Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Θα σε Περιμένω!

                                    Θα σε περιμένω,
Την πίστεψε, στη ζωή του ποτέ κανένας δεν του είχε πει αυτή τη λέξη,
Τα βίντσια του βαποριού δούλευαν με ένα εκκωφαντικό θόρυβο, ο ατμός που  ξέφευγε σε κάθε τους κίνηση σφύριζε, ενωμένος με την αφόρητο ζέστη των τροπικών  και η οχλαγωγία των εργατών στο κατάστρωμα  έκαναν  την σκηνή σα να ήσουν στην κόλαση. Φόρτωναν  καφέ σε τσουβάλια αυτά με την βυσσινή ρίγα στη μέση, βιαζόταν να τελειώσει η φόρτωση καθότι είχαν βάλει αναχώρηση τα μεσάνυχτα. Ο  Βασίλης  μάγειρας από την Χαλκίδα με το πυκνό μαύρο μουστάκι του γλένταγε,  τον κερνούσε στο σαλόνι ο πρώτος  μηχανικός  κι έφερνε μια δυο ζεϊμπέκικες  στροφές  ζητούσε να ξεχάσει τον καημό του, η γυναίκα του τούχε γράψει μην γυρίσεις δεν σε θέλω.  Ο καπετάνιος κι αυτός είχε ανέβει  στο φτερό της γέφυρας και παρακολουθούσε, την  φιλενάδα του μια από την Χιλή, την είχε ξεπροβοδίσει, από πριν από λίγο…   
Ο  πρώτος μηχανικός, ένας πειραιώτης κοντός το έπαιζε κάπως μάγκας φορούσε παπούτσια αργεντίνικα μυτερά με τακούνι, την δική του  την είχε στείλει σπίτι της. Για εμένα μου φαινόταν παράξενο   κουβαλούσε πάντα την ίδια,  του έλεγα γιατί δεν αλλάζεις γυναίκα πάντα την ίδια κουβαλάς;
Μια ευχή σου δίνω να μην σου τύχει, κι εγώ μέσα στην ευτυχία της αγνωσίας  μου  τον νόμιζα τρελό.       
Ο δεύτερος μηχανικός κατέβηκε στη μηχανή για προθέρμανση,  ο ιδρώτας έτρεχε από τα πρόσωπα όλων μας, οι ναύτες περίμεναν να τελειώσουν  οι εργάτες για  να σενιάρουν το βαπόρι να κατεβάσουν τις μπίγες, να βάλουν σφήνες στους μουσαμάδες των αμπαριών, όλοι τρέχανε με μια βιασύνη  λες δεν υπήρχε αύριο.  Μόνο αυτή δεν βιαζόταν   καθόταν κάτω απ την κολόνα του δρόμου και με  περίμενε.
Η σκέψη ότι κάποια με  περίμενε με  είχε  αποξενώσει από τους άλλους συναδέλφους, ίσως να μην τους ενδιάφερε ή ζήλευαν, ή με θεωρούσαν αλήτη, όλοι αυτοί  έδειχναν ότι δεν τους περίμενε κανένας.    
Η Ελλάδα πολύ μακριά, ένα δίλλημα, μια ψυχολογική κατάσταση όπου οι αισθήσεις υπερέχουν, ένα κλείσιμο στον εαυτόν σου, μια έλξη  στο άγνωστο, μια έλξη από αυτό που δεν είχες γνωρίσει, αυτό που το έκανε τόσο ελκυστικό η περιέργεια της περιπέτειας.
Πετάχτηκα έξω, απ’ το βαπόρι, με περίμενε σιωπηλά εκεί κάτω απ’ την κολώνα του δρόμου. Συναντηθήκαμε  μετά από λιγάκι ακούστηκε η βραχνή  σφυρίχτρα του  βαποριού ξεκαθάρισε τη βραχνάδα της πετώντας γύρω της νερωμένο ατμό, που έπεσαν σαν στάλες αφύπνισης   στη γέφυρα.  
Κοίταξα  το ρολόι μου ακόμη δεν ήταν μεσάνυχτα, μετά από λίγο  ξανακούστηκε η σφυρίχτρα τούτη τη φορά τρεις μακρόσυρτες βραχνές, σημείο αποχαιρετισμού  άρχισα να τρέχω να προλάβω, η πρύμη είχε ανοίξει με το όπισθεν, το βαπόρι κρατιόταν με έναν κάβο από την πλώρη, ο καπετάνιος με είδε χειρονομούσε από τη γέφυρα να βιαστώ, εν τέλει μου πέταξαν μια ανεμόσκαλα κι ανέβηκα. Ο καπετάνιος με κατάλαβε,  καλό παιδί από την Θεσσαλονίκη, το όνομά του Αλέκος, το επώνυμο τελείωνε σε ίδης, όταν ερχόταν η δικιά του μέσα χόρευαν στο σαλόνι Τουίστ… κι εγώ τους σέρβιρα καφέ κι ότι άλλο έλεγε η ψυχή τους…
Κι αυτή έμεινε να με περιμένει, παρότι προσευχόμαστε να βρέξει ώστε να σταματήσει η φόρτωση,  τούτη τη φορά δεν ακούστηκαν οι προσευχές μας, δεν έβρεξε.  Όχι δεν με περιμένει πλέον.
Σε μια θαλασσινή εκδρομή  η βάρκα τους  έπιασε φωτιά,  πνίγηκε… και ήταν τόσο νέα!
Γαβριήλ Παναγιωσούλης



6 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Αχ βρε Γαβρίλη, κάθε λιμάνι και καημός… Φαντάζομαι… Πάντως θα πρέπει να ήσουν εραστής από τους πρώτους!!! Για να σε περιμένουν οι κοπελιές στα λιμάνια…
Λένε πως «Με διαβατάρικα πουλιά / έρωτα να μην πιάνεις. Γιατί είναι διαβατάρικα / και γρήγορα τα χάνεις», εσύ τι λες ισχύει;

Το τελευταίο δεν μου άρεσε, η καημένη...

Dennis Kontarinis είπε...

Aκόμα μια από τις ωραίες σου ιστορίες φίλκ. Και μάλιστα σήμερα με αρκετές εμπειρίες.
Ποιός τη χάρη σου να σε περιμένουν
οι κοπελιές σε όλες τις γωνιές του κόσμου.
Νάσαι καλά φίλε.

pylaros είπε...

Αχ! αυτά είναι όλα περασμένα,
¨ηταν μια φορά κάθε λιμάνι και καημός

Σήμερα, Ε! άστα ας μην λέμε τίποτα.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

γεια σου φίλε Ντένη αν δεν είχα και περιπέτειες σήμερα δεν θα είχα τι να λέω

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Λυκων είπε...

μία από τις καλυτερες, ναμη σου, η καλυτερη. Είναι θαύμα γιατί ακόμα μπορείς να θυμάσαι τόσο εναργά και τις πιο μικρές λεπτομ΄ρειες της πολυκύμαντης σταδιοδρομίας σου ανά το κόσμο. Σε θαυμάζω

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου Λύκων.
Οι αναμνήσεις έρχονται και μου χαμογελούν, σα να μου λένε Μη, μην το βάζεις κάτω κοίτα από που έχεις περάσει!!

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ