Τρίτη 29 Απριλίου 2014

ΓΡΑΦΩ

                                 
                       Η φωτό στην κορυφή Πυραμίδος  ΜΑΥΑ,  Τικάλ Γουατεμάλα

 Από  την φύση ξέρουμε  ότι, ότι δεν αλλάζει πεθαίνει, κάθε μέρα που περνά γίνεται ένα χθες, που δεν είναι ποτέ όμοιο με το σήμερα.      Ότι  σταματά να εξελίσσεται πεθαίνει, τα γραπτά όμως μένουν σαν καθρέφτης, σα μαρτυρία  για κάτι που πέρασε, για κάτι που κάποτε υπήρχε.  
    
Γράφω  διότι μου αρέσει να γυρνώ τον χρόνο πίσω,  στον τόπο της αφήγησης, ενός διηγήματος, μιας νιότης   που σαν κόκκο άμμου την παρέσυρε το κύμα σε αμμουδιές και αγάπες,  σε  φουρτούνες και μπουνάτσες,  σε δάκρυα και νοσταλγία. Γράφω  διότι με ξεκουράζει αφάνταστα, αισθάνομαι τον εαυτόν μου ότι υπήρξα μέλος μιας παγκόσμιας  κοινωνίας.

Κοιτώ το παρόν το οποίο με μεταφέρει στο σήμερα, που με πολλά του ήθη  δεν μπορώ να συμφιλιωθώ, όμως  ατενίζω και  παρακολουθώ προσπαθώντας να συνδέσω το πλούσιο σε σφρίγο κι εμπειρίες του  χθες με το τυποποιημένο σήμερα.
Κάνω υποχωρήσεις για να μπορώ να συνυπάρχω, για να συμφιλιώσω  το άλλο μου  Alter Ego, το οποίο δεν υποτάσσεται αλλά  γράφει με δική του ψυχοσύνθεση, με δικό του μεράκι, σαν ένας γιος της παγκοσμιότητας, της μητέρας γης.  
Θυμάμαι μικρό παιδάκι εκείνα τα πέτρινα χρόνια στην Πύλαρο  την Θεια Αγγέλικα, έγραφε στους τοίχους του χωριού, έγραφε μ’ ένα κάρβουνο, έγραφε συνέχεια, μετά σαν να μετάνιωνε ή αν την έβλεπε κανένα μάτι έβγαζε το τσεμπέρι της και τα  έσβηνε και ξανά από την αρχή. Ζούσε εκεί στην άκρη του χωριού, πολλές φορές με φώναζε στο σπίτι να με κεράσει μαμαλίγκα, ένα είδος σαν πηχτή καλαμποκίσια πουλέντα κουρκούτι. Ήταν τότε τα πέτρινα χρόνια, που  κάθε μπουκιά  ήταν θεϊκή ευλογία, σου έδινε  μια ακόμα ελπίδα να επιζήσεις ως την επόμενη μέρα.

Όπως έγραφε  αυτή, γράφω κι εγώ, γράφει και ο διπλανός μου γράφει και ο γείτονας, αυτοί που διαβάζουν μπορούν να διαλέξουν, να εξυψώσουν ή να γκρεμίσουν, αναλόγως, είναι κι αυτό μια μόδα ότι αρέσει σήμερα δεν θα αρέσει αύριο, είναι φυσικό εφόσον η ζωή κυλάει, το χθες δεν υπάρχει παρά, μόνο το σήμερον, ότι άρεσε χθες δεν αρέσει σήμερα.

Η ανθρωπότητα εξελίσσεται, η κουλτούρα, η νοοτροπία, η γλώσσα μας, η ίδια η ζωή, αλλάζουν,     για εμάς που φύγαμε έξω απ την πατρίδα, ο χρόνος σταμάτησε την στιγμή της φυγής.

 Όσοι ασχολούνται με το γράψιμο, κι αυτοί βγάζουν προς τα έξω, προς στο πλατύ κοινό την ψυχή τους, άλλοτε ποιητική γεμάτη ανοιξιάτικα κρινολούλουδα, άλλοτε βιωματικές περιπέτειες, άλλοτε γιατί κάτι έχουν να πουν, άλλοτε για να μας συνοδέψουν σε ουράνια φανταστικά μονοπάτια, ακόμα και προφητικά, άλλοτε για να καθρεφτίσουν τον ίδιο τους τον εαυτόν, ή ακόμα για να εκδηλώσουν μια αγάπη, έναν έρωτα, μια κρυφή επιθυμία.

Ότι  γραφτεί μένει, γίνεται θρύλος,  παράδοση, ακόμα και πιστεύω, ένας ύμνος σε   μια εποχή που πέρασε   κι άφησε τα αποτυπώματα της μέσα απ’ τις σελίδες των βιβλίων.
Τα  γραπτά μένουν σαν καθρέφτης  για κάτι που πέρασε, για κάτι που κάποτε υπήρχε.    

Γαβριήλ Παναγιωσούλης   
      





14 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

«Τα γραφτά μένουν σαν καθρέφτης για κάτι που πέρασε, για κάτι που κάποτε υπήρχε»…
«Verba volant, scripta manent». «Τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν», φίλε, εσύ γράφε όμως μη σβήνεις όπως η «Θεία Αγγέλικα», άσε τα γραφτά σου να υπάρχουν… Μας αρέσουν!

nikol είπε...

Χρόνια πολλά Γαβριήλ σε σένα και την οικογένειά σου !! Γράφεις εσύ . γράφει ο δίπλα και ο παραδίπλα και εγώ που δεν γράφω έρχομαι να σου πω ότι μου αρέσει που έχεις πολλά να πεις κάθε φορά και σε θαυμάζω γι αυτό .
Την αγάπη μου

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο Ευχαριστώ για τα καλα σου λόγια,
το γράψιμο είναι όπως λένε στη μαλλιαρή η "τζούρα μου" χωρίς αυτό χάνουμαι.

Και πράγματι τα γραπτά μένουν

saludos y gracias
Gabriel

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ
Θάυμασα αυτό που είπες (κι εγώ που δεν γράφω)

Σε ευχαριστώ, ναι όσο μπορώ κι αντέχω πάντα θα κρατώ τον κοντυλοφόρο στο χέρι.
Επίσης χάρηκα που σου αρέσουν αυτά τα γεννοβολήματα της πένας μου

muchas gracias
un abrazo
Gabriel

Αστοριανή είπε...

Χρόνια σας Πολλά!

Πέρα από τις αναμήσεις σου(τα έχουμε οι δυο μας πει, κι είναι εγγράφως)
δουλεύει το μυαλό!!!
ΚΑΛΑ κάνεις και γράφεις.

Μοιράζεσαι τις μνήμες μαζί μας.
Πάμπολλες φορές μας έδωσες γνήσια φωνή σε θέματα-τοποθεσίες-χρώματα
και
προσωπικά
σε ευχαριστώ.

Ακόμη,
(δεν ξέρω αν αυτό είναι μόνο δικό σου κηπευτικό επίτευγμα ή της/και της Ορτανσίας σου...)
οι φωτογραφίες,
που συχνά έχεις βάλει,
είναι πανέμορφες και συναγωνίζονται τη καρδιά σου.

Γαβρίλη μου, ΓΡΑΦΕ
μέχρι την ύστατη στιγμή.
Είναι ευλογία!

Ευχές και φιλιά σε όλους σας,
Υιώτα
"αστοριανή", Γουέστμπερυ, Λονγ Άϊλαντ, Ν.Υ. !!!

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Υιώτα.
Αυτό που μου γράφεις:, (ΓΡΑΦΕ
μέχρι την ύστατη στιγμή.
Είναι ευλογία!) με ανέβασε στα ουράνια.
Πράγματι είναι (Ένα "φευγειό" από την καθημερινότητα όταν η πένα ταξιδεύει έχοντας ως καπετάνιο το μυαλό!
Ευχαριστώ.
Όσο για τον κήπο μου είμαι ο μόνος που ασχολείται μου αρέσει πολύ, πάρα πολύ.
Μου θυμίζει μια παιδική ηλικία όπου προσπαθούσαμε να επιζήσουμε σαν αγρότες φυτεύοντας ότι μπορούσε να ευδοκιμήσει σε πετρώδες έδαφος. Κι αυτό για να μας δώσουν καρπούς για φαγητό...

Χαιρετισμούς,Δημήτρη

Με αγάπη

Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Να γράφεις καλέ μου Γαβριήλ για να μας δίνεις το προνόμιο να σε διαβάζουμε. Υπέροχη σε όλα της , σε χρώμα, άρωμα, ιδέες η ανάρτηση αυτή.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ Γαβριήλ για σένα και την οικογένειά σου.

Γιώργος είπε...





Γεια σου Μπάρμπα Γαβριήλ καλέ μου φίλε.

Το γράψιμό σου είναι πάντα απλό, ζωντανό, εγκάρδιο και προσιτό

Ο τρόπος που διατυπώνεις τις ιστορίες σου, αιχμαλωτίζουν και ξαφνιάζουν τον αναγνώστη.

Μας συνεπαίρνεις, μας παρασέρνεις, μας κάνει όλους μετανάστες μέσα στα ίδια μας τα σπίτια.

Έχεις μια μαστοριά, όχι να απεικονίζεις τα ωραία πράγματα, αλλά να απεικονίζεις ωραία τα πράγματα.
Πολύ σωστά λέει ο κ. Δουκάκης: Τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν, όπως οι ιδιοκτησίες και τα χρήματα, κάποια στιγμή, σε κάποια κρίση, σε κάποια κακοτοπιά της ζωής, μπορεί να χαθούν. Ο πλούτος όμως που έχει ένα βιβλίο, ένα γραπτό, είναι ένας πλούτος βαθύς και παντοτινός.

Γιώργος Βοστώνη.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Σήμερα Πρωτομαγιά εορτή των των αγριολούλουδων αυτών που φτιάχναμε στεφάνι πίσω στο χωριό για να το κρεμάσουμε στο ανώφλι της Πόρτας.
Εδώ μαύρος συννεφιασμένος ουρανός με βροχή.
Σου εύχομαι καλό Μήνα
μου άρεσε αυτό που γράφεις (μας δίνεις το προνόμιο να σε διαβάζουμε.)
χαιρετισμούς
ευχαριστώ
με αγάπη
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα σήμερα Πρωτομαγιά φίλε Γιώργο.
Για εμάς εδώ μια κοινή μέρα σαν όλες τις άλλες. Τι παράξενο που μου φαίνεται να μην εορτάζουν αυτή την ημέρα στις ΗΠΑ αφού από εδώ ξεκίνησαν τα χνάρια της (Σικάγο)
Εδώ όπως και εκεί όπου βρίσκεσαι μαυρίλα βροχή συννεφιά.
Μου άρεσε πολύ αυτό που γράφεις:"Έχεις μια μαστοριά, όχι να απεικονίζεις τα ωραία πράγματα, αλλά να απεικονίζεις ωραία τα πράγματα."

Φίλε ευχαριστώ να έχετε καλό Μήνα
με εκτίμηση και αγάπη

Γαβριήλ

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Καλή σου μέρα φίλε Γαβρίλη και καλό μήνα.
Ένα διαμάντι η σημερινή σου ανάρτηση. Και χαρά μου γιατί ανήκω σ΄αυτούς που έχουν την τύχη να διαβάζουν τα γραφτά σου. Είμαι κι΄εγώ ένας από αυτούς που κρατούν ένα μολύβι στα χέρια τους από τα παιδικά μου χρόνια. Μια μεγάλη αλήθεια ότι "τα γραφτά μένουν" Και τα κρατώ. Έχω ένα αρχείο και τα φιλοξενώ με αγάπη. Ακόμα και όταν κάποια γραφτά φιλοξενούν μέσα τους αρκετό δηλητήριο.
Νάσαι καλά φίλε.

Ανώνυμος είπε...

Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "ΓΡΑΦΩ":

Hello there! This article could not be written much better!
Looking through this article reminds me of my previous roommate!
He constantly kept talking about this. I'll send this post to
him. Fairly certain he'll have a great read. Thanks for sharing!

pylaros είπε...

Καλό μήνα φίλε Ντένη,
Μια πρωτομαγιά συννεφιασμένη,
μας λοίπουν τα αγριολουλουδα, αυτά που μεγαλώσαμε για να αισθανθουμε την Πρωτομαγιά

Ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια

θα τα πούμε,
Δες τους Μακρινούς Αντίλαλους έβαλα κάτι Κεφαλονίτικο

την καλημέρα μου

Γαβριήλ

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Φίλε μου Γαβρίλη.
Να σου πω και να το μάθουν όλοι. Από τους Μακρυνούς Αντίλαλους δεν περνάω ούτε απ΄έξω.
Νάσαι καλά.