Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Ο ίδιος Χριστός, διαφορετικές δοξασίες

Ο ίδιος Χριστός,  διαφορετικές δοξασίες
                                                            Semana Santa 

Στην πρωτεύουσα της Γουατεμάλας  υψόμετρο 5.000 πόδια εκεί όπου έμεινα για ένα φεγγάρι, γυναίκες κουβαλούσαν στους ώμους τους μια πλατφόρμα κι επάνω ένα άγαλμα του Ιησού εσταυρωμένου,  έψαλλαν και γύριζαν στους δρόμους της πόλης, καθώς  περνούσαν μπροστά από το σπίτι όπου έμενα άγγιξε το ακάνθινο στεφάνι σε κάποιο καλώδιο    τηλεφώνου ξεκόλλησε κι έπεσαι, αμέσως σταμάτησαν κατέβασαν την πλατφόρμα έτρεξαν ξαναέβαλαν το στεφάνι όμως για να την σηκώσουν μόνες τους ήταν βαριά.
Έτυχε να χαζεύω εκεί, με φώναξαν να τους βοηθήσω, τότε μου ήρθε σαν αστραπή στο μυαλό μου ποιος ήμουν, θυμήθηκα τα δικά μας ήθη και έθιμα, είπα όχι κι έφυγα τρέχοντας.     
Έκλεισα την πόρτα του σπιτιού μου έκανα ένα ντους κι ετοιμαστήκαμε να πάμε έξω.
Βγαίνοντας παρατήρησε η γυναίκα μου ότι έλειπε το δαχτυλίδι απ το χέρι μου, κοίταξα κι εγώ, πράγματι έλειπε, τότε αυτή άρχισε να λέει  η τιμωρία σου γιατί δεν βοήθησες, πάει το έχασες.
Τσαντισμένος γύρισα σπίτι, έψαχνα από εδώ κι από εκεί, το άτιμο είχε κρυφτεί μέσα στην πετσέτα όπου σκουπίστηκα μετά το ντους.  
                               Παιδάκια σε λιτανεία                                                      


Στην  Ελλάδα του τότε, στα πέτρινα χρόνια της κατοχής και του πολέμου υπήρχε  ένας θρησκευτικός  φανατισμός, ήταν η αντίδραση των ανθρώπων σε ένα αποκούμπι ελπίδας, το μόνο που είχε μείνει ανέπαφο από την λαίλαπα του πολέμου. Οι άνθρωποι απελπισμένοι, περίμεναν από την εκκλησία να γιάνει τις κακουχίες, να μας δώσει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο,
Δεν υπήρχε τίποτε άλλο.
Πιτσιρίκια συνάζαμε κληματόβεργες για το κάψιμο του Ιούδα την Μεγάλη Πέμπτη, μετά να πάμε στην εκκλησία ν’    ακούσουμε τα 12 Ευαγγέλια.
Μεγάλη Παρασκευή τρέχαμε ν’ ακούσουμε το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» το δε φαγητό στο σπίτι αν υπήρχε ένα πιάτο φακή με ξύδι, το βράδυ  τις ψαλμωδίες του επιταφίου Ω! γλυκύ μου έαρ… την περιφορά του επιταφίου στο χωριό. Εκεί  στο σκοτάδι εύρισκαν ευκαιρία οι πιτσιρικάδες να πετούν πέτρες στα κεραμίδια των σπιτιών, οι νοικοκυραίοι έβγαιναν  στην πόρτα τους κι άρχισαν να βρίζουν, οι παπάδες να ψάλλουν, το πλήθος να ακολουθεί τσαλαβουτώντας στους χωματένιους δρόμους μόνο με το φώς των κεριών και η χορωδία των κοριτσιών μαζί με τους ψαλτάδες να επαναλαμβάνουν ψάλλοντας  τα εγκώμια:  Η ζωή εν τάφω κατέθης Χριστέ…
 
Περιμένοντας την Ανάσταση φτιάχναμε  βαρελότα με μπαρούτι που είχε μείνει από λάφυρα πολέμου, είχαμε μπαρούτι μαύρου χρώματος σαν μακαρόνια, στενόμακρες πλάκες ξανθές όλες αυτές από οβίδες κανονιών, μπαρούτι κιτρινωπή σαν μικρές χάντρες, μπαρούτι μαύρη σαν σκόνη από φυσίγγια, είχαμε και σπολέτα για φυτίλι. Τα βαρελότα   ήταν ο φόβος προπαντός των γυναικών οι οποίες πήγαιναν στην Ανάσταση, ν’ ακούσουν το δεύτε λάβετε φως  και το Χριστός Ανέστη. Τα  χαράματα πηγαίναμε εμείς τα παιδάκια για   την θεία μετάληψη, ακολουθούσαν οι ευχές το Χριστός Ανέστη και Αληθώς ο Κύριος, έστω και μερικά κόκκινα αυγά δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Ούτε αρνί στην σούβλα, αλλά ότι υπήρχε αν ποτέ υπήρχε  φαί στην κατσαρόλα, θα ήμασταν ευτυχισμένοι ακόμα και πλιγούρι…
                                                                      *
   
Ναυτικός και ξέμπαρκος στην Νέα Υόρκη δεκαετία 60  είχα γνωρίσει μια οικογένεια Κεφαλλονίτες, οι άνθρωποι με προσκάλεσαν μαζί με μια οικογένεια Κύπριους πήγαμε κάπου στην εξοχή, εκεί έψησαν αρνί, είχαν φέρει κι ένα σωρό μεζέδες ποτά κάναμε Πάσχα Λαμπρή για εμένα ήταν το πρώτο μου Ελληνικό Πάσχα, μετά από την πείνα και τη μιζέρια της κατοχής και του εμφυλίου στην Ελλάδα. 



Γαβριήλ Παναγιωσούλης




12 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Πάντα διαπιστώνουμε όταν πλησιάζουν οι άγιες μέρες ή διαβαίνουμε μέσα σ’ αυτές, να μας παρασέρνουν αναπόφευκτα –έστω και άθελά μας– στην καταγραφή μια ατέρμονης αναπόλησης.
Δεν υπάρχει σκέψη, συναίσθημα ή συγκίνηση που να μην έχει αποτυπωθεί στα φυλαχτά της καρδιάς μας και στη μνήμη μας.

pylaros είπε...

καλημέρα από ΝΥ,
Όπως θα παρατήρησες φίλε μου Στράτο στην πρωτη φωτογραφία στις procesiones στρώνουν τους δρόμους με χαλιά φτιαγμένα ειδικώς για την μεγάλη εβδομάδα για να περάσει από επάνω η λιτανεία Antigua Guatemala

Η πλατφόρμα με τον χριστό κλπ. είναι τόσο μεγάλη ώστε την σηκώνουν στους ώμους τους πάνω από εκατό άτομα, ντυμενα Μωβ los cucuruchos...


Ευχαριστώ

Γαβριήλ

nikol είπε...

Πράγματι Γαβριήλ εγώ που γνώρισα πρώτα τα έθιμα των Καθολικών και δεν έζησα καθόλου τα έθιμα της Ελλάδας παρά μόνο μέσα από τις φτωχές διηγήσεις των γονιών μου με την αυταρχική φράση ΄΄εμείς είμαστε χρισιανοί΄΄συμφωνώ ότι είναι ο ίδιος Χριστός. Πολύ μεγάλη θέλησα να μάθω για την θρησκεία στην οποίαν εντάχτηκα χωρίς να ερωτηθώ .
Εν κατακλείδι για μένα ένας Θεός υπάρχει και προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος ,και να μελετώ με ευρεία έννοια κάποια κείμενα .
Σου εύχομαι από καρδιάς Καλή Ανάσταση στις καρδιές μας .

Ανώνυμος είπε...

Άντε Μπάρμπα Γαβριήλ θα μας τρελάνεις με τις ...τροπικές σου ιστορίες κάθε φορά.

Εάν δεν το έβρισκες το δαχτυλίδι εκεί στην πετσέτα, μάλλον θα είχες συμφωνήσει κι εσύ με τη γνώμη της συζύγου. Ότι δηλαδή ο Θεός σε τιμώρησε επειδή δεν βοήθησες εκείνες τις γυναίκες να σηκώσουν το στεφάνι του Χριστού. Βέβαια, θα μπορούσε να είχε πέσει κάπου αλλού και να μην το έβρισκες ποτέ. Τότε όλοι θα έλεγαν οτι σίγουρα είναι η τιμωρία σου για την πράξη σου να μην βοηθήσεις τις γυναίκες και δε θα μπορούσες να αποδείξεις το αντίθετο.

Είπα την ιστορία αυτή σε κάποιον, χωρίς να του πω το φινάλε, οτι βρήκες τελικά το δαχτυλίδι. Και η απάντησή του: Μα και βέβαια ήταν Θεία δίκη!! Δεν το βλέπεις; Είναι φως Φανάρι!!.

Κάτι τέτοιες περιπτώσεις- συμπτώσεις, δουλεύουν μερικές φορές ανασταλτικά. Μας κάνουν απόλυτους, καχύποπτους και φανατικούς ιδίως σε θέματα Θρησκείας.

Το λες και στον τίτλο της ιστορίας σου. Ο Ίδιος Χριστός, διαφορετικές Δοξασίες. Έτσι ακριβώς είναι. Για να τεκμηριώσω του λόγου το αληθές, σου θυμίζω τα λόγια ενός παλιού τραγουδιού μιας και είσαι παλιός ναυτικός.

Ταξίδευα παιδί κι εγώ, μ'ένα μεγάλο φορτηγό, κύμα μας φέρνει και μας παει απ' το Σουέζ ως τη Σαγκάη. Ο Πλοίαρχος ήταν Ρωμιός και Πέρσης ο μηχανικός, ήταν Αρμένηδες καμπόσοι και Τούρκοι κι Ιρλανδοί και Ρωσοι. Κι όλο μαλώναμε κι όλο βριζόμαστε για τις Πατρίδες μας για τα ...χάλια μας. Μα όταν φουρτούνιαζε αγκαλιαζόμαστε κι' ένας Θεός ο Ίδιος Θεός στα παρακάλια μας. Αντάμα ζούσαμε που λες, όλου του κόσμου οι φυλές, φτωχά πουλιά στην οικουμένη στο μεροκάματο δεμένοι. Κι όλο μαλώναμε κι όλο ...... κ.λ.π. κ.λ.π.

Να είσαι καλά.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Θαύμασα την απάντησή σου στα σχόλια αυτό εννοεί ότι βλέπεις και πιο πέρα απ τον ορίζοντα, δηλαδή μου άρεσε αυτό που γράφεις: (Πολύ μεγάλη θέλησα να μάθω για την θρησκεία στην οποίαν εντάχτηκα χωρίς να ερωτηθώ . )
Αληθινή ανθρώπινη φιλοσοφία!
Δεν σου κρύβω ότι ως επισκέπτης ναυτικός σε πολλά μέρη της λατινικής Αμερικής προπαντός Κούβα και Γουατεμάλα όταν τύχαινε και ήταν La cuaresma και οι procesiones πηγαιναμε και πειράζαμε τα κορίτσια ...
Χρόνια αξέχαστα
Σου εύχομαι καλό Πάσχα Χριστός Ανέστη
Ευχαριστώ
με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Πω!πω! Ανώνυμε φίλε μου, Γιώργο!
Τι να σου πω! παρά ότι είναι αποδεδειγμένο ότι πράγματι ο Θεός είναι ένας,
¨ομως εμείς οι άνθρωποι για να προωθήσουμε την ατομικότητά μας του δίνουμε διάφορες μορφές, και διάφορες δοξασίες.
Ανάμεσα σε εμάς τους κοινούς ανθρώπους υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν τα πάντα χωρίς να ρωτούν και αυτοί που εξετάζουν το γιατί και τα διότι.
Δεν σου κρύβω ότι τα Χριστούγεννα του 2011 πήγα σαν τουρίστας σε ένα προσκυνητίρι στην Γουατεμάλα έχουν τον μαύρο Χριστό της Εσκιπούλας, μια θαυματουργή εικόνα κλπ...
Αλλά ας σταματήσω εδώ, λοιπόν φίλε μου τα λόγια αυτού του τργουδιού δεν τα ήξερα, όμως φαίνεται και με αποδείξεις ότι ο θεός είναι ένας, εμείς τον δοξάζουμε ο κάθε ένας μας με τον τρόπο του.
Μπήκα λοιπον σε μια αρχαία εκκλησία στο Ατιτλάν της Γουατεμάλας που είχαν κτίσει οι Ισπανοι κονκισταδόρες φορόντας ένα καπελάκι Μπειζμπολ
ηρθε λοιπόν ό επιτετραμένος ή ο φύλακας και μου λέει:

Ε! ο Κύριος με το καπελάκι βγάλτο σα να μου έλεγε σεβάσου μας.
Ναι του λέω συγνώμην το ξέχασα ότι το φορούσα. Και ήταν αλήθεια!!
Επαναλαμβάνω τα λόγια αυτού του τραγουδιού σου είναι Μούρλια χίλια ευχαριστώ,

Σου ευχομαι καλή μεγάλη εβδομάδα, αν δεν ακούσω πάλι καλό Πάσχα, Χριστός Ανέστη

με αγάπη κι εκτίμηση

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...άντε κι έψαχνα να βρω το... τραγούδι, άφαντο, κύριε Γιώργο!
κι εσύ,
φίλτατε Γαβρίλη,
κάθε που ...ξεσκονίζεις το ράφι των αναμνήσεων,
όλο και κάτι καινούριο θα βρεις...
Με το κήπο σου.... τί κάνεις;Πολλή δουλειά, φίλε μας...
Καλό Πάσχα, Φίλοι μας,
μαζί και σε όσους πιστεύουν
τουλάχιστον σε μια Ανάταση Ψυχής.

Χαιρετισμούς,
Υιώτα
"αστοριανή"

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Υιώτα,
Ε! είναι και αυτές οι αναμνήσεις μέρος της ζωής μας τότε που είμεθα σφριγηλοί,
Σήμερα σκαλίζω τον κήπο μου να δούμε αν η σοδειά θα είναι καλή όπως η περυσινή.
Σου έστειλα το τραγούδι χθες.

Καλή και χαρούμενη Ανάσταση
Χριστός Ανέστη
χαιρετισμούς
ευχαριστώ

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Όμορφες φίλε Γαβρίλη οι γιορταστικές εικόνες που μας χαρίζεις, τόσο από την πατρίδα όσο και από τα ξένα μέρη που γνώρισες και έζησες.
Νάσαι καλά.

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Είναι πολύ καλό κ. Γαβριήλ να γράφονται αυτές οι εμπιρίες, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Είναι αλήθεια ότι ο λαός μας πέρασε δια πυρός και σιδίρου. Μυαλό όμως δεν έβαλε. Κάτι τέτοιο περνάει και τώρα, μόνο που τώρα δεν υπάρχουν κατακτητές που να εκδηλώνται όπως πριν,γιατί οι ίδιοι είναι, μόνο που τους ξέρουμε με το όνομά τους. Μονοπώλια, τράπεζες κτλ. Καλή Ανάσταση.


pylaros είπε...

Καλημέρα Ντένη,

Για πολλά χρόνια περνούσαν από πάνω μου οι Ελληνικές γιορτές, χωρίς ούτε καν να το ξέρω.
όμως αποθανάτισα αυτές που θυμούμαι που μου έκαναν εντύπωση

Ευχαριστώ
χαιρετώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Δώρα,
Τόσα και τόσα χρόνια πέρασα την μεγάλη εβδομάδα,
όμως ο πόλεμος οι κακουχίες ήταν ατελείωτες,
Είναι αυτά που άφησαν τα ίχνη τους στην τότε παιδική ψυχή, τότε που λέγαμε Δόξα τον Θεό αν είχαμε μια φέτα ψωμί.


Σε ευχαριστώ για την επίσκεψή σου και σου εύχομαι Καλό και χαρούμενο Πάσχα,
Χριστός Ανέστη

με αγάπη

Γαβριήλ