Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Τα αθώα παιδικά μου χρόνια,


                                         Κάτι από τα περασμένα, τα αθώα παιδικά μου χρόνια.


-Έλα ήλιε μου πούσε σπουδαγμένος να μου διαβάσεις τι μου λέει τούτο εδώ το  γράμμα.
-Είναι   από το Λος Άντζελες της Αμερικής,  λέει άμα βρεθεί γαμβρός να παντρευτείς  αυτός σου έχει  στην άκρη την προίκα σου να σου την στείλει:
 -Πόσα λέει  γιε μου;
-Εδώ λέει 500,00 κανονικά σύμφωνα με την αριθμητική διαβάζοντας τα μηδενικά από δεξιά προς τ’ αριστερά,  πρέπει να λέει πενήντα χιλιάδες. Αλλά με προβληματίζει κι αυτό το κόμμα.
-Πω, πω λεφτά!!
Με φίλεψε ένα κομμάτι ξερή μπομπότα τηγανισμένη σε ελαιόλαδο που έμοιαζε με παντεσπάνι, ζήτησα να πιω νερό «το θεώρησε τιμή της» άνοιξε τα αρμάρι και μούφερε ένα ποτήρι γυάλινο τόσο φτενό, «αυτό που φύλαγε για επισκέπτες ή σπουδαία πρόσωπα»,  όπου καθώς το δάγκωσα έσπασε, φοβήθηκα,  έφτυσα και την μπομπότα. 
-Μην  το μολογήσεις σε κανέναν για το γράμμα, μούπε.
Την καληνύχτισα κι έφυγα. 
Τα αποσπάσματα κυνηγούσαν ανθρώπους στο χωριό, λες και ήταν λύκοι
Η τύχη τάφερε να συναντηθούμε στο Λος Άντζελες, εγώ θαλασσοβρεγμένος,  παιδί αμούστακο, αυτός φερμένος στην Αμερική προπολεμικά.  Ήταν μια Κυριακή 12 Μαρτίου το 1951, έφθασα στο λιμάνι αυτό προερχόμενος από Βέλγιο με βαπόρι φορτωμένοι παλιοσίδερα.      Συναντηθήκαμε σπίτι του αφού πήρα ταξί  κατά τις 7 το βράδυ καθίσαμε να φάμε αρνί γκιουβέτσι μούπε ότι τόφτιαξε προς τιμή μου, για να με καλωσορίσει. Έκατσα  μαζί του μέχρι τέλος του μήνα με πήγε στην Αγιά Σοφιά, στα διάφορα στούντιο του Χόλυγουντ όπου είδα στα πεζοδρόμια ή αυλές των στούντιο ονόματα αστέρων εντοιχισμένα ανάγλυφα.  Ήταν ο άνθρωπος που είχε στείλει το γράμμα.


 Έτσι μια πρωταπριλιά πήρα το τραίνο από Λος Άντζελες για Νέα Υόρκη, ήταν Κυριακή.       
 Μιαν ημέρα σαν και τούτη πάνε πολλά, πολλά χρόνια πίσω 4η Απριλίου ταξίδευα σ’ ένα τραίνο για 72 ώρες. Είχα ένα ρολόι του χεριού το είχα αγοράσει απ το Ρίο Της Βραζιλίας και ήμουν τόσο ανήσυχος και νευρικός αν και αμούστακο παιδάκι που κάθε λίγο και λιγάκι το κούρδιζα μέχρι που το έσπασα. Η διπλανή μου μια κοντούλα γυναίκα μου τόλεγε μην το κουρδίζεις τόσο θα το σπάσεις. Όχι δεν ήξερα την γλώσσα  εκτός από μερικές ολίγες λέξεις, όμως ήμουν τόσο αποχαυνωμένος από αυτά που συμβαίνανε  γύρω μου ώστε δεν είχα ησυχία, κοίταξα την μηχανή τα βαγόνια του τραίνου έγραφε  Santa Fe,   El Capitán  κι εγώ επιβάτης λες και ήταν το orient express που όμως δεν ήταν αλλά ένα τραίνο που με έφερνε στο Σικάγο.  Εκεί  αλλάξαμε σταθμό στο La sale station  κι από εκεί μας μετέφεραν σε άλλο τραίνο της New York Central όπου φθάσαμε στις 4 Απριλίου στο    Grand Central Station,της Νέας Υόρκης,   ήταν μέρα Τετάρτη, 4 Απριλίου 1951.     
Ήταν ένας χρόνος  όπου διαμόρφωσε κατά κάποιον τρόπο το ποιος είμαι σήμερα, (την τύχη μου)

Θυμούμαι την αθωότητα του τότε όχι μόνο την δική μου, μα και αυτών που άφησα πίσω στην Ελλάδα, αυτών που χάθηκαν, αυτών που βασιζόταν πάνω μου, αυτών που με κατευόδωσαν με τόση αγάπη, αυτών που   δεν ξαναείδα ποτέ, αυτών που γελάστηκαν στις προσδοκίες των.

Σήμερα ένα αιώνο γιατί μου θαμπώνει τα μάτια, σε μια ερώτηση που δεν υπάρχει απάντηση   

Γαβριήλ  Παναγιωσούλης      

22 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...τί στενοχωριέσαι, Γαβρίλη μου!

..δεν λένε ότι ΟΛΟΙ θα συνατηθούμε, πάνω από τον...ουρανό
και θα τα λέμε!!!!!!!;;;;;;;;

Όμως, γραφικές και τούτες οι αναμνήσεις σου!
Πότε θα επιστρέψεις στην βάση σου;

Το πρίντερ, ακόμη το αναζητώ! Θα χάσω την...τέχνη μου!
Φιλιά
στην άκρη του μακρονησιού μας,
Υιώτα

pylaros είπε...

Καλμέρα από την Μακρόνησο

Δεν στενοχωριέμαι αλα λέω ότι έχασα τον ρυθμό της ζωής...

Θα επιστρέψω μάλλον το Weekend
Χαρετισμούς
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Αυτός ο αφηγηματικός σου λόγος, είναι τόσο ζωντανός λες και τα έζησες χτες. Μου κάνει εντύπωση που εκτός απ' τις μνήμες σου, είναι καλά αποτυπωμένα και τα συναισθήματα εκείνης της εποχής. Δεν είναι απλό αυτό. Συνήθως οι άνθρωποι απομονώνουν μόνο τις ευχάριστες διαδρομές της ζωής τους και τα ζόρικα τα ξεχνούν.
Τι να πω; Χαίρομαι πολύ που γίνομαι κοινωνός των προσωπικών σου βιωμάτων, που με τόση ευαισθησία περιγράφεις.
Την καληνύχτα μου κ. Γαβριήλ. Με μια γλυκόπικρη γεύση για τον επίλογό σου. Κρύβει παράπονο και νοσταλγία και με συγκινεί βαθύτατα...

pylaros είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

ΑΧ ΒΡΕ ΓΑΒΡΙΛΗ ΜΟΥ,ΑΑΑΧΧΧ!!!
ΑΥτές οι αναμνήσεις σου αφ ενός με κάνουν και θαυμάζω το μνημονικό σου σε σχέση με μένα,που δε θυμάμαι καν το χθες,απο την άλλη με ταξιδεύουν αφήνοντάς μου μία πίκρα. Την πίκρα που αφήνει το αναπάντητο "ΓΙΑΤΙ;" Πού γύρισες τον κόσμο,γνώρισες άλλους πολιτισμούς,πρόκοψες,ξέφυγες απο τη μιζέρια εκείνων των χρόνων,ΑΛΛΑ πάλι εκείνη αναζητάς!
Είναι το ανικανοποίητο του ανθρώπου; είναι οτι οσο μεγαλώνουμε εξιδανικεύουμε τα χρόνια που πέρασαν,ξεχνώντας τ άσχημα και βλέποντας μόνο τα καλά;είναι το αιώνιο "ΑΝ ΔΕΝ...ΤΙ;;;", Ή όλ αυτά μαζί;;;
Ειλικρινά δεν βρίσκω απάντηση και λυπάμαι γι αυτό,που δε μπορώ να σου ημερέψω την καρδιά που τη δοκιμάζουν οι θύμησες.και θυμάσαι τόόόσα πολλά!!! Πάλι ανήμπορη θάμουν
Μόνο να ξέρεις οτι τα διαβάζω και το συναίσθημά σου με διαπερνάει
Καλό σου ξημέρωμα
Χαρά

Κική Κωνσταντίνου είπε...

Τα χρόνια κυλάνε σα νεράκι
Ας τα κανουμε οσο πιο ομορφα, γαληνια και με ουσια μπορουμε

Καλημέρα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Κανελλάκη,
Όταν γράφω προσπαθώ τα δημοσιευματά μου να είναι αυθεντικά καθεαυτό δικής μου προέλευσης, τα θέματα και οι περιπέτειες Original... έχω τόσα πολλά να πω ώστε αισθάνομαι ότι προσφέρω έναν ακόμη κόκκο άμμου στην πυραμίδα συτή που λέγεται παγκόσμιος Ελληνισμός.
Ναι, βασίζω πολλά άρθρα μου στις σκέψει του Ελληνικού λαού του καιρού εκείνου, που όμως εμείς είμαστε the product...

Ήταν τότε μια πολύ δύσκολη εποχή, ήταν τότε που ο κόσμος κουρασμένος από τον πόλεμο, από την πείνα, από τις δολοφονίες για πολιτικά πίστευε με κλειστά μάτια τους νεοφερμένους επισκέπτες της Ελλάδος, συνήθως ομογενείς από την Αμερική, με τις πλατιές γραβάτες και τις αλυσίδες στην τσέπη σημείο ότι είχαν ρολόϊ.

Επάνω μου βασίστηκαν όσοι έμειναν πίσω έφυγα 16 χρονών, έγινα 17 ετών στο Ρίο της Βραζιλιας, άφησα ανθρώπνη αγάπη, θαλπωρή, μεγάλωσα από εδώ κι από εκεί σε όλη την οικουμένη, ε! αυτό πολλες φορές με πειράζει δεν μπόρεσα να κάνω πολλα πράγματα. Όμως γνώρισα την υφήλιο τον κόσμο τους ανθρώπους αρχίζοντας από τα κάτω, από την φτώχεια, ξεκινώντας από την λάσπη των λιμανιών και ανεβαίνοντας, όμως όλα αυτά δεν κατόρθωσαν να αλλάξουν ή να αλλιώσουν τον χαρακτήρα μου.

Και οι αναμνήσεις μου είναι σημάδια γραμμένα με ανεξήτιλο μελάνι, μέσα μου, είναι αυτά που στερήθηκα, που δεν μπόρεσα να απολαύσω, αυτά που ο χρόνος ισοπέδωσαι σαν οδοστρωτήρας ονείρων.


σε ευχαριστώ πολύ
με εκτίμηση
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Νάσαι καλά φίλε μου που ασταμάτητα προσφέρεις όλη σου τη ζωή σε εικόνες. Σαν να είναι παραμύθι μοιάζει.
Η μνήμη μας καλά κρατεί μέχρι σήμερα και...συνεχίζουμε. Έχουμε πολλά ακόμη να δώσουμε.
Θα τα πούμε το Σάββατο.
Νάσαι καλά.
ΥΓ Μου θύμησες το Μακρονήσι και μ΄έκανες και ανατρίχιασα.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά!
Πάντα θα υπάρχει μια αμφιβολία, θα υπάρχει ένα αν! κα αν!
Αλλά ας το αφήσουμε αυτό κατά μέρος.
Και ας κοιτάξουμε μπροστά το σήμερα!!!!
Έλα όμως οι ανθρώποι, τουλάχιστον αυτοί που τιμούν το παρελθόν τους, τον τόπο που γεννήθηκαν την ράτσα τους, νομίζω είναι η μειοψηφία γυρνούν το κεφάλι προς τα πίσω και παρατηρούν ή συγκρίνουν τις τοτε συνηθειες του Εληνικού λαου με το σήμερα, Ναι παραδέχομαι προόδεψε ο κοσμος η κινωνία, βλέπεις και Αναφωνείς.
16 χρονών ήμουνα Βραζιλια, Βέλγιο, Γαλλία,
17 ήμουνα στα κρατητήρια, ως παράνομος ΝΥ
18 ήμουνα στην Κούβα
19 ήμουνα στην Βενεζουέλα
20 ήμουνα στην Ινδία
κ. ο.κ.
Αλλά αγαπητή μου Χαρά γνώρισα τον κόσμο την υφήλιο αλλά δόξα τω Θεώ...

Ευχαριστώ
με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Έχεις απολυτο δίκιο αγπητή μου Κ. Κ.
Τα χρόνια κυλάνε σα νεράκι, και πρέπει να τα περνάμε όσο ποιο όμορφα μας είναι δυνατόν.
Όμως δεν ενοείται η συνέχιση της ζωής χωρίς να βασίζεται στα χρόνια που σου έδωσαν την πείρα του τι εστί Ζωή,
τουλάχιστον σε τούτον τον πολιτισμικό τόπο όπου ζούμε, όπου ο κάθε ένας μας, η κάθε οικογένεα, ο καθε γείτονας διαφέρει, στην μητρική του γλώσσα, σε κουλτούρα, φαγητά, πιστεύω κλπ...


Ευχαριστώ πάρα πολύ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε Ντένη,
¨οπως θα κατάλαβες βρίσκομαι εκτος ΝΥ
είμαι στο Patchogue Long Island στην μετάφραση είναι το Μακρί Νησί, δεν ξέρω πότε θα επισττρέψω μάλλον Σάβαβτο

Ευχαριστώ, οι αναμνήσεις του παρελθόντως δεν σβήνουν

Γαβριήλ

nikol είπε...

Το ξέρω ότι όλες σου οι αφηγήσεις είναι βιωματικές και η μνήμη δυνατά τις αποτυπώνει εδώ !!! Διάβασα και τα σχόλια και τις απαντήσεις σου καλέ μου φίλε και μπορεί να είσαι χορτάτος από εμπειρίες και ταξίδια αλλά η πικρία είναι στην τελευταία φράση !!! Ενα αγόρι 16 χρονών να στηρίζει τους ανθρώπους του !!!
Πάντα με συγκινείς !!!

Chryssa Tsantsaraki είπε...

Γεια!!! Έχω ένα blog το οποίο θα το εκτιμούσα πολύ αν του έριχνες μια ματιά: http://booksfrien.blogspot.gr/ Ελπίζω να σου αρέσει. <3

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Αγαπητέ Γαβριήλ, διαβάζω πάντα με πολλή χαρά τις αναμνήσεις σου, αλλά έχω μια απορία. Όλα αυτά τα θυμάσαι από μνήμης ή έχεις κρατήσει σημειώσεις;
Τη καλημέρα μου.

Γλαύκη είπε...

Πόσα χάνω, Γαβριήλ, που δεν έχω χρόνο να σε επισκέπτομαι συχνά...
Έχει μια αυθεντικότητα η έκφρασή σου και τόσα να προσφέρει η ίδια σου η ζωή σε μας!
Μια περίοδος - μικρή ή μεγάλη - στην ζωή μας μπορεί πραγματικά να είναι καθοριστική για την μετέπειτα πορεία μας, κάτι που δεν το αναγνωρίζουμε τη στιγμή που συμβαίνει, γιατί απλά το βιώνουμε. Αυτό που μας σοκάρει συνήθως είναι όταν μια στιγμή μπορεί να αλλάξει τα πάντα στην ζωή μας!
Να περάσεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!

pylaros είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Έτσι ήταν οι συνήθειες του τόπου τον καιρό εκείνο,
Επίσης τροφή στην φαντασία των ηλικιωμένων ντόιπων κατοίκων έδιναν οι φαντασμογορικες και αστείες επιδείξης των επισκεπτών Ελληνοαμερικάνων...¨

(να πας κι εσύ παιδί μου στην χώρα του (Ελ Ντοράδο) ιδού η απόδειξη γυρνούν στον τόπο τους γεμάτοι γραβάτες και ρολογια με καδένες, κλπ...

Η απελπισία της πείνας και του εμφυλίου κανει πολλά πραγματα, δημιουργεί θύματα μα και επιτυχίες. εξαρτάτε με του κάθε ενός μας την τύχη. Ένα από τα πιο ατυχεί συνβαντα έστελναν στο εξωτερικό παιδιά χωρίς καθόλου κατάρτηση παρά με την φιλοσφία των χωριανών χωρίς σχολική εκπαιδευσει, peones, κλπ

Ευχαριστώ πολύ

με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Cryssa,
Επισκέφτηκα την ιστοσελδα σου, άφησα σχόλιο,

ευχαριστώ

Γαβριήλ

Κατια Μαρκουϊζου είπε...

Καλώς σας βρήκα κύριε Γαβριηλ , προερχόμενη απο οικογενεια ναυτικών παππού προς παππού ομολογώ πως με μάγεψε η αφήγηση σας σαν να ηταν ολοι οι δικοί μου άνθρωποι σας ευχαριστω !!!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Δώρα,
όταν ο νους ή το μυαλό ενός ανώριμου παιδιού είναι (παρθένο) δηλαδή ότι και να βρει το απορροφά, ειδικώς αυτά που βλέπει για πρώτη φορά και όταν βασίζεται μονάχα στον εαυτόν του, όταν κάνει παρεκκλίσεις 90 μοιρών τότε αποστηθίζεις τα γεγονότα, και μένουν γραμμένα στην μνήμη.
όμως νομίζω η απεραντοσύνη της ανθρωπότητας, μη κατέχοντας καμιά ξένη γλώσσα, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αποτυπώνει με εικόνες όλες σου τις κινήσεις.

Ημερομηνίες από μερικές κρατούσα σημειώσεις, όπως όταν αναχώρησα από Κρήτη 12 Αυγούστου 1950, αλλά η ημερομηνία που θα μου μείνει αξέχαστη ήταν Το Σάββατο 3 Νοεμβρίου 1951,Ν.Υ. χιόνιζε και μέσα από την θαλπωρή του εστιατορίου όπου εργαζόμουν στενοχωριόμουν πως θα τα κατάφερνα να φτάσω στο σπίτι όπου έμενα.
Αποτέλεσμα Δεν έφτασα Ποτέ μου!
Η κάθε ημερομηνία που έχω στην μνήμη μου είναι και μια αλλαγή πορείας, αλλαγή τύχης, αλλαγή του πεπρωμένου. Και έχω πολλές τέτοιες ημερομηνίες κρατημένες στα φυλλοκάρδια μου. Άλλες μου βγήκαν σε καλό άλλες ολέθριες.
Μια ακόμη 29 Φεβρουαρίου 1952. άλλαξα πορεία 180 μοιρών...
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Γλαύκη
Ευχαριστώ για τις ευχές σου και για την επίσκεψή σου. Συμφωνώ απολύτως με αυτό που γράφεις: "Αυτό που μας σοκάρει συνήθως είναι όταν μια στιγμή μπορεί να αλλάξει τα πάντα στην ζωή μας!"

Από αυτές τις αποφάσεις της στιγμής, είναι γεμάτη η ζωή μου και πάντοτε ήμουνα εν κινήσει!
Είναι αυτές που γράφτηκαν σαν εικόνες στη μνήμη μου, παρακολουθώντας τα γεγονότα και τα συμβάντα, με την διαφορά ότι βάδιζα σε έναν ξένο κόσμο σκεπτόμενος Ελληνικά τα του χωριού που συγκρούονταν με την πραγματικότητα, με τις ξένες κουλτούρες.

Ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλώς ήλθες στο σπιτικό μου κ. Katia Markouizou,
Χάρηκα πολύ, διότι είναι τόσο δύσκολο να βρει κάποιος ναυτικούς, ή από οικογένεια ναυτικών ώστε να ανταλλάσσουμε απόψεις της Θάλασσας.
Πήγα πολύ μικρός στα καράβια, στην κυριολεξία εκεί μεγάλωσα με ένα σωρό περιπέτειες αφού πάντα ξεμπάρκαρα σε ξένα λιμάνια κλπ...
ζητώντας ένα Νιρβάνα, που ήταν στην φαντασία μου και που έμεινε στην φαντασία μου

Χαιρετισμούς
Ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ