ΠΟΙΗΣΗ

Στα γραφεία της Εφημερίδας Εθνικός Κήρυξ, Μάκης Τζιλιάνος, Γαβριήλ Παναγιωσούλης, Νίκος Λιψάνος

Έχω έναν φίλο, εδώ στην Νέα Υόρκη  γνωριζόμαστε πριν από 40 χρόνια περίπου, η καταγωγή του από το ίδιο μέρος της δικής μου από την Πύλαρο Κεφαλονιάς. Τυγχάνει να έχουμε πολλά κοινά σημεία ως προς το γράψιμο…

Είναι μανιώδης αναγνώστης, συγγραφέας, πρώην πρόεδρος της εταιρίας Ελλήνων λογοτεχνών Αμερικής, εκδότης του περιοδικού ΝΕΑ ΕΣΠΕΡΙΑ 1992... κι άλλων βιβλίων ποίησης, θεατρικών έργων κλπ

Είχε γραφείο ταξιδιών, ήταν μεταφραστής και Public Notary  

                                          Στην ΠΥΛΑΡΟ Κεφαλονιάς, Γαβριήλ και Μάκης 

Όταν  λοιπόν πήγαινε κάποιος στο γραφείο και του ανέφερε κάτι τι για ποίηση, ή πεζή λογοτεχνία παρατούσε την δουλειά του, κι άρχιζαν την συνδιάλεξη.

Έγραφε συνέχεια σε κόλες χαρτί ποίηση, μετά όταν πήγαινα στο γραφείο του μου έδινε κι από έναν αντίγραφο του.    

Σήμερα όταν ψάχνω τα αρχεία μου έχω ένα σωρό από αυτά τα πρωτότυπα

Ποιήματα του, από όπου αντικατόπτριζε την ζωή (αυτό το σχόλιο δικό μου:)  (με μια θα έλεγα ωμή πεσιμιστική πραγματικότητα, σα να ζητούσε από κάπου να γαντζωθεί ή να απολαύει αυτά μιας υποσχόμενης γη της επαγγελίας που δεν ήταν όπως του είχαν υποσχεθεί ή όπως την φανταζόταν.)

Χθες τον επισκέφτηκα σε έναν οίκο ευγηρίας, καθιστός στην πολυθρόνα του, χωμένος με βιβλία περιοδικά κι εφημερίδες, ανασκαλεύοντας την φοβερή  μνήμη του.  

Δημοσιεύω ένα του ποίημα:

Αφήστε με να πενθήσω

Αφήστε με να πενθήσω την απουσία μου,

Αυτή η πόλη δεν κατοικείται από αναστεναγμούς!

Οι ζωντανοί δεν βλέπουν την παρουσία μου.

Οι πεθαμένοι δεν άφησαν το ρίγος τους στην μνήμη.

Σε αιολικά πάρκα βιδώνουν την οργή μας

κι είναι των μύλων η περιστροφή μια θερμή ακινησία.

Δεν μπορώ να σηκώσω παιδικά όνειρα

στο φθαρμένο σώμα που δυσανασχετεί

με χαλαρές κινήσεις στην υγρασία.

Η κλίμακα επιθυμίας  δεν συνταράζει τις αισθήσεις!

Αφήστε με να πενθήσω την υπόλοιπη υπόστασή μου

ανάμεσα στους πεθαμένους του παρόντος.

Το χθες βόγγει μέσα στην απουσία μου.

Η μνήμη πάει περπατώντας κουτσά στο νεκροταφείο.

Ρυμουλκώ το χαμόγελό σας στην οδύνη μου.

Τ’  αυλάκι ενός σαλίγκαρου

                    μήτε ποτάμι γίνεται

                    μήτε λεωφόρος.

Πόνου σκιές είναι τα ίχνη των παπουτσιών μου στον ήλιο.

Το μυαλό μου έχει τις χαραξιές τους,

κι είναι η φωνή μου ανήκουστη

                    στο άδειο χάος που υπάρχω.

Αφήστε με να πενθήσω τις ισορροπίες της μετοικεσίας μου

από την πόλη της απουσίας μου

                    στο παρόν ενός θανάτου .

Η απελπισία είναι μια γέφυρα

που δεν μετριέται με δρασκελιές.

Η γέφυρα δεν ενώνει δυο κόσμους,

ο ένας χάνεται στην άκρη της.

Οι πεθαμένοι δεν ακούνε το ξύσιμο των τζιτζίκων στις ελιές

Τα τζιτζίκια δεν ξέρουν την φωνή τους, είναι κουφά.

Κι εγώ πενθώ, οδοιπορώντας στο μονοπάτι του ήχου τους

κι εγώ πενθώ ταξιδεύοντας χωρίς προορισμό

                    στην επιφάνεια της λήθης!

Αφήστε με να πενθήσω στην αυταπάτη του αντικατοπτρισμού

όσο έχω δύναμη να κυλάω σα στεφάνι, το μηδενικό της ύπαρξής μου

στον ζεστό εναγκαλισμό του ήλιου.

Η αγνωσία του παρόντος στην γκριμάτσα ενός χαμόγελου

                    Σας καλημερίζει.

Μάκης Τζιλιάνος

 

 Γαβριήλ  Παναγιωσούλης