Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

ΠΟΙΗΣΗ

Στα γραφεία της Εφημερίδας Εθνικός Κήρυξ, Μάκης Τζιλιάνος, Γαβριήλ Παναγιωσούλης, Νίκος Λιψάνος

Έχω έναν φίλο, εδώ στην Νέα Υόρκη  γνωριζόμαστε πριν από 40 χρόνια περίπου, η καταγωγή του από το ίδιο μέρος της δικής μου από την Πύλαρο Κεφαλονιάς. Τυγχάνει να έχουμε πολλά κοινά σημεία ως προς το γράψιμο…
Είναι μανιώδης αναγνώστης, συγγραφέας, πρώην πρόεδρος της εταιρίας Ελλήνων λογοτεχνών Αμερικής, εκδότης του περιοδικού ΝΕΑ ΕΣΠΕΡΙΑ 1992... κι άλλων βιβλίων ποίησης, θεατρικών έργων κλπ
Είχε γραφείο ταξιδιών, ήταν μεταφραστής και Public Notary  


                                          Στην ΠΥΛΑΡΟ Κεφαλονιάς, Γαβριήλ και Μάκης 

Όταν  λοιπόν πήγαινε κάποιος στο γραφείο και του ανέφερε κάτι τι για ποίηση, ή πεζή λογοτεχνία παρατούσε την δουλειά του, κι άρχιζαν την συνδιάλεξη.
Έγραφε συνέχεια σε κόλες χαρτί ποίηση, μετά όταν πήγαινα στο γραφείο του μου έδινε κι από έναν αντίγραφο του.    
Σήμερα όταν ψάχνω τα αρχεία μου έχω ένα σωρό από αυτά τα πρωτότυπα
Ποιήματα του, από όπου αντικατόπτριζε την ζωή (αυτό το σχόλιο δικό μου:)  (με μια θα έλεγα ωμή πεσιμιστική πραγματικότητα, σα να ζητούσε από κάπου να γαντζωθεί ή να απολαύει αυτά μιας υποσχόμενης γη της επαγγελίας που δεν ήταν όπως του είχαν υποσχεθεί ή όπως την φανταζόταν.)
Χθες τον επισκέφτηκα σε έναν οίκο ευγηρίας, καθιστός στην πολυθρόνα του, χωμένος με βιβλία περιοδικά κι εφημερίδες, ανασκαλεύοντας την φοβερή  μνήμη του.  

Δημοσιεύω ένα του ποίημα:



Αφήστε με να πενθήσω

Αφήστε με να πενθήσω την απουσία μου,
Αυτή η πόλη δεν κατοικείται από αναστεναγμούς!

Οι ζωντανοί δεν βλέπουν την παρουσία μου.
Οι πεθαμένοι δεν άφησαν το ρίγος τους στην μνήμη.
Σε αιολικά πάρκα βιδώνουν την οργή μας
κι είναι των μύλων η περιστροφή μια θερμή ακινησία.

Δεν μπορώ να σηκώσω παιδικά όνειρα
στο φθαρμένο σώμα που δυσανασχετεί
με χαλαρές κινήσεις στην υγρασία.
Η κλίμακα επιθυμίας  δεν συνταράζει τις αισθήσεις!

Αφήστε με να πενθήσω την υπόλοιπη υπόστασή μου
ανάμεσα στους πεθαμένους του παρόντος.
Το χθες βόγγει μέσα στην απουσία μου.
Η μνήμη πάει περπατώντας κουτσά στο νεκροταφείο.

Ρυμουλκώ το χαμόγελό σας στην οδύνη μου.

Τ’  αυλάκι ενός σαλίγκαρου
                    μήτε ποτάμι γίνεται
                    μήτε λεωφόρος.

Πόνου σκιές είναι τα ίχνη των παπουτσιών μου στον ήλιο.
Το μυαλό μου έχει τις χαραξιές τους,
κι είναι η φωνή μου ανήκουστη
                    στο άδειο χάος που υπάρχω.

Αφήστε με να πενθήσω τις ισορροπίες της μετοικεσίας μου
από την πόλη της απουσίας μου
                    στο παρόν ενός θανάτου .

Η απελπισία είναι μια γέφυρα
που δεν μετριέται με δρασκελιές.
Η γέφυρα δεν ενώνει δυο κόσμους,
ο ένας χάνεται στην άκρη της.

Οι πεθαμένοι δεν ακούνε το ξύσιμο των τζιτζίκων στις ελιές
Τα τζιτζίκια δεν ξέρουν την φωνή τους, είναι κουφά.
Κι εγώ πενθώ, οδοιπορώντας στο μονοπάτι του ήχου τους
κι εγώ πενθώ ταξιδεύοντας χωρίς προορισμό
                    στην επιφάνεια της λήθης!

Αφήστε με να πενθήσω στην αυταπάτη του αντικατοπτρισμού
όσο έχω δύναμη να κυλάω σα στεφάνι, το μηδενικό της ύπαρξής μου
στον ζεστό εναγκαλισμό του ήλιου.
Η αγνωσία του παρόντος στην γκριμάτσα ενός χαμόγελου
                    Σας καλημερίζει.

Μάκης Τζιλιάνος

 

 Γαβριήλ  Παναγιωσούλης




10 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Στους στίχους του διακρίνω να δεσπόζει μια απαισιόδοξη στάση. Απογοήτευση, μοναξιά και η πίκρα και κατά βάθος μια διάθεση φυγής…

Μου άρεσε τούτος ο στίχος:
Τ’ αυλάκι ενός σαλίγκαρου / μήτε ποτάμι γίνεται / μήτε λεωφόρος.

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε Γαβρίλη
Όπως σου είπα στο τηλέφωνο στενοχωρήθηκα πολύ για τον Μάκη. Ήταν μια υπέροχη παρέα κάθε Σάββατο σαν πίναμε το καφεδάκι μας στο γραφείο του.
Γέμιζε το γραφείο του από τα γέλια μας.
Θα προσπαθήσω μια επίσκεψη.
Το ποιήμα του από τα λίγα. Και πως να κάμεις κριτική σε μια πολυβραβευμένη ποίηση.
Θα τα πούμε φίλε.

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,

Ναι στο ποίημα αυτό προσπαθεί να ξεφύγει από την μοναξιά του ατόμου, μάλλον αισθάνεται την μη ικανοποίηση των στόχων του ή των ονείρων του, ή ακόμα καθρεφτίζει την ψυχή του...

ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Είναι κι αυτό το ποίημα του Μάκη σαν τα άλλα του αυτά όπου φιλοσοφούσε την ζωή, σαν να έψαχνε να βρει την τελειότητα, αυτή που δεν υπάρχει...

ευχαριστώ

Γαβριήλ

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Η μελαγχολία του ποιητή, είναι διάχυτη. Μα και το ταλέντο και ο λυρισμός του φανερώνουν έναν άνθρωπο βαθιά σκεπτόμενο και ευαίσθητο. Συγχαρητήρια που δεν ξεχνάς τους φίλους σου Γαβρίλη και τους επισκέπτεσαι όταν σ' έχουν ανάγκη πιο πολύ από ποτέ. Εκεί μετριέται η φιλία και η αγάπη.
Θερμά συγχαρητήρια επίσης που ανέσυρες αυτό το εξαιρετικό του ποίημα!
Τους χαιρετισμούς μου απ' την άλλη όχθη που λες κι εσύ!
Πάντα με την εκτίμησή μου!

pylaros είπε...

Ναι αγαπητή μου κ. Κανελλάκη,

Ο Μάκης ως ποιητής φαινόταν πάντοτε ανικανοποίητος έψαχνε κάτι να βρει, ίσως το ΝΙΡΒΑΝΑ, δεν τον ικανοποιούσε η δομή της κοινωνίας, τάβανε με το κατεστημένο, με τους κρατούντας τα σκήπτρα προπαντός της εκκλησίας, ένα ανήσυχο πνεύμα.

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Γαβρίληηηηηηηηηηηηη!!!!!!!!!!!!!!!!!

Με καθήλωσες, για τον Μάκη!!!

Τόσες φορές, σε ρωτούσα, να δώσεις χαιρετίσματα, και την αγαπημένη του ΕΦΗ...
ΔΕΝ ήθελα ποτέ να πιστέψω
την κατάσταση
του
σώματος... που τον έλειωνε λίγο-λίγο..
μα η ζωή άλλα μας φυλάει, Θεέ μου!

Τον Μάκη τον αγαπώ περισσότερο από όλους σας... ίσως, διότι τον γνώρισα πολύ νωρίς...
Άστα, διότι μοιάζει να συνεχίζω το τρομαχτικό του ποίημα...

Θα μιλήσουμε.
Χθες, μου είπε και ο Τάσσος ότι θα πήγαινε να τον δει...

Άστα!

Σε φιλώ, να είσαι γερός!
και η αγάπη, εσύ, ξέρεις πώς δίνεται και ΠΩΣ μετριέται.

Σας φιλώ,

Υιώτα ΚΑΙ Δημήτρης

nikol είπε...

Ενας άνθρωπος βαθιά πεσιμιστής που γράφει και αγαπά την ποίηση !!!
Οσο και αν μου αρέσει ο λυρισμός του ποιήματος δεν μπορώ να μην το συνδέσω με τη σημερινή του ζωή ... Μόνος ..τόσο μόνος..

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Η ζωή μας είναι ένα αίνιγμα, προσπαθείς να μαντέψεις πως θα είναι το τέλος και δεν μπορείς.
όλα έρχονται αναπάντεχα χωρίς να το περιμένεις, ο Μάκης το καταλάβαινε κι έψαχνε από που να πιαστεί, να γαντζωθεί να μην τον συμπαρασείρει το ρεύμα της φθοράς.
τελικά και το τέλος και η ματαιότητα όλα είναι ανθρώπινα, είναι το πεπρωμένο όλων μας.
Πήγαμε σήμερα Τρίτη το πρωί και τον είδαμε ο Μουζάκης, ο Μουστάκης κι εγώ.
χαιρετίσμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ο άνθρωπος όσο πιο πολύ ευαίσθητος είναι, τόσο πιο πολύ απαισιόδοξος γίνεται όταν βλέπει ότι φθάνει το τέλος και δεν μπόρεσε ή δεν μπορεί να φωνάξει, να κάνει αυτά που είχε στο μυαλό του.

Και το χειρότερο ότι όλα αυτά τα καταλαβαίνει και βλέπει μόνο αυτός, ξεκομμένος από το περιβάλλον.

Αγαπητή μου Νικόλ σε ευχαριστώ
με αγάπη

Γαβριήλ