ΘΕΑΤΡΟ!

                                                 Θέατρο,

 Θαλασσοδαρμένα  γεμάτα αρμύρα  κορμιά ναυτικών των ποντοπόρων πλοίων σε κάθε λιμάνι περίμενα ν’ ακούσουν τη γνώριμη φωνή του Γραμματικού, γράμματα απ’ την πατρίδα, αμέσως σιγή επικρατούσε μαζευόταν όλοι στο σαλόνι κι άκουγαν το όνομά τους, αυτοί που δεν είχαν λάβει γράμμα κατέβαζαν τα μούτρα τους σκεπτικοί και διερώτονταν γιατί άραγε; Τι να συμβαίνει;  Όσοι λάβαιναν έτρεχαν  να διαβάσουν, άλλος έκλαιγε,  άλλος γέλαγε, άλλος θύμωνε, ήταν  ένα  θέατρο ναυτικής παράστασης μιας  αληθινής ζωής…

Του μάγειρα του Βασίλη η γυναίκα του τόγραψε, μην γυρίσεις δεν σε θέλω, ήρθε στο σαλόνι δακρυσμένος, κρατώντας το γράμμα στο χέρι του.

-Σε προηγούμενα γράμματα της μου έγραφε να γυρίσω αλλά χωρίς λεφτά που να πάω μας έλεγε!

Ο  πρώτος μηχανικός ένας κοντός στο ανάστημα Πειραιώτης που φόραγε παπούτσια αργεντίνικα  με ψηλό τακούνι   τούβαλε το χέρι στον ώμο για παρηγοριά, έφερε μια μπουκάλα κονιάκ τον κέρασε ένα, πιες για  να πάρεις θάρρος, να ξεχάσεις, μετά έφερε ένα πικάπ των 45 κι έβανε δίσκους Καζαντζίδη, τα αχ και τα βαχ του μάγειρα, μεράκλωσε έφερε  μια δυο στροφές ζεϊμπέκικου, άρχισε να κλαίει και πήγε για ύπνο.        

Την επόμενη βραδιά βγήκαμε παρέα στο λιμάνι μπήκαμε σε μπαρ ήταν γεμάτο γυναίκες,  καθίσαμε σε τραπέζι παραγγείλαμε ποτά, ξαφνικά ο μάγειρας ο Βασίλης κοκάλωσε. Έμεινε άναυδος κοιτάζοντας μια γυναίκα.

-Τι τρέχει του λέω έβγαλε έναν αναστεναγμό και μια φωνή:

-Της Μοιάζει τόσο!!!

Την κάλεσε στο τραπέζι μας να την κεράσει.

Κατάλαβα ότι δεν την ξέχασε , η σκιά της άλλης τον βασάνιζε, τούχε μείνει  ο νταλκάς… 

Ξεμπαρκάρισα και τον άφησα στο Βαπόρι, δεν έμαθα ποτέ το τέλος της ιστορίας του.  

Σήμερα άλλαξαν οι καταστάσεις, τα νέα, οι φωτογραφίες έρχονται Ηλεκτρονικά σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Μετά άλλα  μηνύματα σε τεξτ,  Όταν τα  λαμβάνεις ξαναζωντανεύει η ζωή σου, παίρνεις θάρρος χαμογελάς, συνεχίζεις να υπάρχεις σαν άνθρωπος με ρίζες πίσω στην στεριά που αν και μακριά σου τους νιώθεις δίπλα σου.   Προσπαθείς να παίξεις θέατρο όπως τα παλιά χρόνια,  να γελάς και να κλαις, αποδεικνύοντας ότι δεν σε άγγιξε η καινούργια τεχνική,  αλλά δεν τα κατάφερες, σε  άλλαξε η τεχνολογία, μέσα σου όμως έμεινες ο ίδιος άνθρωπος όπως τότε, πάντα ψάχνοντας για  μια καρδιά που να σε καταλαβαίνει. Και είναι τόσο δύσκολο!

Γαβριήλ Παναγιωσούλης