Το Φωτοστέφανο!

                                                              Το Φωτοστέφανο

                                                             Το Σύμπαν 

Αυτές οι σκέψεις που γράφω πιο κάτω είναι καθεαυτό δικές μου, είναι βγαλμένες από πείρα κι από συμβάντα που εγώ ήμουν το πιόνι, γι’ αυτό τις κάνω  copyright.

Gabriel Panagiosoulis      

Υπάρχει  μια αόρατος δύναμη που μας ακολουθεί, αυτή που κανονίζει  το ρουν της ζωής μας απ την αρχή ως το τέλος, αυτή που ξέρει την τύχη μας, αυτή η άυλη σκιά  κρυμμένη από τα μάτια μας, είναι σαν ένα φωτοστέφανο ενέργειας που μας περιτυλίγει,  είναι   αυτό που έχει γράψει τον δρόμο της ζωής μας, αυτό που ξέρει τι θα μας συμβεί αύριο, στο μέλλον, ακόμα και πότε θα είναι η τελευταία μας μέρα  πάνω εδώ στον πλανήτη μας. Μετά θα φύγει θα χαθεί στο άπειρον ως μια κουκίδα ενέργειας  και η ύλη θα διαλυθεί στο χώμα σε οργανικά υποπροϊόντα από όπου θα βλαστήσουν λουλούδια και αγριόχορτα.

Κάθε ένας μας όταν γεννιέται τον ακολουθεί ένα  φωτοστέφανο, ή σκιά του, που  έχει μια προδιαγραμμένη τροχιά πάνω στην γη, απ’ την αρχή έως το τέλος.

Αν προαισθάνεσαι κάτι κακό, αν δεις ένα φριχτό όνειρο, αν θέλεις να προφυλαχθείς, και θέλεις ν’ αλλάξεις πορεία, ή   ν’ αλλάξεις μονοπάτι, αν θελήσεις να αποφύγεις πρόσωπα που σου είναι απεχθή,  ότι και να κάνεις δεν θα μπορέσεις να αποφύγεις αυτό που είναι γραμμένο, αυτό που σου έχει ετοιμάσει η μαμά μοίρα, η δική σου τύχη, αυτή που σου έχει κολλήσει σαν φωτοστέφανο, σαν σκιά απ’ την ημέρα που γεννήθηκες μέχρι το τέλος.

Είναι αυτές οι ίδιες σκιές που μας στέλνουν τα όνειρα,  αυτές που έχουν ιδιοκτησία στο είναι μας, ακόμα  είναι αυτές που μας οδηγούν στο έτερον φύλο, όλα στη ζωή είναι προγεγραμμένα αλλά παρουσιάζονται σαν συμπτωματικά. 

Παραδείγματα έχω ένα σωρό! Όμως αμφιβάλω αν ποτέ θα γίνω πιστευτός, οπότε σωπαίνω.

Μόνο ένα εξηγώ τα άλλα μένουν έτσι σαν να είναι γλάστρες με λουλούδια να ομορφαίνουν την μνήμη μου.

Ατλαντικός Ωκεανός ταξιδεύαμε στο πέλαγος, προορισμός μας η Βαλτιμόρη. Σύμφωνα με το νόμο είχα δηλώσει στον καπετάνιο με το που θα φθάναμε στο λιμάνι θα έφευγα, θα απολυόμουν απ το βαπόρι.

Είχα ετοιμάσει την βαλίτζα μου και περίμενα να αριβάρουμε στο λιμάνι, και μετά το άγνωστο, ποιος ξέρει τι τύχη θα με περίμενε;

Που θα πήγαινα, τι θα έκανα δεν ήξερα τίποτα απλούστατα θα αναζητούσα την μοίρα μου σε άλλους μπαξέδες.    

Αλλά το είχα πάρει απόφαση να αλλάξω την τύχη μου.

Εκεί  που τα λέγαμε,  κάναμε όνειρα και κουτσοπίναμε  μέσα στην κουζίνα μαζί με τον Μάγειρα από την Κίμωλο και τον Σαράντης καμαρότο από την Μάνη…

-ρε παιδιά είδα ένα παράξενο όνειρο,

Ήμουνα λέει χαμένος στην ομίχλη φορούσα ένα κόκκινο παλτό…

Ο Σαράντης ο μανιάτης μου λέει:

Φίλε κακός οιωνός, φυλακή θα σε βάλουν και γρήγορα.  

Δεν έδωσα σημασία, σαχλαμάρες είπα.

Και μόλα ταύτα βγήκε αληθινός

Στο λιμάνι ήρθαν να πρατιγάρουν  το βαπόρι όλες οι αρχές, μαζί και η των αλλοδαπών. Εξήγησα ότι θέλω άδεια σύμφωνα με το νόμο να βγω έξω στην στεριά ν’ αλλάξω βαπόρι, θα πήγαινα Νέα Υόρκη κι αν δεν εύρισκα  Ελλάδα.

Ένας κοκκινοτρίχης ο Μρ. Σμιθ που μασούσε ένα σβησμένο πούρο στο στόμα,  της υπηρεσίας αλλοδαπών μου έκανε μια εξέταση λες και θα πήγαινα  να γίνω πρόεδρος των ΗΠΑ. Ανάμεσα στις ερωτήσεις μου έκανε κι αυτή αν είχα τίποτε προηγούμενα προβλήματα με τις μεταναστευτικές αρχές.

Αφού είχαν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από τότε που είχα,  είπα όχι.

Άνοιξε μια μαύρη βίβλο, όχι μόνο δεν μου έδωσε άδεια να ξεμπαρκάρω αλλά με έκλεισε μέσα στο βαπόρι για έναν χρόνο ακόμα.

Δηλαδή να μην έχω δικαίωμα να πατώ το πόδι μου στην στεριά εφόσον το βαπόρι θα ήταν σε λιμάνια των ΗΠΑ. Θυμήθηκα τον Σαράντο, Α! ρε μάντη Κάλχα φώναξα…

Γύρισα στο δωμάτιό μου άνοιξα την βαλίτζα κι άρχισα να κλαίω, για άλλη μια φορά αισθάνθηκα αδύναμος, άλλοι είχαν το πάνω χέρι.

Αναχωρώντας πήγαμε Κούβα, εκεί προσπάθησα να βρω και βρήκα  αυτό που μου είχαν κλέψει, την αυτοπεποίθησή μου.     

Γαβριήλ Παναγιωσούλης