Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Έτσι ήταν η Ελλάδα μας:



Δυστυχώς,  δεν μπορώ να ξεχάσω!  
Ήταν δύο του Φλεβάρη τότε  που το βαπόρι καθυστέρησε να φτάσει στο λιμάνι της Σάμης,  ήταν προγραμματισμένο για τις πέντε το απόγευμα, δεν φάνηκε, νύχτωσε, που θα την βγάναμε; Πήγαμε μαζί με άλλους σε μια αίθουσα με τραπέζια, κάπου βρήκα μια καρέκλα έκατσα λιγάκι, μετά κάποιος φώναξε όλοι έξω την αίθουσα θα τα καταλάβει ο Αστραπόγιαννος με τα παλληκάρια του, (ήταν οι Αντάρτες) βγήκα μόνος και περπάτησα στον μόλο εκεί με έπιασαν τα κλάματα.
Κάποιος με είδε και με ρώτησε γιατί κλαις; Μετέφερε το μήνυμα στον πατέρα μου κι αυτός αργότερα μου τόγραψε και με ρωτούσε το γιατί έκλαιγα;
Την άλλη μέρα φάνηκε το βαπόρι, φουντάρισε αρόδου, με μια βάρκα με κουπιά πήγα μέσα, εντύπωση μεγάλη μου έκαναν τα ηλεκτρικά φώτα, οι λάμπες το φως, ξεκινήσαμε για τον Πειραιά.
Έκανε και κρύο, ήταν η τελευταία φορά για πολλά, πολλά χρόνια που έβλεπα τα βουνά της Κεφαλονιάς. Η Ελλάδα διαλυμένη, οι κυβερνήσεις άλλαζαν σαν πουκάμισα,  ο κόσμος δεινοπαθούσε, η δραχμή άστατο νόμισμα, όλες οι σταθερές συναλλαγές γινόταν σε χάρτινες λίρες Αγγλίας, θυμάμαι όταν πρωτο-μπαρκάρισα ο μισθός μου ήταν 21λίρες  και 16 σελίνια.
Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν στην ημερησία διάταξη,  στην λεωφόρο Συγγρού κοντά στον Αϊ  Σώστη ήταν ένα κτίριο χρώματος σαν αλουμίνιο κι έγραφε όπως και οι πινακίδες αυτοκινήτων αυτών που μπαινόβγαιναν  AMAG, κρύωνα δεν είχα ρούχα παρακάλεσα έναν οδηγό των κίτρινων λεωφορείων  της Πάουερ  και με πήγε στο γιουσουρούμ της οδός Αθηνάς  και κονόμησα ένα πανωφόρι αυτά τα αμερικάνικα αποφόρια.        
Φίλος  που εργαζόταν στην στρατιωτική αγγλική βάση NAAFI στο Ρουφ με πήρε μαζί του, τα κορίτσια με κέρασαν πουτίγκα με σταφίδες, οι κυβερνήσεις έπεφταν η μια πίσω από την άλλη, η αξία του δολαρίου 15.000 δρχ. μετά αφότου είχα φύγει έγινε υποτίμηση  της δραχμής, κατά 100% το δολάριο  30.000…
Κι εμείς με κοντά παντελονάκια άφραγκοι τρέχαμε στους χωματόδρομους της Καλλιθέας,  και στον κάμπο του Ιπποδρομίου όπου αμερικανοί ναύτες του 6ου στόλου παίζανε Μπέιζμπολ, απλώναμε τα χέρια και λέγαμε Μίστερ Τσίκλα…
Μου θύμισε τα μικρά παιδιά το Μπανγκλαντές με το Μίστερ  μπαξίσι…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
       

    


10 σχόλια:

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Βρε, βρε κύκλους που κάνει η ζωή!!!
Δεν απέχουμε και πολύ απ αυτά που περιγράφεις...ας ευχηθούμε να την σκαπουλάρουμε και τούτη τη φορά.
Με εκτίμηση
Χαρά

pylaros είπε...

Καλησπέρα αγαπητή μου Χαρά.

Είδα κάτι σκηνές στις ειδήσεις του ΕΡΤ και μου έφεραν στη μνήμη τοπία μιας παλιάς Ελλάδας, τότε που τα ένιωθα στο πετσί μου κι ανατρίχιασα.
έτσι ξεκίνησα το σημερινό μου δημοσίευμα, εύχομαι να είναι ένας περαστικός εφιάλτης...
Τι άλλο να πω παρά ότι η Ιστορία επαναλλαμβάνεται...

Ευχαριστώ
Πάντα με αγάπη
Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Από μικρός στα βάσανα, φίλε μου.
Τα λες κι είναι σαν ψέματα...

Τι χρόνοι και τότε...

Μαριάνθη είπε...

ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ ΚΥΡΙΕ ΓΑΒΡΙΗΛ. ΚΥΚΛΟΥΣ ΚΑΝΕΙ Η ΖΩΗ ΔΙΟΤΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ. ΒΕΒΑΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΜΑΣ...
ΚΑΛΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ.

pylaros είπε...

Κάπου, κάπου το μακρινό μου χθες μου φαίνεται σαν να είναι το σήμερα, τα τότε συμβάντα σα να συμβαίνουν σήμερα.


κοιτάζοντας με αμηχανία τα πολτικά γεγονότα του σήμερα τρομάζω με το χθες που πέρασε, χωρίς να θέλω να κσταλάβω ότι πάει πλέον το χθες πέρασε, έφυγε δεν πρόκειτε να ξαναυπάρξει!
Το εύχομαι

Ευχαριστώ

Γανριήλ

pylaros είπε...

Καλησπέρα αγαπητή μου Μαριάνθη,

Τι άλλο να πω, ένα ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,
Επίσης η σημερινή πολιτική ακυβερνησίας στην πατρίδα μια κινούμενη άμμο, που σε εμένα προσωπικά μου θυμίζει πολλά από τα δεινά που περασαμε ως παιδί και την αιτία ξενιτεμού μας όλων των παιδιών της εποχής εκείνης.
Ευχαριστώ

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Μου θύμησες και τα δικά μου χρόνια φίλε Γαβρίλη, που ήσαν ακόμη χειρότερα. Διότι εσύ μεν έφυγες ενώ εμένα που δεν με άφηναν να φύγω, έμεινα και έζησα πάρα πολλά. Τα ξέρεις.
Δυστυχώς η Ελλάδα καλείται για μια ακόμη φορά να χορέψει στους ρυθμούς των "φίλων" της.
Νάσαι καλά φίλε μου.

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα μου έφερε στην επιφάνεια επουλωμένες πληγές θύμησης, αυτές που τόσα χρόνια προσπαθώ να ξεχάσω, αλλά δεν γίνεται.


Ανατρίχιασα ακούγοντας τη λέξη "Εγέρθητι"
Θυμήθυκα τους "Χ"

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Χρόνια Πολλά
στην εορτή της Μητέρας,
Γαβρίλη μου.
Έχεις τόσες να χαρείς...
Ευχές κι αγάπη,
Υιώτα

pylaros είπε...

Ευχαριστώ για τις ευχές σου αγαπητή μου Υιώτα,


Χρόνια πολλά και σε όλες εσάς για την γιορτή της Μητέρας.
Χαιρετισμούς
Ευχαριστώ,

Γαβριήλ