Μια ζεστή
χειμωνιάτικη θαλπωρή.
Η γειτονιά μου
έχει πολλές γάτες, γάτες αλανιάρες, μαύρες, άσπρες, κόκκινες, κάθε βράδυ με το
που πέσει ο ήλιος μαζεύονται έξω απ την πόρτα κι αρχίζουν να νιαουρίζουν. Όχι δεν
είναι δικές μου, αλλά έχουν μεγαλώσει στην γειτονιά.
Πάντα τους
έχουμε φαγητό τρώνε κι εξαφανίζονται.
Όμως το κρύο
είναι φοβερό υπό του μηδέν και το χιόνι, ο πάγος μόνιμος.
Άκουγα λοιπόν
ένα βράδυ νιαουρίσματα δεν μπορούσα να βρω την γάτα, είχαν κρυφτεί στη οροφή του
διπλανού σπιτιού όπου υπήρχε ένα παραθυράκι στην σοφίτα με εσωτερικό ανεμιστήρα στράβωσαν τα
από αλουμίνια φύλλα του εξαεριστήρα, μπήκαν μέσα για ζεστασιά κι αρχίζουν το
νιαούρισμα βγάνοντας το κεφάλι μόνο απ’ έξω.
Μετά σαν μας
βλέπουν βγαίνουν στην οροφή κατορθώνουν και κατεβαίνουν στο έδαφος μπαίνουν στην αυλή μας τρώνε κι
εξαφανίζονται.
Το σπίτι
κατοικείται από Φιλιπινέζους-αμερικάνους, τους το είπα, λοιπόν το ξέρουμε, μου
είπαν τις αφήνουμε να ζουν κι αυτές απολαμβάνοντας
μια ζεστή χειμωνιάτικη θαλπωρή…
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
10 σχόλια:
Τρυφερή και συγκινητική η σημερινή σκηνή!
Το μεγαλείο ενός ανθρώπου φαίνεται κι από αυτά τα μικρά ασήμαντα για άλλους μικρά περιστατικά....
Ξέρεις αγαπητέ Γαβρίλη μου, έχω μόνιμα μια φωλιά πουλιών στο μοναδικό κλιματιστικό που διαθέτω. Το μπαλκόνι διαρκώς βρωμίζεται. Πηγαίνω και καθαρίζω. Δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή να καταστρέψω τη φωλιά.
Έξι χρόνια τώρα.....
Την καλημέρα μου και την αγάπη μου
Αριστέα
Ωραία η συντροφιά σου φίλε Γαβρίλη.
Εγώ έχω καμιά πενηνταριά περιστέρια. Δεν λέγεται το τι γίνεται σαν με βλέπουν να ανοίγω την πόρτα της κουζίνας και να βγαίνω στην αυλή για να τους ρίξω φαγητό. Το καλοκαίρι κάθομαι έξω και τα παρακολουθώ. Είναι μια όμορφη συντροφιά.
Καλή σου μέρα φίλε μου.
Γαβρίλη μου, ...
μου θύμησες:
...οι κόκκινες, οι κίτρινες, οι θαλασιές σου χάνδρες...
Δεν ήξερα ότι στο Μπρονξ υπάρχουν και κόκκινες γάτες...
αλλά οι φωτογραφίες σου, θαυμάσιες...
Κι εγώ, αγαπώ όλα τα ζώα...
μα όταν οι γάτες του διπλανού μου
έρχονται στον κήπο μου και αφοδεύουν αδιάντροπα... και πάει ο μικρός να τρέξει στην "ζούγκλα της γιαγιάς, να δει ...τάϊγκερς...(τίγρηδες)
και τα πατάει,
ποιος με κρατάει... αφρίζω, ξαφρίζω, μα ΤΙ να πω!
Ξοδεύομαι σε βιολογικά σπρέϊ,
μα αυτές τίποτα!
Απόψε, πάλι χιόνι, μέχρι 6 ίντσες κατά τα ξημερώματα.
Βαρεθήκαμε και να ξεχιονίζουμε, και να ξοδεύουμε...
Χαιρετισμούς,
Σε φιλώ,
Υιώτα
Καλημέρα από Ν.Υ. αγαπητή μου Αριστέα,
Είπα να πρωτοπορήσω σε μια διαφορετικού θέματος δημοσίευση.
Μου τράβηξε την περιέργεια η νοημοσύνη των ζώων αυτών πάντα σκεφτόμουν πως θα την βγάλουν τον χειμώνα με θερμοκρασίες παγωνιάς. Βρήκαν αυτόν το πρωτότυπο τρόπο ζεστασιάς να ανεβούν στην οροφή και να φωλιάσουν στο Attic σοφίτα του διπλανού σπιτιού. Αλλά αυτό που τράβηξε την προσοχή μου είναι ότι βγάζουν μόνο το κεφάλι τους απ' έξω και αρχίζουν να νιαουρίζουν.
Ο Θεός τα πάντα εν σοφία ποίησε!
Τα πουλιά σου επίσης είναι πιο χαριτωμένα, θυμάμαι τα καλοκαίρια στο χωριό τα χελιδόνια που κάνανε φωλιές στο σπίτι μας κάτω από τα κεραμίδια.
Σε ευχαριστώ πολύ
πάντα μη με την αγάπη μου
Γαβριήλ
φίλε Ντένη,
είπα να γράψω κάτι διαφορετικό που να μην έχει άγχος ούτε πολιτική συζήτηση ούτε ανθρώπινη ζήλεια.
Κάτι που να γεμίζει την ψυχή με την σοφία της φύσης.
Οι γάτες αυτές γυρίζουν όλο το καλοκαίρι και είναι πολλές.
Αγοράζουμε και γατόφαγα και τις δίνουμε, αλλά μου έκανε εντύπωση η εξυπνάδα τους να βρουν παραθυράκι σοφίτας να μπαινοβγαίνουν και να ζητούν φαγητό.
Πριν πωλήσει το σπίτι ο διπλανός μου αυτό που αγόρασαν οι Φιλιπινέζοι ήταν Ιταλός από την Σικελία.
Είχε λοιπόν φτιάξει στην πισινή αυλή του δίπλα απ την δική μου Περιστερεώνα.
Έτρεφε περιστέρια και τα έτρωγε. ¨όμως το καλοκαίρι απ' την ζέστη βρώμαγε η γειτονιά
ευχαριστώ
Γαβριήλ
Αγαπητή μου Υιώτα.
παλαιότερα όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά είχαμε στο σπίτι και γάτα και σκύλο.
Μέλη της οικογενείας κι αυτά.
όμως πέρασαν τα χρόνια, τώρα ναι μεν τ΄ αγαπώ τα ζώα αλλά από μακρυά
Όσο για τον κήπο μου του έχω βάλει συρματόπλεγμα ώστε να μην μπαίνουν μέσα...
Ναι ο πάγος μας έχει ξετρελάνει, τώρα έρχεται και χιόνι, άστα να πάνε.
Ευχαριστώ
χαιρετισμούς Δημήτρη
Γαβριήλ
Δεν μας έχεις συνηθίσει σε αυτή την τρυφερή και ανθρώπινη πλευρά σου Γαβριήλ μου αλλά πάντα η ψυχή του ναυτικού είναι τρυφερή !!!
Να είσαι καλά και μια μεγάλη αγκαλιά από μένα!!!
Κι αυτές αναζητούν στα δύσκολα τη θαλπωρή της στέγης.
Πάντα βρίσκουν τρόπο κι αν δεν τον βρίσκουν, τον επινοούν.
Καλό ξεχιόνισμα (αν υπάρχει τέτοια λέξη...) και να προσέχεις.
Καλημέρα αγαπητή μου Νικόλ,
Η ανθρώπινη μοναξιά βρίσκει πιστή παρέα με γάτα ή σκύλο... Με το να βλέπεις τις γάτες να σε κοιτούν στα μάτια και να περιμένουν κάτι από εσένα σε δένουν κατά κάποιο τρόπο σε ένα αίσθημα cariñoso.
Κάποτε παλιά λέγανε ότι οι γάτες ήταν εφτάψυχες δηλαδή άντεχαν στις δυσκολίες της ζωής.
Αυτό το παράδειγμα με τις γάτες της γειτονιάς μου μας διδάσκει ότι έχουν ανεπτυγμένο και το ένστικτο αυτοσυντήρησης και όχι μόνο αλλά αναγνωρίζουν θυμούνται σπίτια και μέρη, ακόμα και το χέρι που τους δίνει τροφή.
σε ευχαριστώ
πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ
Φίλε μου Στράτο,
Οι γάτες πάντα βρίσκουν έναν τρόπο να απολαμβάνουν την χειμωνιάτικη θαλπωρή, στα παλιά σπίτια στην Ελλάδα ξάπλωναν δίπλα απ το μαγκάλι.
Επίσης γνωρίζουν ξεχωρίζουν μέρη και σπίτια και δεν χάνονται ποτέ όταν τις πετάξεις σε άγνωστα μέρη.
Πάντα γυρίζουν σπίτι σου
ευχαριστώ,
Σήμερα έχουμε χιονόνερο ένα που παγώνει και γίνεται κρύσταλλο
με την αγάπη μου
Γαβριήλ
Δημοσίευση σχολίου