Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

Μιαν ημέρα σαν και τούτη:

                                                                      Γενέθλια

                                                                                   1938

 Όλοι εμείς  οι άνθρωποι έχουμε μια ημερομηνία, μια ώρα, ένα λεπτό, ένα δευτερόλεπτο  που είναι καθεαυτό δικό μας.

                                                                              1946
Είναι η στιγμή που πρωτοείδαμε το φως, η στιγμή που γεννηθήκαμε. Η δική μου στιγμή είναι η 21 Νοεμβρίου, μιαν ημέρα σαν την σημερινή που δεν ήταν Σάββατο αλλά Τρίτη.   Διάφοροι αστρολόγοι, μάντεις και χαρτορίχτρες  προσπαθούν να μάθουν την τύχη του κάθε ενός μας, παίρνοντας ως βάση αυτή την ημερομηνία.
Δικός τους λογαριασμός, αν πιστεύουν σε αυτά ή αν είναι τσαρλατάνοι. Μου είναι αδιάφορο.

Ποτέ μου δεν τους έδωσα σημασία, έλα όμως που κάθε επέτειο της γεννήσεώς μου, προσθέτω ένα ακόμα πετραδάκι στον σάκο αυτόν που έχω κρεμασμένο στην πλάτη μου, με ασπρόμαυρα βοτσαλάκια.

                                                                         1952
Βοτσαλάκια από αυτά που  χάιδευε η θάλασσα, και όταν θύμωνε τα ξέβραζαν τα κύματα στην παραλία του χωριού μου.  
          
Η μάνα μου, μου είχε φτιάξει έναν τέτοιο σάκο από πανί «κάμποτ», από αυτό που είχαν τα σακιά αλεύρι  αυτό που έστελναν για να βοηθήσουν την Ελλάδα τα Ηνωμένα Έθνη UNRA και την μοίραζαν με δελτίο στους κατοίκους, μια  εποχή μόλις είχε λήξει ο Β! παγκόσμιος πόλεμος.  
Με το πέρασμα του χρόνου ο σάκος βαραίνει, ξεκίνησε από πεντακάθαρος γεμάτος με αγάπη της μάνας,  αλλά για κάθε χρόνο που περνά υπάρχει ακόμη μια άδεια γωνιά  για ακόμα ένα πετραδάκι.
Κάθε επέτειο τον αδειάζω και περιεργάζομαι τα βοτσαλάκια αυτά που είναι σε φόρμα φωτογραφίας ασπρόμαυρες όσες τουλάχιστον κατόρθωσαν να επιζήσουν από τότε μέχρι σήμερα. 
                                                                             1963
Aπό τότε που θυμούμαι τον εαυτόν μου μέχρι τον 21ον αιώνα, όπου την 11 Σεπτεμβρίου γυρίζοντας πίσω στην Ιταλία και μετά Ελλάδα από την μέση του Ατλαντικού ένεκα της καταστροφής των διδύμων,  αποθανάτισε την στιγμή αυτή στην Αθήνα  σε φόρμα ιχνογραφίας ζωγραφιάς η φίλη Άλμα…
                                                                   21ος  Αιώνας

Γαβριήλ  Παναγιωσούλης


14 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Καλέ μου φίλε, δέξου τις ευχές μου μέσα από την καρδιά μου!

Χρόνια πολλά, Χρόνια καλά, χρόνια γεμάτα με συναισθήματα κι αναπολήσεις!

Κι ας γεμίζει ο σάκκος σου με πετραδάκια... αυτά τώρα έχουν γίνει πολύτιμοι λίθοι. Αυτά μοιράζεις και σε μας.

Να είσαι καλά!

airis είπε...

Καλέ μου Γαβρίλη, όπως σου έγραψα και στο φατσοβιβλίο, εύχομαι υγεία ως τα βαθύτατα γεράματα με πλήρη διαύγεια, αντοχή και δύναμη ! Να συνεχίσεις να είσαι δραστήριος και να αναπολείς πάντα με τρυφερότητα στο χτες!
Να σε χαίρονται όσοι σε αγαπούν και να τους χαίρεσαι όλους κοντά σου!
Σε φιλώ γλυκά!

Λυκων είπε...

Σταμάτα να μετράς τα βοτσαλάκια Γαβρίλη μου. Μη μετράς τα χρονια σου μαζί τους. Φέρνουν μελαγχολία. Απλά, ζήσε και απόλαυσε κάθε στιγμή που ζεις με αυτά που έχεις. Και, δόξα τω Θεώ, έχουμε πολλά. Κύτα γύρω σου.

nikol είπε...

Αυτά τα πολύτιμα πετραδάκια του σάκου σου είναι η σοφία και η γνώση της δικής σου ζωής !!! Με ζήλο και μνήμη έντονη μας αφήνεις να βλέπουμε τους πολύτιμους λίθους της ζωής σου !!!
Χρόνια πολλά , με την υγεία σου και την αγάπη των ανθρώπων σου !!!

Μαριάνθη είπε...

Χρόνια Πολλά πολύ αγαπητέ και καλέ μας Γαβριήλ κι από δω!!!
Να ζήσεις αμέτρητους χρόνους ευλογημένους με τα παιδιά , εγγόνια και τη σύζυγό σου .

pylaros είπε...

φίλε μου Στράτο,
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου.
Πάντα τα πιο παλιά χρόνια μια τέτοια μέρα κάναμε χορό στο σπίτι γιατί συμπίπτουν τα γενέθλια μας με την Ορτανσία τον ίδιο μήνα 10 μέρες διαφορά οπότε τα εορτάζαμε μαζί.
Σήμερα τα παιδιά μας είπαν να πάμε σε εστιατόριο να τα εορτάσουμε,
προτιμήσαμε σπίτι σε μια οικογενειακή ατμόσφαιρα.

και πάλι ευχαριστώ
Γάβο

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,
Ευχαριστώ για τις ευχές σου,

με πολύ αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου Λύκων!

Δεν ξέρεις πόσο με ευχαριστεί να ανοίγω τον σάκο των αναμνήσεων και να μετρώ τα βοτσαλάκια είναι τόσο διαφορετικά από το σήμερα, ώστε πολλές φορές μου φαίνεται απίστευτο ότι εγώ έζησα σε τόσο διαφορετικές καταστάσεις.

Και όμως είμαι εγώ ο ίδιος,
Όχι ότι ζω και υπάρχω σε ένα παρελθόν αλλά δοκίμασε να ανοίξεις μια συζήτηση με την σημερινή νεολαία, ή με την σημερινή κοινωνία όχι μόνο δεν σε καταλαβαίνουν, αλλά και σε απομονώνουν, οπότε από τα βοτσαλάκια αυτά παίρνεις θάρρος, και η πείρα του τότε σε βοηθά σήμερα για να υπάρχεις...

ευχαριστώ πολύ
πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου,
κι αυτή η ημερομηνία (των γενεθλίων) για κάθε ένα μας χωριστά είναι η επέτειος της αποκορύφωση της ύπαρξής μας πάνω στην τροχιά του χρόνου.

Τα βοτσαλάκια της ζωής είναι αυτά που δημιούργησαν τον σημερινό χαρακτήρα του ανθρώπου, είναι σα να λέμε η κληρονομιά του κάθε ανθρώπου, σε αυτά υπάρχει πάντα κρυμμένη η δύναμη του να συνεχίζεις να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες του σήμερα.

Χίλια ευχαριστώ,
με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ευχαριστώ πολύ αγαπητή μου Μαριάνθη

χαιρετισμούς σε οικογένεια
με αγάπη

Γαβριήλ

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Τις εγκάρδιες ευχές μου Γαβριήλ!
Χρόνια σου πολλά, καλά, με υγεία και αγάπη!
Παρατηρώ τις παλιές φωτογραφίες σου με το δαντελωτό περίγραμμα και συγκινούμαι πολύ.
Μπορεί να μαζεύτηκαν πολλά "βοτσαλάκια" στο σάκο σου, μα το βλέμμα σου διατηρεί την αθωότητα, τη φρεσκάδα και τη σπιρτάδα της πρώτης νιότης.
Να'σαι καλά Γαβριήλ! Χίλιες ευχές σου στέλνω με όλη μου την αγάπη και το σεβασμό!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Μ. Κανελλάκη

Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου,
Ακόμη οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες με το δαντελωτό περίγραμμα εξασκούν μια έλξη ταυτότητας πάνω μου, Δεν ξεχνώ ποτέ τα ιδανικά του τότε μα και το ποιος ήμουν και από που ξεκίνησα.
Αυτό μου δίνει δύναμη να ανταπεξέλθω στις σημερινές δυσκολίες ή προβλήματα της ζωής.

και πάλι ευχαριστώ,
καλή εβδομάδα
με αγάπη
Γαβριήλ

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Δεν θα σου πω χρόνια πολλά Γαβριήλ, μιας και εγώ είμαι τον Ιούλιο του 38, θα σου πώ χρόνια καλά και χαρούμενα με όσο μπορούμε καλύτερη υγεία, για τα υπόλοιπα που μας μένουν. Σε χαιρετώ.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Δώρα,
Είμαστε η γενιά της δεκαετίας του 1930
εγώ του 1933,
τι άλλο να πω παρά ότι η ζωή συνεχίζεται,
σου εύχομαι καλή υγεία είναι το νούμερο ένα

ευχαριστώ

Γαβριήλ