Ο Θεός, Ο άνθρωπος, Η λευτεριά

                                            Ο Θεός,  ο άνθρωπος, η λευτεριά 

Ήταν μια ζωή στρωμένη λες και ήταν ένας μανδύας που έφτιαξαν οι άνθρωποι στο όνομα του θεού, και στον φορούσαν με την γέννησή σου… μια κοινωνία κλειστή, χωρίς λευτεριά, γεμάτη από μη, από αμαρτωλές κινήσεις και πράξεις που ούτε ήξερες γιατί.

Απλούστατα έτσι τους είχαν διδάξει ότι ο άνθρωπος κουβαλάει πάνω του αμαρτίες που πηγάζουν από το προπατορικόν αμάρτημα, έφαγε ο Αδάμ το μήλο, αλλά χωρίς Εύα δεν υπάρχει ζωή. Ή ακόμα και σήμερα το «Δευτέρα και Παρασκευή μην βάνεις λάδι στο φαί, είναι αμαρτία»      

         

Τόσα και τόσα έφτιαξε ο θεός, όμως δεν μου έδωσε το χάρισμα να  μιλήσω μαζί του, έτσι έμενα με την αμφιβολία αν αυτός πράγματι έφτιαξε τον κόσμο έτσι, ανάποδα όπως μου τον έμαθαν.  

Παρατηρώ  την  κοινωνία, όχι αυτή που έφτιαξε ο Θεός, αλλά αυτή που έφτιαξαν οι άνθρωποι.  

Μια κοινωνία εκμετάλλευσης  προς στους συνανθρώπους μας, μετά μου ήρθε η σκέψη της λευτεριάς, λευτεριάς από τα παλιά ταμπού και πιστεύω,  μετά ήρθε η περιέργεια και θρονιάστηκε μέσα μου,  με το να θέλω να δοκιμάσω την απόλυτη λευτεριά  το πώς σκέφτονταν οι άλλοι άνθρωποι, σε άλλη γη, σε άλλα μέρη. Αν είχαν τον ίδιο θεό, σαν αυτόν που διδάχτηκα, ή αν ήταν άλλος, πώς να  ήταν φτιαγμένος διαφορετικά από τον δικό μου. 

Το  καφενείο του χωριού, αντιπροσωπεύει το σήμερα, το χθες δεν θέλουν να το ξέρουν, έλα όμως που χωρίς χθες δεν θα υπήρχε το σήμερα.  

  

Σήμερα ο κόσμος προόδεψε, ακόμα και ο πρωθυπουργός ορκίζεται με  πολιτικό όρκο, 16/09/15  μου άρεσε τόσο, επιτέλους, κατάλαβα ότι προσπαθεί να ξετινάξει από πάνω του τα παλιά ταμπού, το κατεστημένο του προσκυνώ σε (ο δε  Αβραάμ γέννησε  Ισαάκ, ο δε Ισαάκ γέννησε Ιακώβ…)     

Ο   κάθε ένας μας πλάστηκε σύμφωνα με το παρελθόν του,  στην ηλικία της σύνταξης όλοι μας, νοσταλγοί της παιδικής ηλικίας   συναντιόμαστε  στο καφενείο του χωριού εκεί που γεννηθήκαμε,  οι συζητήσεις διαφέρουν αναλόγως την πείρα κάθε ενός μας. Άλλος συζητά για τα πρόβατά του, για το πώς να φτιάχνουν καλό τυρί  φέτα, άλλος για τις πανεπιστημιακές του σπουδές, τόσα χρόνια στην Αγγλία, τόσα στην Γαλλία,   για την οικονομία των Βρυξελών, αυτοί που κινούν τα νήματα και χορεύει η Ελλάς,    άλλοι ξημερωβραδιόνοντε στο καφενείο παίζοντας Θανάση. 

Άλλοι λένε για τα θαύματα που κάνουν οι άγιοι, ακούγοντας τις καμπάνες να χτυπούν χαρμόσυνα, ρώτησα γιατί, σήμερα είναι η εορτή του Άγιου Σπυρίδωνα του μικρού, άλλο πάλι τούτο σκέφτηκα.  Άλλοι   επισκέπτες, μετανάστες  από την Αυστραλία, συζητούν ο κάθε ένας το δικό του μετερίζι.

Άλλοι διηγούνται το πώς σπατάλησαν τα καλύτερά τους χρόνια ψάχνοντας για μια μόνιμη κατοικία πάνω στην μητέρα γη, άλλοι νοσταλγούν τις ημέρες της νιότης όπου ως πρώην ναυτικοί διηγούνται απίστευτες ιστορίες συνήθως με γυναίκες, αυτές που άλλαζαν σαν  πουκάμισα, μέχρι που οι στεριανοί τσαντίζονται να ακούν και φεύγουν απ’ την παρέα ή σε προσβάλουν απαιτώντας να μιλάς για κάτι τι κοινό, ένα θέμα  που γνωρίζουν όλοι.   

   

Κατά τα μεσάνυχτα διαλύεται  η παρέα ώρα για ύπνο,  βάνουν μπρος το αυτοκίνητο και ξεκινούν κι όταν εσύ δεν έχεις ρόδα θεωρείσαι φτωχός, με τους άλλους να μουρμουρίζουν  έφαγε όλη του την ζωή στα ξένα, κοίτα την κατάντια του με τα πόδια φεύγει… 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης