Ψάχνοντας για ένα λουλούδι

                         Ψάχνοντας για ένα λουλούδι. .

Κάθε βράδυ ήταν η ίδια νύχτα, μας έφεγγε  το ίδιο χλωμό  φως, που δεν ήταν φεγγάρι, αλλά αιχμαλωτισμένος λαμπτήρας στο ίδιο δωμάτιο,  τα ίδια θρανία, στο ίδιο νυχτερινό γυμνάσιο Καλλιθέας.  Όταν  γελούσε στα μάγουλά της δίπλα απ τα χείλη της σχηματιζόταν δυο λακκάκια, δεν ξεκολλούσα τα μάτια μου, πάνω της έκανα  όνειρά, ήταν ο ήλιος μου, τα χτυποκάρδια της καρδιάς ακουγόταν σε όλη την τάξη. Κοκκίνισα, σάστισα, μπερδεύτηκαν τα λόγια μου όταν βρεθήκαμε μόνοι στην αυλή, ήταν Ιούνιος κάναμε εξετάσεις.

Ένα απότομο  φύσημα αέρος με πέταξε μακριά της, τόσο μακριά ώστε δεν ξαναγύρισα.

Με πήρε ο αέρας, η θάλασσα με νανούριζε στην αγκαλιά της στα ξένα ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο.  Ήμουν πλήρωμα σε ένα μικρό βαποράκι ήταν τακτικής γραμμής ανάμεσα Βενεζουέλα και ΗΠΑ. Ήταν γραμμένα στις πλευρές του βαποριού  το όνομα της εταιρίας  Venezolana de Νavegación, η σημαία ήταν Παναμά, πλήρωμα όλοι Έλληνες.  

Αρχίζαμε από την Νέα Υόρκη προς το λιμάνι του  Maracaibo,  μετά πηγαίναμε μέσα στην λίμνη σε μια αποβάθρα   Las Salinas, εκεί ξεφορτώναμε σωλήνες, μετά στο  Puerto Cabello,  La Guaira,   όπου κάναμε βόλτες στο Macuto,    Puerto La  Cruz,    Cumana,   και  Carúpano. Μετά γυρίζαμε ΗΠΑ φορτώναμε και ξανά το ίδιο δρομολόγιο. Στα λιμάνια υπήρχαν πολλοί Έλληνες ιδίως στο Maracaibo, όπου ερχόταν στο βαπόρι , επίσης μας έλεγαν ότι στον δρόμο προς Delicias υπήρχε κι ένα εστιατόριο  το  Alfa ιδιοκτησία  Έλληνα μετανάστη κλπ… 

Σε ένα λιμάνι το Cumana ήρθαν στο βαπόρι ως επισκέπτες μια οικογένεια από την Χίο. Πατέρας Μάνα, κι ένα κορίτσι της ηλικίας μου, είχαν στην πόλη αυτή ένα εμπορικό κατάστημα ρούχων  TIENDA   ATENAS πολλοί ναυτικοί βγήκαν στην στεριά κι επισκέφθηκαν το κατάστημα αυτό. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν κι ένας Κεφαλλονίτης Γ.  Σταματελάτος το επώνυμο.

Με φωνάζει την άλλη μέρα και μου λέει.

Έχω κάτι να σου πω:

Τι τρέχεις του λέω,

-άκου να δεις αν σου αρέσει το κορίτσι και θέλεις να παντρευτείς να μείνεις εδώ είναι μια ευκαιρία, θα τα κανονίσω όλα εγώ, θα αποκατασταθείς…

Την θυμήθηκα, δεν είχε τα  δυο λακκάκια  στα μάγουλά της  δίπλα απ’ τα χείλη, ούτε το χαμόγελό της, ούτε τα καστανόξανθα μαλλιά της. 

Όχι του λέω, πιστεύω στην αγάπη, στον έρωτα, θεωρώ  την γυναίκα ένα πλάσμα εξαίσιο σαν λουλούδι, που αναδίδει μυρωδιά αγάπης, όταν το κόβεις χωρίς αίσθημα,  μαραίνεται και πεθαίνει.

Έτσι δεν αποκαταστάθηκα στην Βενεζουέλα αλλά γύριζα όλο τον κόσμο ψάχνοντας για αυτό το λουλούδι, αυτό που όταν γελούσε σχημάτιζε δυο λακκάκια στο πρόσωπό της..   

                                Γαβριήλ Παναγιωσούλης