Ο ίδιος Χριστός, διαφορετικές δοξασίες

Ο ίδιος Χριστός,  διαφορετικές δοξασίες

                                                            Semana Santa 

Στην πρωτεύουσα της Γουατεμάλας  υψόμετρο 5.000 πόδια εκεί όπου έμεινα για ένα φεγγάρι, γυναίκες κουβαλούσαν στους ώμους τους μια πλατφόρμα κι επάνω ένα άγαλμα του Ιησού εσταυρωμένου,  έψαλλαν και γύριζαν στους δρόμους της πόλης, καθώς  περνούσαν μπροστά από το σπίτι όπου έμενα άγγιξε το ακάνθινο στεφάνι σε κάποιο καλώδιο    τηλεφώνου ξεκόλλησε κι έπεσαι, αμέσως σταμάτησαν κατέβασαν την πλατφόρμα έτρεξαν ξαναέβαλαν το στεφάνι όμως για να την σηκώσουν μόνες τους ήταν βαριά.

Έτυχε να χαζεύω εκεί, με φώναξαν να τους βοηθήσω, τότε μου ήρθε σαν αστραπή στο μυαλό μου ποιος ήμουν, θυμήθηκα τα δικά μας ήθη και έθιμα, είπα όχι κι έφυγα τρέχοντας.     

Έκλεισα την πόρτα του σπιτιού μου έκανα ένα ντους κι ετοιμαστήκαμε να πάμε έξω.

Βγαίνοντας παρατήρησε η γυναίκα μου ότι έλειπε το δαχτυλίδι απ το χέρι μου, κοίταξα κι εγώ, πράγματι έλειπε, τότε αυτή άρχισε να λέει  η τιμωρία σου γιατί δεν βοήθησες, πάει το έχασες.

Τσαντισμένος γύρισα σπίτι, έψαχνα από εδώ κι από εκεί, το άτιμο είχε κρυφτεί μέσα στην πετσέτα όπου σκουπίστηκα μετά το ντους.  

                               Παιδάκια σε λιτανεία                                                      

Στην  Ελλάδα του τότε, στα πέτρινα χρόνια της κατοχής και του πολέμου υπήρχε  ένας θρησκευτικός  φανατισμός, ήταν η αντίδραση των ανθρώπων σε ένα αποκούμπι ελπίδας, το μόνο που είχε μείνει ανέπαφο από την λαίλαπα του πολέμου. Οι άνθρωποι απελπισμένοι, περίμεναν από την εκκλησία να γιάνει τις κακουχίες, να μας δώσει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο,

Δεν υπήρχε τίποτε άλλο.

Πιτσιρίκια συνάζαμε κληματόβεργες για το κάψιμο του Ιούδα την Μεγάλη Πέμπτη, μετά να πάμε στην εκκλησία ν’    ακούσουμε τα 12 Ευαγγέλια.

Μεγάλη Παρασκευή τρέχαμε ν’ ακούσουμε το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» το δε φαγητό στο σπίτι αν υπήρχε ένα πιάτο φακή με ξύδι, το βράδυ  τις ψαλμωδίες του επιταφίου Ω! γλυκύ μου έαρ… την περιφορά του επιταφίου στο χωριό. Εκεί  στο σκοτάδι εύρισκαν ευκαιρία οι πιτσιρικάδες να πετούν πέτρες στα κεραμίδια των σπιτιών, οι νοικοκυραίοι έβγαιναν  στην πόρτα τους κι άρχισαν να βρίζουν, οι παπάδες να ψάλλουν, το πλήθος να ακολουθεί τσαλαβουτώντας στους χωματένιους δρόμους μόνο με το φώς των κεριών και η χορωδία των κοριτσιών μαζί με τους ψαλτάδες να επαναλαμβάνουν ψάλλοντας  τα εγκώμια:  Η ζωή εν τάφω κατέθης Χριστέ…

 

Περιμένοντας την Ανάσταση φτιάχναμε  βαρελότα με μπαρούτι που είχε μείνει από λάφυρα πολέμου, είχαμε μπαρούτι μαύρου χρώματος σαν μακαρόνια, στενόμακρες πλάκες ξανθές όλες αυτές από οβίδες κανονιών, μπαρούτι κιτρινωπή σαν μικρές χάντρες, μπαρούτι μαύρη σαν σκόνη από φυσίγγια, είχαμε και σπολέτα για φυτίλι. Τα βαρελότα   ήταν ο φόβος προπαντός των γυναικών οι οποίες πήγαιναν στην Ανάσταση, ν’ ακούσουν το δεύτε λάβετε φως  και το Χριστός Ανέστη. Τα  χαράματα πηγαίναμε εμείς τα παιδάκια για   την θεία μετάληψη, ακολουθούσαν οι ευχές το Χριστός Ανέστη και Αληθώς ο Κύριος, έστω και μερικά κόκκινα αυγά δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Ούτε αρνί στην σούβλα, αλλά ότι υπήρχε αν ποτέ υπήρχε  φαί στην κατσαρόλα, θα ήμασταν ευτυχισμένοι ακόμα και πλιγούρι…

                                                                      *

   

Ναυτικός και ξέμπαρκος στην Νέα Υόρκη δεκαετία 60  είχα γνωρίσει μια οικογένεια Κεφαλλονίτες, οι άνθρωποι με προσκάλεσαν μαζί με μια οικογένεια Κύπριους πήγαμε κάπου στην εξοχή, εκεί έψησαν αρνί, είχαν φέρει κι ένα σωρό μεζέδες ποτά κάναμε Πάσχα Λαμπρή για εμένα ήταν το πρώτο μου Ελληνικό Πάσχα, μετά από την πείνα και τη μιζέρια της κατοχής και του εμφυλίου στην Ελλάδα. 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης