Το Εγώ έγινε Εμείς:

H Thanksgiving day, ημέρα των ευχαριστιών που εορτάζεται εδώ στις ΗΠΑ την τελευταία πέμπτη Νοεμβρίου χωρίς να θέλω να σκαλίσω το πως εδραιώθηκε ή από ποιους, είναι η ημέρα όπου θυσιάζονται χιλιάδες γαλοπούλες ευχαριστώντας τον Θεό που με την πρόνοιά του, έστειλε κοπάδια από ινδιάνους ώστε οι τότε οδοιπόροι μετανάστες προσκυνητές (pilgrims) μαζί με τους ντόπιους ‘ερυθρόδερμους’ να χορτάσουν την πείνα τους, κι από τότε όλος ο κόσμος να έχει πρόσβαση σε ένα πλούσιο γεύμα, και να δοξάζει το Θεό.

Η Ελλάδα μας η χώρα που γεννήθηκα ήταν σαν ξέφραγο αμπέλι, η αναρχία, η ανεργία, οι σκοτωμοί ήταν σε καθημερινή διάταξη. Ο κόσμος έφευγε όπως μπορούσε, σάλταραν απ’ έξω απ’ τα τείχη των συνόρων, άλλοι κολυμπώντας, νόμιμοι ή παράνομοι. Ένας ο σκοπός τους, να φύγουν να δουλέψουν, να φάνε μια μπουκιά ψωμί.
Ένας από αυτούς που έφυγε ήμουν κι εγώ, μικρό παιδί, τα ξένα κράτη μας κατέτρεχαν, σα να είμαστε στίφη βαρβάρων, εν τέλει κάποτε κατέληξα στα κρατητήρια ως παράνομος.

Όχι δεν ήμουν κακοποιός, ούτε δολοφόνος, απλούστατα ζητάγαμε μια εργασία, μια οποιαδήποτε.

Ξημέρωνε λοιπόν αυτή η τελευταία Πέμπτη του Νοέμβρη, μέρα που οι άνθρωποι θα πρέπει να προσευχηθούν και να δώσουν τις ευχαριστίες τους στον θεό.

Επί τη ευκαιρία της εορτής την παραμονή ήρθε στο κελί μας ο αντιπρόσωπος μιας εκκλησίας λεγόταν Χριστιανική Επιστήμη, μας φώναξαν να πάμε σε άλλη αίθουσα να μας διδάξουν τη φωνή του Ευαγγελίου μας έδωσαν από μια βίβλο ανοίξαμε την τάδε σελίδα το δείνα κεφάλαιο, μας το εξηγούσαν, μετά μας είπαν για την ιδρύτρια της εκκλησίας αυτής Mary Baker Eddy, μας δώρισαν και την εφημερίδα Christian Science Monitor με δημοσίευμα στην Ελληνική γλώσσα.
Στο συσσίτιο της επόμενης μέρας των ευχαριστιών, πρωτοδοκίμασα γαλοπούλα με γέμιση από ψωμί, μια γλυκιά σάλτσα από cranberry (είδος μούρου) και πατάτες πουρέ.

Ήταν η πρώτη μου φορά, από τότε πάντα η γεύση αυτής της ξινόγλυκης σάλτσας-ζελέ, μαζί με τη γέμιση μου θυμίζει τον εαυτόν μου, αυτόν που κοντεύω να ξεχάσω, έναν εαυτόν εγκαταλειμμένο στο έλεος του θεού, η θύμηση της τότε κατάστασης μου φέρνει δάκρυα, προσπαθώ να γιάνω τις πληγές που άφησε η ανημποριά και αδικία, των κινούμενων τα νήματα σαν να ήμασταν μαριονέτες όλοι εμείς οι έλληνες, οι σπαρμένοι σε κάθε γωνιά της υφηλίου.
Η σύνδεση, των δυο εαυτών μου γίνεται, υπάρχει, αλλά μόνο εγώ την καταλαβαίνω, μόνο εγώ την ξέρω.
Φώναξαν μάλιστα και φωτογράφους, και είμαστε πολλοί έλληνες, εκατοντάδες, παιδιά, γέροι, όλοι ανακατωμένοι, παράνομοι, τι ζητάγαμε, μα ένα μεροκάματο, μια θέση κάτω από τον ήλιο, αυτό που η πατρίδα μας δεν είχε να μας δώσει, ή δεν ήθελε, ημερομηνία 29 Νοεμβρίου 1951 τόπος Ellis Island Νέα Υόρκη.

Σήμερα:
Πέρασαν τα χρόνια…
Όπως το άγουρο ξινό σταφύλι ωριμάζει, έτσι και η ζωή ωρίμασε γλύκανε, μαζί με τα χιόνια στα μαλλιά έφερε και αυτά που τότε στην αρχή φαινόταν άπιαστα όνειρα, έφυγε το εγώ αντικαταστάθηκε από το εμείς, έτσι κάθε χρόνο γιορτάζουμε αυτήν την ημέρα των ευχαριστιών, όλοι μαζί, έτσι κι εφέτος 24 Νοεμβρίου 2011, έστω κι αν ακόμα η γεύση σάλτσας ζελέ ‘φραγκοστάφυλου’ (cranberry) μου θυμίζει το εγώ, τον άλλο εαυτό μου…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης