Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Όμως, τα Όνειρα παραμένουν!









Η από φύλλα Φοίνικα οροφή του εστιατορίου φιλική προς το περιβάλλον.


Τροπικό το κλίμα, όχι πολύ ζέστη, έβρεχε κάνα δυο ώρες, μετά σταματούσε κι έβγαινε ήλιος. Από την συρτή γυάλινη πόρτα του έβγαινα στο μπαλκόνι στο σκεπαστό και παρακολουθούσα την βροχή. Άσπριζε ο τόπος, λες και ήταν χιονόνερο.

Τα βράδια μόλις σουρούπωνε πάλι άρχιζε η βροχή, μας κρατούσε συντροφιά στη σκεπή λες και χοροπηδούσαν καλικάτζαροι.

Ο Διευθυντής του ξενοδοχείου μας δώρισε ένα διαφημιστικό βιβλίο Livingston mi Amor, μέσα στις σελίδες του βρήκα μια διέξοδο της ανίας που μου έφερνε η βροχή, (Η ιστορία δυο νεαρών Γαλλίδων όπου έχασαν το κρουαζιερόπλοιο τους ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν στο Livingston) διάβαζα και προτιμούσα το σίγουρο κάτω απ την σκεπή, από το να τρέχω στον τροπικό παράδεισο κάτω απ την βροχή, να απολαμβάνω την μητέρα φύση, όπως το έκανα κάποτε.


Φαντάζομαι είναι σημάδι ότι μέστωσε το μυαλό στο κεφάλι σα να ήταν χειμωνικό έτοιμο να εκραγεί.

Τι παράξενη που είναι η ζωή! Όταν ονειρεύεσαι κάτι και το αποκτήσεις χάνεις το ενδιαφέρον, άρα το όνειρο είναι το άπιαστο θέλγητρο της ζωής.
Σκέπτομαι το πόσο διαφέρει το χθες από το σήμερα, απίστευτο κι όμως αληθινό.


Έτσι βλέποντας το παρόν, αναβιώνουν τα περασμένα, που όμως είναι σαν μια οθόνη από πανί όπου πίσω της παίζουν σκιές σαν του καραγκιόζη, είναι αυτές που άφησε το παρελθόν, σκιές που ματαίως ψάχνουν να νικήσουν τον χρόνο, σκιές όπου βρίσκουν καταφύγιο στα όνειρα και το πιο παράξενο είναι ότι ακόμα παραμένουν όνειρα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

8 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Συνοδοιπόρε στα όνειρα καλημέρα!

Όχι μόνο οι εικόνες σου αλλά και η τροπική βροχή που αναφέρεις με ταξιδεύει σ’ εκείνα τα μέρη που τόσο αναπολώ τώρα, όπως αναπολούσα τούτα εδώ όταν ήμουν εκεί.

Πώς να ξεχάσει κανείς τους τόπους εκείνους που στα χρόνια του ονείρου τα κρεμάγαμε στον ορίζοντα κι από μακριά τα ατενίζαμε προσμένοντάς τα να πραγματοποιηθούν.

Como olvidar aquellos años felices... Es imposible!

Ανώνυμος είπε...

Γιαυτούς που ξεκίνησαν για μακρινά ταξίδια στις πλατιές θάλασσες και στον κύνδινο, το όνειρο ήταν το βάλσαμο στην αντιμετώπιση της σκληρής αλήθειας της ζωής και της ύπαρξης.
Σ'αυτή τη συμπόρευση όνειρου και ζωής "άρα το όνειρο είναι το άπιαστο θέλγητρο της ζωής" που τόσο αρμονικά μας παρουσιάζεις, Γαβρίλη, το παράδοξο είναι ότι σ'αυτούς τους δύο όρους, ζωή και όνειρο, υπάρχει μία αντινομιακή σύγκρουση, ποτέ όμως σύνθεση, που νικητής δε θα βγει κανένας, οπότε ο καθένας θα παραμένει νόμιμος και φυσικός.
Οσο για μας, θα μας απασχολεί πάντα το τι αληθινά ζούμε: αυτό που λέμε όνειρο ή αυτό που λέμε ζωή.
Να'σαι καλά,
Νίκος
Υ.Γ. Συγνώμη για την αμπελοφιλοσοφία.

Μαριάνθη είπε...

Πέρασα και χτες, έγραψα αλλά δεν το δέχτηκε!! Προσπαθώ λοιπόν ξανά για να πω πόσο πολύτιμα και ξαχωριστά για μένα είναι όλα αυτά τα εξωτικά ταξιδέματα που μας χαρίζεις με τις αναρτήσεις σου κύριε Γαβριήλ. Άλλοι κόσμοι, ξένοι, άγνωστοι μα και τόσο παρθένοι. Πολλούς χαιρετισμούς σε όλους.

pylaros είπε...

Το γραπτό σου φίλε Στράτο είναι ένα ποιήμα.
γράφεις και (Συνοδοιπόρε στα όνειρα καλημέρα!)
Ξέρεις αυτό μας δίνει την σιγουριά ότι εκτός από τους κόσμους που βλέπουμε υπαρχουν κι αυτοί των ονείρων...

Φίλε σε ευχαριστώ,
La juventud es inolvidable más los sueños que la acompañan

saludos
Gabriel

pylaros είπε...

Γεια σου Νίκο,

Πολύ σωστά το γραφεις,
(Οσο για μας, θα μας απασχολεί πάντα το τι αληθινά ζούμε: αυτό που λέμε όνειρο ή αυτό που λέμε ζωή.)

Η κρύα λογική βλέπει αυτό που ζούμε, η σκέψη μας βλέπει τα όνειρα που κάποτε κάναμε νεαροί, που ακόμα ισχύουν, με την διαφορά ότι τώρα είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθούν ένεκα ηλικίας...
Νίκο Ευχαριστώ
Regards to Caroline

Gabriel

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ, είναι η αρχή της Άνοιξης, εδώ τουλάχιστον εφέτος δεν είδαμε ΧΕΙΜΩΝΑ,

Μετα κι αφότου διαβάσω τις Ελληνικές εφημερίδες, μετά από τον πεσιμιτισμό τους, για το χάλι που επικρατεί στα πάτρια εδάφη, τουλάχιστον ξαναφέρνω στην επιφάνεια μέρη όπως γράφεις κι εσύ παρθένα, έστω κι αν σε αυτά κάποτε ονειρευόμουνα.

Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Ωραίο το πνευματικό ταξίδι σου σήμερα, φίλε Γαβρίλη στον κόσμο της σκέψης και του όνειρου.
Νάσαι καλα.

pylaros είπε...

Α! αυτά τα πνευματικά ταξίδια είναι σαν το πιπέρι στο φαί.

Σήμερα περίμενα στο τηλέφωνο, αμάν, έφαγε όλη την ώρα ο Μ...

Τι να πω!

σαν το τραγούδι και δεν χτυπάει το τηλέφωνο...

Οι άγγλοι είναι πασίγνωστοι για την τήρηση της ώρας της υπόσχεσής τους.
Εμείς οι Έλληνες για την εγωκέντριά μας...
Νάσαι καλά φίλε μου
Ευχαριστώ
Γαβριήλ