Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Εμείς, οι Έλληνες της Διασποράς,


Όταν αρχίζεις να γράφεις, λες πιο θέμα θα θίξω σήμερα και στέκεσαι αναποφάσιστος, το πληκτρολόγιο λαχταρά στα χέρια σου προσπαθεί να σου ξεφύγει για να πει αυτά που θέλει, αυτά που βράζουν μέσα του, κι εσύ του κρατάς τα χαλινάρια να μην σου ξεφύγει κι αφηνιάσει κι αρχίζει να λέει παλαβομάρες.

Βρίσκομαι στην Νέα Υόρκη, όπου είναι μια ζωή τυποποιημένη, ναι μεν έχει τα γλέντα της τις συγκεντρώσεις της, τις κοινωνικές εκδηλώσεις της αλλά μας λείπει αυτό το απρόοπτο το απρόβλεπτο το μοναδικό το καρδιοχτύπι του αν θα υπάρχεις αύριο ή όχι, είναι τόσο αφομοιωμένη η ζωή σε μια τετράγωνη λογική βαλμένη σε λούκι που τρέχει σαν δείκτες ρολογιού, αυτό σου φέρνει μια μονοτονία. Πολλοί αναγνώστες θα νομίσουν ότι τα θέματά μου είναι εγωκεντρικά, δηλαδή ότι ασχολούμαι γύρω από τον εαυτόν μου, ακόμα και για τα βιβλία μου έχω ακούσει τέτοια σχόλια α! δεν μας ενδιαφέρουν είναι ατομικές σου περιπέτειες αδιάφορες για εμάς, να έγραφες καμιά νουβέλα ε! τότε ναι θα είχες επιτυχία. Ε! τι να γίνει ο κόσμος η κοινωνία είναι τόσο μεγάλη ώστε χωρά και τις δικές μου αφηγήσεις, οι οποίες αναλύουν, παρουσιάζουν τον άνθρωπο οποιοσδήποτε εθνικότητας, ένας καθρέφτης μιας ζωής που αντανακλά όλη την υφήλιο έστω κι ας είναι μιας περασμένης εποχής. Έλληνες εδώ πολλοί, τους καλημερίζεις, αδιάφοροι σου απαντούν αν ποτέ, ή σε κοιτούν με καχυποψία, τι να θέλει ο τάδες και μου λέει καλημέρα, μήπως είναι Ιεχωβάς; ή όταν τους προσφέρεις να αγοράσουν βιβλία σε κοιτούν με οίκτο βρε τον φουκαρά πως κατάντησε! Το αυτοκίνητο ένα βαν έτρεχε στους σκονισμένους και γεμάτους λακκούβες δρόμους, ένα τσούρμο παιδιά ακολουθούσαν τρέχοντας, προσπαθούσαν ν’ ανεβούν στην σχάρα δεν τα κατάφερναν. Είμαστε πλασιέ πουλάγαμε καραμέλες σοκολάτες κλπ. Κάποτε σταματήσαμε, εκεί στην άκρη του χωριού χωμένο στην οροσειρά Sierra Madre της Γουατεμάλας υπήρχε μια μάντρα δεν θυμάμαι ακριβώς τι πουλούσαν ή πλίθες κι ασβέστη, τσιμέντα κλπ, ή ανταλλακτικά μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, στην άκρη της μάντρας μια καλύβα, εκεί ζούσε ένας έλληνας. Τον φωνάξαμε βγήκε απ’ έξω ο άνθρωπος χάρηκε φώναξε έλληνες πατριώτες είπε της γυναίκας σφάξε μια κότα, για να μας φιλέψει σε αυτά τα μέρη δεν βλέπεις τακτικά Έλληνες. Αρνηθήκαμε απολύτως όχι του είπαμε θα φύγουμε, έτσι γλύτωσε και η ζωή της κότας. Στην ομιλία του επάνω μου είπε, είμαι κρητικός και ζω και υπάρχω όχι όπως ήξερα αλλά όπως βρήκα.


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

10 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Σ΄όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε!!! Το ξέρεις το άσμα; Το παν είναι να έχει κανείς εσωτερική ισσοροπία και να αρέσει πρώτα στον εαυτό του. Μετά θα τον ακολουθήσουν όσοι ταιριάζουν.
Γράφεαυτά που θέλεις και το κοινό σου το έχεις.
Χαιρετισμούς σε όλους στο σπίτι.

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μας!
"αθεόφοβε!!!"
ξεκούρασε λίγο, φίλε τα μάτια σου!
και δεν είμαστε κοντά να σου τα ψάλλω!
Ξέρω τι θα μου πεις. Κάθε φορά τα λέμε και καταλήγουμε στο ίδιο συμπ΄ερασμα:
αν μας πάρουν το "μηχανάκι"... χαθήκαμε!

Έχεις δίκιο! γι' αυτό και υπάρχουμε!

Τώρα, τα των βιβλίων κ.λ.π. ............. είνει κάποιοι που ούτε ζωγραφιστά δεν θέλουν να τα δουν...
ξαπλώνουν, ανοίγουν "τα ελληνικά...(!!!), ακούνε, μιλάνε, βρίζουν, κριτικάρουν... το κλείνουν, αλλάζουν κανάλι...
είναι εκείνοι που θα πικράνουν την κάθε επαφή με το γράψιμο, άρα και το βιβλίο, γενικά.

"...μακάριοι οι πτωχοί... κ.λ.π."
Εμείς, πάντως, εδώ είμαστε!
Ίσως έχουμε την ίδια τρέλα, μα
ΕΔΩ είμαστε!
Καλή σου νύχτα, για σήμερα,
Υιώτα

Unknown είπε...

Γαβριήλ μου ..

εκεί που σε θέλουν .. όχι εκεί που θέλεις
έτσι μου έχουν πει

και το πληκτρολόγιο, άστο λεύτερο .. στις θάλασσές σου

την αγάπη μου

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Μαριάνθη,
Όπως λες κι εσύ η εσωτερική ισσοροπία, είναι ο οδηγός της ζωής μας.

Με αυτά που γράφω απλούστατα αποτυπόνω μια κοινωνία, μάλλον παρατηρώ τα καθέκαστα...

Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Καλημέρα σήμερα Παρασκεύη,

Ναι μάλιστα για τα βιβλία για εμάς εδώ είναι γνωστά, ξέρεις ο άνθρωπος μοιάζει σαν το ρολόι,
θα πρέπει να τον κουρδίζουν για να αισθανθεί κι αυτός ότι υπάρχει:
Εννοώ για τον εαυτόν μου, κάνω ότι μπορώ αλλά δεν γινεται ξεκουράζουμαι κλείνω τα μάτια, μαυρα γυαλιά, αλλά δεν είναι δυνατόν να μην κάνεις τίποτα,

Οπότε το κυριότερο είναι ότι υπάρχω,
Ευχαριστώ

χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Meggie
έχεις δίκιο εκεί που σε θέλουν αλλά εδώ οι Ελληνόφωνοι είμαστε η μειονότητα, μια μειονότης η οποία αντί να σου τείνει το μπράτσο να στηριχθείς έστω και με έναν καλό λόγο, πράττει ακριβώς το αντίθετο.

Όχι δεν γράφω για παράπονο απλά καθρεφτίζω μια εικόνα, από την ουδέτερη πλευρά ας πούμε ενός ανεξάρτητου παρατηρητή.
Χιλια ευχαριστώ

χαιρετώ
Γαβριήλ

Mary Ka είπε...

Εγώ πάλι θα σχολιάσω την προσαρμοστικότητα του Ελληνα που περνά καλά όπως βρήκε. Μπράβο του.
Οσο για τα υπόλοιπα, κε Πύλαρε, παντού υπάρχουν καλοί άνθρωποι, άνθρωποι που βοηθούν γιατί είναι καλοί κι όχι γιατί για λόγους πατρίδας. Ας το δούμε έτσι.

pylaros είπε...

Δίκιο έχετε, ο Έλληνας προσαρμόζεται και περνά καλά στα ξένα όπως βρει, έχει όμως κάτι που οι άλλοι λαοί στερούντε. Δεν χάνει ποτέ την Ελληνικότητά του, μπορεί να κοιμάτε σαν την σπίθα κρυμένη στην στάχτη αλλά ξαναζωντανεύει μόλις ακούσει την λέξη Πατρίδα.

Όσο για τους υπόλοιπους υπάρχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα ως προς το νόημα της ζωής...
Ευχαριστώ σας κ. Mary Ka

Γαβριήλ

σταγόνα είπε...

Αγαπητέ Γαβριήλ, εγώ δηλώνω fan των ιστοριών σου και ειδικά του τρόπου που μας τις μεταφέρεις και προτείνω κάπου κάπου για να μη γίνει και αυτό συνήθεια, να αφήνεις ελεύθερα τα χαλινάρια του πληκτρολογίου σου.... προτιμότερο είναι να αρχίσει τις παλαβομάρες παρά ξάφνου να κάνει ένα μεγάλο μπαμ και να εκραγεί στα χέρια σου έτσι που βράζει σαν τη χύτρα:):)
να είσαι καλά.. και.. σε όποιον αρέσουμε.. έπειτα νομίζω εκτός απο παράλογο θα ήταν μονότονο και βαρετό να αρέσουμε σε όλους..

pylaros είπε...

Πω, πω! τι όμορφη, τι γεμάτη φιλοσοφία η φράση σου αυτή, ομολογώ έμεινα με τον στόμα ανοιχτό από την ευχάριστη έκπληξη.
(έπειτα νομίζω εκτός απο παράλογο θα ήταν μονότονο και βαρετό να αρέσουμε σε όλους..)

Αγαπητή μου Σταγόνα, χίλια ευχαριστώ

Χαιρετώ

Γαβριήλ