Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Ρίζες


Κοιτάτε αυτό το δένδρο, πασχίζει να επιζήσει, έχει απλώσει τις ρίζες του κάτω από τον τοίχο, έτοιμο να πέσει με το πρώτο φύσημα του αέρα και όμως εναντιώνεται, αντέχει υψώνεται υπάρχει.


Κοιτάτε τις δικές μας ρίζες αυτές που ξεριζώθηκαν απ’ τον τόπο που γεννηθήκαμε, αυτές που ξεράθηκαν, αυτές που ξανά ξεφύτρωσαν σε μέρη ξένα που όμως παρήγαγαν βλαστάρια καινούργιες ρίζες που δεν είναι σαν τις δικές μας αλλά μιας καινούργιας γενιάς όπου μιλούν μια άλλη γλώσσα, όπου τις χαϊδεύει άνεμος της διαφορετικότητας, όπου οι δικές μας συνήθειες χάνονται σε μια κοινωνία μιας βιομηχανοποιημένης κουλτούρας γεύσης, χάνονται με το να μην παραδέχονται ένα κοινό σημείο λογικής.

Κι όμως αν σκάψεις στο παρελθόν θα βρεις τις δικές μας ρίζες, αυτές που μισοξεραμένες, παραπονεμένες αναμένουν, αναμένουν το τέλος.

Δεν ξέρω ίσως η μητέρα γη (la madre naturaleza,) ή ο Γεραμπής Θεός να μας προσφέρει αυτές τις ευκαιρίες μετακίνησης ή ας πούμε ανακύκλωσης του ανθρώπινου γένους ώστε να συντελείται η εξέλιξη των ειδών…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

8 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Σαν τις ρίζες του δέντρου σου φίλε Γαβρίλη προσπαθούμε κι΄εμείς να μην χαθούμε. Όμως κάποιες φορές, κάποιοι άλλοι έχουν μιαν άλλη γνώμη και δεν μπορεί ούτε ο Γεραμπής ούτε ο Θεός, ούτε κανείς να τους αντισταθεί.
Νάσαι καλά φίλε

Αστοριανή είπε...

...ρόδα που κυλάει... η ζωή,
Γαβρίλη μου,
έχει δικιο ο Ντένης!
ΤΙΠΟΤΑ δεν εξαρτάται από μας!
Χαιρετισμούς,
Υιώτα

Μηθυμναίος είπε...

Δεν θα ’θελα να γράψω εδώ, θα ήθελα… πιο κάτω.
Πώς να περιμένω όμως…


Επειδή σε καταλαβαίνω απόλυτα φίλε, επειδή έτσι είναι η ζωή, επειδή η πατρίδα και οι ρίζες, κάθε τόσο, ξεπροβάλουν και σε βασανίζουν, διεκδικώντας μια θέση στη ζωή σου κι όλα αυτά γίνονται ακόμα πιο έντονα σα βρίσκεσαι μακριά της.
Δύσκολο να ξεριζώσεις ό,τι είναι βαθιά ριζωμένο στη γη που σε γέννησε…
Οι σπόροι όμως που έριξες στην άλλη γη φύτρωσαν εκεί. Τα βλαστάρια σου έχουν άλλη γη και σ’ αυτή θα ευδοκιμήσουν, θα εδραιωθούν και θα φτιάξουν το δικό τους παράδεισο.
Μη παιδεύεσαι, μη σκας, η ανακύκλωση του ανθρώπινου γένους θα συνεχίσει και θα συντελεσθεί η εξέλιξη του είδους…

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε μου Ντένη,

Όλοι μας έχουμε κάποιες ρίζες, αυτές που μου έκαναν εντύπωση ήταν οι του δένδρου, το πόσο βαθιά προχωρούν!

Ευχαριστώ

Χαιρετώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ρόδα που κυλάει αχ! έτσι είναι αυτή η ζωή, αλλά έστω κι από μια άκρη της παρακολουθω τις κινήσεις της, αφού όλοι βαδίζουμε σε μια κοινή αποστολή,

Ευχαριστώ σε αγαπητή μου Υιώτα.

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,
Παρατήρησε τη φωτογραφία του δένδρου, πόσο βαθιά πάνε οι ρίζες του, μου έκανε τεραστία εντύπωση, μεταφορικώς με τις ανθρώπινες που κι αυτές αν και σπείρεις αλαχού, αν και φυτρώσουν σε άλλη γη, όμως οι δικές σου παραμένουν ατομικές μόνο δικές σου σαν το δένδρο που αν και του έβγαλαν το χώμα αυτές κατέβηκαν την κατηφόρα, πήδησαν την λιθιά να βρουν τροφή να το αναζωογονήσου,

Φίλε μου ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα αγαπητέ μου Γαβριήλ, αν
κι εδώ μεσημέριασε, η διαφορά
ωρών μου επιτρέπει την καλημέρα.
Πολύ συμβολικό το δέντρο που στέκεται μεν στον αέρα, αλλά στέκεται.
Παρατηρώ πολλές φορές όταν περπατώ
στα δάση, πάνω σε πεσμένους κατάξερους κορμούς δένδρων, να φυτρώνουν κλώνοι. Εγώ πάλι το πάω
αλλού, ότι το ίδιο συμβαίνει και με
τον άνθρωπο.Πώς δεν χάνεται όταν πεθαίνει. Να είσαι πάντα καλά
Πολλούς χαιρετισμούς
Ρισσιάνα

pylaros είπε...

Γεια σου αγαπητή μου Ρισσιάνα,

Το δένδρο, οι ρίζες του σα συμβολισμός είναι αληθινό.




Αυτό που γράφεις μου δίνει ελπίδα, το εύχομαι
Ο άνθρωπος δεν χάνεται,

Χίλα ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ