Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Στη χώρα των ΜΑΥΑ,

Οι αριθμοί Μάγια με βάση το 20
Μια καινούργια ζωή, στη χώρα των ΜΑΥΑ, Guatemala
Ο Don Meme είχε το δικό του ξενοδοχείο με το παράξενο όνομα Nimajai, ένα μικρό στενό διάδρομο με δωμάτια, αυτό που πήγαιναν τους ναυτικούς τα κορίτσια που εργαζόταν στο δικό του μπαρ η «Γαλάζια θάλασσα.» Έτσι δεν του έφευγε δεκάρα σε ξένα βαλάντια.
Το εστιατόριο El Dorado, είχε το σπεσιαλιτέ του, μαγείρευε φρέσκες γαρίδες με γάλα και μυρωδικά χόρτα, ο πρώτος μηχανικός του πλοίου Agela πήγαινε κάθε βράδυ για αυτόν τον μεζέ, μαζί με το κορίτσι του την Delmi μια ασπριδερή, όπως και η ιδιοκτήτρια του el Dorado, που ήταν από την Κόστα Ρίκα.
Ένας Ισπανός ο Don Chepe είχε διώροφο σπίτι και νοίκιαζε τον πρώτο όροφο, δίπλα ακριβώς είχε και μύλο molino Nixtamal αυτόν που άλεθαν το καλαμπόκι τους οι ντόπιοι, αυτό που το μούσκευαν από βραδύς με μια πρέζα ασβέστη για να φύγει η φλούδα του σε μια ζύμη , με την οποία έπλαθαν πίτες ‘tortillas.’ Τη γυναίκα του που γνώρισα την είχε διώξει, ένεκα που έκανε γλυκά μάτια σε νεαρό, έτσι του έμειναν τα δυο του κοριτσάκια. Στην γωνία του τετραγώνου ιταλοί μετανάστες είχαν φούρνο και μπακάλικο. Και απέναντι ο Ισπανός Leal είχε βενζινάδικο. Ο Mr. Lewis ένας έγχρωμος από το Belize, είχε γενικό χοντρικό εμπόριο. Δυο αδέλφια κινέζοι είχαν τα δυο εμπορικά, με το όνομα Quinto, άλλοι δυο κινέζοι είχαν εστιατόρια το Pati y Salón Nuevo κινέζικου φαγητού.
Ο Pancho Ισπανικής καταγωγής είχε το ξενοδοχείο Del Norte, αυτό με τα άσπρα πάνινα τραπεζομάντιλα. Ο Van Hooven Βέλγος πρώην ναυτικός διόρθωνε οτιδήποτε ηλεκτρονικά, ψυγεία κλπ…
Οι ντόπιοι δεν είχαν τίποτα, εκτός από μπαρ, και ότι είχε να κάνει με γυναίκες. Εγώ έπεσα σαν κομήτης, δεν είχα τίποτε, στην αρχή νοίκιασα τον πρώτο όροφο του Don Chepe, μετά γνωρίστηκα με όλους, αλλά μου έλειπαν οι διασυνδέσεις, έτσι ο Beto ταξιτζής, αυτός που κουβαλούσε την Doris, αυτή που δεν με χώνευε, με κοίταζε και μου έλεγε εγώ να έρθω μαζί σου ούτε ο θεός να το θέλει. Ο Βέτο με πήγε στην γυναίκα ταξιτζή που μόλις είχε πεθάνει ο άνδρας της, αφού μετά την εγχείρηση εξακολουθούσε κι έπινε ρούμι. Aguardiente…. Πρέπει να εξηγήσω ότι ήταν μια πόλη του λιμανιού Puerto Barrios 40.000 κατοίκων αυτοκίνητα υπήρχαν μόνο ολίγα αυτά που είχαν οι προύχοντες, οι αστικές συγκοινωνίες περιορισμένες.
Αγόρασα το ταξί του πεθαμένου λεγόταν Chetumal , έψαχνα για διασυνδέσεις, Συνδέθηκα με τον Don Meme, με την ιδιοκτήτρια του El Dorado, με την αγγλόφωνη κοινότητα της United Fruit Co. που ζούσαν χώρια τους στην Colonia, με τους πιλότους (πλοηγούς) του λιμανιού, όλοι ξένοι, με τον εισαγγελέα, τους δικαστές, με τον λιμενάρχη, με ιδιοκτήτες ντόπιων μικρομάγαζων, αλλά προπαντός ότι είχε να κάνει με ναυτικούς. Όλα τα ναυτιλιακά γραφεία, τα μπαρ, ακόμα και τα δικαστήρια τα οποία όταν τα εύρισκαν σκούρα με φώναζαν για διερμηνέα.
Ήταν το κράτος, δεν με πλήρωναν, τα χρέωναν στους κατηγορούμενους
.
Η πιάτσα των ταξί ήταν απέναντι απ’ το κυβερνείο, δίπλα από την πύλη του μόλου μα και μπροστά από την στρογγυλή πλατεία όπου κάθε Κυριακή απόγευμα η μπάντα του δήμου έπαιζε ισπανική μουσική. Κυκλοφορούσαν πάμπολλοι μυστικοί αστυνομικοί, όχι ότι τους ενδιέφεραν τα κακώς κείμενα αλλά, παρακολουθούσαν τους ταξιτζήδες αν κάποιος μετέφερε ναυτικούς με λαθρεμπόριο, να ζητήσουν μερτικό.
Πελάτες στο ταξί μια κοινωνία επιφανειακή, ο υπόκοσμος, οι ναυτικοί, οι κρυφοί αναστεναγμοί, μα και πελάτες σοβαροί των πλοίων της γραμμής για Belize και Livingston. Πήγαμε όλοι μαζί στην εκκλησία την ημέρα του Αγίου Χριστοφόρου προστάτη των οδηγών να μας ευλογήσει τα ταξί ο καθολικός ιερέας, ιταλός κι αυτός ο Padre Peruchi, μα και να μας μιλήσει για την σημασία της λέξεως Χριστό –φέρω. Μια ευχάριστη έκπληξη για εμένα η ομιλία αυτή. Μας δώρισε και από μια εικόνα του san Cristóbal με μαγνήτη για το ταμπλό του αυτοκινήτου.
Μετά με βρήκε η Norma, θα με πας στο Club El Ranchito, έλα να σε κεράσω, σε θέλω με την ώρα. Στην Πιάτσα με βρήκε το δουλικό της κουμπάρας, θα έκλεβαν τον κουμπάρο για μια νύχτα και ζητούσαν εχέμυθο ταξιτζή να τους μεταφέρει σε άλλη πόλη και να τους περιμένει, μετά ο ερωτευμένος έλληνας ναυτικός που κυνηγούσε το λεωφορείο. Ο έλληνας καπετάνιος από την Χίο με ανακάτεψε με την αστυνομία γιατί νόμιζε ότι τον έκλεβε μέλος του πληρώματος, μετά η μάνα που ζητούσε δικαιοσύνη για την ανήλικη κόρη της που είχε διαφθείρει ένας παντρεμένος, μετά η εκδίκηση της παντρεμένης, μετά ο ναυτικός που πήγε στη φυλακή να πληρώσει πρόστιμο της φιλενάδας του ώστε να βγει έστω κι αν αυτή πήγε με τον φίλο της, μετά τα δυο παιδιά έλληνες ναυτικοί που πήγαν φυλακή γιατί σπρώξανε κάποιον στη θάλασσα, παρεξηγήθηκαν για γυναίκα, μετά πήρα αγώι να πάω μια μάνα κινέζα με πολλά λεφτά, λέγανε ότι είχε κρυφό χαρτοπαίγνιο, σε καθολικό μοναστήρι εκεί όπου είχε εσωτερικές τις δυο κόρες, μακρύς, ο δρόμος χωματένιος ήταν τόσο άσχημος ώστε έχασα δυο ρόδες.
Μεσάνυχτα με φώναξε καπετάνιος να βρω και να κουβαλήσω 100 κολώνες πάγο σε βαπόρι που έφευγε το πρωί, βρήκα ακόμα φίλο ταξιτζή βγάλαμε τα πισινά καθίσματα απ το ταξί, πήραμε τα χρήματα. Μετά μια άλλη νύχτα με φώναξε η γυναίκα φίλου μου που είχαν σκοτώσει οι αντάρτες να πάω σε άλλη πόλη 100 χιλιόμετρα απόσταση σε περιοχή όπου δρούσαν αποσπάσματα, κανένας άλλος δεν το αποτόλμησε πήγα γιατί τους γνώριζα, γύρισα με το φως της ημέρας, έτσι μου είπαν να κάνω οι αστυνομικοί.
Με πλησίασε φίλος ναυτικός από βαπόρι να του βρω δωμάτιο να σπιτώσει μια κοπέλα, όχι δεν του έκανα την χάρη, αποτέλεσμα τον έχασα από πελάτη. Μια ζωή γεμάτη από απρόοπτα περιπέτειες, μεταφέροντας τους ήρωες στο ταξί, ζούσα κι εγώ τις αγωνίες τους τα καρδιοχτύπια τους, κάτι που μου επέτρεπε να διακρίνω τις δυο όψεις του νομίσματος μα και την εκμετάλλευση της βρώμικης κοινωνίας.

Μετά κρατικοποίησαν την εταιρία σιδηροδρόμων, έτσι αγόρασα το σπίτι ενός φίλου που τον μετέθεσαν στην πρωτεύουσα. Μετά κάποιοι έλληνες φυγόδικοι γιατί χρωστούσαν μου άφησαν το αυτοκίνητό τους, για να τους βρω κάποιον να τους περάσει τα σύνορα με βάρκα, το έκανα δεύτερο ταξί, ο οδηγός μου, το τράκαρε νύχτα με μια φοράδα, εν τέλει το επιδιόρθωσα και το πούλησα σε έναν συνταγματάρχη.
Στο τέλος εννόησα ότι μια καινούργια ζωή άρχιζε για μένα, ήταν όμως αφομοιωτική, ολοκληρωτική, ξεχνούσες την γλώσσα, την πατρίδα, τα φαγητά, την κοινή λογική. Αλλά έπρεπε να επιζήσεις, έτσι κι έγινε.


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

17 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Θαυμάζω φίλε μου τους αγώνες σου σε κείνες τις όμορφες αλλά τόσο δύσκολες χώρες.Και πάντα τα κατάφερνες μιά χαρά, Υπέροχοι οι αγώνες σου Αλλά και πάρα πολύ όμορφος ο τρόπος που μας χαρίζεις όλα όσα έζησες
Νάσαι καλά
Ντένης

Ασσιώτης είπε...

Με συγχωρείτε που το σχόλιό μου είναι λίγο άσχετο, μπήκα όμως πρό ημερών στο blog και συνάντησα μια ωραία «παρέα» με Πλαρνούς. Να είστε όλοι καλά. Επειδή βλέπω ότι κάποιοι είστε πιο παλιοί, μπήκα στον πειρασμό να σας ρωτήσω αν έχετε ακουστά για έναν ληστή έτσι τον άκουγα, αλλά δεν είμαι και σίγουρος τι είδους ληστής ήταν, με το όνομα Φραντζέσκος ή Φραγκίσκος που έζησε στην περιοχή μας κάπου στα 1910-1930 που του έφτιαχνε ο παππούλης μου παπούτσια. Εγώ κατάγομαι από την Άσσο. Ίσως αν μαζέψουμε αρκετά στοιχεία να γράψουμε κάτι για αυτόν. Ενδιαφέρον πιστεύω να είναι.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων. Να είστε και πάλι όλοι καλά και πάντα Κεφαλλονίτες

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Πάντοτε για να ξεκινήσεις στη ζωή προπαντός στα ξένα, πρέπει να γίνεις πιο καπάτσος από τους Ντόπιους,
Ε! αυτό έκανα κι εγώ....
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Ασσιώτη, καλώς ήλθες στην ΠΥΛΑΡΟ...
Ναι Ο Φραγκίσκος το επώνυμο Δεπούντης, ήταν Πυλαρινός.
Νομίζω από τα Λογαράτα, έχω ακούσει πολλες Ιστορίες γιαυτόν, έχω δει ανθρώπους ηλικιωμένους που μου διηγούνταν τα κατορθώματά του, Μάλιστα έχω ένα χωράφι στη θέση ξεροπόταμο με μια ελιά εκεί κρύφτηκε και τουφέκισε έναν καροτσέρι τον Οδυσσέα...
Αλλά θα επανέλθω σε αυτή την Ιστορία καθότι ο άνθρωπος που την διηγήθηκε είναι στην έρυσσο για το καλοκαίρι...

χαιρετισμούς

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Μαριάνθη είπε...

"Αλλά έπρεπε να επιζήσεις, έτσι κι έγινε."
Μεγάλη κουβέντα! Άμα το θέλει η ζωή πρέπει να πιάνουμε την πέτρα και να τη στύβουμε κ. Γαβριήλ. Έτσι λοιπόν έκανες και συ γιαυτό και κέρδισες.
Πολλούς χαιρετισμούς, νασαι καλά. Με ενδιαφέρον είδα τη φωτογραφία με τους αριθμούς.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
ευχαριστώ που διάβασες το δημοσίευμά μου, τούτη τη φορά μου ξέφυγε και έγραψα πολλά, και οι επισκέπτες - αναγνώστες όταν το βλέπουν έτσι μεγάλο, νομίζω ότι το αποφεύγουν. Αφού η ζωή μας έχει κάνει έτσι πάντα να τρέχουμε.
Παρατήρησες τα νούμερα της φυλής Μάγια, λένε ότι ήταν οι πρώτοι που εφεύραν το 0 μηδέν. Είχαν έναν χρονολογικό πολιτισμό με βάση το 20μαθηματικό σύστημα Vigesimal
Το έτος τους είχε 365 μέρες που διαιρούνταν σε 19 μήνες, 18 με 20 μέρες κάθε μήνας και ένας με 5 ημέρες...

Σήμερα μάλιστα λένε ότι το ημερολόγιο Μάγια τελειώνει το έτος 2012
Ήταν αρκετά προηγμένοι στην αστρολογία...

χαιρετισμούς σε όλους
πάντα με την αγάπη μου κι εκτίμησή μου
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα ολόκληρο το κείμενο απνευστί . Σεβαστέ μου και συμπαθέστατε κ. Παναγιωσούλη , όλη σας η ζωή μοιάζει μ’ ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα ! Αλήθεια , πόση πείρα και τι μαθήματα κουβαλάτε στις πλάτες σας ! Είστε , το δίχως άλλο , πολύτιμος από κάθε άποψη για τους νεότερους της οικογένειάς σας . Και για εμάς , τους απλούς άγνωστους μακρινούς αναγνώστες των απίθανων βιωματικών σας διηγήσεών .
Να είστε καλά και πάντα χαρούμενος .

Φώτης

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Γαβριήλ ,με τις ατελείωτες αναμνήσεις της πολυτάξιδης ζωής σου και τη γλαφυρότητα της περιγραφής τους από πένας σου,μπορείς και ταξιδεύεις κι εμάς σ' αυτές τις άγνωστες χώρες και λαούς.Νάσαι καλά πάντα να θυμάσαι και να γράφεις. Κατερίνα

marh είπε...

μία ζωή γεμάτη περιπέτεια, μας την μετέφερες σαν να βλέπαμε ταινία!

Justine's Blog είπε...

Οχι, τα μακριά αναγνώσματά σου δεν είναι δύσκολο να διαβαστούν γιατί αποπνέουν έναν αέρα αληθινότητας και περιπετειώδους ζωής. Τόσες υπάρξεις, τόσοι πολιτισμοί, τόσες μειονότητες στον ίδιο κόσμο. Και τόσο καταδικασμένος κόσμος! Μου άρεσε κι αυτό όπως και τάλλα. Πώς θάθελα να επισκεφθώ τους τόπους που σε σημάδεψαν, να δώ αν είναι ακόμη ίδιοι!

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου κ. Φώτη Μ.
γράφεται: (Διάβασα ολόκληρο το κείμενο απνευστί)

Αυτή η φράση σας με κάνει να αισθάνομαι κάπως έτσι ας πούμε περήφανος, το θεωρώ σα να μου δίνεται βραβείο για τα γραπτά μου. Χίλια Ευχαριστώ.
Η ζωή με δίδαξε (παραδέχωμαι εν μέρη εν αγνοία μου,) να αντιδρώ για την επιβίωση του ατόμου, ανάλογα με τις καταστάσεις...

Ναι, έτσι γνώρισα κρυφές γωνιές του κόσμου, όπου πολύ δύσκολα ερχόταν ας πούμε οι τυποποιημένοι μετανάστες...

Αλλά είχα για βοηθό τη νιότη και την περιέργεια να πάρω μέρος και να μάθω για το πως ζουν και υπάρχουν οι διαφορετικές κοινωνίες ανθρώπων.



Ευχαριστώ πολύ.

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλή σου εβδομάδα αγαπητή μου Κατερίνα,
Πίστεψέ το, ότι οι μνήμες των ταξιδιών μου, μιας περασμένης ζωής που πια δεν υπάρχει, αλλα που κάποτε την έζησα με κάνει να αισθάνουμαι ότι το πλάσιμο του χαρακτήρα του κάθε ενός μας είναι -μάλλον συμβάλουν- και οι εμπειρίες του παρελθόντως...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Μάρη,

Σε ευχαριστώ που επισκέπτηκες την ιστοσελίδα μου αυτή,
χάρηκα που όπως λες οι περιπέτειες της ζωής μοιάζουν με ταινία, που όμως βλέπεις τις εικόνες σύμφωνα με τον πολύχρωμο φανταστικό νου του κάθε ανθρώπου.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,
Μετά κι αφότου δημοσίευσα το κείμενο αυτό, κατάλαβα ότι μακρυγόρησα, ότι έγραψα πολλά και ο αναγνώστης ίσως βαρεθεί, ή ας πούμε δεν θα διαθέσει τον απαιτούμενο χρόνο να το διαβάσει.
(Και όμως περιγράφει μια ολόκληρη ζωή)
Χάρηκα λοιπόν ιδιαιτέρως όταν μου απάντησες, σημείον ότι διάβασες όλο και σε ευχαριστώ για τα λόγια σου αυτά, όπως και του άλους αναγνώστες.

Οι τόποι αυτοί με τα χρόνια άλλαξαν, το κυριότερο η United Fruit Co. Η οποία παράγει το Chikita Brand Μπανάνες εξαγοράστηκε από το κράτος τα περιουσιακά της Κτίρια στην πόλη κλπ. αλλά έκανε όμως κοντράτο η παραγωγή από τις πρώην φυτείες της να τις αγοράζει μόνο η ίδια, δηλαδή το κράτος να μην έχει δικαίωμα να τις πουλά όπου θέλει κλπ...

παρέμειναν τα ίδια η νοοτροπία των αρχών-πολιτικών, ο λιμενοβραχείον του λιμανιού το μισο γκρεμίστικε από σεισμούς,
......
Περίμενα κι εγώ να δω την εθνική μας ομάδα ποδόσφαιρο στις 7:30 το πρωί του Σαββάτου, εδώ τα δίχνει το κανάλι 41 Univision στην Ισπανική γλώσσα.
Έκανε λοιπόν έναν πρόλογο για το ελληνικό ποδόσφαιρο, σα να έλεγε:
Δεν έχεται τίποτε να φοβηθείσται από τους Έλληνες, στα προηγούμενα Μουντιάλ έχουν φάει τόσα Γκολ δεν έχουν κερδίσει ποτέ!

Η επαλήθευση του, η Απογοήτευση μας...

Χαιρετισμούς κι ευχαριστώ

Γαβριήλ

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Λένε πολλές φορές πως η ζωή μας μοιάζει με κινηματογραφική ταινία ...μα πιστεύω αγαπητέ Γαβριήλ πως ετούτη δω θα ήταν υπερπαραγωγή και δεν θα συνέφερε χρηματικά να γυριστεί...
Το διάβασα μια και δυο φορές ...
Πράγματι ο αγώνας για την επιβίωση μεγάλος ...θέλει σθένος , κουραγιο ,...
Μα το σημαντικότερο όλων είναι οτι μέσα σ όλη τούτη "την εκμετάλλευση της βρώμικης κοινωνίας "όπως είπες
κράτησες ατόφιο τον χαρακτήρα, την ψυχή, την προσωπικότητά σου ..!!!
Ενα μεγάλο μπράβο νιώθω πως πρέπει να πω !!
Το λιγότερο πιστεύω !!!
Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα εύχομαι !!!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Δέσποινα,

Ξέρεις επειδή το θέμα δεν ήταν ελληνικού ενδιαφέροντος ήμουν κάπως διστακτικώς να το γράψω-δημοσιεύσω,

αλλά από την απήχηση που είχε στουν αναγνώστες βλέπω ότι έπραξα ορθώς, μου φαίνεται ότι ο κόσμος μας έχει γίνει τόσο μικρός ώστε χωρά μέσα στην παλάμη μας.
Οι εικόνες αλλάζουν σαν κιν. ταινία, μόνο που είναι ασπρόμαυρες

Χάρηκα που όπως λες το διάβασες δυο φορές, και σε ευχαριστώ για τα τόσο όμορφά σου λόγια.

Σου εύχομαι καλή εβδομάδα,

χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Fragkiskos είπε...

Καλησπερα σας...ο φραγκισκος ηταν προ παπους μου κ θα ηθελα οτι ιστοριες ξερετε να τις μοιραστουμε αν δεν σας κανει κοπο...ευχαριστω