ΟΙ Φωνές της Νύχτας

                                          Ιστορίες της νύχτας # 3

                                  Οι φωνές της νύχτας,

Η Μάρθα ξεκρέμασε  τον μικρό καθρέφτη απ’ τον τοίχο, βγήκε στην αυλή το φως του ήλιου την τύφλωνε,  έβαλε την καρέκλα στην σκιά κάτω από τα πλατιά φύλλα μπανανιάς, κάθισε,  έβαλε τον καθρέφτη ανάποδα στα γόνατά της πήρε μια κόλα χαρτί  κι έγραψε ένα γράμμα στην φίλη της Έμμα στην πρωτεύουσα. Της έγραφε αν μπορούσε να  της βρει δουλειά σε νοσοκομείο.   Έκλεισε το φάκελο, έγραψε την διεύθυνση τον σάλιωσε και με την παλάμη του χεριού της χτύπησε το φάκελο για να σφραγίσει καλά.

Ο καθρέφτης έγινε χίλια κομμάτια.

Με κοίταξε σα να φοβόταν το αύριο, το  μέλλον, μετά  μου είπε:

Σε Εφτά θα έχουμε κακιά τύχη.

Τι εφτά;

Δεν ξέρω ή μέρες ή μήνες ή χρόνια.

Και μετά τι θα γίνει;

Ούτε κι εγώ δεν ξέρω.

Ήμασταν   πρωτάρηδες και οι  δυο.

Μετά πήγαμε να ζήσουμε στην πρωτεύουσα .

Η Μάρθα είχε αρρωστήσει, δεν την δέχθηκε το κλίμα, ήταν κίτρινη, οι γιατροί του νοσοκομείου είπαν ότι είχε ελονοσία, αλλά κανείς δεν ήξερε σίγουρα. Δεν πονούσε πουθενά, μόνο είχε μια υπνηλία που σε τρόμαζε.

Αν πόναγε κάπου θα ξέραμε τι ήταν, αλλά αυτή η ατελείωτη υπνηλία με φόβιζε.

Βγήκα έξω να πάρω αέρα, αυτή ξύπνησε μουσκεμένη στον ιδρώτα, πέταξε από πάνω της τα σεντόνια κι ανέπνεε την νυχτερινή δροσιά, έγειρε το κεφάλι της και κοιμήθηκε γυμνή. Έτσι την βρήκε η Έμμα η φιλενάδα της που ήρθε να μας επισκεφθεί και να βοηθήσει. Σκούπισε το πάτωμα,  κι άναψε δίπλα της ένα κέρινο καντήλι.

Η Μάρθα παραμιλούσε, νόμιζε ότι κοιμόταν στα μπράτσα της πεθαμένης μάνας της.

Μια πνοή ανέμου έκανε την φλόγα του καντηλιού να τρεμοσβήνει, η Έμμα έκανε τον σταυρό της.

Ο ιδρώτας μούσκευε το μέτωπό της, ξύπνησε από τον θόρυβο που έκανε το παραθυρόφυλλο χτυπώντας στον τοίχο, έκανε να σηκωθεί    αλλά αισθάνθηκε τόσο αδύνατη που ξανάπεσε στο κρεβάτι.

Τα χείλη της υγρά ρώτησαν

Εσύ είσαι πατέρα;

Εγώ είμαι κόρη μου,

Μα γιατί ήρθες να με δεις;

Η Έμμα με κοίταξε, καταλάβαμε ότι η Μάρθα παραμιλούσε.

Δεν θα φύγω από κοντά σας είπε η Έμμα βλέπω ότι χρειάζεστε βοήθεια.

Ακούω φωνές της νύχτας, είναι ψυχές που φτερουγίζουν, τις ακούς Έμμα;

Όχι δεν ακούω τίποτα.

Ακούς τον αέρα που σφυρίζει;

Όχι,

Πιστεύεις στον παράδεισο;

Δεν, δεν ξέρω.

Τα μάτια της γύριζαν προς όλες τις κατευθύνσεις, είχε τα χέρια της πάνω στην κοιλιά της σα να ήθελε να προστατευθεί από κάτι.

Μάρθα φώναξα, δεν μου απάντησε. Ξανά έπεσε σε λήθαργο. 

Η αυγή είχε σκαρίσει στον ορίζοντα.

Άνοιξα το παράθυρο μια ηλιαχτίδα μπήκε σαν κλέφτρα και χάιδεψε το κορμί της Μάρθας.

Είχε τα μάτια της κλειστά, σφιχτά σα να αισθανόταν πόνο, τα χείλη της υγρά γεμάτα γυαλιστερά λέπια, τα χέρια της έσφιγγαν το σεντόνι και το έκαναν κόμπους, το σώμα της σπαρταρούσε σαν το ψάρι μέχρι που έμεινε γυμνό. Η Έμμα πήγε να φωνάξει τον γιατρό, στον δρόμο της πέρασε από την εκκλησία να πει του παππά να ρθει να την μεταλάβει. 

Άνοιξε η πόρτα και φάνηκε ο παπάς, έτρεξα και σκέπασα το σώμα της με το σεντόνι.

Θάρρος κόρη μου, θα σου δώσω την θεία μετάληψη.

Την βοήθησα να σηκώσει το κεφάλι της, άνοιξε τον στόμα της και την κατάπιε. Με κόπο άνοιξε τα μάτια της, με είδε και είπε:

Ζήσαμε ευτυχισμένοι. Μετά χώθηκε κάτω απ τον τάφο των σεντονιών.

Ο γιατρός αργούσε να φανεί, είχε πολλούς πελάτες δικαιολογήθηκε.

Φορούσε πάντα  άσπρο παντελόνι και σκούρο σακάκι για να ξεχωρίζει από τους κοινούς θνητούς.

Ένας αναστεναγμός βγήκε απ τα στήθη της Μάρθας, έβαλα τ’ αυτί μου κοντά στο στόμα της, ζήσαμε…  δεν πρόλαβε να τελειώσει.

Ο γιατρός απλά πιστοποίησε  τον θάνατό της.

Το  ημερολόγιο στον τοίχο  διαφήμιζε κάποιο Κινεζικό εστιατόριο.

Κοίταξα την ημερομηνία ήταν ακριβώς εφτά μήνες και εφτά μέρες απ’ την ημέρα που έσπασε τον καθρέφτη.

Πάει όλα τελείωσαν.

Πήρα τον δρόμο του γυρισμού για το λιμάνι, πέρασα απ την γωνία με το φοινικόδεντρο, αυτό που μας πρωτοείδε μαζί,  κατάλαβα πως ο παράδεισός μου είχε γκρεμιστεί. Όμως δεν μπορούσα να το χωνέψω ότι έχασα την Μάρθα.

Η πανσέληνος χάραξε στον ορίζοντα, κατάλαβα  ότι ήσουν εσύ Μάρθα, οι αχτίνες της περνούσαν από το πρόσωπο  σου, απ τα υγρά σου χείλη και με χάϊδευαν.  Θυμήθηκα την τελευταία σου λέξη, ζήσαμε ευτυχισμένοι, δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου, τα σκούπισα με την ανάποδη του χεριού μου και μπήκα στο μπαρ.

Ήταν γεμάτο ναυτικούς και γυναίκες που γλεντούσαν σα να μην υπήρχε αύριο. Η Ζόιλα με πλησίασε, την έκανα πέρα, πήρα ένα ποτό και κάθισα στο σκαμπό, προσπαθούσα να ξεριζώσω από μέσα μου τον άνθρωπο, να ξεριζώσω την ψυχή μου. Στην πρωτεύουσα ένιωσα τον τάφο των ονείρων μου, το γκρέμισμα της συνείδησης   μου, συμπαρασύροντας την αγάπη μου στον άλλο κόσμο.  Το  χέρι της  Τσαγίτο ιδιοκτήτριας του μπαρ  ακούμπησε προστατευτικά στον ώμο μου.   

Άντε  να κοιμηθείς, και μην απελπίζεσαι νέος είσαι, αύριο περιμένουμε το βαπόρι που ήσουνα, θα δεις τους φίλους σου, άμα θες μπορείς να πας μαζί τους     και από γυναίκες έχεις καιρό να διαλέξεις… 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης