Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Κι όμως Ελπίζει!


                                                Κι όμως ελπίζει!
Νεκρά είναι τα πάντα, νεκρή είναι και η ψυχή του, αυτή που ο ίδιος δεν ήξερε καν ότι υπήρχε.  Νεκρές  έμειναν και οι ανολοκλήρωτες λαχταριστές του επιθυμίες, μαραμένος  ο βασιλικός στη γλάστρα, ξέφτισαν τα όνειρα, νεκροί όσοι τον αγάπησαν τότε, νεκρά, γεμάτα αμφιβολία  αυτά που του έμαθαν όταν ήταν μικρός,  αόριστα ήταν και τα μελλοντικά του σχέδια, αφού δεν είχαν καμία στερεή βάση.
Ο  άνεμος φυσούσε με μανία, τον έπαιρνε κι αυτόν μαζί του λες και ήταν χαρταετός, που όμως δεν ήταν, πετούσαν μαζί ψηλά στα σύννεφα, τον έριχνε πάνω στους αφρούς της θάλασσας, τα κύματα τον νανούριζαν, τον έκλειναν σε θαλασσινό κλουβί, και μετά τον πέταγαν σαν άχρηστο, όπου τον τσάκιζαν πάνω στα κτιριακά μεγαθήρια, εκεί τον έκλειναν φυλακή. Δεν είχε ούτε μια στιγμή για τον εαυτόν του, ούτε μια γωνιά γης να πανεμίσει.
Μετά  ήταν οι σειρήνες,  αναζητούσε την τρυφερότητα αντί αυτού έβρισκε γυναίκες της μιας νύχτας, γυναίκες για ναυτικούς κάθε χρώματος και φυλής, γυναίκες πολλές, κάθε μια του είχε κλέψει κι από ένα κομμάτι της αθωότητάς, σε  κάθε λιμάνι κρυβόταν ένας αναστεναγμός, μια πληγή, μια ιστορία. Οι περισσότερες του είχαν αφήσει και από κάτι. Έτσι  ένα  κομματάκι της νιότης του έμεινε εγκαταλειμμένο  σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ποτέ του δεν είχε τίποτα το σταθερό.
 Όχι στο μακρύ διάβα του δεν βρήκε ούτε παπά, ούτε εκκλησιά, ούτε ειρήνη, μόνο, αχ! πόσο άσχημα ηχεί η λέξη (εκμετάλλευση). 
Δεν άντεχε άλλο έπρεπε ν’ αλλάξει ζωή πριν να είναι αργά!
Μετά σαν άλλο Οδυσσέα η θάλασσα τον ξέβρασε σε καταπράσινη ζούγκλα, εκεί περπάτησαν μαζί στο μονοπάτι των ξανθών μερμηγκιών,  βαπτίστηκαν στης αγάπης τον θεό στα νερά παραπόταμου  Συλβίνου, ξάπλωναν σε αιώρα κάτω από τα φύλλα μπανανιάς και μετρούσαν τ’ αστέρια της νύχτας.  
Συνήλθε, άλλαξε ζωή!
Τα χρόνια διάβηκαν σήμερα θυμάται, αισθάνεται σα χαμένος,   Ψάχνεται, υποφέρει. Η νιότη έφυγε τα σημάδια έμειναν, από αυτά υποφέρει, αχ! Αυτά τα άτιμα τα σημάδια, όπου και να γυρίσει, όπου και να στραφεί ξεπροβάλλουν σα φαντάσματα μπροστά του, τον πληγώνουν, τίποτα το κοινό με το σήμερα, με τους άλλους, με το περιβάλλον, με την καινούργια ζωή, πρέπει να το παραδεχθεί, έλα όμως που η ψυχή δεν παραδέχεται; Δεν υπογράφει;           
Τα σημάδια είναι εκεί ζωντανά, τα ψηλαφίζει, τον πονούν, τον κατατρέχουν, το γιατί τον καίει, σταματά στα χείλη του επάνω, δε βγαίνει, δεν φωνάζει, δεν βρυχάται, ποιος θα τον ακούσει στην απόλυτο μοναξιά αφού δεν ξέρουν!
Αφού δεν υπάρχει κανένας;
Κι όμως ελπίζει!

Γαβριήλ Παναγιωσούλης  


14 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Ανεπανάληπτες εικόνες από τον κύκλο της ζωής σου φίλε μου.
Κάπως έτσι κυλήσαμε όλοι, της δικής μας γενιάς, πάνω σε τούτο το φλοιό της γης. Κί΄έχουμε φτάσει στον απολογισμό. Κάτι είναι κ΄αυτό.
Νάσαι καλά.

Justine's Blog είπε...

Είχα καιρό να σε διαβάσω και μούχαν λείψει οι ιστορίες σου, βουτηγμένες στη μοναξιά των καραβιών και του νόστου. Καλή Χρονια καλέ μου

Μαριάνθη είπε...

Καλό απόγευμα κ. Γαβριήλ των ταξιδιών και των ατέρμονων αναζητήσεων.
Καλά να είσαι.
Χαιρετισμούς.

Αστοριανή είπε...

Αχ! και πάλι Αχ!
Γαβρίλη μου! θαλασσο-αρμυρο-ποτισμένε!
Αυτά σου τα Αχ!
αλυσίδα άσπαστη για την δημιουργία της ΚΑΛΗΣ οικογένειας!
Χαμογέλα, Φίλε μας, εκεί είναι η συνέχειά σου...
Πάντα με την αγάπη,
Υιώτα και Δημήτρης

Κάτε είπε...

Αναμνήσεις ,αναμνήσεις, όμορφα δωσμένες, από ένα τεχνίτη του λόγου ,άλλοτε νοσταλιγκές ,άλλοτε πικρές ,άλλοτε γλυκιές, αυτές μας συνοδεύουν σε όλη τη ζωή μας φίλε μου φεύγουν όταν φύγουμε κι εμείς.... χαιρετώ .Κάτε

Μηθυμναίος είπε...

Ήρθα κάπως καθυστερημένα, είχα λόγο…
Δεν θα μπορούσα, όμως, να λείψω εγώ από τούτη την εξομολογητική σου υπέροχη ανάρτηση.

Είσαι απ’ αυτούς, φίλε μου που αναμετράνε τη ζωή. Τις νίκες, τις χασούρες, τις χαρές και τα βάσανα. Μόνο η ψυχή σου το ξέρει. Τι χωρητικότητα έχει αυτή η ψυχή; Μου λες;

Ξέρεις, λένε πως καμιά μελετημένη κίνηση δεν οδήγησε ποτέ σε κάτι σπουδαίο. Εσύ δε χάραξες πορεία, δεν έβαλες άλλους στόχους παρά ένα απάνεμο λιμάνι. Η θάλασσα σου υπέδειξε δρόμους και εφήμερα λιμάνια που βόλευαν προς στιγμήν την ψυχή σου χωρίς να ησυχάζουν τη συνείδησή σου. Να όμως που η στεριά συνωμότησε και σ’ αυτήν έριξες άγκυρα. Ο αληθινός έρωτας σε βρήκε στη τροπική ζούγκλα. Σ’ αυτόν αφέθηκες!

Το αναπάντεχο! Αυτό το ευλογημένο ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ κάνει πάντα τη δουλειά του. Το απρογραμμάτιστο! Που με τόσο γλυκό τρόπο το μοιράζεσαι τώρα μαζί μας.

Κι αναρωτιέμαι, βρε φίλε: Τι έχουμε εμείς και μας έχει καθηλώσει αυτό το παρελθόν;

pylaros είπε...

Dennis Kontarinis
Φίλε Ντένη,
το κύλισμα του χρόνου έφερε πάνω μας την ωρίμανση, όμως τα γεγονότα του παρελθόντως άφησαν σημάδια πάνω μας που δεν φεύγουν με κανένα τρόπο.

Ευχαριστώ

χαιρετώ σε

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλησπέρα από το μεγάλο Μήλο αγαπητή μου Ιουστίνη.

Τώρα στην ησυχία των λευκών μαλλιών και ασημένιων κροτάφων ξαναπερνούν τα νιάτα από μπροστά μας σαν ασπρόμαυρη ταινία.

Τι να γίνει έτσι είναι η ζωή, έτσι μας έφτιαξε ο Πλάστης...

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

καλησπέρα αγαπητή μου Μαριάνθη, Πράγματι η ζωή είναι όπως το περιγράφεις "των ατέρμονων αναζητήσεων.'
Μόνο που πρώτα έβαζα μπροστά το σώμα, ενώ τώρα μπροστά πάει η ψυχή, το σώμα ακολουθεί αν μπορεί!

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα.
γράφεις: (Χαμογέλα, Φίλε μας, εκεί είναι η συνέχειά σου...0

Προσπαθώ, κι όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο μεγάλη προσπάθεια πρέπει να καταβάλω για να έρθει το χαμόγελο.

Αλλα πάλι Δόξα Τω Θεώ!

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

καλησπέρα από Ν. Υ. αγαπητή μου Κάτε.
Όπως λες κι εσύ οι αναμνήσεις(από ένα τεχνίτη του λόγου ,άλλοτε νοσταλιγκές ,άλλοτε πικρές)
¨ολοι μας για να μεγαλώσουμε ως εδώ θα έχουμε κάτι να θυμούμαστε, κάτι να μας οδηγεί στην παρούσα ζωή, που όμως είναι τόσο διαφορετική! έχει αλλάξει πολύ.

Ευχαριστώ

Χαιρετώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο, χθες βράδυ με είχε πιάσει μια μελαγχολία, δοκίμασα να ταυτιστώ με τα σημερινά δεδομένα, με την σημερινή κοινωνία.
Δεν τα κατάφερα, αρχισα να διαμαρτύρωμαι για τα περασμένα, για τα τόσα πολλά χρόνια αιωρούμενος, για το τόσο διαφορετκό δικό μου παρελθόν
μετά εκτελούσα για πολύν καιρό διαταγές, χωρίς αποκούμπι, όλα αυτα φούντοσαν μέσα μου, μετά σε κάθε λιμάνι σε κάθε ταξίδι μια περιπέτεια, ένα ξεγέλασμα, όρκων που έμεναν ατήρητοι, ή το αντίθετο θα έπρεπε κάπου να ξεσπάσω και ξέσπασα σε αυτό!
Κι όμως ελπίζει!

Ευχαριστώ σε φίλε

Γαβριήλ

Ρισσιάνα είπε...

Καλή σου μέρα αγαπητέ μου Γαβριήλ.
Γράφεις στον επίλογό σου: "Η ψυχή
δεν παραδέχεται, δεν υπογράφει".
Μου άρεσε πολύ.Μήπως δεν είναι κι έτσι; Απέραντος ωκεανός η ψυχή του καθενός μας.Κάπου είχα διαβάσει πως
το πιό ήσυχο μέρος όπου ο άνθρωπος
μπορεί να αναπαυθεί είναι η ψυχή του.
Κι όσο μπορεί πιό συχνά να διαφεύγει
σ αυτό το μέρος για ν αντλεί απο εκεί
καινούργιες δυνάμεις.
Νάσαι καλά, πολλούς χαιρετισμούς

pylaros είπε...

Καλησπέρα αγαπητή μου Ρισσιάνα,


Ὰν και πέρασαν τόσα χρόνια ὴ ψυχή του ᾶνθρώπου παραμένει ὴ ίδια όπως ὴταν στο μέρος που γεννήθηκε,


ευχαριστῶ

χαιρετῶ σε

Γαβριήλ