Δεν Επιτρέπεται να Ξεχνάς!

Όταν  θέλω να αισθανθώ την  παγκοσμιότητα του Έλληνα, στον αγώνα της επιβίωσης που τόσο πολύ με συγκινεί, με  εγγίζει, τότε ανατριχιάζω από τα περασμένα κι αρχίζω  να γράφω, έτσι αισθάνομαι ότι και σήμερα εξακολουθώ να είμαι μέλος του οικουμενικού ελληνισμού, αυτού που τόσο έντονα έζησα, αυτό αυξάνει το ενδιαφέρον μου στο να εξακολουθώ να αναζητώ, να υπάρχω!  

Δεν επιτρέπεται να ξεχνάς!

Έτσι μεγαλώσαμε!

Στιγμιότυπο  Ζωής στο χωριό, πριν από μισό αιώνα.

Ο χωροφύλακας περνούσε απ το καφενείο έτσι για να φανεί ότι εκπροσωπεύει την  παρουσία του νόμου.

Κοίταζε τα ζαγάρια τους χωρικούς που χαρτόπαιζαν φορώντας το σακάκι ‘όσοι είχαν’ μόνο απ’ το ένα  μανίκι χωρίς να μιλά, ο Κώστας έτρεχε στο δρόμο να προλάβει το αυτοκίνητο της γραμμής να του αγοράσει ο σοφέρ από την πρωτεύουσα ένα φάρμακο  αντιβιοτικό, για τον αδερφό του που είχε χτικιό.

Η μάνα έβραζε ρίγανη για να κάνει επάλειψη στα ούλα της για τον πονόδοντο. Όχι δεν είχε εφευρεθεί η ασπιρίνη, τουλάχιστον για το χωριό.  

Η θεια μάζευε φρύγανα για να ανάψει φωτιά να τηγανίσει ξερή μπομπότα.

Ο κοντός τσούγκριζε σιδερικό με μια τσακμακόπετρα που είχε φέρει απ το βουνό για να παραχθεί σπινθήρας να ανάψει η ίσκα, να φυσήξει ν’ ανάψει φλόγα.

Ο μπάρμπας έστριβε τσιγάρο σε φύλλο χαρτιού από την αγία γραφή (και ήταν καλής ποιότητος)  με ταμπάκο που είχαν σπείρει φυντάνι στον  κήπο,  είχαν βελονιάσει τα φύλλα σε αρμαθιές, τον είχαν  μαζέψει σε ρολό,   τον είχαν βάλει στην στέρνα να ρουφήξει υγρασία για να μην τρίβει στην κοπή με μαχαίρι της κουζίνας.  

Και κάπνιζαν, έβηχαν και κάπνιζαν, κάπνιζαν. Ο πατέρας ξαπλωμένος βόγκαγε από αρθριτικά κι έκανε εντριβές με ακάθαρτο πετρέλαιο, ο λύχνος δεν φώτιζε είχε φάει το φυτίλι η γάτα.  Ο  Αντώνης πελεκούσε κορμό κουφοξυλιάς για να κάνει τσόκαρα για την γυναίκα του. Η  Νόνα έγνεθε μαλλί προβάτου να πλέξει τσουράπια για το κρύο του χειμώνα.

Κι εγώ γεμάτος ελπίδες ξαπλωμένος στο αχυρένιο στρώμα του καναπέ ονειρευόμουν περιμένοντας να μεγαλώσουν τα φτερά μου να πετάξω σε άλλη γη σε άλλα μέρη.        

  

 

                                             Γαβριήλ Παναγιωσούλης