Η Ελπίδα! Το Αύριο!

Θέματα για να γράψεις υπάρχουν χιλιάδες, αρχίζοντας από τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης, από την χλιδή των κατοίκων της πέμπτης λεωφόρου, ή την μπλε μοναξιά του πελάγου στο αργοκίνητο φορτηγό βαπόρι, ή ακόμη την καταπράσινη ζούγκλα των τροπικών, ή χαμένος στα καλντερίμια της Καρθαγένης, ή παρακολουθώντας Γκόσπελ μουσική στο Κίνγκστον Τζαμάικας καθόμουν κι έβλεπα τα ρυθμικά κουνήματα και τις κραυγές των πιστών, ή βγάζοντας τα παπούτσια μου σε παγόδα μπρος τον Βούδα στην Βιρμανία, ή στην συνοικία Κάτεντραχτ στο Ρότερνταμ, ή ακόμη και του μέρους που γεννήθηκα, όλα αυτά τα βάζω στο μίξερ και προσπαθώ να κάνω ένα κοκτέιλ κοσμοπολίτικων εντυπώσεων, σκέπτομαι τι είναι αυτό που με έχει εντυπωσιάσει στην ζωή μου περισσότερο και καταλήγω: Τίποτα, όσο η απλότητα.
Παλαιά ήταν της μόδας ένα τραγούδι το ξέρω στα Ισπανικά Un Hombre y una mujer,δηλαδή ένας άνδρας και μια γυναίκα. Έτσι η βάση της εορτής του Αγίου Βαλεντίνου, δηλαδή η ημέρα των ερωτευμένων είναι αυτή: Ένας άνδρας και μια γυναίκα. Όλα τα υπόλοιπα είναι πώς να το πω ματεριαλιστικές γαρνιτούρες. Μπορείς να εκφράσεις αυτό που αισθάνεσαι με ένα απλό λουλούδι, με μια μαργαρίτα κομμένη από τον κάμπο και να την ξεφυλλίζεται μαζί, αυτό θα είναι το κορύφωμα της αγάπης.

Αν επιθυμείτε να ακούσετε το τραγούδι "Un hombre y una mujer", κάντε κλικ στο play

.

Περπατώντας κάτω απ’ το φως της φθοριούχας μακρόστενης λάμπας, ένα αμυδρό φως όσο του το επέτρεπαν να φωτίζει τα ζωύφια, αυτά που ζουζουνίζουν γύρω, γύρω, λίγο πριν καούν, προσέχοντας να μην πέσω στα παράλληλα βαθιά χαντάκια, του χωρίς πεζοδρομίου ασφαλτοστρωμένου δρόμου, χαντάκια που είχαν καταλάβει οι βάτραχοι προφυλαγμένοι στην πυκνή βλάστηση, όταν ένας βάτραχος έκανε την αρχή με σκουξίματα χαράς, μετά τον σιγοντάριζαν οι σύντροφοι του, όταν σταματούσαν τότε άρχιζαν το τραγούδι οι της απέναντι πλευράς.

Οι βάτραχοι έδιναν την συναυλία τους για να τιμήσουν εμάς τους περιπατητές. Εκεί όπου τελείωνε η συναυλία των βατράχων άρχιζε ένας φτωχός χωματένιος δρόμος, αυτός δεν είχε χαντάκια έτσι οι βάτραχοι ούτε καν τον ήξεραν ότι υπήρχε. Στο τέλος του χωματένιου δρόμου από την αριστερή πλευρά υπήρχε ένα απλό σπιτάκι χωμένο στην καταπράσινη τροπική βλάστηση. Τα βήματά μου με έφεραν στο ανηφοράκι αυτό.
Κρύφτηκα πίσω απ τον κορμό ενός φοίνικα, τι περίμενα να εμφανισθεί το κορίτσι. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, ένας σκύλος με πήρε μυρωδιά κι άρχισε να γαβγίζει, η αναμονή ήταν μια κατάσταση έκστασης, όμως φοβήθηκα κι έφυγα.
Πήρα τον δρόμο του γυρισμού προς το βαπόρι, αν είχα μαργαρίτα θα είχε μαραθεί, έλα όμως που στα τροπικά δεν ανθεί, συνάντησα μπαρ με χρωματιστά φώτα, γυναίκες της νύχτας, φίλους που γλεντούσαν, τα έκανα όλα πέρα, ζητούσα το καρδιοχτύπι, αυτό που περίμενα, δεν το βρήκα, όμως με την ελπίδα του αύριο έφυγα.

Τι κι αν ξημέρωνε του Αγίου Βαλεντίνου;

Γαβριήλ Παναγιωσούλης