Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

Ένα Τηλεφώνημα


                                                         Ένα τηλεφώνημα!

Στην απεραντοσύνη μιας μονότονης σκιάς όπου απλώνεται γύρω μου στην καρδιά του χειμώνα με ξάφνιασε το κουδούνισμα του τηλεφώνου, έχω  ένα τηλέφωνο παλαιομοδίτικο αυτά με την καλωδιακή γραμμή, σήκωσα το ακουστικό,    η φωνή του φίλου μου απ’ το Μαϊάμι ακούστηκε χαρούμενη.  
Άκουσες,   χαράς ευαγγέλια, άνοιξε η Κούβα, τι λες  πάμε μια βόλτα;
Έμεινα στο ακουστικό βουβός,  έκπληκτος! Στον νου μου ήρθαν οι νοσταλγικές στιγμές της νιότης μου.
Με τον φίλο αυτόν σήμερα συνταξιούχος πλοίαρχος, “Captain John”  ο οποίος ζει στο Μαϊάμι  ήμασταν μαζί νεαροί τα παλιά χρόνια κάναμε παρέα στα λιμάνια κυνηγώντας ότι μας έλειπε.  
-Τι να πάμε να κάνουμε τώρα πια εμείς;
-Να θυμηθούμε  τα παλιά να πάμε στο club 21 στο  Tropicana, να δούμε το Capitolio, να ακούσουμε το Vacilón Que rico vacilón, να ακούσουμε και το cha, cha, cha,          
Έμεινα με το ακουστικό στο χέρι,
Κοίταξα την σύντροφό μου που παρακολουθούσε κάποια νουβέλα στην τηλεόραση.
Για να με καταφέρει προσφέρθηκε να μου πληρώσει και το εισιτήριο.
Με μιας ανοίξαν οι ουρανοί, έκλεισα τα μάτια και βρέθηκα στην αγκαλιά της Αβάνας,  η Εύα μια πιο ώριμη γυναίκα με μάθαινε τα μυστικά της ζωής, μετά η Αλίσια φορούσε ένα οργαντί ροζ φόρεμα και με τράβαγε να κάνουμε παρέα επέμενε να μου μάθει τα ποτά της Κούβας, σε  cubalibre  με Ron Bacardi  ή  Matusalem ή ένα γλυκό ποτό Anís el mono ή   anís Cazalla που έμοιαζε σαν το δικό μας ούζο.
Η Αιμιλία επέμενε να χορεύουμε ρούμπα αν και δεν ήξερα στο κλαμπ 21
 Η Κάρμεν έφερνε μαζί της και το περιοδικό Bohemia, το ξεφυλλίζαμε μαζί, είναι αυτή όπου μου έμαθε όλα τα κρυφά κατατόπια της Αβάνας, μας  ταξίδεψαν με λιμουζίνα, σε αόρατα ξενοδοχεία, μας έδωσαν την εντύπωση, ότι όλη η Αβάνα  γλεντούσε. Ήταν η αρχή, η   μύησή μου στον κόσμο και την κουλτούρα της Κούβας, κάτι που κράτησε πολλά χρόνια, άρχισε μια εποχή 1952 όπου ο πρόεδρός της ήταν ο Fulgencio Batista… θυμάμαι καπνίζαμε πούρα, Corona ή  Partagás, el cigarro que  gusta más, y perfumes colonia 1800 y Pompeia.   Πέρασαν  τα χρόνια.
Ο γιατρός Carvajal γνωστός μου από τις  συχνές επισκέψεις του στο Βαπόρι, ανήκε στο υγειονομείο της Αβάνας  Κούβας, μου βρήκε μια θέση στο Anglo-American  Hospital, είχα μια μικρή ενόχληση κι επέμενε να με πάρει μαζί του για ιατρικές εξετάσεις, είχε το ελεύθερο επικοινωνίας από τους συντρόφους  του Κάστρο ένεκα της ιδιότητάς του ως γιατρού. Κάναμε βόλτες στην Αβάνα συζητώντας με τους κομπανιέρος που με τα όπλα στο χέρι ξαπλωμένοι σε αυτοκίνητα Station Wagon  μας σταματούσαν κάθε λίγο και λιγάκι, ήταν αυτοί  που είχαν είδη καταλάβει την Αβάνα  και  περίμεναν  να μπει ο Φιντέλ Κάστρο ο οποίος ήταν στη Santa Clara.  Ένας φίλος Κεφαλλονίτης ο καπετάν Γεράσιμος Λουκάτος,   ανθυποπλοίαρχος στο βαπόρι   μου λέει:
Σκέψου το καλά, αν πας στο νοσοκομείο  μπορείς να κλειστείς μέσα και να μην μπορείς να ξαναφύγεις. Σοφά λόγια, φτάνοντας στο βαπόρι  λέω του γιατρού,  φίλε μου άλλαξα γνώμη, δεν θέλω να μείνω στην Αβάνα, φύγαμε την άλλη μέρα το πρωί για Καναδά…  εποχή Ιανουάριος 1959

Α! και κάτι ακόμα σε ένα μικρό χωριουδάκι στη Νότια Κούβα το Niquero  γνώρισα, ή μάλλον αυτή με γνώρισε την κόρη του διευθυντή φορτοεκφορτωτών ζάχαρης της αποβάθρας του λιμανιού. Μια μικρή πιτσιρίκα, αυτή ενθουσιασμένη με πήρα μαζί της στην εκκλησία να με γνωρίσει στον παπά της ενορίας της.
Όταν του είπα ότι είμαι Έλληνας αυτός ο παπάς της είπε,
Ω! κόρη μου μα αυτός είναι σχισματικός… μου έμεινε από τότε…
Το ακουστικό του τηλεφώνου στο χέρι μου είχε αρχίσει να με κουράζει. 
Με μιας συνήλθα κοίταξα γύρω μου, η ζεστή θαλπωρή του σπιτιού μου,  ξεμάκρυνε  το κρύο του χειμώνα, έξω χιόνιζε, οι αναμνήσεις μένουν εκεί κρυμμένες στον θάλαμο του εγκεφάλου μου κάτι που μόνο εγώ γνωρίζω…
Βρε του λέω δεν πάω πουθενά, δεν έρχομαι άμα  πάμε θα αρχίσω να κλαίω, για την ζωή που έφυγε. Άσε τις αναμνήσεις να μένουν ατόφιες όπως τις ζήσαμε, μη ζητάς την επαναφορά σε κάτι που έφυγε, σε κάτι που ο αδυσώπητος  χρόνος μας νίκησε… 
                                                                Οι δυο μας, 1956
Σήμερα ακόμα δεν υπάρχουν τακτικές πτήσεις ανάμεσα Κούβα- ΗΠΑ αλλά μόνο εκδρομικές Charters
Οι  αμερικανοί θέλουν  να ταξιδέψουν στην Αβάνα να την γνωρίσουν εκεί όπου σταμάτησε ο χρόνος, με τα παλαιά κλασικά πια σήμερα αυτοκίνητα κλπ.
Πριν προλάβουν οι πολυεθνικές και ισοπεδώσουν τα πάντα με πρόφαση να αυξηθεί  ο τουρισμός.           
Γαβριήλ Παναγιωσούλης


16 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

προσφέρθηκε να μου πληρώσει και το εισιτήριο. ...


Γαβρίλη μου,...να πάω εγώ αντί για σένα;;;;;;;;;;;!!!!!!!!!!!

αλλά,
έλα που ο χρόνος δεν σταματάει...

Χαιρετισμούς,
Υιώτα

nikol είπε...

Καλύτερα να την θυμάσαι όπως μας την περιγράφεις Γαβρίλη μου γιατί τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μετά τόσα χρόνια !!!
Μείνε στη θαλπωρή του σπιτιού σου και της οικογένειας !!!
Την αγάπη μου

Μηθυμναίος είπε...

Αγαπητέ μου φίλε, για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται πως λιμάνια και γυναίκες στέναζαν από το πέρασμά σου. Τόσες εμπειρίες, τόσα μαθήματα που πήρες ζύμωσαν αυτό που είσαι σήμερα.
Αν στο επιτρέπει η Ορτένσια, φυσικά, θα σε συμβούλευα, αντίθετα με τη Νικόλ, να το κάνεις το ταξίδι…

pylaros είπε...

Dear Yota,

Είναι ο χρόνος που σέρνει τα επακόλουθα και δεν επιτρέπει το ξεφάντωμα πάλι.

Ευχαριστώ,
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξαν και τα γούστα,
μα είναι ποτέ δυνατόν ο χρόνος να φέρνει τέτοιες αλλαγές;
και όμως είναι αλήθεια,
Νέος το μυαλό είναι συνήθως πάνω απ' το κεφάλι, θέλεις να δοκιμάσεις οτιδήποτε καινούργιο υπάρχει...
Είναι το κράτος που πρωτοπήγα μετά από την αμερικανική περιπέτεια, εκεί πρωτογνώρισα την κοινωνία.

Χίλια ευχαριστώ
πάντα με αγάπη
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε μου Στράτο,

το κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις όπως και το κάθε τι στην σημερινή κοινωνία.
Ο φίλος μου αυτός πήγε στα Αμερικανικά βαπόρια καπετάνιος, όμως είναι διαζευγμένος ζει μόνος του και αγκυλώνεται από τα περασμένα.
Είμαστε ακριβώς και της ίδιας ηλικίας είναι από την Σκόπελο...

Αυτό είναι κι ένα δίδαγμα της ζωής ότι έφυγε δεν ξαναγυρίζει, αφήνει όμως ίχνη στην σκέψη...

Ευχαριστώ,
πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ
υ.γ θα πρέπει να είχαν και τα ίδια πιοτά στην Βενεζουέλα όπως το Liquer Anís el Mono o Anís seco cazalla

Dennis Kontarinis είπε...

Καλημέρα φίλε Γαβρίλη.
Έκαμες άσχημα που αρνήθηκες αυτή την επίσκεψη στο παρελθόν.
Πάντα μια τέτοια επίσκεψη είναι μια μεγάλη εμπειρία.
Καταλαβαίνεις πόσα θα ξαναζούσες;
Θα τα πούμε.
Νάσαι καλά.

airis είπε...

οι αναμνήσεις μένουν εκεί κρυμμένες στον θάλαμο του εγκεφάλου μου κάτι που μόνο εγώ γνωρίζω…

Οι αναμνήσεις είναι καταδικές μας! Είναι το χτες μας, είναι η ζωή μας και είναι όμορφο να αναπολείς, ακόμα κι ανεβαίνουν δάκρυα στα μάτια!
Προσωπικά μου άρεσε που επέλεξες το σήμερα πάντως!
Πολλά φιλιά!

fish eye είπε...

Μη ζητας την επαναφορα σε κατι που εφυγε..ποσο μα ποσο αυτο..ζησατε μια τοσο ενδιαφερουσα και περιπετειωδη ζωη..ας ειναι καλα φυλαγμενη στις ειδικες θηκες των αναμνησεων του νου κυριε Γαβριηλ..μαλιστα ετσι οπως σας διαβαζω πιστευω οτι ακομη και σημερα η ζωη σας διατηρει το περιπετειωδες ενδιαφερον της με τον εναν η αλλο τροπο. Καλο βραδυ :)

Μαριάνθη είπε...

...Ακόμη ένα απολαυστικό κείμενο ζωής!!!
Να΄σαι καλά Γαβριήλ!!!!
Καλό Σαββατοκύριακο για σένα και την οικογένειά σου με την αγάπη και τους χαιρετισμούς μας.

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε Ντένη,

Σκέφτηκα φίλε ότι για αυτή την επίσκεψη στο παρελθόν δεν θα άντεχα,

Για το κορμί δεν είναι το ίδιο οπότε όπως λέει μια παροιμία απλώνω το χέρι μου μέχρι εκεί που φτάνω.
Σήμερα μας έχει πνίξει το χιόνι, ούτε να ξεμυτήσεις από την πόρτα μπορείς,
Ευχαριστώ
χαιρετώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,
Όπως είναι φυσικό με το πέρασμα του χρόνου όλα αλλάζουν,
καμιά φορά παρομοιάζω εμάς τους ανθρώπους σαν τις πεταλούδες που αλλάζουν, από χρυσαλλίδες σε πεταλούδες.
Εμάς μας αλλάζει ο χρόνος διότι ο νους νικά το σώμα, ενώ πριν ήταν το αντίθετο.

Πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Στέλλα,
Έχεις δίκιο ότι έφυγε δεν ξαναγυρίζει,
αλλά ότι έφυγε, έφυγε αφότου κατόρθωσε κι έβαλε ένα ακόμη λιθαράκι στο ζύμωμα σου σε έναν παγκόσμιο ανθρώπινο χαρακτήρα. Επίσης το παρελθόν κατάφερε κι εδραίωσε στο μυαλό του ανθρώπου την πίστη και ιδέα στο πόσο μοιάζουμε όλοι οι άνθρωποι μεταξύ μας.

Πάντως το σήμερα όπως είναι φυσικό νικά το παρελθόν αν κι αυτό μας δίδαξε τις εμπειρίες της ζωής...

Σε ευχαριστώ πολύ
με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,
σου εύχομαι καλή εβδομάδα αν κι εδώ έχουμε μια χιονοθύελλα που είχαμε καιρό να νιώσουμε.


Χαιρετισμούς οικογένεια,
πάντα με ην αγάπη μου

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικά, εγώ θα πήγαινα τρέχοντας να την ξαναεπισκεφθώ. Δεν θα ήταν απαραίτητο να κάνω όλα όσα ίσως θα είχα κάνει παλιά, αλλά.. θα ανέπνεα βαθειά των αέρα των αναμνήσεων που βγάζει το χώμα της, τα κτήριά της, η ζεστασιά των ανθρώπων της και το χαμόγελο των παιδιών της και θα αγνάντευα με τις ώρες, καθισμένη σ'ένα παγκάκι την θάλασσά της, που την τρύγισες ορμητικά μέσα στα νειάτα σου.

Βάνα,

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Βάνα,
Χθες βράδυ με πήρε τηλέφωνο ο φίλος απ το Μαϊάμι και επέμενε στην πρότασή του.

¨Άστο και θα δούμε είπα,

χαιρετισμούς και σε ευχαριστώ
με αγάπη
Γαβριήλ