Όμως, τα Όνειρα παραμένουν!

Η από φύλλα Φοίνικα οροφή του εστιατορίου φιλική προς το περιβάλλον.

Τροπικό το κλίμα, όχι πολύ ζέστη, έβρεχε κάνα δυο ώρες, μετά σταματούσε κι έβγαινε ήλιος. Από την συρτή γυάλινη πόρτα του έβγαινα στο μπαλκόνι στο σκεπαστό και παρακολουθούσα την βροχή. Άσπριζε ο τόπος, λες και ήταν χιονόνερο.

Τα βράδια μόλις σουρούπωνε πάλι άρχιζε η βροχή, μας κρατούσε συντροφιά στη σκεπή λες και χοροπηδούσαν καλικάτζαροι.

Ο Διευθυντής του ξενοδοχείου μας δώρισε ένα διαφημιστικό βιβλίο Livingston mi Amor, μέσα στις σελίδες του βρήκα μια διέξοδο της ανίας που μου έφερνε η βροχή, (Η ιστορία δυο νεαρών Γαλλίδων όπου έχασαν το κρουαζιερόπλοιο τους ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν στο Livingston) διάβαζα και προτιμούσα το σίγουρο κάτω απ την σκεπή, από το να τρέχω στον τροπικό παράδεισο κάτω απ την βροχή, να απολαμβάνω την μητέρα φύση, όπως το έκανα κάποτε.

Φαντάζομαι είναι σημάδι ότι μέστωσε το μυαλό στο κεφάλι σα να ήταν χειμωνικό έτοιμο να εκραγεί.

Τι παράξενη που είναι η ζωή! Όταν ονειρεύεσαι κάτι και το αποκτήσεις χάνεις το ενδιαφέρον, άρα το όνειρο είναι το άπιαστο θέλγητρο της ζωής.
Σκέπτομαι το πόσο διαφέρει το χθες από το σήμερα, απίστευτο κι όμως αληθινό.

Έτσι βλέποντας το παρόν, αναβιώνουν τα περασμένα, που όμως είναι σαν μια οθόνη από πανί όπου πίσω της παίζουν σκιές σαν του καραγκιόζη, είναι αυτές που άφησε το παρελθόν, σκιές που ματαίως ψάχνουν να νικήσουν τον χρόνο, σκιές όπου βρίσκουν καταφύγιο στα όνειρα και το πιο παράξενο είναι ότι ακόμα παραμένουν όνειρα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης