Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2016

Εμπειρίες

                                 From Times Square New York

Επιτέλους έφτασε και ο καινούργιος χρόνος 2016, μερικοί,  τον περίμεναν με λαχτάρα, άλλοι βαριεστημένοι, άλλοι σαν μια ευκαιρία να γλεντήσουν, ή να αποτινάξουν από πάνω τους τα κουρέλια που άφηνε ο παλιός χρόνος.
Εγώ ήμουν αιωρούμενος σαν τον πελαργό που στέκεται με το ένα πόδι σκεπτόμενος πια κατεύθυνση να πάρει. Όμως κοίταξα λιγάκι πίσω μου και είδα αυτά που με ακολουθούν έστω κι ας  μπήκαμε στην καινούργια χρονιά από όπου και οι εμπειρίες.        



                    Δυο λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, η σφαίρα έτοιμη να ξεκινήσει την κάθοδο, Times Square New York 

Εμπειρίες

Στην σημερινή κοινωνία που ζούμε υπάρχουν  άνθρωποι όπου τους  αρέσει η γραφή,  οι άνθρωποι αυτοί   ψάχνουν να βρουν θέματα για να αρχίσουν να γράφουν. Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς, το διάβα της ζωής  μου ήταν τέτοιο ώστε τα πολλά και διαφορετικά θέματα γραφής συσσωρεύονται γύρω μου σαν πολύχρωμα κομφετί σαν αυτά που πέφτουν την πρωτοχρονιά στο Times Square  New York.  
Αυτά τα κομφετί μόλις  φυσήξει αεράκι  σαν αιωρούμενα θέματα αρχίζουν να με πνίγουν, το κάθε ένα με διαφορετικό χρώμα, με διαφορετική πλοκή, μερικά μοιάζουν σαν ιστός αράχνης, άλλα λάμπουν στο σκοτάδι σαν πυγολαμπίδες, άλλα μου κόβουν τον αέρα  δεν μπορώ να πάρω αναπνοή.
 Όλα τρέχουν  φωνάζουν να βγουν στην επιφάνεια, βιάζονται μήπως  δεν προλάβουν και τα σκορπίσει ο παγωμένος αέρας του βορρά, ή τα μαζέψει η σκούπα των οδοκαθαριστών του δήμου.  
Mε την κάθοδο του γλόμπου καλωσορίζουμε το νέον έτος, Times Square New York 
 Βλέποντας αυτά  αρχίζω να γράφω,  έλα όμως που πρέπει νάχω και την παρέα μου μαζί,  με αυτήν ταξιδεύω στον λαβύρινθο των σκέψεων, στα μονοπάτια των ονείρων, έτσι    περνάν οι ώρες, οι σελίδες γεμίζουν και ο νους μου τρέχει σε άλλες  διαστάσεις ενός σύμπαντος που μόνο εγώ και η παρέα μου βλέπουμε. Όχι δεν χωρά διακοπή, όταν αυτό συμβεί    η παρέα μου  με αφήνει θυμωμένη φεύγει και μπαίνω  σε μια διάσταση των καθημερινών προβλημάτων όπου τρομάζω να συγκρατήσω αυτά που έγραψα.
Μα και αυτή η συντρόφισσα  μου, είναι τόσο απαιτητική, ώστε με θέλει καθεαυτό δικό της, το όνομά της μοναξιά, η μοναδική δική μου μοναξιά.
Είναι αυτή που δεν με αποχωρίζεται ποτέ της.      
Έχω καταλάβει ότι, όποιος γράφει δεν γράφει κάτι για να το βάλει σε ένα καλούπι  ώστε να γίνει ομοιόμορφο με τους άλλους, αλλά γράφει παρατηρώντας ακόμα και τα πρωτοχρονιάτικα πολύχρωμα κομφετί σαν κάθε ένα να είχε την δική του ιστορία, γράφει κάτι δικό του, το  διαφορετικό.   
Πόσοι το καταλαβαίνουν αυτό; Ε! Είναι ζήτημα γούστου ή καλαισθησία πνεύματος.
Πέρυσι  πήγα σε ένα ελληνικό γραφείο, μερικά τεύχη από το τελευταίο μου βιβλίο, σκεπτόμενος Χριστούγεννα έρχονται, Πρωτοχρονιά έρχεται, ίσως να θέλουν να τα δωρίσουν κλπ.    Τα πήγα από ευχαρίστηση, όχι  με αντάλλαγμα δηλαδή να τα πωλήσω αλλά τα δώρισα ώστε κι αυτοί να τα κάνουν ότι θέλουν, ή να τα δωρίσουν.
Η  απάντησή τους, μου έφερε  παγωμένα ρίγη στα κόκκαλα.
 «-Ξέρετε βιωματικά βιβλία, με θαλασσινές παγκόσμιες περιπέτειες  δεν έχουν ενδιαφέρον, αυτά που περνούν είναι τα μυθιστορήματα, οι νουβέλες… Γράψε και καμιά νουβέλα να δακρύσει κάνα γυναικείο μάτι, να κάνεις και πωλήσεις!»
Μετάνιωσα  που πήγα, όμως ντράπηκα να τους πω να τα πάρω πίσω,   αλλά ήταν αργά, τα άφησα  κι έφυγα…
Με σκυφτό κεφάλι πήγα στο καταφύγιό μου ερχόταν, πρωτοχρονιά, καινούργιος χρόνος, καινούργια όνειρα, καινούργιες αποφάσεις.  
Δεν είπα κανενός τίποτα, αλλά μέσα μου, μου τσάκισε την αυτοπεποίθηση, παραμονή πρωτοχρονιάς   μαζευτήκαμε όλοι σε μια ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα, γλεντήσαμε, ποτό, άφθονοι  μεζέδες, μουσική της αρεσκείας μας τα μεσάνυχτα κάναμε ενός λεπτού σιγής παρακολουθήσαμε  απ’ την τηλεόραση  την σφαίρα που έπεφτε στο  Times Square μετρώντας τα δευτερόλεπτα, ξανά είδα τα κομφετί να πνίγουν τους θεατές του μεσονυκτίου, σα να ήταν οι παλιοί μου φίλοι, ξανά γέμισε ο νους μου θέματα γραφής, ξανά βρήκα την αυτοπεποίθηση μου. Η πένα στο αριστερό τσεπάκι του πουκαμίσου με περίμενε, τα δάχτυλά μου άρχισαν να ιδρώνουν, της υποσχέθηκα από αύριο θα κάνουμε παρέα.
Η σφαίρα σταμάτησε το κατρακύλισμα στο τελευταίο δευτερόλεπτο   εκεί που αλλάζει ο χρόνος,  ανοίξαμε σαμπάνια, ευχηθήκαμε χρόνια πολλά ο κάθε ένας μας με τις δικές του resolutions for the New Year      χορέψαμε ως το πρωί.
Ήταν και αυτή η νύχτα η συνέχεια των περιπετειών του βιβλίου μου τούτη τη φορά με χειροπιαστές αποδείξεις, αυτές που δεν γράφονται σε νουβέλες. Θυμήθηκα το ελληνικό γραφείο, τα βιβλία μου, κατάλαβα  ότι η ζωή η ίδια όπως άρχισε έτσι συνεχίζεται. Νοερώς τους ευχήθηκαΝα έχετε  Καλή χρονιά… για όλους έχει ο Θεός,   αυτό τίποτε άλλο.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης


19 σχόλια:

airis είπε...

Αχ Γαβρίλη μου ! Εγώ περιμένω να σε διαβάσω πώς και πώς κι αυτοί να σου φερθούν έτσι....
Κρίμα μεγάλο αλλά μην στενοχωριέσαι. Έχεις βρει διέξοδο, οι σκέψεις σου φθάνουν ως εδώ και ας μας χωρίζουν τόσα χλμ κι εγώ νιώθω τυχερή για το συναπάντημά μας!
Ήταν πέρυσι ,κοντεύει χρόνος ε; που σε είδα στο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ για τους Έλληνες της Διασποράς και νιώθω ότι έτσι σε ξέρω λίγο περισσότερο!
(εδώ βρήκα το βιβλίο σου https://www.ianos.gr/ax-na-ksera-0006814.html )
Να'σαι πάντα καλά, γερός στην υγεία σου και να ζήσεις πολλά πολλά χρόνια ακόμα να μας διηγείσαι τις υπέροχες εμπειρίες σου με τον μοναδικό σου τρόπο!

Καλή χρονιά αγαπημένε μου!

fish eye είπε...

Λατρεμενες ιστοριες ειναι αυτες που ταξιδευουν τον καθενα μας σε εμπειριες που διαφορετικα δεν θα μαθαινε ποτε.. Μ αρεσει πολυ να διαβαζω για τη ζωη ανθρωπων σαν κι εσας..ισως λεω ισως κανοντας μια σκεψη αφου φτασατε και εχετε την ικανοτητα να γραψετε ενα βιβλιο..ισως να μπορουσατε να ενσωματωσετε τα τοσο ενδιαφεροντα βιωματα σας σε μια ιστορια με ανθρωπινους χαρακτηρες με αρχη μεση και τελος ετσι ωστε να δημιουργηθει ενα μυθιστορημα..οπως πχ το πολυ ωραιο "σουελ" της Καρυστιανη.. Αλλα κι εδω μεσα αν και σας ανακαλυψα τελευταια εγω πολυ σας χαιρομαι..καλη χρονια με οσα επιθυμειτε μα κυριως με υγεια😀

nikol είπε...

Η ΜΝΗΜΗ
Γράφω,
γιατί η μνήμη είναι,
καθεαυτό δική μου,
που καταλήγει σε θάνατο υποχρεωτικό.

Οι ιστορίες μου,
της ζωής αθάνατα παιδιά.
Δεν πρέπει να φύγουνε μαζί μου.

Πεθαίνοντας εγώ,
θα μείνουνε εκείνες αθάνατες...
Γραμμένες στις μνήμες όλου του κόσμου.΄΄ Αυτό που είναι δικό σου και δύο βιβλία σου που δεν έχω ακόμα διαβάσει !!!
Καλή Χρονιά και να συνεχίσεις όπως ξέρεις πολύ καλά!!
Την αγάπη μου

Ελένη Φλογερά είπε...

Εύχομαι η πένα που βρίσκεται στο τσεπάκι σας να συνεχίσει να γράφει τις εμπειρίες σας, γιατί είναι πολύ ενδιαφέρουσες.
Καλή χρονιά!

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Καλή χρονιά και σένα Γαβριήλ και στην οικογένειά σου. Χαρούμενος και ειρηνικός ο καινούριος χρόνος. Φιλικά.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,
Πρώτα απ' όλα σου εύχομαι καλή και χαρούμενη χρονιά,
και να φανταστείς ότι ήδη είμαστε στο 2016,
έπρεπε να γράψω κάτι τι καινούργιο πρόσφατο, έτσι αναφέρθηκα σε αυτό το "Εμπειρίες"

Σε υπερευχαριστώ για τα τόσο ενθαρρυντικά και καλά σου λόγια και ευχές,
Πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ

pylaros είπε...



Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας,
Η ιδέα σου πάρα πολύ ωραία,
Στην αρχή ήμουν φανατικός λάτρεις στο να γράφω βιβλία, έχω γράψει 8, όμως μόνο τρία έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα, ένα από αυτά κέρδισε Α! βραβείο λογοτεχνίας, Αθήνα 2003 το άλλο έπαινο από το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας του Λογοτεχνικού Διαγωνισμού (Νίκος Καββαδίας) Πειραιάς 2004.
κι ένα ακόμη Ποίησης.
Τα υπόλοιπα τα έκδωσα μόνος μου εδώ στην ΝΥ
Χωρίς βοήθεια και editing...

Γράφω διότι μου αρέσει, δηλαδή τον ελεύθερό μου χρόνο πάντα έγραφα, ακόμη και σήμερα, περνώ αρκετές ώρες στον υπολογιστή μου γράφοντας.

Είναι κάτι που μου δίνει ενδιαφέρον στην ζωή, είναι κάτι καθ' εαυτό δικό μου.
Η πείρα με έχει διδάξει ότι για να υπάρχει κέρδος πρέπει να είσαι το number One, οπότε παραθέτω τις ιδέες μου με την βοήθεια του ιντερνέτ ..
όχι δεν έχω διαβάσει το "σουέλ" της Καριστανή, όμως θα το έχω υπ' όψην μου.

Χίλια ευχαριστώ να έχεις μια χαρούμενη κι ευτυχισμένη χρονιά...
Γαβριήλ



pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Καλή και ευτυχισμένη χρονιά σε ότι αγαπάς και επιθυμείς.

Ευχαριστώ για την δημοσίευση του ποιήματός μου αυτού, αυτό εννοεί ότι σου άρεσε!
Με κάνεις Tan feliz


Πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ελένη Φλογερά,

Χρόνια σου πολλά,
Μετά την πρωτοχρονιά πάει πέρασε κι αυτή αφήνοντας μας χαρούμενες εντυπώσεις,
Θα είναι η σειρά της πέννας μου
Ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Χρόνια σου πολλά αγαπητή μου Δώρα,

Ευχαριστώ για τις ευχές σου

Ειρήνη στον κόσμο

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Αγαπητέ μου Γάβο, μην απογοητεύεσαι, εσύ γράφεις τα βιώματά σου και οι άλλοι «μυθιστορήματα». Μπορεί να βγάζουν και χρήματα.
Εσύ έχεις πλήρη επίγνωση του εαυτού σου και των δυνατοτήτων σου. Βγάζεις θέμα ακόμη και από τα κομφετί που σκορπίζονται στην αλλαγή του χρόνου.

Από μένα δέξου μια εγκάρδια ευχή, φίλε, να ‘σαι καλά και να συνεχίσεις να γράφεις. Το κάνεις καλά!

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο, την καλησπέρα μου και χρόνια πολλά.
Πολλές φορές αντικατοπτρίζω την κοινωνία λες και είμαι καθρέφτης και μετά όταν ησυχάσω και συγκεντρωθώ βλέπω τις εντυπώσεις σαν πολύχρωμα πρίσματα που άφησαν μέσα μου, οπότε αρχίζω και τις εξωτερικεύω, σαν αυτά τα πολύχρωμα πρίσματα που αφήνουν οι ηλιαχτίδες στις άκρες του κρυστάλλου του καθρέφτη.
Όσο για τα κομφετί, ναι είναι κάτι το καταπληκτικό,

και πάλι φίλε σου εύχομαι καλή χρονιά με υγεία και αλεγρία, ευχαριστώ για τις ευχές σου
με την αγάπη μου
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

το όνομά της μοναξιά, η μοναδική δική μου μοναξιά.
Είναι αυτή που δεν με αποχωρίζεται ποτέ της. ΓΠ


...Καλοξυρισμένος, πρώτος στην σειρά... με την Ορτανσία σου και τον εγγονό σας,
σημαδιακή συνέχεια...


Γαβρίλη μου,


Η μοναξιά, άλογό σου για να καλπάζεις στον ανήφορο... έσω πάντα καλός καβαλλάρης.

Πάντα με Υγεία, το σπουδαιότερο,

Φιλία και Φιλιά,

Υιώτα και Δημήτρης,
με όλους μας, που ακολουθούν και σου εύχονται να είσαι πάντα γερός.

Κική Κωνσταντίνου είπε...

καλη χρονια! χρονια πολλα! με υγεια και καθε καλο

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Χρόνια σας πολλά και καλά
Ε! ναι κάθε πρωτοχρονιά το ρίχνουμε λιγάκι "έξω"
κι αυτό συμβαίνει μόνο μια φορά τον χρόνο.

Ευχαριστώ,
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κική Κωνσταντίνου,
Ευχαριστώ για τις ευχές σου
Σας εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να είναι γεμάτος χαρά κι ευτυχία,

Χρόνια πολλά

Dennis Kontarinis είπε...

Καλημέρα φίλε και χρόνια σου πολλά.
Πιστεύω ότι οι εμπειρίες μας είναι αρκετές για να γνωρίζουμε την τύχη του ελληνικού βιβλίου εδώ στην ξενητιά όπου την τύχη μας έχουν αναλάβει οι ιερείς.
Η ελληνική γλώσσα εξαφανίζεται και αυτό το ζούμε σε καθημερινή βάση. Δεν είναι λίγες και οι δικές μας ευθύνες. Υπάρχουν οργανωμένες ομάδες που έχουν καταργήσει την ελληνική γλώσσα και στις όποιες και όσες ανακοινώσεις τους χρησιμοποιούν την αγγλική και μόνο. Όταν κάποια φορά ρώτησα έναν πρόεδρο γιατί χρησιμοποιούν την αγγλική γλώσσα χαμογέλασε και έφυγε χωρίς να μου απαντήσει. Από κει και πέρα φίλε και τους "Αθλίους" να γράψεις-και έχουμε αθλίους αρκετούς-τίποτα δεν θα κάμεις.
Καλή χρονιά σε σένα και την οικογένειά σου.

Dennis Kontarinis είπε...

Με την άδειά σου φίλε μου επανέρχομαι για να προστέσω κάτι ακόμη, που θα πρέπει να ενδιαφέρει και να μετρήσει. Τα τελευταί δεκαέξη χρόνια της δημοσιογραφικής μου πορείας τα πέρασα σαν αρχισυντάκτης στο περιοδικό ESTIATOR. Τα γραφεία μας ήσαν - και είναι ακόμη - στην καρδιά του Μανχάτταν, 34 δρόμοι και 7η λεοφόρος. Απέναντι από το Madison Square Gardin, δίπλα από τα πολυκαταστήματα MACY'S. Δουλιά μου όλη μέρα να έχω επαφή με τουςε ιδιοκτήτες των ελληνικών εστιατορίων. Στις μετακινήσεις μου σε περιοχές δύσκολες, Μανχάτταν. Μπρούκλυν, Κουήνς, όπου το πάρκινγκ ήταν πρόβλημα χρησιμοποιούσα τα τραίνα. Έβλεπα λοιπόν επιβάτες να διαβάζουν βιβλία. Βιβλία αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, ισπανικά, ρωσσικά. Είδα βιβλία εβραίϊκα και κινέζικα με τις ζωγραφιές. Είδα βιβλία από τις χώρες της Ανατολής. Φίλε. ΛΟΓΩ ΤΙΜΗΣ μια φορά δεν είδα βιβλίο ελληνικό. Κι΄αν τύχαινε να δεις αυτός θα ήμουν εγώ. Αντίθετα από τις ελληνικές γειτονιές πρωί ή απόγιομα που μετακονούνταν οι Έλληνες για τις δουλιές τους άκουγες τις κυράδες να μεταδίδουν το δελτίο της γειτονιάς. Ποιά παντρεύτηκε, ποια αρραβωνιάστηκε, ποιά γέννησε, ποιανού ήταν το παιδί, που τα έπινε ο άντρας της Μαριγώς, ποια είχε γκόμενα ο Μανώλης και πολλά άλλα.Καμμιά λέξη για βιβλίο, για φιλολογία για λογοτεχνία. Και μετά μιλάμε για το ελληνικό βιβλίο; Μα είμαστε στα καλά μας;
Αυτά φίλε και κερνάω καφέ.

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε Ντένη,

Γνωστό, γνωστότατον ότι οι εδώ Ελληνοαμερικάνοι δεν διαβάζουν, γενικών δεν διαβάζουν τίποτα, ούτε Αγγλικά.
Όμως το Ελληνικόν βιβλίον π.χ. ένα ιστορικό, ή λογοτεχνικό δεν έχει καμία πέραση εδώ.
Πρόσεξε την διαφορά σήμερα, πολλοί αγοράζουν την ημερίσια ελληνοαμερικάνικη εφημερίδα, διαβάζουν την τελευταία σελίδα τα ποδοσφαιρικά και μετά την πετούν στα σκουπίδια.
Παλαιότερα εποχή 1970 όπου υπήρχαν δυο ημερήσιες εφημερίδς η Ατλαντίδα και ο Κήρυκας οι εδώ Ελληνοαμερικάνοι τθις αγόραζαν για τις μικρές αγγελίες, για να αλλάξουν ή να βρουν δουλειά ή στέγη, διαμέρισμα, Τίποτε άλλο.
Φίλε το ίδιο έκανα τότε κι εγώ, δεν είχα την πολυτέλεια να διαβάσω τίποτε γιατί ήταν καθημερινό άγχος να βρω δουλειά ή και διαμέρισμα. Έτυσι βρήκα το διαμέρισμα όπου έμενα κοντά στους Αγίου Αναργύρους, εσύ θα θυμάσε!
Μετά όλοι εμείς που φύγαμε απ την Ελλάδα δεκαετία του 1950, η σχολική μας μόρφωση περιορισμένη, Μετά όποιος τα κατάφερνε και πήγαινε εδώ σχολείο και μάθαινε την αγγλική γλώσσα το θεωρούσε υποτιμητικό να ασχολειθεί πλέον με τα Ελληνικά γράμματα.
Λέω όποιος τα κατάφερνε, γιατί οι ανάγκες της επιβίωσης δεν σου επέτρεπαν να χάνεις ώρες στην μάθηση, Η δουλειές στα εστιατόρια όπου το 90% δούλευαν ήταν σκέτη σκλαβιά 10 με 12 ώρες ημηρεσίως, όταν πήγαινες σπίτι ήσουν πτώμα.
Σου έλεγαν θα σου δίνουμε να τρως ότι θέλεις, ρούχα για να μηυν λερώνεις τα δικά σου, και μισθό χωρίς να σε γράφουμε στα χαρτιά ή να σε γράφουμε το μίνιμουμ...

Σήμερα άλλαξαν τα πράγματα, Όσοι από τους παλαιούς μετανάστες αγαπούσαν τα γράμματα έγιναν αυτοδίδακτοι και ακόμα υπάρχουν αλλά είναι τόσο ολίγοι, ώστε μετριώντε στα δάκτυλα και των δυο χεριών.
Όσοι πήγαν σε πανεπιστήμια (αυτοί που δεν είχαν υποχρεώσεις) πέταξαν την Ελληνική στα σκουπίδια και γράφουν στην Αγγλική. π.χ. Υπάρχει ένας μεγάλος σύλλογος Greek-American writers, γράφουν και ομιλούν Αγγλικά έστω κι αν κάποιον από αυτούς βρωμά το πόδι του τσαρούχι.
Έχω σε διάφορες εκδηλώσεις συναντήσει πολλούς-ές οι οποίοι όταν διαβάζουν ένα κείμενό τους ή ποίηση στην αγγλική, μένω σα να λέω εκεί πέρα βρέχει.
Δεν το νιώθω.

Την καληνύχτα μου

Γαβριήλ