Άνοιξη!

 «Για το ποιητικό συμπόσιο Μέρες Άνοιξης»

Σήμερα 20 Μαρτίου η πρώτη μέρα της Άνοιξης, έτσι κι εγώ με την φτωχή μου πένα δοκίμασα να την καλωσορίσω  γράφοντας δυο ποιήματα μικρά, μικρά γεμάτα από μια περασμένη μου ζωή, αυτή που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου,

  

            Το χαμόγελο.

Με μιας ανοίξαν οι ουρανοί,

δυο ανοιξιάτικοι ήλιοι λουλούδια κίτρινα,

στέκονταν κολόνες στις άκρες

σε μια πόρτα καλύβας,

και στη μέση το χαμόγελο μιας γυναίκας.

Τότε κατάλαβα ήσουν  η ζωή,

το απάγκιο της περιπλανώμενης ψυχής μου.

Όλα άλλαξαν, κλαίω από ευτυχία,

δεν γνωρίζω τον εαυτό μου.

Η ευτυχία μου συμπληρώθηκε,

παράδεισός μου η γυναικεία αγκαλιά

η άγνωστη τροπική φύση.

Ήρθες σαν την άνοιξη,

μόνο υπάρχουμε εσύ,  εγώ,

και η μητέρα φύση,  αυτό μας φτάνει,

 η απόλυτη ελευθερία

της ψυχής του ανθρώπου,

 **********************************

                    Ο ναυτικός

Σαν το  πουλί που πετάει για πρώτη φορά,

χωρίς να κοιτά προς τα πίσω,

σου έγνεψα και ήρθες, μούφερες την άνοιξη,

μαζί  ανακαλύψαμε τον ποταμό συλβίνο,  

στις κορυφές των δένδρων άνθισαν λουλούδια  

σε έκανα την πιο όμορφη γυναίκα,  

τόσο όμορφη που κοκκίνιζες

πλέκοντας  το λουλούδινο στεφάνι της αγάπης .    

Το φεγγάρι ντροπαλό ,

γινόταν κορώνα  φωτοστέφανου για χάρη μας,

έκανα ποτάμια να ρέουν.

Με μια μου κραυγή ξέσχισα ένα βουνό

στην στροφή του χρόνου  χορέψαμε σ’ ένα καινούργιο σκοπό

για εσένα έκοψα όλα τα τριαντάφυλλα

απ’ τον παράδεισο της Εδέμ,

για μας κελάηδησε το πρώτο χελιδόνι.

Μαζί περπατήσαμε  πάνω στην τροχιά  του χρόνου  

είμαι ένας πρώην  ναυτικός,

ένας που έχασε την αγκαλιά της θάλασσας

ένας που τον κέρδισε η γυναικεία αγκαλιά.

                                Γαβριήλ Παναγιωσούλης