Σκέψεις για μια χαρούμενη Λαμπρή

Εύχομαι στους αγαπητούς αναγνώστες φίλους-ες χαρούμενη Ανάσταση, Χριστός                                                            Ανέστη

Το σύμπαν είναι σφαιρικό, τα πάντα βασίζονται  πάνω στον κύκλο, η γη μας, οι κινήσεις της,  το ηλιακό μας σύστημα, όλα γυρίζουν, γύρω από άλλα σώματα μα και γύρω από τον εαυτόν τους.

Στην επίπεδη  ζωή μας φαινομενικά υπάρχει αρχή και τέλος, όμως φθάνοντας προς το τέλος μας δημιουργείτε η περιέργεια γιατί η ζωή να μην βασίζεται κι αυτή πάνω στον κύκλο όπως όλα τα άλλα ουράνια σώματα;

Διαβάζοντας  τις  ανθρώπινες περγαμηνές βλέπεις το φως της ελπίδας στο ατελείωτο κοσμικό τούνελ της φθοράς, ότι  μετά από  τα πάθη του Ιησού και την καταχνιά της μεγάλης εβδομάδος  η ελπίδα λάμπει με την Ανάστασή του, με  το Χριστός Ανέστη, υπολογίζεις ότι και η ζωή μας θα βασίζεται πάνω στον κύκλο, άρα υπάρχει η ελπίδα…

Χρειάζεται πολύ σκέψη για να απαντήσει κανείς, έτσι θέλοντας να γυρίσω στα χειροπιαστά  γήινα γεγονότα  περιγράφω ένα στιγμιότυπο της ζωής μόνο ενός Έλληνα μετανάστη, άλλοι μετανάστες  μπορεί να σκέπτονται διαφορετικά, είναι σεβαστό.

                                                   Έλληνας  Μετανάστης

Είχε νυχτώσει,  ξάπλωσαν,  η μάνα στριφογύριζε στο κρεβάτι χωρίς να μπορεί να κοιμηθεί, ο πατέρας ροχάλιζε, τα δυο αγόρια  πήγαν στο δωμάτιό τους, κοίταζαν απ’ το παράθυρο τ’ αυτοκίνητα που περνούσαν σε αυτό τον δρόμο της Νέας Υόρκης  κι έπλαθαν όνειρα απόδρασης από την φυλακή του πατέρα  τους, παρομοίαζαν τους εαυτούς τους σαν δυο πουλιά κλεισμένα στο κλουβί.  Η Στεφανία κοιμόταν σ’ ένα μικρό δωματιάκι που άλλοτε θα πρέπει να ήταν αποθήκη. Το είχε γεμίσει με εικόνες Αγίων και κάτι αποξηραμένους  σταυρούς από φοίνικα που είχε φέρει στο σπίτι από την περυσινή εορτή των Βαΐων. Εφέτος θα πήγαινε στην Ανάσταση, θα άκουγε το δεύτε λάβετε φως, θα έκανε το σημείο του σταυρού στο ανώφλι του σπιτιού, όπου θα άφηνε σημάδι  έναν μπαρουτοκαπνισμένο σταυρό. Είχαν βάψει και αυγά κόκκινα, θα τα τσούγκριζαν θα έλεγαν Χριστός Ανέστη.

Πάντα έκανε την προσευχή της πριν κοιμηθεί, είχε κι ένα καντήλι και παρακολουθούσε την φλόγα του καθώς τρεμόσβηνε  λες και ήταν μια ψυχή που έβγαινε από τα γήινα, έτοιμη να πετάξει στα ουράνια,     τούτη την βραδιά προσευχήθηκε για τα αδέλφια της και για τον πατέρα της δεν τον άντεχαν πλέον, μετά απ’ τις φωνές του για τα χαμένα δικαιώματα  του ανθρώπου, του μετανάστη, είχαν πάει όλοι για ύπνο. Ακόμα θυμόταν τα λόγια του, τα έβλεπε μπροστά της σαν όνειρο-εφιάλτη, καταλάβαινε ότι του ήταν τόσο δύσκολο να αφομοιωθεί στην ξένη αυτή πραγματικότητα.  

«Μα δεν γίνεται τούτη η κατάσταση δεν αντέχω άλλο κοιτάξτε με γυναίκα, παιδιά, μετανάστης έφυγα, σαν μετανάστης αισθάνθηκα όταν γύρισα πίσω στο χωριό μου, μα και πράμα παράξενο, μετανάστης αισθάνομαι σε τούτη δω την ξένη χώρα κι όταν πεθάνω μετανάστης θα είμαι.

                                            Εαυτέ  μου!

Σήμερα σε διαβάζω και δεν σε αναγνωρίζω, δεν μπορεί να είσαι συ ο ίδιος ο εαυτός μου, δεν είναι δυνατόν, απορώ πως μπορεί να είχες ποτέ τέτοιες ιδέες!

Αλλά για στάσου, αυτά που έγραφες ήταν του χθες, άρα ήταν το χθεσιολόγιό σου, ήταν αυτά που δεν σβήνονται με ένα πάτημα του  delete είναι η μνήμη των βουνοκορφών,  αυτών που σ’ έπλασαν, αυτών που κρατούν ακόμη ζωντανή  την θέα του εσταυρωμένου της Μεγάλης Παρασκευής,   μυρωδιά του λιβανιού και των ανθέων   στην περιφορά του επιταφίου και οι ψαλμωδίες του: Ω! γλυκύ μου έαρ…   το ακάνθινο στεφάνι στην εικόνα του Ιησού, αυτού που ήταν πάνω απ το προσκεφάλι σου, την χαρά της αναστάσεως, το Χριστός Ανέστη, τα βαρελότα  με μπαρούτι από πολεμικά λάφυρα, το τσούγκρισμα με  κόκκινα αυγά. Όλα αυτά   φαίνονται   σαν μακρινό παραμύθι, που όμως  έχουν παραμείνει στην μνήμη σου μέσα σαν τρισδιάστατες  φωτογραφίες,  της τότε νοσταλγικής  σου  πατρίδας, των ανεπανάληπτων παιδικών σου χρόνων.

Με μία διαφορά:  ότι δεν ήταν  ψέματα, ούτε όνειρα,  αλλά μια  ωμή αλήθεια… 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης