Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

Χριστούγεννα στο Χωριό

                                                      Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες


                                            Χριστούγεννα, στο Χωριό
Σε ένα χαρτόνι, ζωγραφισμένη μια φάτνη,  ήταν καρφωμένη  σ’ ένα σκουπόξυλο,  πνοές  ζώων ξέφευγαν απ την εικόνα και πετούσαν γύρω της σαν φωτοστέφανο,  παραμονή Χριστουγέννων,  παιδικές φωνές έψαλλαν τα κάλαντα, το «Χριστός γεννάτε σήμερον…»   γύριζαν από σπίτι σε σπίτι  με την ελπίδα ένα φιλοδώρημα, μια μπουκιά ψωμί.

Το  πρωί τα παιδιά θα πήγαιναν στην εκκλησία να μεταλάβουν, να κάνουν χρυσό δόντι, έτσι έλεγαν οι γριές στο χωριό, μετά θα γύριζαν σπίτι η μάνα τα περίμενε με ανοιχτή αγκαλιά.  Τους είχε υποσχεθεί ότι θα τους έκανε πρωινό «πουλέντα» καλαμποκίσιο κουρκούτι με γάλα που της έδωσε η γειτόνισσα η οποία είχε μια κατσίκα, έτσι για να το γιορτάσουν μια που ήταν Χριστούγεννα.
Η χαρά των παιδιών μεγάλη θα έτρωγαν και χριστουγεννιάτικο φαγητό, ο πατέρας είχε σφάξει ένα κουνέλι θα το έκαναν κοκκινιστό με πατάτες ή αν δεν είχαν με κυδώνια.
Μετά θα πήγαιναν στους δρόμους να παίξουν με τ’ άλλα παιδιά αμάδες, ή να τρέξουν στεφάνια.  
Σαν σκοτείνιαζε μαζευόταν στο σπίτι η μάνα άναβε το καντήλι μπροστά στα εικονίσματα, κάνανε την προσευχή τους, (Σαν πέσω να πλαγιάσω Θεέ μου σε παρακαλώ να δώσεις να περάσω τη νύχτα με καλό…)   πήγαιναν για ύπνο, με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Η φτωχική θαλπωρή του σπιτιού η αγκαλιά της μάνας ήταν ο κόσμος τους, η ξενοιασιά τους. Κοιμόταν  παρέα και τα τρία στο ίδιο κρεβάτι ένα μεγάλο πλατύ, με δυο χάλκινα πόμολα στο κεφαλάρι που έμοιαζαν σαν χλωμό φεγγάρι,  αυτά  που το φως του καντηλιού προσπαθούσε να  φωτίσει για να μην τρομάζουν τα παιδία στο βαθύ σκοτάδι.  
Αυτό το κρεβάτι με τα σιδερένια πόδια και σκελετό όπου πάνω του ξεκουραζόταν σανίδες κυπαρισσένιες γεμάτες ρόζους που μύριζαν ρετσίνι, με ένα στρώμα ακαθόριστου χρώματος με ρίγες μπλε και άσπρες στη μέση είχε μια σχισμή όπου το γέμιζαν με μαλλιά προβάτων το είχε αφήσει η νόνα τους πριν φύγει για τον άλλο κόσμο, αυτό είχε γίνει ο κόσμος τους, τα όνειρά τους, τα παραμύθια τους,  εκεί εύρισκαν τη  ζεστασιά μέσα στην παγωνιά του χειμώνα.  
 Έτσι έκαναν και απόψε νύχτα Χριστουγέννων, όπως και κάθε άλλη νύχτα, μόνο που σήμερα Χριστούγεννα η μάνα τους  έφτιαξε φαγητό να χορτάσουν. Απ’ έξω απ’ την εκκλησία κόχλαζαν τα πάθη, οι σκοτωμοί,  η πείνα, η δυστυχία, η  κοινωνία μας  μικρή, ο κόσμος μας, τόσο κλειστός όσο χώραγε το μάτι σου.
 Απ την απελπισία του ο λαός  ξέσπαγε σ’ ένα θρησκευτικό  παραλήρημα.
Ο παπάς ο άξονας της ύπαρξής μας, η ελπίδα του αύριο. Οι λιτανείες οι προηγιασμένες, σε καθημερινή διάταξη.  Οι  καμπάνες χτυπούσαν, λυπητερά κάποιον πάλι σκότωσαν, τα παιδιά χαρούμενα  έτρεχαν να μάθουν να τρέξουν πρώτα στην εκκλησία για να κρατήσουν τα εξαπτέρυγα αυτά που συνοδεύουν τις κηδείες, ώστε να τους δώσουν φιλοδώρημα.      
Και όμως ήταν Χριστούγεννα! Η γέννηση του Θεανθρώπου.
Τα τρία αδελφάκια χώθηκαν κάτω απ τα σκεπάσματα να ζεσταθούν, το  μαγκάλι με τα κάρβουνα είχε σβήσει, η φλόγα του καντηλιού τρεμόσβηνε λες και είχε ψυχή, τότε  άρχισαν να ονειρεύονται παλάτια από τα παραμύθια του χιονισμένου  βορρά, από αυτά που στόλιζαν με Χριστουγεννιάτικο δέντρο, μα και από  τα παραμύθια του  Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν, τους άρεσαν τόσο προπαντός  (Η μικρούλα με τα σπίρτα). Παραμύθια   που τους διάβαζε η θεια τους, όταν τις χειμωνιάτικες νύχτες καθόταν γύρω απ το μαγκάλι άπλωναν τις παλάμες τους να ζεσταθούν και η ζέστη απ’ το μαγκάλι ζωγράφιζε πάνω στα γυμνά πόδια τους βούλες κόκκινες στρογγυλές λες και ήταν  θεϊκή ευλογία, μια ευλογία αθωότητας.


                                                           Γαβριήλ Παναγιωσούλης
   


24 σχόλια:

airis είπε...

Χριστούγεννα μιας άλλης εποχής βγαλμένα λες από μια ασπρόμαυρη ταινία Γαβρίλη μου. Κι όμως αληθινά. Έχω τέτοιες περιγραφές ( ειδικά με το κρεβάτι και το στρώμα ) από τη μαμά μου!
Θα της τη διαβάσω αύριο την ιστορία σου. Το βίωμα σου. Θα συγκινηθεί!
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!
Καλό γιορτινό μήνα εύχομαι :))

Αστοριανή είπε...

"... λυπητερά κάποιον πάλι σκότωσαν, τα παιδιά χαρούμενα έτρεχαν να μάθουν να τρέξουν πρώτα στην εκκλησία για να κρατήσουν τα εξαπτέρυγα αυτά που συνοδεύουν τις κηδείες, ώστε να τους δώσουν φιλοδώρημα.
Και όμως ήταν Χριστούγεννα! Η γέννηση του Θεανθρώπου. ... ΓΠ

Αυτό
όπως και τα πυκνά κυπαρίσια
στο "ξεκίνημα" της σελίδας σου
μου θύμησες: α)
...που κόβαμε κλαδιά να φτιάξουμε δέντρο και να το στολίσουμε με χάρτινα "παιγνίδια"...

και β)
... όλοι αυτοί
οι μετανάστες, διαφόρων θρησκευτικών απόψεων...
πώς και πού, αλήθεια, θα περάσουν αυτές τις γιορτές;;;!!!

Εμείς, τώρα, έχουμε τουλάχιστον κάτι για να πούμε τα ...κάλαντα...

Ας έχουμε υγεία, Γαβρίλη μας.

Χαιρετισμούς,
Υιώτα

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Ένα πολύτιμο χριστουγεννιάτικο δώρο το κείμενό σου, σε όλους εμάς που δεν ζήσαμε αυτή την εποχή και δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την αξία ενός γεμάτου τραπεζιού. Κι όπως λέει και η Υιώτα, όλοι αυτοί οι πρόσφυγες που περιπλανιούνται σε αφιλόξενους δρόμους και θάλασσες, πώς θα περάσουν αυτές τις κρύες μέρες και νύχτες;
Το νόημα των Χριστουγέννων θα μείνει και φέτος ανεκπλήρωτο. Και δεν υπάρχει καμιά σύγχρονη φάτνη για να φιλοξενήσει τα παγωμένα μωρά που ίσως να μην προλάβουν να μεγαλώσουν...
Αχ Γαβριήλ... αλάτι στις πληγές μας η ιστορία σου.

follow me ... σκέψεις, απόψεις είπε...

Όμορφη, τρυφερή μέσα από μαγικές αντιθέσεις η ιστορία σου Γαβριήλ με προσδοκία θαλπωρής κι αγάπης!
"Κάλαντα" με νόημα, με πολλά θέματα και προβληματισμό, μας έγραψες φίλε μου! Να είσαι πάντα καλά!
Καλό μήνα και Καλές γιορτές σου εύχομαι με υγεία!

Μαριάνθη είπε...

Τι όμορφο κείμενο!!!
Να΄σαι καλά!!!! ...Καταφέρνεις και προσφέρεις καλέ μου Γαβριήλ , αναγνωστική ευχαρίστηση.

nikol είπε...

Οι ιστορίες σου που αφήνουν τη γνώση από μια άλλη πρωτόγονη εποχή Γαβρίλη μου που είναι και τόσο γλαφυρά γραμμένη λες και είναι πρόσφατη !! Πάντα μας γυρίζεις σε διάφορες εποχές και κυρίως στην παιδική ηλικία που ήταν τόσο δύσκολη αλλά γεμάτη από την αγάπη !!!
Να είσαι καλά !!!
Την αγάπη μου

Ωραιοζήλη! είπε...

Τι όμορφη ιστορία...με ταξίδεψες σε άλλη εποχή!
Τότε που τα πράγματα ήταν πιο απλά και ίσως πιο όμορφα :)
Καλή σου μέρα!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,
Οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες θα πρέπει να είναι πολυποίκιλες αναλόγως του κάθε ενός μας το παρελθόν.
Χαίρομαι που μας έδωσες την ιδέα αυτή, να συμβάλλουμε ώστε να ακουσθούν οι διαφορετικές ιδέες ή εορταστικές ιεροτελεστίες των Χριστουγέννων.

Ναι η ιστορία με τα πόμολα και το στρώμα ακόμα υπάρχουν.

Ευχαριστώ πολύ
με αγάπη
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Ο τόπος που γεννήθηκε κάποιος τον συνοδεύει μέχρι τέλος.
και όχι μόνο αλλά, η παιδική ηλικία είναι αυτή που έπλασε τον χαρακτήρα μας,
Όσο για την φτώχια την έχω ζήσει από πρώτο χέρι μια τόσο απαίσια που σήμερα απορώ πως τα κατάφερα να επιζήσω.
Θα σου πω ένα παράδειγμα, μια γειτόνισσα φύτευε κουκιά, σαν νύχτωσε παιδιά ανακάτεψαν το χώμα πήραν τον σπόρο και τον έφαγαν.
Αλλά Χριστούγεννα έρχονται ας ατενίσουμε με αισιοδοξία το αύριο... χαιρετισμούς
ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Κανελλάκη,

Τα ξένα έχουν δημιουργήσει έναν χαρακτήρα, μια ταυτότητα ανθρώπου η οποία σε ακολουθεί ως το τέλος, είναι φυσικό να είναι η του μέρους που πρωτοείδες το φως, αυτή που σε έχει επηρεάσει για όλη σου τη ζωή.

Για να το καταλάβει αυτό κάποιος πρέπει να έχει ζήσει σε αλλοεθνές περιβάλλον εκεί όπου πασχίζει να μην αλλοιωθεί η μητρική του ταυτότητα, η μητρική του γλώσσα...
Θυμάμαι τις κακουχίες της τότε εποχής από την μια μεριά και από την άλλη την αγάπη της μάνας και την θαλπωρή του παγωμένου σπιτιού, τον αγώνα που κάναμε όλοι για να επιζήσουμε γονείς και παιδιά, αυτό κατά κάποιο τρόπο σκληραγώγησε τον χαρακτήρα μας σχετικώς με την σημερινή εποχή.
Εύχομαι πάντα να υπάρχει μια φάτνη για όλους για τα μικρά παιδάκια ώστε να πιστέψουν ότι πράγματι ο Χριστός γεννήθηκε για όλο τον κόσμο, όχι μόνο για τους έχοντες και κατέχοντες.

ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κατερίνα Κ.
Τα κάλαντα της ιστοριούλας μου είναι γεμάτα τρυφερότητα και τρομακτικές αντιθέσεις, είναι οι ρίζες μας αυτές που γεννηθήκαμε,
Είναι και η αιτία του ξενιτεμού πολλών Ελλήνων της τότε εποχής
Ευχαριστώ πολύ

σου εύχομαι καλές εορτές, καλό μήνα

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
ήταν κι αυτή η ιστοριούλα από τα παλιά που όμως δεν ξεχνιέται.
Μου άρεσε αυτό που γράφεις: (αναγνωστική ευχαρίστηση)

χαιρετισμούς σε όλους σας
ευχαριστώ
με αγάπη
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Ψάχνοντας για το ποιος είσαι εδώ στα ξένα, ξεφυτρώνει μπροστά το παρελθόν σου ζωντανό αμείλικτο, εκεί όπου πρωτοείδες το φως.
Προπαντός τώρα που έρχονται γιορτές.
Χριστούγεννα, έχω περάσει πολλά σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης.
όμως αυτά του μέρους που γεννήθηκα είναι τα πιο αθώα, γεμάτα φτώχια αγάπη και θαλπωρή, είναι η εποχή που υποχρεωθήκαμε να φύγουμε για να χορτάσουμε...

Με αγάπη
Γαβριήλ

pylaros είπε...

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ,

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου
Χριστούγεννα μιας περασμένης εποχής που όμως ήταν γεμάτα φτώχια, αθωότητα, οικογενειακή θαλπωρή και μητρική ανθρώπινη αγάπη.

Σε ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ

despina είπε...

Τόσες μνήμες,τόσες μυρωδιές,τόση ζεστασιά...
Δύσκολα χρόνια αλλά όμορφα....
Μικρή κι εγώ θυμάμαι έντονα το φως από το καντήλι να μας συντροφεύει τις νύχτες....
Να σαι καλά Γαβριήλ!

Giannis Pit. είπε...

Καλησπέρα σου Γαβριήλ.
Πολύ όμορφη η ιστορία σου, αλλά το κυριότερο βγαλμένη από μια άλλη εποχή, αληθινή, δύσκολη, πικρόχολη. Τότε που τα φτιασίδια ήταν από αληθινά στολίδια ψυχής και ονείρων.
Ευχαριστούμε πολύ. Να έχεις καλές γιορτές.

Κική Κωνσταντίνου είπε...

Μια ιστορια πλασμενη για εναν κοσμο που πολλοι εζησαν και αντιμετωπισαν την κακουχια στα ισα.
Τα κοκκινα γραμματα, οσα υπογραμμισες με καποιο τροπο, χαραγμενα σε πολλες καρδιες.
Ευχαριστουμε πολυ
Καλημερα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου despina,

Τα χρόνια εκείνα ήταν όμορφα γιατί μέσα στην μαυρίλα των πολέμων υπήρχε η οικογενειακή ΄θαλπωρή μαζί με την παιδική αθωότητα, τα οποία σήμερα είναι δυσεύρετα.

σε ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα από την απέναντι όχθη αγαπητέ μου Giannis Pit,

Σε αυτές τις άλλες εποχές είναι οι ρίζες μας, οι ρίζες του δένδρου που λέγεται Ελλάς, εμείς είμαστε τα κλαριά του, κι όπως λες κι εσύ (Τότε που τα φτιασίδια ήταν από αληθινά στολίδια ψυχής και ονείρων.)

Σε ευχαριστώ πολύ
και σου εύχομαι καλές και χαρούμενες γιορτές.

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κ. Κωνσταντινίδου,

Κάποτε υπήρχε αυτός ο κόσμος,
Είναι αυτός που έβαλε τις βάσεις για εμάς τα παιδιά του τότε, σήμερα εμένα του ιδίου μου φαίνονται σαν παραμύθια, αλλά όμως ήταν ο κόσμος που έπλασε τον χαρακτήρα του κάθε ενός μας.

χίλια ευχαριστώ

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Αλησμόνητα φίλε Γαβρίλη εκείνα τα Χριστούγεννα της παιδικής μας ηλικίας. Είναι αδύνατο να τα ξεχάσουμε όσα χρόνια και να περάσουν.
Τα παιδιά μου πίστευαν ότι δεν ήταν αλήθεια αλλά τους έλεγα παραμύθια.
Νάσαι καλά και θα τα πούμε.

pylaros είπε...

Καλώς ήλθες φίλε Ντένη,
Οι τότε περιπέτειες ή συνήθειες της δικής μας εποχής είναι μια ιστορική απόδειξη από εμάς τους ακόμα επιζώντες για το πως ήταν η ζωή στα χρόνια της παιδικής μας ηλικίας.

Πρέπει να γαρφτούν κάπου να υπάρχουν, είναι οι ρίζες μας, οι της Ελλάδας.

Ελπίζω να είστε όλοι καλά.

ευχαριστώ

Γαβριήλ

to e-periodiko mas είπε...

Θέλω να σας ευχαριστήσω κ. Γαβριήλ γι' αυτή την υπέροχη ιστορία, που ενώ είναι βγαλμένη από άλλες εποχές, μοιάζει σημερινή, επίκαιρη και παρά τις σκληρές συνθήκες, παραμένει τρυφερή και καλογραμμένη!
Συγκινήθηκα με αυτό το ανάγνωσμα και το κρατώ όπως και η Μαρία μας (Κανελλάκη) ως πολύτιμο δώρο...
Να είστε πάντα καλά και να περάσετε όμορφες γιορτές, με υγεία και πολλή αγάπη!
Μαρίνα

pylaros είπε...

to e - periodiko mas official

Παρακαλώ, τιμή μου όταν μου λέτε ότι σας αρέσουν οι ιστορίες μου και σας ευχαριστώ πολύ.
όμως είναι βγαλμένη από τα αθώα μάτια ενός μικρού παιδιού, που ο κόσμος του ήταν ότι έβλεπε μπροστά του, πέρα από τον ορίζοντα υπήρχε το άγνωστο, τα πλούτη, ή και τα όνειρα.

Ήταν μια Ελλάδα που μεγαλώσαμε, γεμάτη από εκπλήξεις δυστυχίας πολέμων και πείνας.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια
με αγάπη
Γαβριήλ