Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Εξερευνητής,



                                    Εξερευνητής σε μια άλλη εποχή.
Βαδίζαμε πιασμένοι χέρι, χέρι, χωρίς σκοτούρες,  ο ιδρώτας έκανε τα πρόσωπα μας να γυαλίζουν λες και τα είχαμε αλείψει λάδι. Φτάσαμε στο ποτάμι, ένας ιθαγενής με μονόξυλο και κουπιά μας πέρασε στην απέναντι όχθη. Είχαμε παρέα και δυο ακόμα φίλους ντόπιους. Περπατήσαμε μέσα σε μπανανιές μέχρι που φτάσανε στη λίμνη. Εκεί ετοιμάσαμε τις καθετές για ψάρεμα, σκάψαμε στις ρίζες από τις Μπανανιές και βγάλαμε σκουληκάκια για δόλωμα. Ρίχναμε τις καθετές όχι στον πάτο της λίμνης αλά περίπου μισό μέτρο κάτω από την επιφάνεια. Δεν προλαβαίναμε να ρίξουμε τις καθετές κι αμέσως τσιμπούσαν, ψάρια άφθονα. Αφού γεμίσαμε ένα καλάθι, κόψαμε και μπανάνες πράσινες, πήραμε και άγρια πράσινα πορτοκάλι και γυρίσαμε στο ποτάμι. 
Εκεί μας πέρασε στην απέναντι όχθη ιθαγενής με μονόξυλο,  πήγαμε φορτωμένοι στην καλύβα μας, άρχισα να καθαρίζω τα ψάρια, με νερό που προετοιμάζαμε αποβραδίς κάναμε έναν λάκκο στο έδαφος μιας κατηφόρας και τον σκεπάζαμε με μπανανόφυλλα, το πρωί ήταν γεμάτος γάργαρο νερό. Βράσαμε τα ψάρια  σε ζουμί καρύδας, μαζί με μπανάνες πράσινες, achiote, yuca, peruleros, chayotes, cilantro      και πολλά άλλα μυρωδάτα χόρτα. Με   μικρές καυτερές πιπεριές για μεζέ και συνοδεία  καλαμποκίσιες ζεστές πίτες ‘tortillas’ πάντα με μια μυρωδιά ασβέστη ψημένες σε δίσκο από πηλό  όπου από κάτω έκαιγε φωτιά με ξύλα. Τον  ασβέστη τον προσθέτουν όταν  μουσκεύουν το καλαμπόκι για να φεύγει η φλούδα, η μυρωδιά του ασβέστη  μου θύμισε φρέσκο-ασβεστωμένη αυλή, πίσω στην Ελλάδα, όμως χωρίς βασιλικούς. Μετά όσα ψάρια περίσσεψαν τα καθάρισα τα αλάτισα και τα κρέμασα στον ήλιο να ξεραθούν να γίνουν τσίροι.
Σαν βράδιασε, μες το βαθύ σκοτάδι μαζευτήκαν κι άλλοι γείτονες ανάψαμε ένα καντήλι πετρελαίου όπου το φυτίλι έβγαζε συνέχεια καπνό για να διώχνει τα κουνούπια κι άρχισαν τα παραμύθια και τις διηγήσεις.
Μια φορά κι έναν καιρό, άρχισε ο πιο ηλικιωμένος όταν ακόμη τα δένδρα μιλούσαν…
Ένας που δούλευε για την αστυνομία και στην δίωξη λαθρεμπορίου  ξαπλωμένος σε μια αιώρα ιδιοκτήτης ενός κόκκινου τζιπ έπιασε συζήτηση μαζί μου και με συμβούλευε πώς να αποφεύγω τους αστυνομικούς όταν οδηγώ, μην σταματάς πάτα γκάζι και φεύγε, εδώ είμαι εγώ. Η αλήθεια είναι ότι μετά γίναμε φίλοι, με άφησε να οδηγώ το τζιπ του κι εγώ νόμιζα ότι ήμουν ο προύχοντας του τόπου. Το τέλος του ήταν ότι τον σκότωσαν πισώπλατα.
Όταν κουραζόμαστε βρίσκαμε την ευτυχία σε ψάθινα κρεβάτια, κουκουλωμένοι με κουνουπιέρες,  σε ένα βαθύ σκοτάδι που μόνο το φτερουγίσματα από νυχτερίδες και αλυχτίσματα από άγρια ζώα ακουγόταν.  Για κάθε ενδεχόμενον  είχαμε και από ένα machete  δίπλα μας.
Στην όχθη του ποταμού κρυμμένη μέσα σε φοίνικες και   λασπόνερα ήταν μια καντίνα μπαρ, εκεί σύχναζαν στρατιώτες και γυναίκες, δηλαδή μικρές πιτσιρίκες,   έπιναν και χόρευαν, έτσι όπως ήταν κουρεμένοι κοντοί έμοιαζαν, σαν νυχτερινοί διάβολοι.
Όχι, όπου έμπαιναν στρατιώτες δεν ζύγωναν οι πολίτες.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

10 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Αυτή είναι ζωή, φίλε!
Στα έλεγα στο σχόλιό μου της προηγούμενης ανάρτησης: «Τι όμορφα να ήμασταν τώρα σε καμιά τροπική ζούγκλα να απολαμβάνουμε την ομορφιά της, δίχως φράγκο στην τσέπη...» και να λοιπόν που τα λόγια μου σου έδωσαν θέμα.

Και δεν είναι μόνο αυτό, τώρα θα δεις ότι θα έχεις προσκλήσεις από την ελληνική τηλεόραση για να παρουσιάσεις τις εξωτικές συνταγές σου. Εδώ στα δέκα προγράμματα τα εννέα είναι μαγειρικής.

Είδες τη απλή και όμορφη είναι η ζωή μακριά από τον πολιτισμό;

pylaros είπε...

Μια απλή και όμορφη ζωή αυτή ζητούσα και νομίζω ότι την πέτυχα,
μετά ήρθαν τα πιο δύσκολα αλλά έτσι είναι η ζωή μας.

Γάφω τα μιας άλλης ζωής, γράφοντάς τα
ταξιδεύω σε άλλον πλανήτη, σε άλλες συνήθειες όπου κάποτε είχα ζήσει και αυτό κατά κάποιον τρόπο με ξεκουράζει, είναι πιο ανθρώπινον, μου θυμίζει την νιότη μαζί με αυτό και τον τρόπο ζωής των συνανθρώπων μας...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Στ΄αλήθεια υπέροχος αυτός ο περίπατος μέσα στην ζούγκλα φίλε μου. Το, ψάρεμα, το μαγείρεμα, η παρέα, ο ύπνος. Ζωγραφιές ανεπανάληπτες της μνήμης.
Πάντως συμφωνώ με τον Στράτο. Την τηλεόραση δεν την γλυτώνεις. Ο Μαμαλάκης και η Βέφα θα σε καλέσουν να τους δώσεις τις συνταγές σου.
Νάσαι καλά.

pylaros είπε...

Καλησπέρα από το ΜΠΡΟΝΞ φίλε μου Ντένη.
Ξέρεις πολλες φορές η σημερινή κατάσταση γενικώς είναι τόσο απαοσιόδοξη, ώστε αυτή θύμηση ότι κάποτε γύριζα από εδω κι από εκεί ελευθερος από στενοχώριες λειτουργεί σαν παυσίπονο στα σημερινά. γράφω και ξεκουράζουμε αποφεύγοντας την πολιτική και τα υπόλοιπα.

Ναι το φαγητό είναι πρωτότυπο τότε μου άρεσε, σήμερα δεν ξέρω!

Ευχαριστώ

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

υ.γ. κοίτα την φωτογραφία είναι πραγματική της τότε εποχής ήμουν τόσο αδύνατος 115 λίτρες για πολλά χρόνια.

Αστοριανή είπε...

Ταρζάν, με μασσέτι, λοιπόν!
και...
γιατί την έβγαλες την κοπελιά από πλάι σου;
Λες και θα σου θύμωνε;;;;;;
Πράγματι, τόσο διαφορετική ζωή,
Γαβρίλη μου.
Ίσως γι¨αυτό έγινες σοφός!
Να είσαι πάντα καλά,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αχ! μακάρι να ήμουνα σοφος αγαπητ μου Υιώτα,

Σήμερα η τότε ζωή δεν υπάρχει όμως αφού την έζησα άρα υπηρχε και μου έμαθε ότι υπάρχυν κι άλλοι άνθρωποι στον πλανήτη μας επάνω, γιατέ έκοψα την φώτο: Υπάρχει μια παροιμία (Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα)

Σε ευχαριστώ
Χαιρετισμούς Δημήτρη
Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

χαχαχα!!!!!!!!!!!! με έκανες και γέλασα με το "μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα"...
κι αν το΄χω πει κι αν το χω πει στο παρελθόν , στα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής!!!!!
Η ζωή πολλές φορές μας κάνει να αναφωνούμε αποφθέγματα.
Πάραυτα ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και ευλογημένη η συνύπαρξη.
Χαιρετώ σε καλέ μου Γαβριήλ και όσο για τη Γιώτα μας, επιβεβαιώνω την άποψή μου πως το σπιρτόζικο πνεύμα που διαθέτει καλπάζει και ζωντανεύει τον κόσμο γύρω της, έτσι που πάντα την κρατά συναρπαστική για μας τους φίλους και γνωστούς της.
Δώσε αγαπητέ μου Γαβριήλ χαιρετισμούς στην κ. Ορτένσια.

pylaros είπε...

Ότι μάθεις κανείς δεν ξεμαθένεται,
το απόθεφγμα το είχα μάθει από μικρός στην Ελλάδα.
Είναι και η πιο σίγουρη οδός, ώστε ποτέ να μην παρεξηγηθεί κανένας.

Χάρηκα που γέλασες, ναι μάλιστα το παραδέχουμαι ο άνθρωπος είναι κοινωνικός κι κι εγώ πάντα περιστιχοιζώμουν από φίλους όπως όλοι μας μέχρι που διαλέγεις να το ταίρι σου οπότε αρχίζει μια καινούργια οδός με καινούργιους γνώριμους καινούργιους φίλους.

Ευχαριστώ,
χαιρετισμούς
Γαβριήλ
υ.γ. Η Υίωτα με χαρακτήρισε σοφό, όμως δεν είμαι μου λείπουν πολλά να μάθω και ο καιρός τρέχει καβάλα στ' άλογό του λες και δεν υπάρχει αύριο!

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Εχεις μια ενδιαφέρουσα ζωή ζήσει αγαπητέ Γαβρίλη και οι θύμησές σου είναι ευχάριστες κι όχι καταθλιπτικές
ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΩ,που τα ζησες κι ακόμα περισσότερο που τα θυμάσαι τόσο ζωντανά και μας κάνεις κι εμάς κοινωνούς.
Νάσαι πάντα καλά
Με εκτίμηση
Χαρά

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά,

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,
Μάλιστα για να φθάσω μέχρι εδώ για πολλά , πολλά χρόνια γύριζα την υφήλιο χωρίς να βρίσκω απάγκιο.

Ευτυχώς που ακόμα λιτουργεί η μνήμη

Ευχαριστώ

Χαιρετισμους

Γαβριηλ