Εμπειρίες

                                 From Times Square New York

Επιτέλους έφτασε και ο καινούργιος χρόνος 2016, μερικοί,  τον περίμεναν με λαχτάρα, άλλοι βαριεστημένοι, άλλοι σαν μια ευκαιρία να γλεντήσουν, ή να αποτινάξουν από πάνω τους τα κουρέλια που άφηνε ο παλιός χρόνος.

Εγώ ήμουν αιωρούμενος σαν τον πελαργό που στέκεται με το ένα πόδι σκεπτόμενος πια κατεύθυνση να πάρει. Όμως κοίταξα λιγάκι πίσω μου και είδα αυτά που με ακολουθούν έστω κι ας  μπήκαμε στην καινούργια χρονιά από όπου και οι εμπειρίες.        

                    Δυο λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, η σφαίρα έτοιμη να ξεκινήσει την κάθοδο, Times Square New York 

Εμπειρίες

Στην σημερινή κοινωνία που ζούμε υπάρχουν  άνθρωποι όπου τους  αρέσει η γραφή,  οι άνθρωποι αυτοί   ψάχνουν να βρουν θέματα για να αρχίσουν να γράφουν. Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς, το διάβα της ζωής  μου ήταν τέτοιο ώστε τα πολλά και διαφορετικά θέματα γραφής συσσωρεύονται γύρω μου σαν πολύχρωμα κομφετί σαν αυτά που πέφτουν την πρωτοχρονιά στο Times Square  New York.  

Αυτά τα κομφετί μόλις  φυσήξει αεράκι  σαν αιωρούμενα θέματα αρχίζουν να με πνίγουν, το κάθε ένα με διαφορετικό χρώμα, με διαφορετική πλοκή, μερικά μοιάζουν σαν ιστός αράχνης, άλλα λάμπουν στο σκοτάδι σαν πυγολαμπίδες, άλλα μου κόβουν τον αέρα  δεν μπορώ να πάρω αναπνοή.

 Όλα τρέχουν  φωνάζουν να βγουν στην επιφάνεια, βιάζονται μήπως  δεν προλάβουν και τα σκορπίσει ο παγωμένος αέρας του βορρά, ή τα μαζέψει η σκούπα των οδοκαθαριστών του δήμου.  

Mε την κάθοδο του γλόμπου καλωσορίζουμε το νέον έτος, Times Square New York 

 Βλέποντας αυτά  αρχίζω να γράφω,  έλα όμως που πρέπει νάχω και την παρέα μου μαζί,  με αυτήν ταξιδεύω στον λαβύρινθο των σκέψεων, στα μονοπάτια των ονείρων, έτσι    περνάν οι ώρες, οι σελίδες γεμίζουν και ο νους μου τρέχει σε άλλες  διαστάσεις ενός σύμπαντος που μόνο εγώ και η παρέα μου βλέπουμε. Όχι δεν χωρά διακοπή, όταν αυτό συμβεί    η παρέα μου  με αφήνει θυμωμένη φεύγει και μπαίνω  σε μια διάσταση των καθημερινών προβλημάτων όπου τρομάζω να συγκρατήσω αυτά που έγραψα.

Μα και αυτή η συντρόφισσα  μου, είναι τόσο απαιτητική, ώστε με θέλει καθεαυτό δικό της, το όνομά της μοναξιά, η μοναδική δική μου μοναξιά.

Είναι αυτή που δεν με αποχωρίζεται ποτέ της.      

Έχω καταλάβει ότι, όποιος γράφει δεν γράφει κάτι για να το βάλει σε ένα καλούπι  ώστε να γίνει ομοιόμορφο με τους άλλους, αλλά γράφει παρατηρώντας ακόμα και τα πρωτοχρονιάτικα πολύχρωμα κομφετί σαν κάθε ένα να είχε την δική του ιστορία, γράφει κάτι δικό του, το  διαφορετικό.   

Πόσοι το καταλαβαίνουν αυτό; Ε! Είναι ζήτημα γούστου ή καλαισθησία πνεύματος.

Πέρυσι  πήγα σε ένα ελληνικό γραφείο, μερικά τεύχη από το τελευταίο μου βιβλίο, σκεπτόμενος Χριστούγεννα έρχονται, Πρωτοχρονιά έρχεται, ίσως να θέλουν να τα δωρίσουν κλπ.    Τα πήγα από ευχαρίστηση, όχι  με αντάλλαγμα δηλαδή να τα πωλήσω αλλά τα δώρισα ώστε κι αυτοί να τα κάνουν ότι θέλουν, ή να τα δωρίσουν.

Η  απάντησή τους, μου έφερε  παγωμένα ρίγη στα κόκκαλα.

 «-Ξέρετε βιωματικά βιβλία, με θαλασσινές παγκόσμιες περιπέτειες  δεν έχουν ενδιαφέρον, αυτά που περνούν είναι τα μυθιστορήματα, οι νουβέλες… Γράψε και καμιά νουβέλα να δακρύσει κάνα γυναικείο μάτι, να κάνεις και πωλήσεις!»

Μετάνιωσα  που πήγα, όμως ντράπηκα να τους πω να τα πάρω πίσω,   αλλά ήταν αργά, τα άφησα  κι έφυγα…

Με σκυφτό κεφάλι πήγα στο καταφύγιό μου ερχόταν, πρωτοχρονιά, καινούργιος χρόνος, καινούργια όνειρα, καινούργιες αποφάσεις.  

Δεν είπα κανενός τίποτα, αλλά μέσα μου, μου τσάκισε την αυτοπεποίθηση, παραμονή πρωτοχρονιάς   μαζευτήκαμε όλοι σε μια ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα, γλεντήσαμε, ποτό, άφθονοι  μεζέδες, μουσική της αρεσκείας μας τα μεσάνυχτα κάναμε ενός λεπτού σιγής παρακολουθήσαμε  απ’ την τηλεόραση  την σφαίρα που έπεφτε στο  Times Square μετρώντας τα δευτερόλεπτα, ξανά είδα τα κομφετί να πνίγουν τους θεατές του μεσονυκτίου, σα να ήταν οι παλιοί μου φίλοι, ξανά γέμισε ο νους μου θέματα γραφής, ξανά βρήκα την αυτοπεποίθηση μου. Η πένα στο αριστερό τσεπάκι του πουκαμίσου με περίμενε, τα δάχτυλά μου άρχισαν να ιδρώνουν, της υποσχέθηκα από αύριο θα κάνουμε παρέα.

Η σφαίρα σταμάτησε το κατρακύλισμα στο τελευταίο δευτερόλεπτο   εκεί που αλλάζει ο χρόνος,  ανοίξαμε σαμπάνια, ευχηθήκαμε χρόνια πολλά ο κάθε ένας μας με τις δικές του resolutions for the New Year      χορέψαμε ως το πρωί.

Ήταν και αυτή η νύχτα η συνέχεια των περιπετειών του βιβλίου μου τούτη τη φορά με χειροπιαστές αποδείξεις, αυτές που δεν γράφονται σε νουβέλες. Θυμήθηκα το ελληνικό γραφείο, τα βιβλία μου, κατάλαβα  ότι η ζωή η ίδια όπως άρχισε έτσι συνεχίζεται. Νοερώς τους ευχήθηκα:  Να έχετε  Καλή χρονιά… για όλους έχει ο Θεός,   αυτό τίποτε άλλο.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης