Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Σκηνικό ανταρσίας του υποσυνείδητου.


                                    Σκηνικό Ανταρσίας του υποσυνειδήτου  

Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, το κορίτσι παράγγειλε μπύρα, το ίδιο έκανε και ο οδηγός. Έμειναν αμίλητοι στο ίδιο τραπεζάκι κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο. Ήταν μια αίθουσα μπαρ εστιατόριο, από πάνω ξενοδοχείο, εκεί είχε καταφύγει η Σούζη  με τον φίλο της. Η ‘jukebox’ ροκόλα  έπαιζε συνέχεια μουσική σύμφωνα με τα γούστα των πελατών. Ένα ημίφως κάλυπτε τα πάντα, σα να ήθελε να προστατεύσει την ανωνυμία των πελατών.
Ξέρεις, είπε το κορίτσι εγώ δεν πέφτω ποτέ τόσο χαμηλά να κάνω παρέα με ταξιτζή, είμαι  πρωτευουσιάνα, έχω τρόπους, αλλά φταίει η Σούζη που με κουβαλά μαζί της για να έχει άλλοθι.
Άρα δεν της αρέσω σκέφθηκε ο οδηγός αλλά δεν μίλησε.
Φέρε ακόμα δυο μπύρες και μεζεδάκια φώναξε, η μουσική έπαιζε ελαφρά μπολερό και μεξικάνικες μπαλάδες.       
Το να οδηγείς ταξί είναι ένα από τα πιο κοσμοπολίτικα επαγγέλματα, μαθαίνεις μυστικά, φτιάχνεις  χαρακτήρα  ώστε να ικανοποιεί κάθε γούστο. Αναπτύσσεις προσωπικότητα, μπορείς να καταλάβεις μια γυναικεία καρδιά, να την γεμίσεις με αυτό που της λείπει. 
Οι πελάτες μεθυσμένοι άρχισαν να τραγουδούν σε ρυθμό Μεξικάνικης rancheras, ένας μάλιστα με γένια ερχόταν στο τραπέζι τους σήκωνε το ποτήρι του και φώναζε, «πίνω για να ξεχνώ»
Τι θα έλεγες μέχρι να κατεβεί η Σούζη με τον φίλο της να παραγγείλουμε ακόμα δυο μπύρες και να πάμε πάνω σε δωμάτιο να τις πιούμε με την ησυχία μας, έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να γνωριστούμε και να μιλήσουμε για χίλια δυο πράματα.
Το κορίτσι τον κοίταξε στα μάτια, μετά κοίταξε τριγύρω της, είδε τους μεθυσμένους, σκέφτηκε λιγάκι και είπε.
Μα εγώ δεν είμαι τέτοια.
Για  όνομα του Θεού,  δεν είπα τέτοιο πράμα.
Πάμε.
Ένα στρώμα μπλε με ρίγες που κάποτε ήταν άσπρες, ριγμένο στον σκελετό του κρεβατιού, ένα σεντόνι διαφανές, μια πετσέτα κρεμασμένη στον τοίχο κι ένα τραπεζάκι, η τουαλέτα ήταν απ’ έξω. Έβαλαν τις μπύρες στο τραπέζι, ξάφνου ο οδηγός άρχισε να γελά.
Τι βλέπεις τίποτα το αστείο; Είπε το κορίτσι.
Όχι, αλά θυμήθηκα μια παροιμία που λέει να φοβάσαι τις γυναίκες μόνο όταν είναι φτιαγμένες από σαπούνι.
Δηλαδή γιατί;
Να γιατί όταν τις χαϊδεύεις και με τέτοια ζέστη θα είναι επικίνδυνο να λιώσουν.
Μα εγώ δεν είμαι τέτοια!
Ο  ταξιτζής της είπε με θυμό,
Δηλαδή  δεν είσαι τι;
Εννοώ από σαπούνι κουτέ.
Αγκαλιάστηκαν, η τροπική ζέστη έκανε τα σώματά τους να ιδρώνουν.
Φαντάσου να ήμουν φτιαγμένη από σαπούνι, θα είχα λιώσει, είπε το κορίτσι.
Μια μυρωδιά μούχλας, αναδινόταν στον αέρα, θα είναι από την υγρασία, σκέφθηκε ο ταξιτζής.
Θα σκάσουμε εδώ μέσα, αν είχαν τουλάχιστον ανεμιστήρα, βγάλε το μπλουζάκι σου να δροσιστείς, είπε ο οδηγός, Λες να φταίει η μπύρα, ή η ζέστη;
Ή η δική σου θέρμη πέρασε στο κορμί μου, είπε το κορίτσι.

Άρχισε να γδύνεται, ξάπλωσε στο κρεβάτι, τράβηξε τα μαλλιά της προς τα πίσω. Ο ταξιτζής γδύθηκε και αυτός, με χέρι που έτρεμε  χάιδεψε το κουκλίστικο σώμα, στην κοιλιά της γύρω απ το αφάλι ο ιδρώτας είχε κάνει μια λιμνούλα, η καρδιά του χτυπούσε δυνατά περιμένοντας την ευτυχία που ερχόταν.
Ξάφνου η μορφή της άλλης πέρασε από μπροστά του, τον έπνιγε, αδύνατον να ελευθερωθεί, σα να τον δάγκωσε φίδι πετάχτηκε πάνω, νικημένος έσκυψε το κεφάλι, ντύθηκε, άνοιξε την πόρτα, «θα σε περιμένω κάτω» φώναξε.
Μια ψυχική ευαισθησία που κρατά κλειδωμένη την αντρική καρδιά!
Λογικώς αδύνατον! Και  όμως υπάρχει! 

Γαβριήλ Παναγιωούλης       
          


4 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Μια ψυχική ευαισθησία που κρατά κλειδωμένη την αντρική καρδιά!

Συμφωνώ απόλυτα, φίλε, με τούτο το συμπέρασμά σου. Μου έχει τύχει…

Γιατί όμως γράφεις «Λογικώς αδύνατον»; Αφού το υποσυνείδητο επηρεάζει τη συμπεριφορά του ατόμου, εκτός κι αν το άτομο δεν είναι στα λογικά του. Γιατί αν είναι, τότε η ανταρσία του είναι δεδομένη. Κι ας είναι υπό την επήρεια της μπύρας, της μουσικής και της αφόρητης τροπικής ζέστης, έστω κι αν το επάγγελμά του είναι ταξιτζής.

Πάντως πολύ ωραία ιστορία και ωραίες στιγμές!

pylaros είπε...

Αχ! φίλε μου γράφω με την κρύα ωμή τετράγωνη λογική είναι αδύνατον,

και όμως υπάρχει!

Άρα εκτός από τρισδιάστατα σημεία, το σώμα τη μορφή μας και τα ορατά υπάρχει και το αόρατον αυτό της ψυχής που κατευθύνει την πορεία μας πράγμα που ολίγοι το παραδέχουντε.
Εκτός αν τους συμβεί!


Είπα φίλε μου να αφήσω στην άκρη τα σημερινά προβλήματα, πολέμους, θανάτους, κλπ και να πηδήξω σε κάτι πιο αλέγρο, πιο ανθρώπινο, τα του παρελθόντος, ένα παρελθόν που έφυγε για πάντα κι όμως άφησε τα ίχνη του.

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...προσεγμένο κείμενο!
Γαβρίλη μου!
Θα τα πούμε,
Υιώτα

pylaros είπε...

Προσεγμένο, ψυχολογικο κείμενο, θα έλεγα και δυσκολο να εκφραστεί,


Ευχαριστώ σε αγαπητή μου Υιώτα,

χαιρετισμούς

Γαβριήλ