Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Χιονισμένα Όνειρα:


                                                  Χιονισμένα όνειρα:

Δεν πρόλαβε να φύγει  η Σάντυ και μας ήρθε  καινούργια καταιγίδα, τούτη τη φορά με χιόνι.  Χιονίζει στην πόλη ολόκληρη,  κρύο, παγωνιά ανθρώπινη (ας μου επιτραπεί η λέξη από «πνευματική» μοναξιά,)  η νύχτα έφερε το χιόνι, χτυπά στα  τζάμια αυτά που φαίνονται ότι μέσα κλείνουν μια γλυκιά  θαλπωρή.
Καθώς κοιτώ έξω την αυλή, θυμάμαι, μια βραδιά που χιόνιζε  στο Κεμπέκ του Καναδά,  όμως το θυμάμαι μόνο εγώ, οι άλλοι η οικογένεια ή  βλέπουν τηλεόραση, ή  διαβάζουν,  εγώ κολλημένος εκεί στο τζάμι θυμάμαι, ίσως και να αναπολώ.  Όχι  δεν είμαι σίγουρος τι είναι, ούτε είμαι εγωιστής αλλά τότε ήμουν νέος με όνειρα, αυτά που σήμερα μου λείπουν.
Το  κρύο ήταν φοβερό, το χιόνι αρκετά βαθύ.  Ήταν Νοέμβριος ο ποταμός άγιος Λαυρέντιος είχε παγώσει και μας είχε αποκλείσει, σα θεριό που απολαμβάνει τη λεία του.  Εκεί    αναμένοντας παγοθραυστικό μας είχαν δέσει στην όχθη, έξω απ το λιμάνι. Πήρα την απόφαση να βγω μόνος μου στη στεριά.  Είχα αγοράσει ένα μπουφάν χοντρό χρώματος κανελί το φόρεσα λοιπόν, πήρα και τα γάντια μου και ξανοίχθηκα στη στεριά.   Κάποιος  είχε πει, είχε διαδοθεί, ότι εκεί κοντά υπήρχε μπαρ με πιοτά και γυναίκες. Ήθελα να σπάσω τη μονοτονία του ναυτικού, αυτή που υποφέραμε μέσα στο βαπόρι, να βρω διαφορετικούς ανθρώπους, να βρω συντροφιά.  Ήταν ένα από τα ελαττώματα μου, ελάττωμα που αλλάζει ζωές.  
Όμως η ώρες περνούσαν και δεν συναντούσα τίποτα. Το χιόνι έπεφτε συνέχεια, τώρα χωνόμουν μέχρι τον αστράγαλο. Αποφάσισα να γυρίσω, έχασα τον προσανατολισμό μου, όσο πέρναγε η ώρα τόσο χωνόμουν πιο πολύ στο χιόνι, σκοτεινιά παντού, εν τέλει κατά τα μεσάνυχτα έφτασα στον μόλο, αναγνώρισα το βαπόρι, μπήκα και κλείστηκα στην καμπίνα μου, δεν είπα κανενός τίποτα. Μέσα στην καμπίνα το καλοριφέρ του ατμού έσπαγε το κρύο, έστω κι ας σφύριζε η βαλβίδα λες και ανάπνεε παγωμένο αέρα  κι έβγανε ατμό.

Συνήλθα, από το ονειροπόλημα, το χιόνι εξακολουθεί να πέφτει. αισθάνθηκα την ζεστή θαλπωρή που απολάμβανα κοιτώντας το από τα τζάμια, ξάπλωσα κι έκλεισα τα μάτια, ίσως να ξαναέλθουν τα όνειρα του τότε, μόνο έχουν ένα κακό ότι τα βλέπω μόνος μου.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης     

13 σχόλια:

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Καλέ μου Γαβρίλη
η εσωτερική παγωνιά είναι απείρως χειρότερη της φυσικής παγωνιάς.
Αυτή μπόρα είναι θα περάσει,η άλλη όμως;;;
Οσο για τα όνειρα...λυπάμαι που θα στο πω:κλείσε τα μάτια και συνέχισε μόνος την ονειροπόληση,ποτέ μην πιστέψεις οτι κάτι που βλέπεις εσύ το αντιλαμβάνεται ίδια κάποιος άλλος.
Ονειρεύσου και χαμογέλα!
Καλό ξημέρωμα απο την Ελλάδα
Χαρά

Dennis Kontarinis είπε...

Βρε θηρίο. Με τέτοιο χιόνι καναδέζικο και ξεκίνησες μέσα στη νύχτα να πας για γυναίκες; Εσύ δεν υποφέρεσαι. Πάλι καλά που γύρισες ζωντανός.
Να μου επιτρέψεις να πω κάτι στην Χαρά. Να της πω ότι την εσωτερική παγωνιά την δημιουργούμε εμείς. Όσο για το πως αντιλαμβάνεται κάποιος άλλος αυτό που βλέπουμε εμείς, ε!! Ας το ψάξουμε λιγάκι.
Νάσαι καλά φίλε και όταν χιονίζει μέσα σπίτι.

Ανώνυμος είπε...

Καλή σου μέρα Γαβριήλ μου,
να συμπληρώσω κι εγώ κι αρχίζω από το τέλος του άρθρου σου.Μα Γαβριήλ μου υπάρχει τίποτε πιό όμορφο, από το να ονειρεύεται κανείς μόνος του; Σκέψου να είχαμε και στα όνειρα μιρασιά!Δεν θα μας άφηναν τίποτε. Ίσως εμείς οι γυναίκες να σκεπτόμαστε διαφορετικά,αλλά εγώ στα όνειρά μου δεν θέλω "σέμπρους". Έτσι δεν λέμε στην
Κεφαλονιά; Εγωίστρια θα με πείς.
Όπως βλέπω το χιόνι σας επισκέφθηκε φέτος πολύ νωρίς.
Κι εδώ χιόνισε πρίν μιά εβδομάδα, αλλά μόνο μια μέρα,τώρα έχουμε σχετικά καλούτσικο καιρό.
Να είσαι πάντα καλά
Χαιρετισμούς
Ρισσιάνα

pylaros είπε...

Καλημέρα από τη Νέα Υόρκη, αγαπητή μου Χαρά,
χάρηκα που επισκέφθηκες την φτωχική μου γωνιά.
Μου αρέσει και ευχαρίστως με εκπλήτει η αληθοφάνεια που βλέπεις και γνωμοδοτείς στα κείμενά της "ΠΥΛΑΡΟΥ" που είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου.

Πράγματι η εσωτερική παγωνιά είναι χειρότερη από την του καιρού, όμως όταν εξιστορώ ένα κομμάτι της περασμένης ζωής μου, ή όταν το θυμάμαι, όταν από αυτό το κομμάτι αντλώ θάρρος για να αντιμετωπίσω μια σημερινή κατάσταση Ε! εκεί αισθάνομαι απελπιστικά μόνος. κανένας δεν μπορεί να καταλάβει γιατί δεν μπορεί να φανταστεί τις τότε συνθήκες, ή τα τότε όνειρα που κατέληξαν σήμερα να απολαμβάνω τη φύση προστατευόμενος πίσω από το τζάμι του παραθύρου.
Αυτό έψαχνα τόσα χρόνια να βρω;
Δεν ξέρω, πρέπει να συμφιλιωθώ με το σήμερα, με το Χρόνο, αυτός έχει το πάνω χέρι...
Αγαπητή μου Χαρά, αυτό που γράφεις είναι πραγματικό αληθινό
(ποτέ μην πιστέψεις οτι κάτι που βλέπεις εσύ το αντιλαμβάνεται ίδια κάποιος άλλος.) το ξέρω, το καταλαβαίνω αλλά θέλω να έχω την ψευδαίσθηση ότι οι γύρω μου, η κοινωνία, ο κόσμος μου, συμμερίζετε αυτές τις σκέψεις μου, ή ας πούμε τα περασμένα όταν κατοπτρίζωνται μέσα από ένα χνουδιασμένο τζάμι θαλπωρής κοιτάζοντας στν αναλαμπή των φώτων του δρόμου τη λευκή αγνότητα του χιονιού...

Ευχαριστώ,
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε μου Ντένη,
Όταν κανείς είναι νέος δεν σκέφτεται χιόνια και κρύα.

Όταν κάποτε ζούσα στην Λατινική αμερικά δεν αισθάνθηκα ποτέ μου μοναξιά, είχα ανθρώπους δίπλα μου ανταλλάσαμε γνώμες, λέγαμε παραμύθια, υπήρχε μια συντροφικότηταν μοιραζόμαστε και το τσιγάρο που λένε.
Εδώ είναι που για να βρεις άνθρωπο να μιλήσεις να ανταλλάξεις γνώμη θα πρέπει να ψάξεις με το λυχνάρι σαν τον Διογέννη...
Δεν λέω ότι είμαι ερημήτης, δίπλα μου υπάρχουν άνθρωποι πολλοί αλλά όταν ανοίξουν τον στόμα τους θα ακούσεις για το πόσα έχει ο κάθε ένας, ή ποιο άλογο βγήκε στο ιπποδρόμειο, ή ποιος κέρδισε το Λόττο. Φίλε μου εσύ τα ξέρεις αυτά.

Έτσι κάθουμε και παρακολουθώ μέσα από την θαλπωρή του σπιτιού το χιόνι να πέφτει, όμως εκεί είναι που φουντώνουν οι αναμνήσεις.

νάσαι καλά

Ευχαριστώ

Γαβριήλ


pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ρισσιάνα,
καλώς ήλθες, μου γράφεις (Μα Γαβριήλ μου υπάρχει τίποτε πιό όμορφο, από το να ονειρεύεται κανείς μόνος του)

Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που γράφεις όμως όταν ήμουνα νέος,υπήρχε περίπτωση να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου, έστω κι αν αυτά ήταν εφήμερα.

Σήμερα όμως αυτή η εκλογή δεν υπάρχει πλέον, οπότε μου φέρνει μια "θλίψη" στην καρδιά.

Πράγματι στα ΟΝΕΙΡΑ δεν χωράνε σέμπροι.

Χίλια ευχαριστώ
χαιρετισμούς
με αγάπη

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Εμένα να με συγχωρέσεις, θα παρακάμψω τα όνειρα γιατί απ’ τα ίδια έχω προσβληθεί, τώρα τελευταία κι εγώ και σα να γράφουμε τα ίδια. Θα πω κι εγώ: Βρε θηρίο, πως έπαιρνες τέτοιες αποφάσεις, μέσα στη νύχτα και στην παγωνιά, να περιπλανιέσαι σε άγνωστα μέρη… αλλά θα μου πεις: «κάθε λιμάνι και καυμός»!

Σήμερα αποχαιρετιστήκαμε με τη Βάνα και τον Αντρέα.

Χαιρετώ σε!

Μαριάνθη είπε...

ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΣΟΥ ΑΦΗΣΩ ΜΙΑ ΒΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ. ΑΠΟΛΑΥΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΙΟΝΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΟΥ. ΘΑ ΞΑΝΑΠΕΡΑΣΩ ΝΑ ΣΕ ΔΙΑΒΑΣΩ ΣΤΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ. ΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΑ.

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,

Όταν κανείς είναι νέος δεν σκέφτεται las consecuencias de sus actos
¨ενα μόνο λέγω τέλος καλό, όλα καλά.


Ευχαριστώ σε φίλε

χαιρετισμός

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Καλώς σας βρήκα κι εγώ. Χιονισμένο το τοπίο σας εκεί, όμορφες εικόνες. Τόσο αυτές που μέσω της όρασης αποτυπώνονται στο μυαλό μας, αλλά κι εκείνες, οι άλλες οι εικόνες, στις οποίες έχουμε πρόσβαση μέσω των λέξεων και των περιγραφών σας.

Σας καταλαβαίνω όταν περιγράφετε έναν τόπο γεμάτο κόσμο, κόσμο τόσο απόμακρο, που αισθάνεσαι μοναξιά αν και δεν είσαι μόνος. Είναι που τα πολλά "εγώ" σπίλωσαν την ιδέα της Κοινότητας, απομακρύνθηκαν από την Φύση και τον Άνθρωπο.

Χαιρετισμούς από την μακρινή Αυστραλία.

pylaros είπε...

Διάβασα το λινκ που μου έστειλες απο τη μακρυνή Αυστραλία εντυπωσιάστηκα, μάλιστα αυτό το 28 Οκτωβρίου το έκανα copy and paste και το έστειλα σε φίλους.

Όμως η (ψυχική) μοναξιά πολλες φορές τροφοδοτεί τα όνειρα μας, είναι αυτή που ζωγραφίζει το σκηνικό και γυρνά το χαμόγελο στα χείλη μας, τώρα γιατί οι άλλοι δεν το βλεπουν είναι γιατί ο κάθε ένας μας έχει ιδιαίτερο ατομικό εγώ, ή δεν είχε τις εμπειρίες ώστε να μπορέσει νακαταλάβει.

Ευχαριστώ που με επισκέφθηκες στην ΠΥΛΑΡΟ,
ευχαριστώ για το ότι μου έστειλες,

χαιρετισμούς από το (Μεγάλο Μήλο) δηλαδή Νέα Υόρκη
Με εκτίμηση
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Η μοναξιά πιστεύω ότι επανατροφοδοτεί την Ψυχή και την επι-κοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους. Λέω επανατροφοδοτεί, καθώς η Φύση είναι η πρώτη πηγή Ζωής. Κι όταν λέω επι-κοινωνία, εννοώ το να "κοινωνείς", να λαμβάνεις δηλαδή μέρος του άλλου, μέσα από αυτή την διαδικασία.

Η μοναξιά σε ψάχνει να εξερευνήσεις τα πως, τα πρέπει, τα γιατί. Ειδικά τις βραδινές ώρες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τέτοιες ώρες είναι που ο καλλιτέχνης/συγγραφέας/ποιητής δημιουργεί - όταν είναι μοναχός και Σκέφτεται/Κοινωνεί από την μεγάλη Ψυχή του Σύμπαντος, για να επιστρέψει αργότερα και να μοιραστεί τις σκέψεις/εικόνες/γραπτά του.

Ελπίζω να τα λέμε συχνά. Χαιρετισμούς από την ομογένεια της Μελβούρνης

pylaros είπε...

Καλημέρα Μελβούρνη,

Ναι μου αρέσει η ανταλλαγή σκέψεων γνωμών και γενικώς ότι έχει να κάνει με το γράψιμμο, ακόμα και με τη μοναξιά την οποία θεωρώ την μητέρα κάθε καλλιτεχνικήε έκφρασης.

Στην Μελβούρνη γνωρίζω μόνο ηλεκτρονικώς τον Ιάκωβο Γαριβάλδι από χρόνια πολλά....

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου

με εκτίμηση
Γαβριήλ