Καινούργιος χρόνος, παλιές σκέψεις

  

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο «Πηγές Επτανησιακής Φιλολογίας» (1500-1940) της Εταιρίας Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευνών, εντύπωση μου έκανε η Ιστορία της ζωής του Ζακυνθινού Ποιητή   Ανδρέα Βιαγκίνη, γιο του Δημητρίου και Ρουμπίνας Σπετσιέρη γεννήθηκε στη Ζάκυνθο 8 Φεβ. 1884… γραμμένη από τον Διονύση Φλεβοτόμο, από όπου και η παρούσα αναδημοσίευση.

Σημειώσεις:  Ο ίδιος στην έκδοσή των ποιημάτων του 1929 γράφει χαρακτηριστικά στον πρόλογό του: «Όταν αφήνει ο άνθρωπος την ανηφόρα της ζωής, αρχίζοντας να κατηφορεί προς του καιρού την σκοτεινή κοιλάδα, χαιρετάει την ροδοστεφανωμένη παιδούλα που λέγεται ζωή των ελπίδων, για να αγκαλιάσει τη χαρακωμέτωπη και σκυθρωπή ζωή των αναμνήσεών, που αθέλητα βαδίζοντας εις τον άγνωστο γκρεμό του καιρού γυρίζει τα μάτια της σκέψης πάντοτε οπίσω, αφήνοντας ένα στεναγμό για το φευγάτο αποτρόπαιο όνειρο. Πόσα χαρίσματα φυσικά δε φτάνουν στον προορισμό τους, εις την σύντομη εκείνη ωραία πρώτη ζωή; Και πόσοι χαϊδεμένοι πόθοι δεν βγαίνουν ψεύτικοι και πλανεροί σαν αντικαθρεφτισμοί μέσα σε Αφρικανική έρημο, για να κάμουν ακόμη πικρότερη την αλήθεια; Θυμούμαι την περασμένη ζωή ονειροφάνταστη και γλυκιά που ηκαι τα γκρεμίσματα των ρημαγμένων σπιτιών από το φοβερό καταχθόνιο στοιχειό που την έσεισε.   Μέσα  σ’ εκείνα γνωρίστηκα παιδί ακόμα με τον  ζωγράφο Πελεκάση και επάνω στους σορούς εκείνους των ρημαδιών και εις τα δροσερά σεισμοπαθή Ζάκυνθος μας αγκάλιαζε με τα πολύχρωμα λουλούδια  του κάμπου της λουλουδένια πεύκα του κάμπου, ήρθαν στο νου μου οι πρώτοι στοχασμοί της δημιουργίας και οι πρώτοι χτύποι εις τα αιστήματα μας. ……………………………………………………………………….. »Ω! χρόνια ωραία, δεν θα ξαναρθούνε πια από την αγυρισιά που ταξιδεύουν. Εκεί οι πρώτοι στοχασμοί μας ξεχύθηκαν σε ζωγραφική, σε γλυπτική και σε στίχους από ένα ψυχόρμητο χέρι σπρωγμένοι, από μια θέληση ανώτερη που ήτανε αδύνατο να σταματήσουνε…» Ανδρέου Δ. Βιαγκίνη, Ποιήματα…

Σημειώσεις: Χαρακτηριστικά περιγράφει τον Ανδρέα Βιαγκίνη η φίλη ζωγράφος Μαρία Ρουσέα, σε επιστολή που μας παρέδωσε μετά την ανάγνωση της ανακοίνωσής μας στο συνέδριο της Κεφαλονιάς. Μεταξύ άλλων γράφει:

Ανδρέας Βιαγκίνης! Πόσα δε μου θύμισες! Η τελευταία φορά που τον είδα, τον Μπιαγκίνη, ήταν καλοκαίρι στο Κρυονέρι, που μέναμε για τις συνηθισμένες μακρόσυρτες διακοπές μας στο «στο σπιτάκι τση χήρας» από Απρίλη μέχρι Οκτώβρη.

 Είχε έρθει να μας χαιρετίσει γιατί έφευγε, είπε για πάντα. Δεν θυμάμαι φυσικά τον μήνα. Οι γονείς μου βγήκαν ως έξω από το ξύλινο πορτόνι στο δρόμο, μαζί κι εγώ. Τον έβλεπα πισώπλατα να απομακρύνεται πηγαίνοντας προς τη Χώρα  από την αριστερή μεριά του δρόμου αντισηκώνοντας τους ώμους του σα σε λυγμό κι έφερνε ένα μαντήλι στα μάτια. «Ω ψεύτης» είπε η μάνα μου, «κάνει πως κλαίει» και ξεσπάσανε σε γέλια. Φορούσε ένα γκρίζο-σκούρο ξεβαμμένο κοστούμι, λίγο κοντό του στα μανίκια και τα μπουζάνια! Ήτανε  σκονισμένος και λαδωμένος! Δεν τον ξαναείδα.   

……………………………………………………………………………………………………………………

Απόσπασμα Επιστολής  3της  προς τον Σπύρο Μαρίνο Μισοπούλη.         Ζάκυνθο

Αθήνα 17/11/37

Αγαπητέ Σπύρο

Ευρισκόμενος εις το άσυλο ανιάτων κατόπιν της δεινής παθήσεώς μου και διερχόμενος την τελευταία  φάση  της ζωής μου, αποτείνουμε προς σε, δια να αντλήσω μικράν δύναμη των εγκαταλειπουσών πλέων δυνάμεών μου. αποτείνουμαι προς σε διότι εκτός της φιλίας η οποία στενώς μας συνέδεσε εις το παρελθόν. Υπάρχει μεταξύ μας και έτερος δεσμός ακόμη πλέον ισχυρός από την απλή φιλία. Εις δεσμός που δεν απορρέει από ανθρώπινη δύναμιν….

 Ευρίσκομαι εις νοσοκομείο το οποίον δεν παρέχει παρά τα απόλυτα ενός υγιούς ανθρώπου ως εκ τούτου οι ασθενείς οι έχοντες ανάγκη δεν δύνανται να αντεπεξέλθουν.

………………………………………………………………………………………..

Όθεν αγαπητέ μου Σπύρο, εάν δύνασαι  να γίνει μια διάλεξις ή ένας έρανος εξ εκείνων που ξετίμησαν τα φτωχά μου ποιήματα, όπως δώσει έκαστος το κατά δύναμιν και δυνηθώ να επουλώσω τας χαινούσας πληγάς μου.

Εσύ είσαι άξιος ως είναι όλοι οι ποιηταί και ελπίζω στην δική σου δραστηριότητα.

Άλλο δε σου γράφω σε φιλώ από καρδίας αδελφός εν ποιήσει.

Ανδρέας Βιαγκίνης

Εάν μου απαντήσεις γράψε

Ανδρέα Βιαγκίνην, Άσυλον Ανιάτων Αγία Ζώνη Αθήνας        

Γαβριήλ Παναγιωσούλης