Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

ΦΕΥΓΩ

Φέυγω!
Πρέπει να φύγεις, εδώ δεν υπάρχει μέλλον.
Μα γιατί; Άσε τουλάχιστον να μεγαλώσω;
Τότε θα είναι αργά.
Που να πάω;
Σε άλλη γη, σε άλλα μέρη, εκεί όπου γεννώνται τα παραμύθια, αυτά που άκουγες μικρός. Έχουμε αποδείξεις κοίτα και μόνος σου πόσο καλοθρεμμένοι είναι αυτοί που έρχονται απ’ έξω;
Πως θα πάω;
Καβάλα στη θάλασσα.
Ώστε έτσι ε! τότε να φύγω.
Η θεια μου πετάχτηκε από μια γωνιά. Και να μας γυρίσεις πλούσιος.
Στα πρώτα μου βήματα μόνος έκλαιγα κρυφά, κάποιος με είδε με μαρτύρησε. Απόρησαν!! με ρώτησαν γιατί έκλαιγα;
*
Φεύγω, γεια σας.
Που πας;
Μα στη γη της επαγγελίας.
Όχι μην φύγεις, μην πας είναι όλα ψεύτικα, θα το μετανιώσεις. Μάρτυράς μου μια γλάστρα με βασιλικό μας έστελνε μια θεϊκή μυρωδιά, μέσα απ τη φτωχική αυλή, του φίλου απ' τ’ Άγραφα, κάπου στην Καλλιθέα.
Μα μου έχουν πει να κυνηγώ το μονοπάτι του ήλιου μόλις φτάσει στη δύση του εκεί θα βρω μια πλούσια ζωή.
*
Είσαι ανεπιθύμητος, στην ξένη γη, να φύγεις, είσαι υπό κράτηση.
Α! ώστε με διώχνεται;
Ναι τώρα αμέσως, μάζεψε τα ρούχα σου.
Μα δεν έχω τίποτα. Τότε ανέβα στο τζιπ.
Φεύγω.
*
Η Αβάνα,
Η Εύα με έμαθε να έχω εμπιστοσύνη στον εαυτόν μου, με πρόσεξε.
Η Αλίσια με σύστηνε σε φίλες τις, προσπαθούσε να μου μάθει την κοινωνία, πίνοντας ρούμι, διασκέδαζε μαζί μου με την ατολμία μου.
Η Αιμιλία προσπαθούσε να με μάθει ρούμπα στο κλαμπ 21 γεια σας φεύγω.
Η Κάρμεν με έπιασε απ το χέρι και με πήγε στην εκκλησία, πιτσιρίκοι και οι δυο κοιτάζαμε τα θεία, με σύστησε στον πάτερ… δεν ξέρω τι σκεφτόταν, γεια σου, φεύγω, θα μου γράφεις;
Η Τράουδη στο Αμβούργο με πήγε περπατώντας στο βαπόρι, στο δρόμου μου εξηγούσε γιατί στην είσοδο του λιμανιού παίζουν τον Εθνικό ύμνο του πλοίου που μπαίνει στο λιμάνι.
Ο ινδικός ωκεανός είχε μουσώνα, μας χόρευε, μα και αυτή η μυρωδιά ρώτησα τι είναι; λάδι καρύδας μου απάντησαν, με αυτό αλείφουν τα σώματά τους στην Γκόα Ινδία. Άλλο πάλι τούτο, λευκός απαγορεύεται να έχε σχέσεις με ντόπια, Σινγαλέσα ή Ταμίλ, Κολόμπο Σρι Λάνκα. Φεύγω!
Όχι δεν άρεσα της μάνας της στην Κόσταρικα, το κορίτσι υπάκουσε, έφυγε αυτή.
Μα κι αυτό το Ρίο της Βραζιλίας, ε! εκεί ήταν η Ρίτα…
Στην Κολομβία, κάθε γωνία και μοδιστράδικο, η γη του Μαρκές.
Στην Βενεζουέλα βρήκα την πιο άσχημη γυναίκα, ήταν ένας θησαυρός.
Η Ο. στην Ονδούρας με περίμενε να ζήσουμε μαζί. Όχι λέω φεύγω.
Μετά παντρεύτηκε, με φώναξε, όχι φεύγω, μετά κάηκε σε πυρκαγιά.
Στην Γαλλία η Μονίκ, μα και η χαρτορίχτρα στη Χάβρη, γεια σας φεύγω.
Ο Παναμάς το κανάλι, το εμπόριο των ναυτικών, οι περιπέτειες η μια μετά την άλλη, αλλά δεν γίνεται να γράψω για όλες, θα χρειαζόταν ένα χοντρό βιβλίο και μετά είναι τόσο δύσκολο να γίνεις πιστευτός;
Δεν με εντυπωσίαζε τίποτα. Νέος δεν ήξερα τι ήθελα, όλα είχαν να κάνουν με γυναίκες έλεγα φεύγω, εκατοντάδες, φορές.
Δυο αλλαξιές ρούχα κι ένας σάκος ήταν όλη μου η περιουσία, μια περιπέτεια η ζωή, για 13 χρόνια έτρεχα, έφευγα, χανόμουν, θα ξανάρθεις, ίσως ναι, ίσως ποτέ, γράμματα ερχόταν, μέσα τους μύριζε η ελπίδα, θα ξανάρθεις;
Όχι, φεύγω.
Πως αλλάζει η ζωή, σήμερα γκρεμίστηκαν όλα αυτά, έχασα την σύνδεσή τους, προσπαθώ λυσσαλέα να πίσω τον εαυτόν μου, ότι όλα αυτά ήταν μέρος της ζωής μου, δε βαριέσαι τίποτα, λέω να φύγω, να χαθώ, μα δεν γίνεται, κοιτώ γύρω μου, απελπίζομαι, σταμάτησαν να με ρωτούν: θα ξανάρθεις;
Όχι δεν φεύγω πια, αγκυροβόλησα σε 'πάνεμο' λιμάνι

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

10 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Λεύτερο το κορμί, έσφιγγε όλο τον κόσμο στην αγκαλιά του. Κάθε αγκαλιά άφηνε κι ένα σημάδι. Σημάδια που έπλασαν οι 4.745 μέρες στο κορμί και νου. Σημάδια που είναι μέρος του εαυτού σου…

- Αυτά τα σημάδια είναι θησαυρός, φίλε! Ναι, ο θησαυρός του εαυτού σου, κι αν κάνω καλά το λογαριασμό, 13 χρόνια όλα αυτά τα σημάδια έπλασαν το κορμί και το νου σου!

Η απεραντοσύνη της θάλασσας που ταξίδεψες –παρ’ όλες τις φουρτούνες– σού χάρισε γαλήνη και σ’ έμαθε να ονειρεύεσαι κι άλλο… Σου έμαθε να κρατάς ισορροπία ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει, να αναμετριέσαι μαζί της και να μη φοβάσαι τίποτα. Κράτησες τελικά, το μερτικό που σου αναλογεί στη ζωή και στον κόσμο, και χαίρεσαι…

Όχι δεν φεύγω πια…

- όσο υπάρχουν όνειρα, συνέχισε να ονειρεύεσαι… Μη φεύγεις! Μη τ’ αφήσεις να πάνε χαμένα.

αλλά κλαίω γιατί έφυγα.

- Μη κλαις, καλέ μου, εμείς διαλέγουμε κι ακολουθούμε τα ιδανικά μονοπάτια της ζωής και της μοίρας μας. {…} Ωστόσο, αόρατο μα υπαρκτό, είναι το πεπρωμένο, το γραφτό μας, που μας ακολουθεί, κι αλίμονο, φτιάχνει τον ιστό της ζωής μας.

Πάλι κατάφερες και με συγκίνησες!!!

Μαριάνθη είπε...

Θεωρώ επιτυχία για τον καθένα κ. Γαβριήλ , σαν έρχεται ο καιρός που μπορεί και στρέφει πίσω του τη ματιά να΄χει πολλά να δει. Να΄ναι πολλά τα καμώματά του και γεμάτος ο κόσμος του.
Οπότε μην κλαις...
Καλή Κυριακή σου εύχομαι με τους δικούς σου . Εδώ γευόμαστε φθινόπωρο. Ήρθαν οι πρώτες ψύχρες.

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
είχαμε ένα φίλο που ρώταγε "...δε μελές... δε μελές..."
λοιπόν κι εδώ, τώρα, δεν ...με (μου) λες...
η Όμορφη Ορτανσία... δεν είναι το λιμάνι της ασφαλειας σου... με καμαρωτά καράβια τα παιδιά, τους γαμπρούς σου, τα όμορφα κλαδιά-τα εγγόνια σου...-

Η λογοτεχνία κι οι μνήμες... είναι καλές, μα στο πρώτο (αυτοβιογραφικό) πρόσωπο...
"..όχι δεν φεύγω πια, αλλά κλαίω γιατί έφυγα"...
Γαβρίλη μου,
’οσο βάρος και να έχει η αλμύρα, το αλάτι, των 13 χρόνων στους ωκεανούς...
δεν σου έδωσε την γυναικούλα σου, την όμορφη οικογένειά σου...
!
κι αν η ΤΥΧΗ δεν ... σε ήθελε... Τι νομίζεις θα γινόταν περισσότερο απ’ ότι έγινε!
Μοιάζεις να σε στενοχωρεί πράγματι πολύ, μα... και στο χωριό να έμενες, τί παραπάνω από... κεφαλλονίτης χωριάτης...
έξω, μορφώθηκες, κοινονικοποιήθηκες,’εγινες ...νεο-υορκέζος από το... μπρούκλυν-...
σεβαστός πολίτης και οικογενειάρχης... ΛΙΓΟ το θεωρείς αυτό!!!!!!!!!!!
Τα όνειρα, πολλές φορές είναι οι σκιές του παρελθόντος... ΣΚΙΕΣ είναι...
Μη μου θυμώσεις, Γαβρίλη μου.
Αφηγηματικά, όμορφες σελίδες, ενδιαφέρουσες μνήμες...

ΚΟΙΤΑ το σήμερα με υγειή αισιοδοξία.
Όλοι περαστικοί είμαστε! κι αφου αφήνουμε λίγο τ’ αχνάρια μας, δεν είναι λίγο!
ΥΓ.
Δεν μας είπες αν είχες νέα από τον Ντένη.
Πόσο ευχόμαστε να είναι όλοι καλά...

Χαιρετισμούς,
πάντα με αγάπη,
Υιώτα,
αστοριανή...
ΝΥ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,
Ξέρεις πολλές φορές οι παλαιές σκέψεις, τα παλαιά συναισθήματα με κάνουν να θέλω να γνωρίσω για μια ακόμη φορά τον εαυτόν μου, μάλλον να εξακριβώσω αν πράγματι είμαι εγώ ο ίδιος, αυτός που έζησε κάπου αλλού, τόσο διαφορετικά από μια "στρωμένη" ζωή
Κι όλα αυτά με κάνουν να γίνομαι αντάρτης, σκέψεων...

Αλλά κοιτάζω γύρω μου και υπακούω, σαν ένας άνθρωπος civilizado,


Ευχαριστώ σε φίλε

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Γυρίζοντας στα περασμένα πολλές φορές (όπως γράφω και πιο πάνω)

"Τσιμπάω" τον εαυτόν μου, έτσι για να βεβαιωθώ ότι είμαι πράγματι ο ίδιος άνθρωπος μετά από τόσες περιπέτειες,
το ότι 'κλαίω' είναι μια μεταφορική έννοια, για την σφριγηλότητα και αντοχή του εαυτού μου αυτή που χάθηκε όπως είναι φυσικό, από τον χρόνο,

Ο νους δεν γερνά ποτέ!

Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς, Νίκο, Παιδιά

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υίώτα,

Πολλές φορές είναι η αντίδραση του εαυτού μας, μέσα στην τυποποιημένη ζωή που ζούμε σήμερα, μέσα στο αχ και το βαχ, του χρόνου, δύσκολο να το παραδεχθώ ότι είμαι εγώ ο ίδιος που με ενοχλούν τα πονάκια, ο καιρός, τα μικροπράγματα της καθημερινότητας, κοιτάζοντας το παρελθόν προσπαθώ να ισορροπίσω και γιατί όχι να πάρω θάρρος από τις περιπέτειες του τότε και να αντέχω στις καθημερινές μου "δυσκολίες"

Το 'κλαίω' ήταν μεταφορικό για τη φθορά του χρόνου...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

"Πως θα πάω;
Καβάλα στη θάλασσα.."

"Μα μου έχουν πει να κυνηγώ το μονοπάτι του ήλιου μόλις φτάσει στη δύση του εκεί θα βρω μια πλούσια ζωή."

"Ναι τώρα αμέσως, μάζεψε τα ρούχα σου.
Μα δεν έχω τίποτα. Τότε ανέβα στο τζιπ."

όνειρα ζωής βουτηγμένα στην αλμύρα της θάλασσας...
Διαδρομές κατα την μεριά του ήλιου να ζεσταίνονται οι ανάσες τις παγωμένες νύχτες....
Και τώρα τι ?
Ενας καθρέφτης που προσπαθεί να αποτυπώσει αναμνήσεις πάνω στο ζωγραφισμένο γκρίζο ....
Η κάθε μέρα που περνάει βλέπεις να λιγοστεύει στιγμές...
Αλλά σε νιώθω ...μέσα σου τα κρατάς ,τα κλείνεις θησαυρό ψυχής ..για να περνούν τα δύσκολα ...
Μη φύγεις !!
Να μείνεις να κλέβουμε κουράγια
Να αναζητούμε στις λέξεις σου ελπίδες που ξεχάσαμε !!!
οι αναμνήσεις σου πια γίναν και δικές μας !!!!
Καλό φθινόπωρο μακρινέ μου φίλε
Να είσαι καλά !!!

pylaros είπε...

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου αγαπητή μου Δέσποινα,
Τα περασμένα είναι αυτά που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, και όχι μόνο αλλά είναι αυτά που ο άνθρωπος όταν φτάσει στην ωρίμανση του χρόνου, σαν τυφλός ψηλαφίζει το παρελθόν του και παίρνει θάρρος κοιτάζοντας το πως ήταν κάποτε η ζωή...
Χίλια ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Γαβριήλ καλέ μου φίλε,
Πολύ αισθαντικό και αληθινό στην αναλαμπή του πίσω στην ζωή σου το νέο γραφτό σου στην Πύλαρο με τον τίτλο ΦΕΥΓΩ.
Αυτό το Μωσαϊκό που ζήσαμε για να φτάσουμε στο τωρινό σημείο της ζωής μας τώρα, ήταν το απαραίτητο μονοπάτι με τις διάφορες και ποικίλες φάσεις για να φτάσουμε στον αφαλό της ύπαρξής μας και της αλήθειας.
Προσωπικά τα θέλω ΟΛΑ τα κομμάτια που έζησα, ακόμα κι αυτά που με γέμισαν πικρά δάκρυα… Σαν τα σκαλοπάτια που οδηγούν κάπου όπως τα’ ανεβαίνεις, έτσι και οι διάφορες εμπειρίες που γεύτηκες στις διάφορες χώρες και παγκόσμια λιμάνια στα ταξίδια σου σ’ έφεραν τελικά Αληθινό ΛΙΜΑΝΙ σου.

Με απέραντη φιλία και Αγάπη

Στέλλα...

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Στέλλα,
Είδες πως είναι η ζωή, ότι έχουμε περάσει τα θεωρούμε δικά μας και όχι μόνο αλλά κατά κάποιο τρόπο διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας.

ευχαρισρτώ πολύ
χαιρετισμούς

Γαβριήλ