Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Ο άνθρωπος γεννιέται προσχεδιασμένος...



Αχ! Αυτά τα μονοπάτια της εδώ κοινωνίας δεν ήθελα να τα δημοσιεύσω αλλά, τούτες τις μέρες με έκπληξη  άκουσα την λέξη αποτυχημένος,’ οπότε έφριξα, έγινα έξω φρενών, για την γενίκευση.  
 Ας με συγχωρέσουν οι φίλοι που ξέρω ‘είναι πολλοί’ που πράττουν και σκέπτονται  διαφορετικά, από την εδώ πλατιά κοινωνική μεταναστευτική μάζα.   
  
  































 Έτσι  απότομα  ήρθε η θάλασσα, με ένα κύμα της έφερε  το γκρέμισμα των ονείρων με  κακά μαντάτα, δεν είσαι καλοδεχούμενος σε ξένες πατρίδες, λες και ήσουν μιασμένος με κολλητική ασθένεια,   μετά ήρθε η μόνη λύση  τα ταξίδια λες και ήσουν πειρατής, ο χρόνος το χαβά του,  έτρεχε, μάταια τον εκλιπαρούσες να σταματήσει να τρέχει, αυτός  τίποτα. Το  πειρατικό μεροκάματο κι αυτό αναιμικό, μετά ήρθαν οι γυναίκες, η τρίτη μετανάστευση, οι υποχρεώσεις, ήθελες να φωνάξεις να σκούξεις  στα σύμπαντα του κόσμου, τον λαβύρινθο που ανοιγόταν  μπροστά σου,  την καινούργια ζωή.

Όμως  την έβλεπες μόνο εσύ, εκτονώνεσαι με το γράψιμο, στα  βιβλία βγάζεις την ψυχή σου,  μετά ήρθε ο ανταγωνισμός χώρου, Ω! όχι με άλλα βιβλία αλλά με τα εδώδιμα κι αποικιακά προϊόντα, αυτά που ελκύουν τους εδώ Έλληνες, η κουλτούρα της γεύσης.

Στη χώρα της μετανάστευσης  όλοι πασχίζουν να προοδέψουν με το να κάνουν λεφτά. Μετά από αυτό τελεία και παύλα, δεν υπάρχει τίποτα άλλο.  Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα, η κοινωνία μας δεν σου επιτρέπει να ασχολείσαι  με κάτι που δεν αφήνει κέρδος, που δεν κάνεις χρήμα. Είναι απαράδεκτο, ακόμα και σήμερα η ίδια λογική, σκοτώνει την ψυχή,   την ωραιότητα της φύσης, την ικανότητα να μυρίσεις ένα τριαντάφυλλο, ακόμα και να ονειροπολείς.
Σου απαγορεύει να έχεις ιδανικά, αν δεν υπάρχει κέρδος.
Κάποτε είχα σκεφθεί ότι εφόσον τους  Έλληνες μετανάστες τους προσελκύουν  πολύ τα ελληνικά φαγητά εκεί θα είναι μια ευκαιρία για εμένα να βάλω μερικά βιβλία μου προς πώληση, φυσικά με το αζημίωτο.. όχι δεν υπάρχει Ελληνοαμερικανικό βιβλιοπωλείο, ούτε βιβλιοθήκη.  
Ήταν δυο συνεταίροι στο μοναδικό παντοπωλείο της περιοχής μου, από νησί του Ιονίου,  τους είπα τι θέλω, τους είδα αμέσως που κοίταξε ο ένας τον άλλον, μετά με κοίταξαν με συμπόνια λες και τους ζήτησα ζητιανιά. Ήταν σα  να λένε, ρε τον φουκαρά  πως κατάντησε! Μέχρι που κάποιος ανέφερε ιδού ο αποτυχημένος…

Μα αυτή η εντύπωση, αυτή η γνώμη πηγάζει από το στερεοτυπικό του έλληνα, τώρα δεν ξέρω αυτών που μετανάστευσαν ή αυτών που Δεν, ότι για να λογίζεσαι  επιτυχημένος πρέπει να έχεις χρήμα με ουρά. 
Να φοράς παπούτσια ΝΙΚΚΙ,   κουστούμια  μάρκας με πλατειά γραβάτα, πουκάμισα  και μπουφάν αυτά που φέρουν στο αριστερό μέρος της καρδιάς κροκοδειλάκια, ιππόκαμπους,  διάφορα σλόγκαν διαφημιστών κλπ, όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο επιτυχίας, από το βάρος των σλόγκαν η καρδιά σου σκληραίνει,  παγώνει, χάνοντας την ανθρωπιά της.

Τότε κατάλαβα τι είναι αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα,  ότι βρίσκεσαι σε μια κοινωνία μόνος, όλοι τρέχουν στο άλογο καβάλα για τα λεφτά κι εσύ παρατηρείς τη μύγα που πετάει; Αναζητάς το μπλε τριαντάφυλλο, σε γεμίζει το άρωμα των λουλουδιών, ονειροπολείς;     
Σύνελθε, μα  που ζεις άνθρωπέ μου;
Άλλος παντοπώλης  που είχαμε πάει τα βιβλία μας, ο φίλος μου Ντένης κι εγώ- προς πώληση και του είχαμε αφήσει μερικά μας κάλεσε μια μέρα και μας είπε. Πάρετε τα από εδώ, αν βάλω παστές  σαρδέλες θα κονομάω πιο πολλά λεφτά. 
Αλλά όπως είπα και πιο πάνω, ο άνθρωπος γεννιέται, δεν φτιάχνεται, ο κάθε ένας μας έχει το δικαίωμα να πορεύεται με διαφορετικά ιδανικά, με  δικά του όνειρα…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης   
  


13 σχόλια:

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Κι εύχομαι ειλικρινά αυτά τα όνειρα να μη πάψουν ποτέ να γεννιώνται και να πορεύεστε με τα δικά σας "πιστεύω" αληθινής επιτυχίας, κόντρα στο "πάστωμα" των συναισθημάτων και των απόψεων.
Και νάστε περήφανοι γι αυτά που καταφέρατε και γι αυτά που ΕΙΣΤΕ!
Με βαθειά εκτίμηση
Χαρά

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Dennis Kontarinis είπε...

Kαλημέρα φίλε μου Γαβρίλη. Που τις θυμήθηκες τις παστές σαρδέλλες;
Πάντως εμείς νοιώθουμε πιό όμορφα μα τα βιβλία μας και τα χαρτιά μας από αυτούς τους σκουριασμένους τενεκέδες που σε κάθε μας παρέλαση φοράνε μια κορδέλα και κορδόνονται σαν αυτοκράτορες των σκουπιδιών.
Ψηλά το κεφάλι φίλε. Εμείς δίνουμε φως. Αυτοί δίνουν σαρδέλλες παστές.
Νάσαι καλά.

Μηθυμναίος είπε...

Στραβά ξυπνάω ένα πρωί πνιγμένος στη ρουτίνα
βουτάω την βαλίτσα μου και φεύγω απ’ την Αθήνα
κι η τύχη μου με φύσηξε στου Νότου το λημέρι
που `χει κορίτσια όμορφα και πάντα καλοκαίρι

Πύλαρος - Νέα Υόρκη και βύσσινο γλυκό
να με ρωτάς σταμάτα τι ψάχνω για να βρω… τι ψάχνω για να βρω


Με μια λαχτάρα στην καρδιά για κείνο που δεν είδα
που άλλοι παράδεισο το λεν κι άλλοι το λεν πατρίδα
βρήκα δυο μάτια ν’ αγαπώ (της Ορτένσιας…)
παρέα για να πίνω (την ωραία παρέα της Νέας Υόρκης)
φίλους για να τσακώνομαι κι ό,τι έχω να τους δίνω (κάτι βιβλία μόνο)

Πύλαρος - Νέα Υόρκη και βύσσινο γλυκό
να με ρωτάς σταμάτα τι ψάχνω για να βρω… τι ψάχνω για να βρω


Μα όπως λεν κι οι πιο παλιοί και δίκιο να `χουν μοιάζει
πέτρα που θέλει να κυλά ποτέ δε χορταριάζει
και το ξερό κεφάλι μου μυαλό ποτέ δε βάζει
όσο τα πόδια μου βαστούν στο δρόμο θα με βγάζει

Πύλαρος - Νέα Υόρκη και βύσσινο γλυκό
να με ρωτάς σταμάτα τι ψάχνω για να βρω… τι ψάχνω για να βρω


Αφιερωμένο εξαιρετικά σε σένα.

Να το μάθετε και να το τραγουδάτε στις συνάξεις σας κι άμα λάχει κάντε το και καντάδα στους «παστοτζήδες…»

pylaros είπε...

Καήμέρα από Νέα Υόρκη αγαπητή μου Χαρά,

Ναι τα όνειρα δεν σταματούν ποτέ να γεννιόνται, ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά.

Όμως όσο διαβαίνει ο χρόνος τόσο πιο δύσκολα να πραγματοποιηθούν,

Ναι, μάλιστα είμαστε υπερήφανοι για ότι έχουμε καταφέροι, όχι κάτι τι σαν τον Κροίσο, αλλά σε 'πνευματικά' ιδανικά που όμως η εδώ πλατυά μάζα επιμένει να τ' αγνοεί...

Ευχαριστώ

με αγάπη
Γαβριήλ

Ευχαριστώ

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε Ντένη, σήμερα βρέχει σε λιγάκι θα το γυρίσει σε χιόνι, έτσι λένε.

Μου άρεσε το ρητό σου (κορδόνονται σαν αυτοκράτορες των σκουπιδιών.)

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

ΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!!!!!

Καλημέρα φίλε μου από τη Νέα Υόρκη, την Πύλαρο αν και την άφησα πίσω μου πάντα την έχω μαζί μου.
Πω! Πω! δεν ήξερα ότι είσαι και ποιητής, φίλε μου, αλλά αυτό σου το
"τι ψάχνω για να βρω… τι ψάχνω για να βρω"
Είναι μια σπαζοκεφαλιά, ακριβώς διερωτώ τον εαυτόν μου, λέω
Μην κουράζεσαι, μην ψάχνεις για τίποτα, έλα όμως που το ζιζάνιο της ανησυχίας, της του να πάρω μέρος στα γίγνεσθαι, να ανακατευτώ με φίλους, ν' αλλάξω γνώμες δεν με αφήνει σε χλωρό κλαρί που λένε...

Θα το πω στην παρέα, πρέπει να το μάθουμε "το τραγούδι" να το έχουμε κάτι σαν ύμνο, να γίνει επιτέλους το πιστεύω της ύπαρξής μας...

Φίλε μου Στράτο,
Ευχαριστώ-ούμε πολύ
χαιρετισμούς

Παντα με αγάπη

Γαβριήλ
υ.γ Μου άρεσε "πέτρα που θέλει να κυλά ποτέ δε χορταριάζει"
ΑΛΗΘΙΝΟ

Ρισσιάνα είπε...

Καλησπέρα αγαπητέ μου Γαβριήλ,
μπορεί ν αργώ να σου γράψω, αλλά
διαβάζω αυτά που γράφεις με προσοχή.
Δυστυχώς υπάρχουν παντού τέτοιοι
άξεστοι άνθρωποι σαν τον μπακάλη
της γειτονιάς σου,που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν οι σαρδέλες του,αλλά δεν θα πρέπει να το γενικεύουμε.
Πολλές φορές υπάρχει και η κακεντρέχεια. Ισως να σκέφθηκε, γιατί ο Γαβρίλης να μπορεί να γράφει βιβλία κι όχι αυτός; Δεν
σε λυπήθηκε αλλά σε ζήλεψε!!
Πιστεύω όμως Γαβρίλη μου πως τα
βιβλία σου βρήκαν τους σωστούς
αναγνώστες που μίλησαν στην
ψυχή τους, μέσα σ αυτούς είμαι
κι εγώ και κατέχουν την πρώτη θέση στην βιβλιοθήκη μου. Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι.
Πολλούς χαιρετισμούς


Μαριάνθη είπε...

ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΟ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΛΟΓΙΖΕΤΑΙ ΚΥΡΙΕ ΓΑΒΡΙΗΛ. ΑΝΟΙΓΕΙ ΔΡΟΜΟΥΣ ΣΤΟ ΝΟΥ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ...
ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΠΟΛΛΩΝ ΠΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΑΝ ΗΤΑΝ Ο ΠΛΟΥΤΙΣΜΟΣ Ο ΥΛΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΣ. ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΧΑΛΑΣΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΝ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΑ "ΚΑΝΟΥΝ" ΛΕΦΤΑ. ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΑΦΟΥ ΠΙΑ ΒΡΗΚΑΝ ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΒΡΗΚΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΧΑΝΟΥΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΜΑΡΩΝΟΥΝ ΩΣ ΚΥΜΒΑΛΑ ΑΛΑΛΑΖΟΝΤΑ. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΠΟΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΟΥΣ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ.
ΜΕΓΑΛΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΒΑΘΥ. ΓΙΑΥΤΟ.... ο κάθε ένας μας έχει το δικαίωμα να πορεύεται με διαφορετικά ιδανικά, με δικά του όνειρα…

Μηθυμναίος είπε...

Δεν είναι δικοί μου οι στίχοι, φίλε. Εγώ άλλαξα κάποιες λέξεις από τους στίχους ενός τραγουδιού του Μίλτου Πασχαλίδη...
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων...
Αρκετές λουστήκαμε...

Καλημέρα!

pylaros είπε...

Καλησπέρα απ Νυ ώρα Ευρώπης,
αγαπητή μου Ρισσιάνα,

Ο άνθρωπος στη ζωή του αντιμετωπίζει πολλά απρόοπτα, έτσι ήταν κι ακόμα είναι και η ιστοριούλα που γράφω.

Όμως ο Πλάστης έπλασε τον κόσμο για να χωράμε όλοι μας, όσο διαφορετικές κι αν είναι οι ιδέες μας.

Ευχαριστώ

Με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
πολύ ωραία τα λες, έτσι είναι πραγματικά η Ζωή,


Σε ευχαριστώ,


Χαιρετισμούς

Γαβριήλ


pylaros είπε...

φίλε μου Στράτο, τι να πω!

ένεκα της απόστασης και της μη παρακολούθησης Ελληνικών τραγουδιών εδώ εις την ξένης αισθάνομαι ανειδίκευτος, μαλλον αδαής στο θέμα αυτό.
Πάντως το γραπτό σου άφησε μια ευχάριστη επιβραβευμένη εντύπωση εκ μέρους μου.
Esto es lo que vale.

gracias y saludos

Gabriel