Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Μια κοινή Αναλαμπή στα Περασμένα,





Τα χρόνια πέρασαν, ξαναφέραμε τα τότε και ακόμα πιο πίσω που παιδιά της θάλασσας ψάχναμε σε όλο τον κόσμο για ένα μεροκάματο, που αλλάζαμε βαπόρια σαν πουκάμισα, που μας κυνηγούσαν από κάθε πλευρά για παραβίαση άδειας, τότε που ακόμα και τα ελληνικά μέσα μας κατάτρεχαν, με το να μην μας θεωρούν ή εκδίδουν διαβατήριο, τότε που κοιμόμασταν στο πεζοδρόμιο, τότε που εδώ μας έκλειναν οι πόρτες των έντιμων νοικοκυραίων γιατί ήμασταν για όλους ύποπτοι ρεμάλια ναυτικοί, τυχοδιώκτες.

Ο καθένας αγωνιούσε, πάλευε να επιζήσει, να τα καταφέρει μόνος του.
Μετά από 42 χρόνια κατορθώσαμε και συναντηθήκαμε στην Αστόρια τέσσερεις από εμάς σε ελληνικό στέκι, δυο ακόμα της παρέας στενοί φίλοι συνάδελφοι ναυτικοί είχαν πεθάνει, άλλοι επαναπατρίσθηκαν από τα βαπόρια στην Ελλάδα.

Η ιδέα ήρθε μ’ ένα τηλεφώνημα ενός μας, μας βρήκε όσοι είχαμε απομείνει, δυο ήρθαν από Νέα Υερσέη ένας από Μπρούκλιν ένας «εγώ» από Μπρονξ.
Αρχίσαμε σαν τα παλιά μ’ ένα ποτηράκι κρασί, ξαναζωντανέψαμε τις παλιές περιπέτειες, το κοινό παρελθόν μας ξαναείπαμε ότι λέγαμε τότε, με τη σκέψη ξαναβρεθήκαμε απάτριδες θυμηθήκαμε τον τότε σκοπό της ζωής μας τις γυναίκες, τα γλέντια μας, την Αυγουστίνα, τη Μαρίνα, τη Νόρμα, κι ένα σωρός γυναίκες του λιμανιού, που στα τότε μάτια μας έλαμπαν σαν αστέρια, αυτές που καταδεχόταν να μας καλωσορίσουν να μας χαμογελάσουν ένα ανθρώπινο cariño που μας έλειπε τόσο. Ξαναφέραμε τις περιπέτειες μας με κορίτσια μιλήσαμε γι’ αυτούς που φύγανε για το μεγάλο ταξίδι, τιμήσαμε τη μνήμη τους πίνοντας ένα ακόμα ποτηράκι μαύρο κρασί, ήταν καλοί φίλοι και χωρίσαμε, για να ξανασυναντηθούμε αν ποτέ, ίσως κάποτε, ίσως και ποτέ.
Α! μένει ακόμη κι ένας φίλος συνάδελφος ναυτικός, μαζί είμαστε στην Ινδία στην Κούβα, Βραζιλία, Μεξικό κι αλλού. Αυτός ζει στο Μαϊάμι Φλόριντα συνταξιούχος καπετάνιος, ζει μόνος του, χωρισμένος, τα παιδιά του στην Ελλάδα.
Ε! αυτός ξέρει και υπολογιστή ανταλλάσουμε μηνύματα, με παίρνει τηλέφωνο τα βράδια και λέμε ιστορίες θυμάσαι τι κάναμε στο Cienfuegos Cuba ή στη Veracruz, México, Pernambuco Brasilia, αυτό εκείνο, και οι αναμνήσεις δίνουν και παίρνουν.

Όλοι μας εμείς οι πρώην ναυτικοί είμαστε σκορπισμένοι στα ξένα εδώ κι εκεί, ζήσαμε με μια έλλειψη στεριανής σιγουριάς, καταδικασμένοι σε μια κινούμενη κιβωτό για πολλά, πολλά χρόνια.

Έτσι όλες αυτές οι εμπειρίες γέννησαν μια διαφορετική ψυχολογία που πολλές φορές συγκρούετε με το παρόν κατεστημένο συμπεριφοράς.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

14 σχόλια:

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Αγαπητέ Γαβρίλη
διαβάζοντας πάντα με προσοχή τις αναρτήσεις σου διαπιστώνω οτι παρά τη χαρούμενη εναλλαγή των χρωμάτων της γραμματοσειράς ποτίζονται απο πολύ θλίψη για το διωγμό απο την τότε Ελλάδα και μια ακόμα πίκρα για το σήμερα που όσο κι αν έχουν αλλάξει οι συνθήκες(προς το καλλίτερο) το πριν ακόμα στοιχειώνει.
Θα σε παρηγορούσε το οτι η Ελλάδα του σήμερα το ίδιο διώχνει τα παιδιά της για αναζήτηση καλλίτερης τύχης; Η ιστορία επαναλαμβάνεται!
Κι εσείς επιβιώσατε,κυριαρχήσατε στη ζωή, δώσατε το στίγμα που θέλατε,ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΗΝ!ΤΗΝ ΑΞΊΖΕΤΕ !
ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΤΊΜΗΣΉ ΜΟΥ
Χαρά

Σ ευχαριστώ για την αναζήτηση,θα μάθεις την αιτία.Οπως και νάχει είμαι πάντα κοντά σας με την καρδιά.

Margarita είπε...

Πραγματι, αν κάτι ελκύει σε πρωτη φάση τον αναγνώστη.. είναι τα χρώματα που χρησιμοποιείτε.. λουλούδια ευωδιαστά.. καθένα και ένα συναίσθημα.. και μία εμεπιρία..

Η ζωή κύκλους κάνει..
τότε ήταν τα χρόνια δύσκολα πολύ..
μα υπήρχε η προοπτική.. η ελπίδα..
τώρα όσο κι αν θέλουμε να κοιτάξουμε μπροστά τον ορίζοντα με καθάριο βλέμμα.. ένα τοίχος ορθώνεται μπρος..

Όμως ο άνθρωπος είναι για τα δύσκολα φτιαγμένος.. αυτά τον ενεργοποιούν και αφήνουν να φανούν οι αρετές του!

Ώρα σας καλή..

να είστε καλά εύχομαι!

pylaros είπε...

Ω! τι εύχάριστη έκπληξη αγαπητή μου Χαρά, με γεμίζει ευτυχία η έπίσκεψή σου, αλλά αυτό που μου προξενεί τον θαυμασμό μου είναι το πόσο μπορείς και ψυχολογείς από τόσο μακριά το κρυφό άισθημα που σαν αγκάθι ματώνει μια παλιά πληγή όπου προσπαθεί και τείνει να επουλωθεί.

Μάλιστα αγαπητή μου Χαρά, ψυχολόγησες σωστά αυτό το γιατί, φέρνει μια θλίψη, μια πίκρα αθώα παιδική ανώριμη, σαν το αρνί όπου το ξεκόβουν από το γάλα της μάνας του,
Ένα αιώνιο γιατί που δεν προδίδεται αλλά σαν απόσταγμα ροδοπέταλου πέφτει και εξανεμίζεται σε μια σβυλάδα αέρα, αέρα της Πυλάρου.
Έχεις δίκιο όσα γράφεις τα ασπάζομαι, έλα όμως όταν τα βράδια με πιάνει αυτή η μοναξια κι αναπολλώ, το πόσο δεν πρόφθασα να ζήσω να αποτυπόσω μια χαρά, μια ευχάριστη ανάμνηση από τη χώρα που γεννήθηκα, απολύτος τίποτα, ένας κυκεώνας πάλης, δυστυχίας, εκμετάλευσης, κακομοιριάς...

Σε ευχαριστώ πολύ

Με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαργαρίτα,

με Τα λουλούδια και τα χρώματα, προσπαθώ να κάνω την ζωή πιο εύθυμη, πιο όμορφη πιο ωραία.

Ο πλανήτης μας έχει τόσες φυσικές ομορφιές που μας τις δωρίζει σε εμάς για να τις απολαμβάνουμε για να είμασρτε ευτυχισμένοι...

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου!
Έχεις ...φάει τη θάλασσα με το...κουτάλι,
μα ΑΥΤΗ σ΄έχει αρμυρο-ψήσει για να αντέχεις!
Να σε χαιρόμαστε, Γαβρίλη μου,
να μας τα λες γραφικά, απλά, ανθρώπινα.
Πάντα με την εκτίμησή μου,
Υιώτα

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα αγαπητέ μου Γαβριήλ,
κατανοώ αυτά που γράφεις και που σε
βασανίζουν ακόμη, έχω διαβάσει και
τα βιβλία σου, που σε πολλά σημεία
έκλαψα, αλλά παρ όλα αυτά, εγώ
βλέπω μόνο απο τις φωτογραφίες
σου στο ιστολόγιο, ένα Γαβρίλη
δυναμικό, έξυπνο,που ανεβαίνει
πέντε-πέντε τα σκαλοπάτια στην
Γουατεμάλα και δεν το βάζει κάτω.
Όχι μόνο του, αλλά με μια ωραία
οιγογένεια πάντα μαζί. Που να ξέρει κανείς Γαβριήλ μου, αν θα
ήσουν κι αυτό ισχύει για τον
καθένα μας, αν θα είμαστε καλύτερα
αν είχαμε μείνει στην πατρίδα;
Γνώρισες τόσα μέρη, απόκτησες
αμέτρητες εμπειρίες, απόλαυσέ τα,
τώρα που έχεις πιστεύω χρόνο
στην διάθεσή σου. Είσαι για μένα
ένας υγιέστατος άνθρωπος.
Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα.
Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω μας;
Με την αγάπη μου,
καλό Σαββατοκύριακο
Ρισσιάνα

Dennis Kontarinis είπε...

Ωραία στιγμιότυπα φίλε Γαβρίλη και συγκινητική η συνάντηση μετά από τόσα χρόνια.
Νάσαι καλά φίλε μου

pylaros είπε...

Αγαπηή μου Υιώτα,
αυτά έχει η ζωή σε άλλους μπλε σε άλλους χρωματιστή αλλά μου άρεσε αυτό που γράφεις: (να μας τα λες γραφικά, απλά, ανθρώπινα0

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ρισσιάνα,

Ξέρεις καμιά φορά όταν ζήσεις μια νεανική ζωή ελεύθερος μακριά από τα γνωστά σου μέρη, όταν ζήσεις με ανθρώπους της ίδιας μοίρας, όταν ξανασυναντηθείς μετά από 40 και χρόνια, έ! όπως και να έχει βλέπεις τον ξεχωριστό δρόμο που τράβηξε ο κάθε ένας μας, τότε αναπολλείς τα χρόνια της ξεγνοισιάς και της φιλίας ομως εξανεμίσθει από την τριβή του χρόνου...

Ευχαριστώ

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε Ντένη, αυτή η συνάντηση ήταν διαφορετική, ήταν συνάντηση θαλασσινών σε στεριά όπου θυμηθύκαμε τα περασμένα.

Ευχαριστώ,
θε σε δω αύριο

χαιρετώ

Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Πόσο τρέχει η εποχή της θάλασσας , κείνα τα χρόνια στις φλέβες σου κύριε Γαβριήλ!!!! Μια καλή Κυριακή να έχετε όλοι στην οικογένεια.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Λένε ότι και το αίμα και το θαλασσινό νερό, έχουν την ίδια αρμύρα (γεύση)

Ευχαριστώ,
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Αγαπητέ μου Γαβρίλη
κατ αρχας ευχαριστώ για τον ενθουσιασμό της υποδοχής, νάσαι καλά.
Επανήλθα, διαβάζοντας την τόσο ποιητική περιγραφή του κρυφού καημού, δε θα σου ρίξω άδικο, όμως είναι κρίμα μια όμορφη πλέον οικογενειακή ζωή (που καμαρώνουμε κι εμείς διαδικτυακά) να μπολιάζεται με τόση πίκρα.
Δε θάθελα να σκέπτομαι οτι "αύριο" θα μπορούσε και τα δικά μου παιδιά, που είναι ήδη μετανάστες, να στεναχωριούνται τόσο για το παρελθόν άσχετα αν ζουν ένα ωραίο παρόν.
Σου στέλνω την εκτίμησή μου και τις ευχαριστίες μου
Χαρά

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά,

Ως άνθρωπος καμιά φορά μς έρχεται αυτό πως να το πω όπου προσπαθούμε ν΄αναλλύσουμε τον εαυτόν μας, εδώ όπου η πόλη είναι γεμάτη μειονότητες, έ καμιά φορά σκέπτομαι από που προέρχοντε οι ρίζες μου.
Κι αυτό με βάζει σε προβληματισμό.
Πίστεψέ με όταν ζούσα σε ομειογενές κράτος ποτέ δεν είχαν περάσει απ το μυαλό μου αυτές οι σκέψεις...
Δόξα τω Θεώ όλα καλά,
Αλλά στο προηγούμενό μου δημοσίευμα "Ερείπια" ήταν μια αντανάκλαση της ωμής αλήθειας, που είναι κάπως παράλογη.

Εφόσον θέλω να κάνω πράγματα που έκανα εδώ και 20 χρόνια πίσω και δεν δύναμαι.
Ακόμα κι ο γιατρός μου το είπε πρέπει να προσαρμοστείς!
Ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια,
Εύχομαι να έχουμε καλό καλοκαίρι να το απολαύσουμε στα Επτάνησα Ζάκυνθος και Κεφαλονιά όπως λέει και το τραγούδι...

χαιρετισμούς

Γαβριήλ