έλληνες, που αγωνιζόμαστε για κάτι τι το καλύτερο,
θα μπορούσα να πω εργάτες της υφηλίου προσωρινή πατρίδα μας το γαλάζιο της θάλασσας...


Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Γαβρίλη φανταστική όπως πάντα η περιγραφή σου.Ένα από τα πλεονεκτήματα του ναυτικού είναι καί η γνωριμία τόσων τόπων,και ανθρώπων με διαφορετικές κουλτούρες .Όμως το τίμημα είναι βαρύ,ζήτε καθημερινά αγκαλιά με τη μοναξιά και τον κίνδυνο της ανταριασμένης θάλασσας .Εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα να αντέξω τόσο χρόνο καταμεσής του πελάγου,είτε με γαλήνη,είτε με φουρτούνα κι ας λατρεύω τη θάλασσα.Είσαστε ήρωες οι ναυτικοί!Χαιρετώ Κατερίνα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κατερίνα,

Τον καιρό εκείνο δυστυχώς έτσι ήταν η ζωή, ζητάγαμε ένα αποκούμπι, κι αυτό αν και προσωρινό ήταν τα βαπόρια, η θάλασσα, αλλά όπως λένε δεν είναι τίποτα πιο σίγουρο από το προσωρινό.

Μετα κι αφότου περασαν τα χρόνια και κατάφερα να μείνω στη στεριά,
οι εδώ συμπολίτες μου οι Έλληνες που έχουν αυτή την εμπειρία, είναι οι ολίγοι, μάλλον σχεδόν ανύπαρκτοι...
ευχαριστώ

Γαβριήλ